Taboe op de bevalling?

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:12 schreef Ticootje het volgende:
"Jaloers zijn" kan wel een hoop stuk maken...

Nou dat ligt er maar net aan hoe beide partijen ermee omgaan.
Ik ben stik- en stikjaloers geweest. Ik zag er groen van.
Toch is de band met mijn zus, maar ook de relatie die ik heb met mijn collega's er absoluut niet minder om geworden.
Mss moet daar het taboe ook maar eens vanaf, dat je niet jaloers zou mogen zijn. Het is net wat Smirre zegt, jaloezie is totaal iets anders dan misgunnen.

Ik heb ook opgepast met het vertellen over mijn bevalling aan zwangere vriendinnen.
ik had nl zélf meegemaakt dat een vriendin mij vlak voor mijn bevalling in geuren en kleuren over haar 9ponder die met de schouders vast bleef zitten vertelde..
_{Ik zei nog dat ik geen behoefte had aan bevallingsverhalen, maar blijkbaar moest ze het nogal nodig kwijt.}

Ik had dat ook hoor, dat ik mijn kindje moest leren kennen. Na de bevalling moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven (leuk joh, 's nachts bevallen). 's Ochtends werden de kindjes in hun wiegjes van de babyzaal naar de "moederzaal" gereden. Ik zag het wiegje van mijn dochter aankomen. Ik dacht: volgens mij is dát mijn kindje. Maar 100% zeker was ik niet .
Maar gelukkig had ik goed gegokt .
Toen ze dichtbij kwam wist ik het wel zeker, maar zo van een meter of 5 afstand, in een doorzichtig ziekenhuiswiegje, met een mutsje op, wist ik het niet helemaal zeker.
Stom he .

Pas na een paar dagen, thuis, had ik echt zoiets van: dit is MIJN dochter .

Die baby's lijken ook allemaal op elkaar, dus zo vreemd vind ik 't niet.

* Webkim concludeert: er zijn dus topics die ik tot NA de bevalling zou moeten bewaren.

* en weg *

quote:

Op woensdag 28 november 2007 17:49 schreef Webkim het volgende:
* Webkim concludeert: er zijn dus topics die ik tot NA de bevalling zou moeten bewaren.

* en weg *

En Llellewella, als je bang bent voor het geluid vamn de knip, gewoon schreeuwen bij de bewuste wee. ik heb niets gehoord of gevoeld ervan.

Hier heeft het ook echt wel geduurd tot ik eli echt zag als mn eigen kind. was na 2 wk (3?) bij de kapper (had afspraak staan, maar toen kwam eli ) en hoorde een kind kirren... och, jee, das de mijne!
en op zich had ik wel het idee dat ik alles vergeten was zodra hij eruit was, maar dat kwam meer doordat ik totaal van de wereld was van de hormonen, dus ja. dan denk je ook niet meer aan de pijn, want dan denk je uberhaupt niet...

quote:

Op woensdag 28 november 2007 15:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat ik zelf erg vond, niet direct iets lichamelijks overigens maar misschien ook wel, is dat ik mijn kind niet direct herkende. En dat had echt nooit iemand me verteld, dat zoiets kon. En ook dat er toen mensen (in mijn ogen) onredelijk en negatief op reageerden. Dat vind ik nog steeds echt pijnlijk en naar. Terwijl ik hier ook best van zulke dingen heb gelezen. Zo heel gek of afwijkend gedrag is het niet.

Ow dit had ik ook bij de oudste. Vond dat zo erg! Dat ik niet meteen een band voelde, of hem niet herkende als de mijne...
het is lastig uit te leggen, want ik vond (en vind) m prachtig. Had ook echt het gevoel: die van mij is het mooiste van zaal.

Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.

Oh dat inknippen....na 48 uur weeen te hebben gehad ging het hartje van mn kindje achteruit. Ze kwamen toen met een vacuumpomp en knipgerei. Toen ik dat zag begon ik te schreeuwen dat ik het echt niet wilde. Die pomp dan wel maar geen geknip in mij. De arts kwam erbij en zei dat het alleen kon als ik alleen ging persen als ze zeiden dat ik moest persen. En dat de kans op inscheuren heel groot was omdat het moeilijk was op te brengen. Maar het is me gelukt! En daar was ik zoooo blij mee. Lijkt me heel naar.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 17:24 schreef Isegrim het volgende:
Die baby's lijken ook allemaal op elkaar, dus zo vreemd vind ik 't niet.

Idd, dat is toch niet raar? Iedere nieuwe persoon die je ontmoet is de eerste periode vreemd.
En dat je het kind al 9 mnd hebt gedragen doet er niks aan af. Je kan het toch immers niet zien?
En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin. En inderdaad, baby's lijken op elkaar.

Nou ik vind niet alle baby's op elkaar lijken. Ik herkende mijn kind dan ook wel. Maar ik vond het wel heel vreemd om haar bij haar naam te noemen. Dat ik iedere keer een soort moest lachen in mezelf omdat het nog niet helemaal 'klopte'.

_{Dat heb ook overigens ook gehad bij elke huisdier die ik nieuw en benaamd had.}

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:12 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]
....
Maar dat herkennen, het gevoel dat het "eigen" is, dat duurde een poosje. En dat was jammer dat ik dat niet echt wist. Ik voelde me echt een slechte moeder daardoor.

Heb me ook een slechte moeder gevoeld daardoor.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:47 schreef Igraine het volgende:
Nou ik vind niet alle baby's op elkaar lijken. Ik herkende mijn kind dan ook wel. Maar ik vond het wel heel vreemd om haar bij haar naam te noemen. Dat ik iedere keer een soort moest lachen in mezelf omdat het nog niet helemaal 'klopte'.

Ik herkende hem ook wel, maar het was nog niet 'eigen', niet 'mijn kind' ofzo, dat gevoel had ik pas na een paar dagen. Tja, het krijgen van een kind is ook echt een enorme verandering / aanvulling in je leven, het besef dat dat is gebeurd en niet meer weg zal gaan komt volgens mij bij iedereen pas later. Die eerste paar uur / dagen leef je in een totale roes, op de automatische piloot ofzo. Of nou ja, dat had ik dus

quote:

Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
.... ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...

Das waarschijnlijk niet de handigste reactie nee maar ik geloof niet dat vrouwen die wel zwanger zijn en/of kinderen hebben kunnen snappen hoe enorm emotioneel het kan zijn voor een vrouw om steeds geconfronteerd te worden met zwangere vrouwen, om steeds maar blij te zijn voor anderen terwijl je zelf..... Op een gegeven moment komt er namelijk een tijd dat iederéén wel zwanger lijkt en als het bij jou dan niet gebeurt, om wat voor reden dan ook, is dat verschrikkelijk moeilijk..

kortom, ik vind echt dat je erg kort door de bocht reageert.

Het is, zo ervaar ik kinderloze door omstandigheden, namelijk géén groene jaloezie...... maar vooral verdriet wat op een minder handige manier wordt vormgegeven...

En nee, ik ben er niet zo een, ik kan er wel mee omgaan (bij tijd en wijlen beter dan andere keren hoor) en van genieten en ervaar desondanks ook veel verdriet hoor vergis je niet... Je kan er niet omheen dat je soms een "godver zij wel, waarom klaagt ze toch?" gevoel kan krijgen soms ook al besef je donders goed dat zwanger zijn geen 24/7 roze wolk is...

[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 14-12-2007 08:18:33 ]

Gewoon even een voor die hele lieve, verstandige DE.
* krijg tranen in mijn ogen liefie...

Ik vind dat je het heel mooi onder woorden brengt DarkElf. Mijn zwangerschap is ook in een familie waar veel miskramen, voldragen overleden baby's geboren worden, met 7 maanden het ineens niet meer doen of helemaal in de mmm zitten en dan na 8 pogingen het gewoon niet meer lukken wil en zwangerschappen die standaard na 6 weken afbreken en toch was het geen beladen zwangerschap. Ieder stel had wel zijn eigen manier van reageren, Ze kwamen niet/oppervlakkig of juist vaker. Net na hun gemoedsrust en wij hebben daarop ook niet aangedrongen. Mijn jongste tante huilde tranen met tuiten van geluk voor ons en die kwam toen ze geboren was meteen langs en heeft een uur zitten huilen en kijken en knuffelen en dergelijke maar een andere tante heeft haar met haar eerste verjaardag voor het eerst op kunnen pakken en dus toen pas een eerste foto van haar gemaakt met Kaith. Ik/wij vinden met zo'n beladen babygeschiedenis in de fam. moet je de mensen in hun waarde laten en ze komen vanzelf wel op hun manier.

Overigens weet ik wel hoe emotioneel het kan zijn maar je kan nooit recht in iemands hart kijken over hoe het er werkelijk voor staat.

DE, je hebt uiteraard gelijk dat ik niet zo snel moet oordelen, maar ik krijg jeuk van mensen die er alleenmaar zijn als er leuke dingen zijn, en geen gehoor geven als het even wat minder gaat. das al
Natuurlijk is dit ingewikkelder dan dat, want het komt ook voor de ander heel dichtbij.

Er staat ook niet of die vriendin Marlieske wel op andere manieren heeft proberen te stuenen, weet dus niet. Maar gewoon wegblijven, krijg ik jeuk van.

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:32 schreef cinnamongirl het volgende:


En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin.

Die band was er hier al echt wel hoor, alleen is het even wat anders datgene dat je hebt leren kennen(nou ja leren kennen, euhhh, dat zo gewoon is geworden en zo bij je hoort) ineens buiten je te zien.

Het is alsof je hart armen en benen heeft gekregen...

Ik had een band met het kindje in mijn buik maar de band met Ronja moest echt heel erg groeien. Dat kindje in mijn buik heb ik ook echt gemist, heel vreemd.

Ik had juist helemaal niet, terwijl ik dat wel verwacht had. Op het moment dat Freek boven het doek in de OK gehouden werd dacht ik; "Oh, ben jij het? Natuurlijk ben jij het, jou ken ik!".

_{Het leest idioter dan dat het was , maar zo voelde het echt .}

quote:

Op woensdag 28 november 2007 20:32 schreef cinnamongirl het volgende:

[..]


En dat er door de zwangerschap al een band zou ontstaan tussen moeder en kind lijkt me dikke onzin. En inderdaad, baby's lijken op elkaar.

Nee en nee. Totaal met je oneens.

Ik heb hetzelfde als jij ervaren Leah

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 17:56 schreef owlet het volgende:
Ik had een band met het kindje in mijn buik maar de band met Ronja moest echt heel erg groeien. Dat kindje in mijn buik heb ik ook echt gemist, heel vreemd.

Dat heb ik ook wel gemist ja, dat leven in je buik, zo'n ukkepuk geeft toch een hoop gedoe daarbinnen, je raakt eraan gewend die bolle buik te voelen, die beweging erin.
Dat is heel raar als dat leeg is, is wel even wennen...

idd, de eerste nacht lag ik op mijn rug, dus ik denk ik ga op mijn linkerzij liggen, dan gaat de baby lekker schoppen. oh, nee hij is eruit Was heel vreemd om hem te zien bewegen en niet te voelen.
al was het wel een soort schok toen er een echte baby uit kwam. het is toch zo abstract in de buik, nu lag er een echt grijs wezentje. vond het heel raar.

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 17:56 schreef owlet het volgende:
Ik had een band met het kindje in mijn buik maar de band met Ronja moest echt heel erg groeien. Dat kindje in mijn buik heb ik ook echt gemist, heel vreemd.

Nu je het zegt, dat had ik ook een beetje. En nog steeds 'voel' ik niet echt een link tussen het meiske wat ik in mijn buik dacht te hebben en het jongetje wat er uitkwam

Ik had heel erg toen ik vlak na de bevalling onder de douche stond, ik na mijn buik keek. Die was niet meer mooi, niet meer zwanger, nu was ie gewoon weer dik. Gelukkig trok dit wel snel weer weg.

Ik had dat helemaal niet de herkenning. Wat mij betreft konden het ook 2 andere kinderen zijn. Eerste paar dagen had ik continu het idee dat ik op visite ging....

Toen ze allebei gecontroleerd waren door de kinderarts en iets later met z'n 2- en in 1 couveuse bij me werden gebracht. toen had ik eigenlijk zoiets van : " allejezus wat klein/kwetsbaar, sluit maar snel aan op allerlei apparatuur, ik kom zo wel kijken "....

Ik heb echt dagen gestaart naar die kleine ex bewoner van mijn buik, zoiets geweldig prachtigs, we konden elkaar al heel goed, zo voelde het, heel vreemd, elkaar zo goed kennen en toch vreemden voor elkaar zijn.
Het enige wat ik moeilijk vond was hem achterlaten in het ziekenhuis toen hij de couveuse in moest.

Dat had meer te maken met hoe het liep dan dat het gewoon zo was, eerst kregen we te horen dat hij gelijk mee naar huis mocht, toen moest hij een nachtje blijven en 2 dagen later kreeg hij een sonde in, dat was fiks slikken.
Maar het was alleen maar voor de zekerheid, niet dat die kleine plurk het ermee eens was, die had helemaal niets met dat ding in zich, dus rukte het er net zo hard weer uit en toen hebben ze het maar zo gelaten.

Maar wat gelijk mee naar huis mocht bij het eerste plan kwam pas een week later thuis, daarna nog 1 dag hulp gehad en toen moesten we het zelf rooien, ik blij, want na al dat ziekenhuis geren ben je best toe aan wat rust, lekker op jezelf zijn zonder verzorgend personeel om je heen.

quote:

Op dinsdag 18 december 2007 17:14 schreef erodome het volgende:daarna nog 1 dag hulp gehad en toen moesten we het zelf rooien, ik blij, want na al dat ziekenhuis geren ben je best toe aan wat rust, lekker op jezelf zijn zonder verzorgend personeel om je heen.

Zo mee eens, ik keek de kraamhulp de deur uit en toen ik lag te slapen regelde de vk nog ff 2 dagen extra hulp die ik eigenlijk niet wilde....