Thuis of in het ziekenhuis? Wat heeft je voorkeur?

Ik ben thuis bevallen en vond dat echt perfect. Lekker met z'n tweetjes, in je eigen bed en na de bevalling onder je eigen douche. Mocht ik ooit weer zwanger worden (wat ik ernstig betwijfel ) dan zou ik zeker op dezelfde manier willen bevallen. Het gevoel met z'n tweetjes op een soort eilandje te zitten waar iets heel bijzonders gebeurd en waar niemand iets vanaf weet is wel zo speciaal

Ik wilde bij allebei thuis bevallen en bij allebei ben ik uiteindelijk in het ziekenhuis beland .
Bij Joey was de standaart nachtmerrie "met persweeen in de ambulance naar het ziekenhuis".
Maar toch koos ik bij Samara weer voor thuis.

Ik vond het veel ontspannender bij joey dan bij Samara (ingeleid en dus gepland in het ziekenhuis).

Je eigen muziek, lekker drinken pakken als en wanneer je dat wilt, even lekker douchen als je daar behoefte aan hebt, lekker even de tv aan als je dat wilt, etc.

Ik zou het liefste thuis willen bevallen.. Alleen het ambulance-personeel hier in de regio zorgt er voor dat ik naar het ziekenhuis 'moet'..
Zij willen geen barende vrouwen op de rot-draai van onze trap mee naar beneden nemen in geval van nood.

Nou zijn de twee voorgaande keren prima bevallen in het zkh, dus nr. 3 zal ook wel gaan (ik hoop tenminste dat ik het redt, bij Tijn ging het laatste uur zo verschrikkelijk snel.. bleek ook wel, bij binnenkomst in het ziekenhuis kon ik meteen vol aan de bak en 20 min. later was Tijn er )

Voor de zekerheid zal ik er maar voor zorgen dat thuis ook alles klaar is voor een evt. bevalling

Ik had ook altijd het idee van thuis bevallen, zeker als ik jouw post nog eens lees, m@x.

Echter, ik hoorde van een kennis die ook in Amsterdam in een oud pand woont en die ook thuis bevallen was. Na de bevalling waren er complicaties. Ze wonen ook in zo'n mooi, oud pandje enzo, maar nu moest ze dus met spoed horizontaal naar het ziekenhuis. Brancards passen niet in die schattige trappenhuizen, dus moest de brandweer eraan te pas komen om haar naar buiten te halen om vervoerd te kunnen worden.

Dat scenario lijkt me zo ontzettend vreselijk! Er hoeft natuurlijk niets te gebeuren, maar als er iets gebeurd, kan ik ook niet via het trappenhuis met de brancard in ons nieuwe huis. Dus, mocht ik zwanger worden, heb ik na dit verhaal besloten om toch maar sowieso in het ziekenhuis te bevallen.

ik heb beide een keer meegemaakt : de 1e x in het ziekenhuis..veilig idee alles bij de hand en de volgende dag lekker met z'n 3tjes naar huis en de 2e x was een thuisbevalling en ik dacht dat het echt een enorme bende zou worden maar alles word heel snel opgeruimd en.... je hebt echt 1 op 1 begeleiding iedereen die daar is is er ook echt alleen voor jou en jou baby dat beviel ook wel goed
nu gaan we weer voor een thuisbevalling maar het blijft altijd afwachten

Ik sta volledig in tweestrijd.
Altijd was ik voor een knusse thuisbevalling, precies om de redenen die m@x aangeeft.
De thuisbevallingen waar ik bij ben geweest waren ook veel prettiger van sfeer dan de ziekenhuisbevallingen waar ik bij was, maar dat is een erg gekleurd beeld want ik ben alleen maar bij ziekenhuisbevallingen geweest die wegens niet vlotten van thuis naar het ziekenhuis verplaatst werden. Dat waren grote verloskamers met de kraamvrouw in de beugels, vacuüminstallaties en een handvol personeel aan het bed.

En toen werd ik zelf zo'n vrouw in de beugels en ik heb het als heerlijk ervaren. Heerlijk, die ruggenprik na de uren niet vorderende bevalling.
Dat nachtje niet in het eigen bed vond ik júist lekker, omdat ik thuis zo moeilijk rust kan nemen.

Ik heb heel sterk het gevoel dat ik helemaal geen zin heb in een tweede bevalling. Ik kan me de wanhoop nog zo goed voor de geest halen, dat wil ik niet nog een keer. Geef mij maar vlot een ruggeprik, die bevalling is maar een klein stukje waar ik het liefst met zo min mogelijk nare herinneringen doorheen ga.

Maar aan de andere kant zie ik ook dat dat wat naar was bij de bevalling en de kraamtijd vooral het onbekende was. Ik weet zeker dat het anders was geweest als ik rustiger en minder bang was geweest.
Als ik wat meer vertrouwen in mijn lichaam had gehad, wat minder eigenwijs was geweest en gewoon in bed was gebleven en me niet zo druk had gemaakt om al die kleine dingetjes.

Dus.
Ik weet het niet. Ik hou het maar op thuis beginnen maar met goede afspraken over tijdig naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding gaan als ik dat wil.

Overigens ben ik het niet eens met de post van LadyBos. Ik denk dat een thuisbevalling niet onveiliger is dan een ziekenhuisbevalling. Lees het bevallingsverhalentopic maar eens door, dan staan er net zoveel horrorverhalen die zich volledig in het ziekenhuis afspelen.
Het is ook niet gek dat er een x aantal vrouwen toch nog naar het ziekenhuis moet. Dat is juist wat een thuisbevalling veilig maakt: de protocollen rondom het op tijd naar het ziekenhuis gaan.

Ikke ook veel liever thuis. Ik had eigenlijk helemaal geen reden om het niet thuis te doen. Ik vond het gewoon heerlijk dat ik mijn eigen ding kon blijven doen. Beetje internetten, lekker onder je eigen douche, uurtje in de babykamer zitten wegdromen dat je het daar allemaal voor doet.
En toen Mikael geboren was kon ie meteen in zijn eigen bed. Zijn bedje die al zo lang leeg was geweest eindelijk gevuld met waar ie voor bestemd was. En kon ik lekker onder de douche en in mijn eigen schoon opgemaakte bed liggen. Met mijn eigen kussen en geuren. Dat vond ik heel lekker. Dat je hele leven verandert was maar je geur, dat blijft. En ik vond het ook gewoon leuk met ons hondje erbij enzo.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:08 schreef Brighteyes het volgende:
Ik heb dus idd m@x' post in mijn hoofd als mijn ideale plaatje. Dat knusse, beetje gedimd licht en na afloop gewoon al heerlijk thuis zijn saampjes ipv mss ik en de baby voor 1 nachtje in het ziekenhuis en stinki in z'n uppie thuis.
Mocht dat nou om wat voor reden uiteindelijk alsnog nodig zijn, wil ik toch in eerste instantie proberen dat thuisplaatje te krijgen.

E.T., is een bed in de woonkamer geen optie voor jullie?

Je vergeet de blinde paniek als de kraamhulp eenmaal weg is. Oh shit, we zijn alleen thuis met een baby. Wat moeten we ermee

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:25 schreef Brighteyes het volgende:

[..]



Maar ik ben dan weer zo arrogant om te denken dat dat allemaal wel gaat lukken. Ze moeten alleen nog even vertellen hoeveel hij mag/moet drinken, maar de rest... En ja... jullie mogen me quoten over een paar weken.

Dat zullen we zeker doen

Ik wilde de vorige keer al thuis bevallen en mocht het ook tot de opname in het ziekehuis voor de inleiding. Zo blij ben ik geweest dat ik die kans in ieder geval had gekregen. Deze keer wil ik graag thuis, of het gebeurd is een tweede, maar thuis mijn eigen sfeer heeft de voorkeur. Ziekenhuisbevalling en het aantal mensen aan mijn bed vond ik gelukkig wel meevallen maar steeds meer dingen gaan me tegen staan uit de bevalling van Merlijn, steeds meer vraagtekens komen naar voren, de nacht verblijven in het ziekenhuis heb ik als heel negatief ervaren . Bij de vk heb ik in iedergeval nog het gevoel dat ze er meer voor mij zijn en beter op de hoogte zijn van de geschiedenis in de familie etc. ivm met snelle ontsluiting zonder al teveel weeën. In het ziekehuis werd er eigenlijk geen rekening meegehouden. Wat zorgde voor een hele snelle ontsluiting.

Ik koos voor de tussenoplossing, ik wilde in het kraamhotel bevallen.

Thuis bevallen was voor mij geen optie; we woonden in een vrij gehorige flat met aan alle kanten buren en onze slaapkamer pal aan de galerij. Voor mij geen ontspannen uitgangspunt om te gaan bevallen.

Het kraamhotel is in het oude ziekenhuis in onze woonplaats, eigenlijk een uitgekleed ziekenhuis . Maar daar had je dan je eigen huiselijk ingerichte verloskamer. Tevens zat er beneden in het ziekenhuis nog een EHBO post mét arts en waren dingen als een couveuse nog steeds aanwezig.
En je hoefde niet extra te betalen voor een bevalling in het kraamhotel, wat voor een bevalling zonder medische indicatie in het ziekenhuis wel het geval was.

Uiteindelijk liep het anders; omdat in het kraamhotel bleek dat onze dochter in het vruchtwater had gepoept, moesten we alsnog naar het échte ziekenhuis in een plaats 10 km verderop .
Dat was wel heftig, met 6 cm ontsluiting en weeën zonder pauze naast de verloskundige in de auto .
De geboorte vond dus plaats in het ziekenhuis. Wat ik heeeeel prettig vond, was dat, ondanks dat ik werd overgedragen aan een gyn, mijn verloskundige bij mij bleef. Zij heeft me heel goed gesteund en de co-assistent zowat aan haar haren naar mij toegesleurd toen ik na zo'n 10 minuten ziekenhuis riep dat ik moest persen (terwijl de assistent had gezegd dat ze over een halfuurtje wel weer zou komen kijken).

Als ik ooit weer zou bevallen (wat er niet in zit)zou ik weer kiezen voor het kraamhotel. De huiselijke sfeer in combinatie met nét dat kleine beetje extra medische zorg dat daar aanwezig is, geeft mij het beste gevoel.

Maar helaas mis ik de optie Kraamhotel in de poll

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik heb nog zitten denken aan 'anders, ...' maar ik kon niks anders bedenken. Sorry!

Haha geeft niks hoor .
Ik stem gewoon lekker niet mee .

Ik heb ziekenhuis gestemd. Vooraf had ik ook het ideale plaatje in mijn hoofd, een beetje zoals Max al beschreef. Beide keren ben ik echter met indicatie in het ziekenhuis beland.
De eerste keer, waarbij ik op natuurlijke manier bevallen ben, heb ik bewust meegemaakt. Toen de weeen eenmaal waren begonnen maakte het me ook niet meer uit waar ik was, thuis of in het ziekenhuis. Ik was volledig op Jeroen gefocussed, die hielp mij door de weeen heen ademen. Het was een kleine circel, de band tussen Jeroen en mij, en wie er om heen stond maakte mij niet meer uit.
De omgeving was niet belangrijk meer, het belangrijkste was dat die baby eruit kwam. Naderhand vond ik het wel erg jammer dat we nog een nachtje moesten blijven, maar aan de andere kant had dat ook wel weer iets heel intiems. Ik en Eva, samen op een kamer, de hele wereld in slaap en wij lagen dicht tegenelkaar aan, elkaar alleen maar aan te kijken.

Ik ben 2 keer thuis bevallen en dat was precies wat ik wilde. Het voelt voor mij heel natuurlijk aan om het in m`n eigen omgeving te doen. Bij de eerste heb ik een uur op de wcpot gezeten omdat ik me daar z lekker schrap kon zetten tegen de muren en bij de tweede heb ik tot een kwartier voor de uiteindelijke geboorte in bad gelegen.
Dit keer wil ik zeker weer thuis bevallen

Ik ben bevallen in het ziekenhuis, was ik sowieso van plan en ik denk dat ik een eventueel volgende keer ook weer voor het ziekenhuis zou kiezen.

Ik kan niet kiezen!

Voor de bevalling dacht ik het ziekenhuis, voornamelijk ivm angsten over dat er tóch iets mis zou zijn. Maar volgens mij kan je pas echt kiezen als het zover is, ik weigerde namelijk te gaan toen het mocht Niet dat ik toen ineens thuis wilde bevallen, maar ik piekerde er niet over me te verplaatsen.
Helaas moest het daarna ivm medische redenen en vond ik het wel weer ok, in het ziekenhuis bevallen en blijven.
Ik zou ook echt niet weten wat ik bij een tweede zou willen, hetzelfde liedje wordt het waarschijnlijk!

Nou, ik ben in het ziekenhuis bevallen. Te vroeg en spoed spoed spoed,. Het was een regelrechte nachtmerrie. Niet alleen de bevalling, maar ook het verblijf in het ziekenhuis.

Verschrikkelijk.

Er komt geen 2e hier, maar al kwam die wel, als je een ks ooit hebt gehad moet je daarna altijd in het ziekenhuis bevallen. Vreselijk, alleen daarom al komt er geen 2e.

Nu besef ik wel dat mijn situatie niet een keus was die ik heb kunnen maken (al zou ik sowieso nooit voor het ziekenhuis kiezen), maar ik kan nóg janken als ik bedenk dat ik, als alles goed was gegaan, gewoon thuis had kunnen bevallen. Ik wou thuis zijn.

Geen twijfel mogelijk.
Ziekenhuis hier.
Zit natuurlijk ook een beetje ingeburgerd aangezien ik in België woon, maar ik zou het absoluut niet anders willen.

Ik had het helemaal in mijn hoofd, heerlijk thuis bevallen in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik zag mijzelf al á la Beatrijs met een washandje in mijn mond over de bank hangen
Toen ik overgedragen werd aan de gyn vanwege suiker was mijn teleurstelling dan ook groot. Gelukkig was ik al op bezoek geweest op de kraamafdeling en wist ik waar ik terecht zou komen.
Ik heb het bevallen in het ziekenhuis als positief ervaren, vooral dat de pijnstilling bij de hand was!Wel heb ik wat kanttekeningen en dingen die ik een volgende keer anders zou willen.

Mike mocht de eerste nacht gewoon bij mij op de kamer op een slaapbankje slapen en Emma lag in een bakje naast mijn bed.

Een volgende keer zal ik waarschijnlijk weer in het ziekenhuis moeten bevallen maar ik denk dat ik er anders zelf voor zou kiezen.

Bij Mara was ik er van overtuigd dat ik een thuis bevalling zou doen. Dus ook geen koffertje enz hoe dom he ja ik weet het.
Maar ik zag het helemaal voor me. Heerlijk saampjes wat tv kijken, muziek luisteren en in bed liggen. Maar men wat was het een hel.
Na 30 uur weeen en nog maar 3 cm ontsluiting dankte ik god op mijn blote knietjes dat ik naar het zh mocht want dit was niet leuk.
Manlief snel wat spullen bij elkaar geplukt en op weg.

Daar was het allemaal beter geregeld ook qua personeel enz. Dat is super bevallen ook al duurde het lang, was het pijnlijk enz.

Nu bij de tweede ga ik toch weer voor een thuis bevalling. Wat bijna niet doorging omdat mijn ijzer veel te laag was. Maar nu was hij prima de natuur had zelf zijn werk gedaan om het op peil te krijgen.
En nu gaan we dus weer voor thuis.

Maar....
Wij wonen dus in zo een oudpand waardoor je dus niet via een brancard van de boven naar de eerste etage getild kan worden. Dus moet ik of in het zh bevallen, of boven met het risico dat ik uit huis getakeld moet worden en nee dat vind of lijkt me verschrikkelijk. Dus onze keus is geworden of de eettafel incl matras of een bed in de woonkamer.
Dan kan ik gewoon weg als dat nodig is. Gaat alles soepel kan ik weer naar boven toe. En ik wil zo graag mijn grote kleine meisje bij me houden zolang als ik dat trek en dat kan in een zh niet.

Dus voor ons heeft de voorkeur thuis.

Ik weet het niet. Het plan was om thuis te bevallen, maar ik moest naar het ziekenhuis ivm groen vruchtwater. Toen had ik nog geen weeen, dus dat was niet erg. Het 'vastgebonden' in bed liggen vond ik wel vervelend. Handig was weer het stoeltje in de douche, zodat ik kon zitten. De nacht was verschrikkelijk. De verpleegster wilde niet helpen Anna goed aan te leggen, Anna ging uiteindelijk naar de babyzaal terwijl ik de energie niet had om te protesteren en de basis voor de bv problemen is die nacht gelegd. De volgende keer blijf ik dus misschien toch liever thuis. Kraamhulp ruimt de zooi toch wel op.

Ik wilde van mijn dochter dolgraag thuisbevallen. Had thuis ook alles op orde daarvoor.
Helaas had ze niet de intentie om eruit te komen en was ik genoodzaakt in het ziekenhuis te bevallen mbv een inleiding.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:08 schreef Brighteyes het volgende:

E.T., is een bed in de woonkamer geen optie voor jullie?

een bed in de woonkamer vind ik dan weer helemaal niks... (en waar haal ik dat vandaan en waar laat ik dat enzo..)

Over dat gedimde licht.. Je kunt ook overdag bevallen he? Ik had twee keer de zon in de kamer

(Nou moet ik wel zeggen dat ze hier in het zkh wel goed aanpakken (voor mij dan). Ze lieten ons lekker met rust, gewoon Jeroen en ik.. af en toe een verpleegkundige d'r hoofd om de hoek of ik wat nodig had en tegen de tijd dat het serieus werd, werd ik naar de verloskamer gereden en geinstalleerd. Ze steunden me waar nodig en voelden haarfijn aan wat ik wel of niet wilde. En verder was alleen mijn eigen vk er bij. Prima geregeld dus )

Ziekenhuis, geen twijfel mogelijk. Ook als het 1 baby was geweest. Ik moet er niet aan denken dat je hals over kop (wel of geen paniek) toch naar het zkh moet. Tanden trekken doe je toch ook niet thuis ? Daarvoor ga je ook naar de tandarts.

In het zkh lieten ze ons ook met 4- en alleen. Even geen personeel. Lampen gingen soort van uit ( of was dat mijn lampje... ?). We hebben in alle rust familie kunnen bellen. Beschuit met muisjes gegeten met z'n 2-en etc etc. Ik heb in totaal 10 dagen in Bronovo gelegen (mocht zelf naar huis na 2 dagen, maar mocht blijven ivm Pien en Floor). Ik heb dat alles zeer prettig en rustig ervaren.

* KP moet misschien bevallingsverhaal eens gaan schrijven *

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 21:11 schreef Brighteyes het volgende:
Oh ja... *krak* Daar gaat mijn droombeeld...
[sub]De gordijnen zullen hier toch wel rap dicht moeten hoor... iets te veel kans op inkijk.

in het kader van realistische verhalen

Bij Tijn weet ik dat trouwens allemaal niet meer.. dat ging zo verrekte snel.. Dat was binnenkomen, toucheren en persen. 8.10 was ik in het ziekenhuis 8.35 was Tijn geboren. Moest toen alleen nog lang wachten op de uitslag van Tijn z'n bloed (ik ben rhesus negatief), anders was ik om 9.30 weer thuis geweest

Nah, ik zou het eigenlijk niet weten. Thuis bevallen is nooit een optie geweest omdat ik vanaf het begin van mijn zwangerschap een medische indicatie had (dat wist ik ok al van tevoren). Qua pijnstilling was het uiteindelijk ook wel erg fijn dat ik al in het zkh was.
Maar man man, wat vond ik het er verschrikkelijk. Sommige verpleegkundigen en arts-assistenten waren zó bot., of onpersoonlijk. Dan lijkt het me veel prettiger om met je eigen vertrouwde VK te bevallen. Iemand met ervaring. Die dag in dag uit al jarenlang honderden vrouwen heeft begeleid. Iemand die weet wat ze doet, op wie je kunt vertrouwen, aan wie je iets hebt.
Want dat mutsje dat mij tijdens de 2,5 uur persen begeleidde... Mijn hemel, ik heb werkelijk níets aan haar gehad. Ze heeft me veel te lang laten aanklooien. Ik denk achteraf werkelijk dat zij nog maar nauwelijks ervaring had. Tja, dat risico loop je dus in een opleidingsziekenhuis.

Ik ben in het ziekenhuis bevallen, dat had ik sowieso al geregeld maar het had uiteindelijk ook gemoeten als ik voor een thuisbevalling had gekozen. Het gaf mij in eerste instantie een veiliger gevoel, dat mocht er wat misgaan dat je alles meteen bij de hand zou hebben...achteraf ben ik dolblij dat ik al in het ziekenhuis was, want anders hadden ze me op een moment in de bevalling nog moeten vervoeren waarbij ik er niet aan had moeten denken. Ik kon toen alleen maar op handen en knieen zitten en mijn hoofd 180 graden laten ronddraaien namelijk. Knappe jongen die mij in een auto had weten te krijgen

En ik vond het heerlijk hoor, zo'n nachtje lekker bijkomen in het ziekenhuis (ze waren ook ontzettend lief daar) en 2 dagen later naar huis en alles was netjes daar, zou het bij een volgende weer zo doen (op de bevalling zelf na dan ).

Oh ja, en ik vind het eigenlijk supermooi, toen ik na de bevalling met Dean naast me in zijn bedje op de kamer lag..Stan was naar huis, en ik klaarwakker van de adrenaline en helemaal alleen saampjes met mijn kindje

Ik heb voor thuis gekozen.

Mijn ervaring in het ziekenhuis is ook best prettig. Maar ik heb toch echt wel heel prettige herinneringen aan de thuis bevalling met Chantel. Manlief die Chantel voor de helft op heeft gevangen en de rest het ambulance personeel. ik voelde mijn eigen zo op mijn gemak en dat zou ik iedereen wel gunnen.

Ik voel mijn eigen een gevangene in een ziekenhuis, wat een nadeel is en waar ik mijn eigen heel onprettig bij voel. Ik kom ook niet echt tot rust in het ziekenhuis. Ik moest na haar geboorte wel gelijk naar het ziekenhuis vanwege een breuk in de placenta en teveel bloedverlies. En toen ik s'avonds weer thuis was deed ik gelijk alweer veel te veel. Deze keer moet ik echt op mijn handen gaan zitten van mijzelf.

Maar om een lang verhaal kort te maken, is de indicatie ziekenhuis bevalling, dus het zal daar wel op uitlopen helaas. Al zal ik mijn uiterste best doen om er zo snel mogelijk weer uit te zijn.

Moonah wat jammer dat je zo'n negatieve ervaring had met het ziekenhuispersoneel, bij mij was dat dus totaal tegenovergesteld!

Ik ben in het ziekenhuis bevallen, en had geen keus, die is namelijk voor me gemaakt door de gyn. Hoge bloeddruk in de zwangerschap maakte dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Uiteindelijk ben ik ingeleid omdat de bloeddruk te hoog werd en ik sterretjes begon te zien.
Maar het is me prima "bevallen" ! Heel fijn dat ik op een gegeven moment een shotje in mijn been kreeg, en een uur later was er al volledige ontsluiting.
Ook het nachtje in het ziekenhuis is me niet slecht bevallen, aan de ene kant vond ik het niet leuk om met anderen op zaal te liggen, 1 van de andere baby's huilde de hele nacht (was met de pomp gehaald, arme ziel had hoofdpijn) aan de andere kant, ik had Meike eerst naast me liggen in zo'n bakje, maar ik kon niet slapen, heb haar eruit gehaald en de rest van de nacht naar haar gekeken terwijl ze in mijn armen lag. En dat is me zo dierbaar, die momentjes dat ik haar helemaal voor mezelf had.

Een evt volgende keer, hopelijk mag die er ooit komen (voorlopig niet hoor) moet ik weer in het ziekenhuis bevallen.... Bij de bevalling van Meike is de placenta niet volledig "geboren" , heb nog een curretage ondergaan 8 wk na de bevalling. De kans dat het weer gebeurt, of dat de placenta helemaal niet komt, is vergroot, 20% meer kans als een ander helaas.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 21:22 schreef Moonah het volgende:
Nah, ik zou het eigenlijk niet weten. Thuis bevallen is nooit een optie geweest omdat ik vanaf het begin van mijn zwangerschap een medische indicatie had (dat wist ik ok al van tevoren). Qua pijnstilling was het uiteindelijk ook wel erg fijn dat ik al in het zkh was.
Maar man man, wat vond ik het er verschrikkelijk. Sommige verpleegkundigen en arts-assistenten waren zó bot., of onpersoonlijk. Dan lijkt het me veel prettiger om met je eigen vertrouwde VK te bevallen. Iemand met ervaring. Die dag in dag uit al jarenlang honderden vrouwen heeft begeleid. Iemand die weet wat ze doet, op wie je kunt vertrouwen, aan wie je iets hebt.
Want dat mutsje dat mij tijdens de 2,5 uur persen begeleidde... Mijn hemel, ik heb werkelijk níets aan haar gehad. Ze heeft me veel te lang laten aanklooien. Ik denk achteraf werkelijk dat zij nog maar nauwelijks ervaring had. Tja, dat risico loop je dus in een opleidingsziekenhuis.

Daarom ben ik ook heel blij dat mijn eigen VK bij me bleef bij de bevalling. Bij binnenkomst in het ziekenhuis werd ik getoucheerd en had ik 8 cm ontsluiting. De co-assistent zei dat ze na een halfuur, drie kwartier wel terug zou komen. Maar na 10 minuten wist ik dat ik moest persen, dat het zover was. Mijn VK zag aan mijn buik dat het inderdaad zover was (hoe ze dat kon zien, geen idee, maar goed ). Ze vroeg aan een verpleegster die ronddrentelde of ze de co-assistent wilde halen. Mutsje verpleegster zei: die komt straks weer terug.
Na nog een perswee van mij: Haal nu de co-assistent maar op! Mutsje weer: die is nu bij een andere mevrouw, ze komt echt zó terug!
Mijn VK: Je gaat haar NU halen, want mevrouw gaat NU persen! .
Mutsje ging zuchtend de co-assistent halen. Co assistent kwam zuchtend binnen, toucheerde me zuchtend en zei toen verbaasd dat ik op het andere bed moest gaan liggen want ik kon inderdaad gaan persen.

Dus dat is inderdaad wel jammer geweest. Mijn VK voelde mij heel goed aan, in het ziekenhuis word je toch onpersoonlijker en wat minder geinteresseerd behandeld, is mijn ervaring.
Dit gold in mijn geval niet voor al het personeel (na de bevalling kwamen er twee andere verpleegsters en die waren dus ontzettend lief), maar het gebeurt dus wel.

quote:

[b]Op vrijdag 16 november 2007 21:33 ik had Meike eerst naast me liggen in zo'n bakje, maar ik kon niet slapen, heb haar eruit gehaald en de rest van de nacht naar haar gekeken terwijl ze in mijn armen lag. En dat is me zo dierbaar, die momentjes dat ik haar helemaal voor mezelf had.

Dit dus!

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:23 schreef m@x het volgende:

[..]

Je vergeet de blinde paniek als de kraamhulp eenmaal weg is. Oh shit, we zijn alleen thuis met een baby. Wat moeten we ermee

Heb ik helemaal niet gehad...

Ik vond het thuis erg prettig, van A ben ik 'savonds bevallen en ik kon gelijk lekker gaan slapen in mijn eigen bedje(na het douchen), K is 'smorgens geboren en ik had redelijk geslapen, ik vond het heerlijk dat A meteen haar kleine zusje kon zien, ze had gewoon de hele nacht door geslapen in het kamertje naast onze slaapkamer.
Zo fijn dat ze er meteen bij was...

Ik heb nooit in het ziekehuis gelegen, vind het ook een eng idee, dus ik was ws meer gespannen geweest als ik naar het zkh had gemoeten.

Dus ik ben heel blij dat alles goed gegaan is en het niet nodig was

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 21:50 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Maar dat zie ik dus vooral voor thuis voor me. Omdat je in het ziekenhuis toch al snel met bemoeienis van anderen te maken hebt. Althans... zo zit dat in mijn hoofd.

Midden in de nacht als iedereen slaapt heb je geen bemoeienis hoor, tenzij je de verpleegster belt

Maar goed, ik geef alleen maar aan dat mijn ervaring dus heel positief was, ben heel tevreden over het ziekenhuis en hoe ze mij hebben behandeld

Oh en blinde paniek toen de kraamhulp weg was? Ik was blij dat ze was opgerot, heb haar een paar dagen eerder gedelete zelfs dan dat de bedoeling was.

Ik heb thuis gestemd.
Ik ben uiteindelijk 2 keer in het ziekenhuis beland. de eerste keer door niet vorderende ontsluiting vanwege een aangezichtsbevalling (Liam lag met zijn gezichtje naar boven) en Ezra had in het vruchtwater gepoept.
Ik vind het jammer dat ik niet thuis heb kunnen bevallen, maar het ziekenhuis was wel ok verder. moet er bij vermelden dat bij ezra mijn eigen verloskundige mijn bevalling heeft af gemaakt. het was zo druk dat haar dat gevraagd werd en dat vond ik enorm fijn. Ik vond het bij Liam toen heel erg dat mijn eigen verloskundige weg moest.
Ik vond het iig heerlijk om in mijn eigen omgeving te kunnen rond dolen, lopen, kreunen, douchen, zeuren, huilen, wegkruipen. Mijn eigen wc, mijn eigen douche, bad. veilig, zo voelde dat.
Maar wij wonen 5 minuten rijden van het ziekenhuis hier en dat voelt ook veilig
Er komt geen derde, maar als dat wel zo zou zijn, zou ik weer van een thuisbevalling uitgaan

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 21:56 schreef Brighteyes het volgende:
Dat is idd wel fijn om te lezen. Dat dat dus idd wel ook gewoon kan in het ziekenhuis.

Ik had ook een kamer alleen, dat scheelt wrs wel .

Ik ga voor het ziekenhuis. Aangezien wij een maisonette woning hebben met de slaapkamer beneden, wil ik niet het risico lopen dat ik die trap nog op moet als ik al krom lig van ellende. En het is een veilig idee, zoals hierboven al genoemd. En wellicht kan ik straks niet eens kiezen, maar krijg ik gelijk een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Dus wat mij betreft een goed idee .

Ik ben de eerste keer in het ziekenhuis bevallen. We woonden tijdelijk bij mijn ouders in huis omdat onze woning nog niet was opgeleverd en dat duurde langer dan verwacht (half jaar langer). Om die reden kon ik niet thuis bevallen, iets wat ik wel graag wou. Mijn ouders zagen het niet zo zitten en ik denk dat dat ook komt door hoe mijn moeder der bevalling(en) is/zijn gegaan (ze laat er nooit veel over los). Dus we zijn uitgeweken naar het ziekenhuis maar ik heb dat totaal niet als erg ervaren. We waren daar om even na half 10 's ochtends, schitterend sub tropisch weer was het (hitte golf) en we waren om 00.00 die zelfde avond thuis met onze dochter. Tussen de weeen door zijn we super verzorgt door de verpleging en ik vond dat ze ook erg goed voor mijn man zorgde (eten en drinken). Kortom totaal niet tegen gevallen. En toch nu ik mijn eigen woonruimte heb wil ik het thuis proberen deze keer. Mits het tijdens de weeen niet goed gaat met het kindje of dat het dagen duurt voor de kleine zin heeft om er uit te komen wil ik echt heel graag thuis bevallen. Alles is in ieder geval in huis. Het lijkt me gewoon een stuk knusser dan in het ziekenhuis maar misschien slaat ook wel tijdens de weeen de paniek toe omdat het met onze dochter zo slecht ging op het einde en ze moet spoed er uit moest (knip incl duwen op buik). Ze was behoorlijk blauw en dat ze niet gelijk huilde is iets wat ik zeker de eerste maanden regelmatig voorbij zag komen in mijn dromen nog. We zullen wel zien hoe het loopt deze keer, denk dat je je toch nergens op vast moet pinnen.

ik ben bij miesje thuis bevallen, en wil met deze ook weer thuis bevallen.

Ik vond het bijvoorbeeld heerlijk dat ik om 3 uur s'nachts lekker buiten kon gaan staan, zonder iemand om me heen. Ook het feit dat ik na de bevalling en douchen heerlijk met miesje en manlief in mijn eigen schoon opgemaakte bedje kon kruipen, de kraamzorg lekker beneden en heerlijk 4 uur met zijn 3 en alleen zijn.

maar achteraf, miesje was onderkoelt (35,6) omdat de verloskundige niet wou komen, mischien was er in het ziekenhuis meteen iemand gekomen, maar mischien ook niet. maar al met al gaat mijn voorkeur gewoon uit naar thuisbevallen.

Vergeet niet dat als het een 'gewone' verschoven thuisbevaling is, je echt na een uur (of 2 uur) gewoon weer buiten staat met je vrachtje in de maxi-cosi

Lig je alsnog gewoon met je bundeltje in je eigen bed

Ik kon niet meer naar huis, omdat er geen kraamhulp meer zou komen. Dat durfden we niet aan. Bij een tweede zou ik het wel durven.

Ziekenhuis, zonder twijfel.

Toen ik zwanger was van de 1e was bevallen in het ziekenhuis mijn ergste angst. Het onbekende ^{(was alleen nog maar voor een lui oogje eens in het ziekenhuis geweest als kind en 'slechts op bezoek')} , het idee dat je dan dichter bij een kunstverlossing of keizersnee was en bovenal de angst dat je zou moeten blijven -al was het maar voor een nacht!
Toen op ouderjaarsavond mijn vliezen braken en babylief in het water gepoept had, moest ik wel. Ik werd ingeleid en door de banden om mijn buik waarmee ze continu de hartslag van de baby en weeenactiviteit konden meten, bleek dat mijn 1e het slecht had door mijn weeen. Gelukkig had ik vlot volledige ontsluiting en kon ik naar de verloskamer. Daar tot 2 keer toe het zuurstof in het bloed van mijn 1e gemeten en het bleek dat Randy het ECHT slecht had daarbinnen. Ik kreeg nog 1 kans voor het een keizersnee zou worden, maar liefst 3 knippen en hulp van een vacuumpomp, maar ik had daarna wel een gezond kindje. Er ontstond nog wat paniek rond de placenta, want die wilde maar niet komen. Na bijna een uur (de maximale tijd die er voor staat, kwam die gelukkig alsnog. ^{Acheraf bleek dat er wel een miniscuul klein stukje was blijven zitten, waardoor ik na 5 weken alsnog gecurreteerd moest worden.} Het was pas toen dat ik besefte hoeveel er mis kon gaan tijdens een bevalling en ik was blij dat ik in het ziekenhuis was bevallen. Het was gemoedelijk en gezellig in het ziekenhuis, en terwijl het vuurwerk buiten werd afgeschoten, werd ik nog (een uur lang!) gehecht. Ik bleef 1 nachtje en mocht daarna naar huis.

2e zwangerschap verliep moeilijk door veel heftige bloedingen, waardoor ik telkens weer in het ziekenhuis belandde. Daar kwamen ze erachter dat ik ook zwangerschapscholestase had, iets waar ik achteraf bij de 1e ook al last van had gehad, maar nooit (h)erkend was door mijn eigen vlos. Bij de 1e bloeding met 30 weken reageerde ze telefonisch met "Oh, een gesprongen bloedvaatje zonder te vragen hoeveel bloed en hoeveel weken ik was. Het vertrouwen in mijn vlos was tot het nulpunt gedaald. De laatste keer dat ik in het ziekenhuis belandde was ik 36 weken zwanger en zou ik daarna er niet meer uit komen totdat ik een kindje kreeg. Ik was blij toe inmiddels, want ik was als de dood het kindje te verliezen. Toen (eindelijk) de vliezen braken en ook kindje 2 in het water gepoept bleek te hebben, werd ik weer ingeleid. Omdat ik de 1e keer binnen 3 uur bevallen was, mocht ik deze keer meteen naar de verloskamer, het was toch niet druk op dat moment. Tinka werd binnen 2 uur geboren, maar ik verging van de pijn erna en verloor golven met bloed (uiteindelijk 2 liter) en een incomplete placenta. Dus met spoed naar de OK waar ik manueel gecurreteerd werd. Ik heb kantje gelegen en heb daarna ook een maximale bloedtransfusie gehad. Toch mocht ik de volgende dag alweer met een gezonde baby naar huis.

Ik ben nu weer zwanger. Vanwege 2 keer problemen met de placenta heb ik medische indicatie en wordt meteen als het kindje er is naar de OK gereden. Mijn vlos begeleid de zwangerschap en als alles op rolletjes loopt ook de bevalling maar wel in het ziekenhuis. Omdat ik haar destijds heb aangesproken op de door hun gemaakte fouten, is ze nu zeer meegaand in mijn wensen en staat ze overal achter. Ik wil met de 1e wee naar het ziekenhuis (het is een half uur rijden en ik beval dus nogal snel) en ik krijg meteen een infuus in zodat ik meteen door kan naar de OK. Doordat mijn vlos samenwerkt met 5 collega's hoop ik in Godsnaam dat ze alles goed doorspreken daar en dat iedereen van mijn situatie op de hoogte is, zodat dit ook als gepland verloopt. Stiekem hoop ik erop dat het kindje weer in het water heeft gepoept zodat ik gewoon weer overgedragen word aan het ziekenhuis VOOR de bevalling. En ik denk dat ik daar tegen het eind van de zwangerschap ook nog wel om ga zeuren. Maar dat zien we t.z.t. wel.

Ik MOET dus in het ziekenhuis bevallen, maar ik zou ook niet anders willen. Veiligheid voor mij EN het kindje voorop.

Mijn plan was om gewoon lekker thuis te bevallen.. En dat is toch het ziekenhuis geworden.. En daar ben ik heel erg blij mee.
Ik ben naar het ziekenhuis gegaan voor pijnstilling. Dat was niet meer mogelijk omdat ik in het ziekenhuis al teveel cm had. Maar de - vacuumextractie, knip, totaalruptuur, hechtingen op OK, kindje wat gelig werd, kindje dat 10% gewicht verloor, kindje dat niet genoeg bv dronk - maakte dat ik toch wel blij was dat de hele bevalling in het ziekenhuis is gebeurd, en ik daar nog een paar daagjes kon blijven met 24/7 zorg..
Anders had ik tijdens de persweeen naar het ZKH gemogen met spoed, of daarna om te hechten, of later met Chris voor opname.
Nu had ik alle zorg in de buurt die voor Chris en mij nodig waren tijdens en na de bevalling. Ze hebben Chris ook vlot opgenomen op de neonatologie toen het achteruitging, daardoor heeft hij er maar 1,5 dagen gelegen. Als we thuis waren geweest hadden we vast later een opname gehad, en misschien ook wel een langere opname.

Of ik de volgende weer thuis zou doen, of in het zkh dat weet ik niet. Dit was een snelle bevalling (in 5 kwartier van 4->8 cm, 8-10 in half uur, persen een driekwartier/uur), van een eerste kind, wat redelijk zwaar (8pond) was, terwijl ik mijn ademhaling niet echt onder controle had. Ik denk dat ik wel weer gewoon thuis begin. Maar als mijn ademhaling weer prut wordt, zou ik toch wel naar het ziekenhuis willen/moeten voor pijnstilling. Of als de baby nog groter zou zijn, dan lijkt het me ook wel veiliger.
Maar op dit moment zeg ik toch thuis beginnen en de optie ziekenhuis openhouden om dan te besluiten

Hier kunnen we ook nog naar het kraamcentrum, maar dat lijkt me dan weer niks. Ok, dan kun je binnendoor naar het zkh, maar je moet ook 2 uur na de bevalling weer naar huis. Dan zit je daar met je vers geboren baby en gebroken muts in de auto te hobbelen. We wonen ook niet zover van het zkh, dus dat is niks voor mij