Er is helemaal niets mis met Sandler. Net als dat er niets mis is met het genie dat Owen Wilson heet. Die ook al zo vaak afgezeken is.
Oh, we zijn al een pagina verder. Dan maar wat oude koek. Afgelopen dagen:
Vandaag, na en door
The Dreamers,
Queen Christina opgezet. En die viel niet tegen. Voornamelijk natuurlijk door de Grote Ster: Garbo. Alles is prachtig aan haar. Wat moet het vervelend zijn geweest voor John Gilbert om weer tegenover zijn oude geliefde te staan. Garbo, die zich zonder al te veel problemen aan kon passen aan de talkies. Waar Gilberts cariere eigenlijk voorbij was, omdat zijn stem zich niet goed leende voor de talkies. Ondanks dat alles geeft ook hij een prachtige preformance, en zijn de scènes waar ze samen schitteren om te smullen. Verder is er naast de scène die in
the Dreamers aangehaald wordt nog genoeg moois. Waaronder de geweldige introductie tussen Christina en Antonio. Een stukje pre-code magie waar we niet lang meer van zouden kunnen genieten. Aanrader. Voor de liefhebbers uiteraard.
The Barefoot Contessa, niet helemaal perfect, helaas. Maar niet elke film van een meester kan een meesterwerk zijn. Wel is het mooi om te zien hoe de cariere van een Hollywood-ster ontleed wordt (volgens Mank zelf zijn de karakters van de film gebasseerd op het leven van Rita Hayworth). Van haar ontdekking tot haar ondergang. Zeker haar ontdekking is geweldig, en laat ons gelijk weten dat dit een lastige vrouw is om te leren kennen. We krijgen vanalles te horen; haar aankondiging, muziek, applaus, en gejoel. Maar van de vrouw zelf krijgen we geen seconde te zien. Gelukkig komt ze later wel veelvuldig in beeld, en is het genieten. Naast die ene hele grote is het Ava Gardner die straalt, en de hele film haar kwaliteiten tentoonstelt. Of ze nu op haar blote voeten door Spanje dartelt, in een zigeunerkamp aan het dansen is, of met een multimiljonair op een jacht aan het zonnebaden is (de mannen op het scherm waren niet de enige met hund mond open). Ik ben benieuwd of deze film nog van enige invloed geweest is op Scorsese's
Casino. Ook al zijn Gardner's intenties compleet anders dan die van Stone in Casino, leek er toch enige gelijkenis in de relaties. Maar misschien zie ik nu dingen die er niet zijn.
White Heat ('49) Ooh! Wat een spanning, wat een actie, wat een drama! Fantastisch, alles is goed aan deze film. Cagney.

O'Brien

Steiner Score.
Blonde Venus Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier over moet zeggen. Het keek wel lekker makkelijk weg, maar eigenlijk deed het me niet zo veel. Wel wat aardige momenten though. En een jonge Cary Grant, ook altijd leuk. Ja, toch wel leuk.