Het grote Ruud Gullit topic #1: Weg van Beckham uit LA.

quote:

Na Rinus Michels (LA Aztecs) en Cor van der Hart (Fort Lauderdale Strikers) in de jaren tachtig en Thomas Rongen (DC United) en Hans Westerhof (Chivas LA) in een recenter verleden, is Ruud Gullit de vijfde Nederlander die als coach in het Amerikaanse profvoetbal actief is. Afgelopen week begon de Amsterdammer bij zijn nieuwe club LA Galaxy. TELESPORT volgde hem in Californië op de voet en maakte onderstaand dagboek.

GULLIT ONTDEKT AMERIKA

„Het is nog één grote puzzel, maar dat maakt het ook zo boeiend”

door JAAP DE GROOT

LOS ANGELES, zaterdag

Een boulevard met palmen leidt naar het stadion binnen het Home Depot Center, dat werkelijk bezaaid is met trainingsvelden en tennisbanen. Kortom, er zijn weinig Nederlandse clubs die hier aan kunnen tippen. Bovendien is het buiten 21 graden. „En veel kouder wordt het hier nooit”, weet Cobi Jones, voormalig Amerikaans international en dit seizoen de assistent van hoofdcoach Ruud Gullit.

Even later toont de Nederlander in de catacomben van het complex zijn kantoortje van twee bij drie meter. Met daarnaast een ruimte voor zijn vijf assistenten. De drie Amerikanen en twee Engelsen vormen de technische staf rond de altijd opgewekte Gullit, die zich dagelijks om negen uur in het stadion meldt, anderhalf uur voor de ochtendtraining.

Het is zaterdagmorgen, twee dagen voordat de eerste training van het seizoen begint. De door Gullit uit Engeland gehaalde conditietrainer Chris Neville wil een paar spelers testen, onder wie David Beckham, die buiten de Engelse selectie is gevallen en eerder naar Los Angeles terug is gekeerd. Gullit: „Chris heeft bij Portsmouth gewerkt en heeft een uitstekende reputatie. Ik heb hem gehaald, toen ik erachter kwam dat veel spelers blessures rond het schaambeen, heupen en buikspieren hadden. Ze bleken getraind te worden door iemand uit het American Football, die alles op kracht deed en geen rekening hield met de souplesse en snelheid die in het voetbal noodzakelijk zijn.”

Even later inspecteert Gullit met Cobi Jones de twee trainingsvelden. Jones geeft aan, dat ze ook door de lokale universiteitsteams worden gebruikt en dat daar terdege rekening mee gehouden moet worden. Jones: „Van hun bond mogen die jongens niet eens naar onze trainingen kijken, anders raken ze hun collegestatus kwijt. Daarom moeten wij weer weg zijn als zij beginnen.”

Gullit vult aan: „De jeugdopleiding is een probleem. Ook al ben je wereldkampioen geweest, je mag die jongens alleen trainen als je zelf op een universiteit hebt gezeten. Dus wordt de opleiding hier vooral verzorgd door coaches die niet op een hoog niveau hebben gevoetbald, maar wel goed kunnen leren. Verder mag de jeugd maar vijf maanden in competitieverband voetballen. De rest van het jaar worden er vier dagen vrijgemaakt waarop ze nog wedstrijden mogen spelen. Dat houdt dus niet over.”

Jones voegt daaraan toe: „Bij de colleges en universiteiten is sport big business. Kijk maar naar het basketball en American football, waar soms 80.000 mensen naar de wedstrijden komen. Daarom schermen de scholen hun territorium enorm af.”

De testen met Beckham verlopen prima. De Engelsman oogt zeer fit en na de training toont hij vol trots zijn nieuwe Cadillac Escalade. Een gitzwarte truck met zwartzilveren velgen en op de neus zijn rugnummer ’23’. Beckham laat de zwarte ramen zakken en wijst op de leren stoelen. „De finishing touch.” Inderdaad, allemaal voorzien van het getal 23.

Zondag staat in het teken van de transfer van Celestine Babayaro, de 29-jarige Nigeriaanse verdediger, die eerder uitkwam voor Anderlecht, Chelsea en Newcastle United. De aantrekkingskracht van het duo Beckham & Gullit begint te werken. De Nederlander: „De transfer is gedaan zodra de verblijfsvergunning rond is.” Maar er is nog iets. Gullit: „Ik zit hier vast aan de salary cap van 2,1 miljoen dollar voor de hele selectie. Zeg dat Babayaro 180.000 dollar aan salaris kost, dan moet ik wel zorgen dat er weer spelers worden verkocht die voor datzelfde bedrag op de loonlijst staan. Anders ben ik in overtreding. Dat is dus een enorm gepuzzel.”

Maandag is de spanning te snijden. Het seizoen gaat beginnen en hoewel Gullit en Jones in het topvoetbal gepokt en gemazeld zijn, vliegen de vlinders door hun buik. Een uur voor het startschot klopt ineens Ty Harden op de deur. De 23-jarige Amerikaan is het afgelopen seizoen tot verdediger van het jaar gekozen en komt met een opvallende onthulling. „Trainer, ik heb besloten met voetbal te stoppen. Mijn hele familie doet aan liefdadigheidswerk en ik krijg steeds sterker het gevoel dat ik door alleen te voetballen te weinig invulling aan mijn leven geef. Ik heb daarom gekozen voor de charity en wens u verder veel succes.”

Einde discussie.

Dan meldt Jones dat de andere spelers in de kleedkamer op Gullit wachten. „In Amerika is het de gewoonte dat je de spelers in de kleedkamer toespreekt voordat je het trainingsveld opgaat.” Gullit: „Zeg maar dat ze naar het veld moeten gaan. Daar doe ik altijd mijn besprekingen. En zeg ze ook, dat ze daar niet om klokslag half elf moeten staan, maar vrij zijn om ook eerder te komen.”

Het is vijf voor half elf. Iedereen is omgekleed en klaar om aan het seizoen te beginnen. Het is mooi om te zien hoe Gullits lichaamstaal de spanning in hem verraadt. Tijdens de eerste oefensessie loopt hij voortdurend twee stappen achteruit en weer twee stappen vooruit, een typische eigenschap van ook de voetballer Gullit.

Dan nog wat. Gullit is meteen dwars door de huisregels van LA Galaxy gedenderd en heeft het traditionele eenmaal trainen per dag vervangen door twee dagelijkse sessies. „De laatste vijf jaar heeft LA Galaxy slecht gepresteerd. De play-offs werden zelfs een paar keer gemist. Probleem is, dat in tegenstelling tot een ploeg als Houston (de huidige kampioen JdG) LA Galaxy nooit een vast team heeft gehad. Ook ik begin nu vanaf het nulpunt.

Er is geen harde kern, dus moeten we via twee dagelijkse trainingen de automatismen erin gaan stampen.” Intussen is de pers massaal op de eerste training afgekomen. Gullit en Beckham moeten er na afloop aan geloven tussen een rits microfoons en camera’s.

De lunch zorgt voor een nieuwe verrassing. Er blijkt een container aan submarines voor de spelers gelost te zijn. Voor de goede orde, submarines zijn sandwiches waar je ook op kunt skiën… Gullit: „Dit kan dus echt niet. Vanochtend zag ik sommige gasten ook al aan de pannenkoeken zitten, terwijl iemand net nog om bearnaisesaus vroeg. Verder krijgt iedere speler bij een uitwedstrijd 100 dollar aan eetgeld, met als gevolg dat de jongens die het niet zo breed hebben bij McDonald’s gaan eten om zo wat extra geld te kunnen sparen.”

De volgende dag blijkt LA Galaxy een snelle leerling. Tijdens de lunch worden geen megasandwiches, maar spaghetti, geroosterde kip en salades geserveerd. „Als ze nu ook de tafels nog dekken, dan begint het er helemaal op te lijken.”

Later op de dinsdag volgt in Beverly Hills de zoektocht naar een huis en is er een afspraak met Simon Fuller, manager van David Beckham en na zijn successen met de Spice Girls en Idols een ‘meneer’ in de internationale entertainmentwereld. Gullit: „Er zijn wat mogelijkheden om hier wat in de commentaarsfeer te doen. Ik wacht maar af.”

Woensdag verschijnt Beckham lachend met zijn nieuwe Porsche. Net als de Cadillac gitzwart en op cruciale plaatsen voorzien van het nummer 23. En wordt eens te meer duidelijk dat klasse niet te koop is.

Voor het eerst wordt Gullit die dag geconfronteerd met het commerciële verlanglijstje van Beckhams management voor de komende trip naar Hawaii en Azië. Hij is er kort maar krachtig in. „Dit moet niet met mij, maar met de directie worden besproken. Ik verlang maar twee dingen, een dag voor de wedstrijd maar één uur aan verplichtingen en op andere dagen maakt het me niet uit wat David doet, als hij maar om half elf op het trainingsveld staat.”

Hij gaat dan in op zijn relatie met Beckham: „Net als David heeft ook Fuller mijn contract geregeld. Een van de redenen om me hiernaartoe te halen was dat ik met iemand als Beckham om kan gaan. Ik heb tenslotte bij AC Milan en het Nederlands elftal zo’n beetje hetzelfde meegemaakt als hij. Je moet ook niet te licht over zijn situatie denken. David heeft hier echt iets in beweging gezet. Waar ter wereld je ook komt, op vrijwel alle vliegvelden hangen nu shirts van LA Galaxy. Hij heeft de club in een paar maanden tijd op de wereldkaart gezet. Maar om toch iets van de investeringen terug te kunnen verdienen zijn straks extra exhibitiewedstrijden en tournees nodig.”

Dat blijkt ook uit het programma dat donderdag aan hem wordt voorgelegd. Op 18 februari vertrekt de selectie naar Hawaii, waarna zes dagen later een toernooi in Azië volgt. Ook tijdens het seizoen wordt iedere vrije dag benut om ‘ergens’ een lucratief duel te spelen. „De clubleiding vindt dat iedere Amerikaan een keer Beckham gezien moet hebben. Vandaar al die ingelaste wedstrijden. Tegelijkertijd moet er ook in de competitie gepresteerd worden. In een land dat in de FIFA-top 20 staat en een competitie heeft die qua kracht met de eredivisie te vergelijken is. Het wordt daarom een uitdaging om tussen alle exhibitiewedstrijden door in de competitie goed te blijven presteren.” ’s Avonds is het na een lange week even ontspannen in het kleine appartement dat LA Galaxy voorlopig voor Gullit in Beverly Hills geregeld heeft. „Het is qua woning weer een beetje terug naar af, maar dat heeft ook z’n charme. Aan de andere kant moet ik wel snel slagen met een huis, want straks komt mijn vrouw Estelle met de kinderen over en dan moet er wel iets zijn.”

Later in een steakhouse in Canon Drive, dat parallel loopt aan Rodeo Drive, besluit Gullit: „De afgelopen week ben ik van de ene verbazing in de andere gevallen. Maar dit is Amerika, een op en top sportland met zijn eigen wetten. Ik heb me daarom voorgenomen om niet alles in één keer te veranderen. Gewoon rustig kijken wat werkt en wat niet. Het is eigenlijk nog één grote puzzel, maar dat maakt het ook zo boeiend.”

quote:

Showtime in Amerika

„De uitnodiging voor de Golden Globes heb ik maar laten lopen”

door JAAP DE GROOT

LOS ANGELES, zaterdag

Op de uitnodiging voor de Golden Globes is hij niet ingegaan. „Ik heb het laten lopen. Laat me eerst maar m’n werk doen, anders wordt dat beeld van ‘hij doet voetbal erbij’ weer bevestigd.” En werken doet Ruud Gullit in Los Angeles. Zwaar, maar boeiend. „Vervelend is vooral dat m’n familie er nog niet is. De kinderen moeten eerst tot juni naar school en komen dan pas hier naartoe. Dat is soms best moeilijk. Ik heb weliswaar een leuk appartementje, maar alleen is maar alleen.”

De 45-jarige Amsterdammer komt vanaf nu verder onafgebroken aan het woord. „Na Italië en Engeland, stond ik er weer open voor om Nederland te verlaten. Ik blijf toch een globetrotter, bovendien begon ik me alweer een beetje te vervelen. Daarom kwam LA Galaxy mooi op tijd. Ze zochten iemand die vooral de situatie rond David Beckham begreep. Omdat Terry Byrne, zijn huidige manager, in mijn tijd bij Chelsea fysiotherapeut was, werd zo de link gelegd. Als speler heb ik bij AC Milan en het Nederlands elftal natuurlijk ook het nodige voor m’n kiezen gehad. Ik weet dus wat hij doormaakt en zit zelf niet meer om al die aandacht verlegen. Ik vond dit ook wel bij me passen.

Het avontuur werd nog extra aantrekkelijk omdat ik nog nooit in Californië was geweest. En dus ook niet in de grote werkstad Los Angeles. Een plaats waar iedere ober een acteur is die op zoek is naar werk. Dat werkt in de hand, dat iedereen vooral op zichzelf gefixeerd is. Dat heb ik ook meteen in m’n welkomswoord aan de spelersgroep aangegeven: we kunnen als voetballers niet in de geest van de stad met elkaar omgaan.

De opdracht is hier simpel. Net als overal moet je winnen. Wel nieuw is, dat ik met een budget van 2.1 miljoen dollar (circa 1.5 miljoen euro JdG) 28 mensen moet betalen. Daar valt met de bond niet over te discussiëren. Die zit bovenop de uitgaven, omdat ze het financiële debacle van de vorige profleague in de jaren tachtig absoluut willen voorkomen. In die 2.1 miljoen zit ook het salaris van Beckham, maar die heeft natuurlijk nog zijn andere inkomsten. Door deze regel heb ik er nu jongens tussen zitten die voor 60.000 dollar spelen. Daardoor is het altijd maar weer puzzelen. Wil ik tussentijds een nieuwe speler halen die voor 200.000 dollar op de begroting komt, dan moet ik eerst een andere speler voor hetzelfde bedrag kwijt zien te raken anders gaat de hele transfer niet door.

Het is duidelijk dat Beckham de spil is waar bij LA Galaxy veel om draait. Hij gaat daar geweldig mee om. De club wil namelijk dat iedereen in Amerika hem een keer in actie ziet. Dus reizen we het hele land door. Is het niet voor de competitie, dan is het wel voor een exhibitie. Wat dat betreft zit ons programma bomvol. Intussen moeten we wel de playoffs zien te halen en dat is de laatste twee jaar niet gelukt. Ik heb daar wel een goed gevoel over. De competitie is hier trouwens van een goed niveau, zo’n beetje de subtop/middenmoot eredivisie. Zeg maar alles wat tussen NAC en De Graafschap inzit. Dat niveau gaan we ook moeiteloos halen.

En als me dat lukt, dan heb ik als trainer niet slecht gescoord. Met mijn eerste club Chelsea heb ik de FA Cup gewonnen en met Newcastle United onder moeilijke omstandigheden toch de Cup Final gehaald. Feyenoord is helaas een ander verhaal. Alleen zijn de feiten die daarover naar buiten zijn gebracht, typerend voor het huidige niveau van de Nederlandse voetbalwereld. Al het transfergeld dat ik uitgegeven zou hebben, laat me niet lachen. Ik wou dat ik al het geld had gehad waar ze het steeds over hebben. Er was bij Feyenoord namelijk geen geld. Het gros van m’n spelers was daarom transfervrij en als je met zulke riemen moet roeien, dan kan er soms een misser tussen zitten.

Daarom heb ik het een beetje met Nederland gehad. Op een gegeven moment raakt al die onzin je niet meer. Zoals de stempel die ik opgeplakt krijgt, dat ik niet gek genoeg van voetbal ben. Onzin. Ik kijk alleen niet naar slechte wedstrijden. Daar heb ik gewoon geen zin in. Mensen begrijpen dat niet. Laatst nog bij Talpa. Op het ene scherm werd een wedstrijd uitgezonden, zo saai, niet normaal. Op een andere tv was op dat moment de Ryder Cup te zien, maar niet iedereen bleek te weten wat die wedstrijd eigenlijk inhield. In de golfwereld is dat de meest prestigieuze ontmoeting tussen Europa en Amerika. En laten de Europeanen nou net bezig zijn om Tiger Woods en zijn makkers te verslaan. Juist als je wel van sport houdt, kijk je daar dus naar. Toch zag ik om me heen weer al die gezichten, die over m’n beleving van het voetbal zaten denken. Jammer dan, ik ben goed, maar niet gek.

Ik heb nog een nadeel, ik ben te positief. Ik hou van een geintje, ik hou van lachen. Geen haar op m’n hoofd die er aan denkt om als coach zo’n chagerijnige kop op te zetten. Grijs, oud en vooral serieus, omdat je zo blijkbaar meer autoriteit uitstraalt. Ik heb er over nagedacht, maar als ik daarin meega, dan speel ik een rol en dat trek ik niet. Laat mij maar gewoon mezelf blijven, met al m’n voor- en nadelen, maar wel helemaal Rudi Gullit.

Al die Nederlanders met een mening op de tv, wat moet ik er eigenlijk mee? Die hele bulk die het altijd maar nodig vindt om mensen als Rijkaard, Van Basten en mij op onze plaats te zetten. Het is echt irritant dat het grote gemiddelde het in Nederland voor het zeggen heeft gekregen. Mensen die met een camera voor hun neus ineens denken dat ze alles kunnen maken. Het is een trend geworden, die veel over het niveau van het Nederlandse voetbal zegt. Dat probleem is extra vergroot omdat zogenaamde collega’s als Louis van Gaal en Foppe de Haan daarin mee zijn gegaan.

Over Louis heb ik me steeds afgevraagd, hoe hij zonder gêne bij SBS kon gaan zitten om even te vertellen wat de bondscoach allemaal goed of fout had gedaan. De manier waarop hij dat deed verschilde wezenlijk van hoe ik Feyenoord en mijn opvolger Erwin Koeman analyseerde. Kijk de beelden er maar op na, ik leverde kritiek op het spel, maar nooit heb ik Erwin als trainer afgevallen.”

„Helaas heeft in Nederland het grote gemiddelde het voor het zeggen”

Dan de manier waarop sommige analisten, die zelf nooit tegen een bal hebben getrapt, tegen Johan Cruijff tekeer gaan. Nog altijd leest iedereen elke week zijn column. Het is niet zo dat ik het altijd met hem eens ben, maar Johan geeft altijd stof tot nadenken. Dan kan ik het als voetbaldier moeilijk verkroppen, dat allerlei mindere goden hem belachelijk gaan maken. Vind ik verschrikkelijk. Er wordt vergeten, dat Johan zowel als speler en als coach het hoogste niveau heeft gehaald. Een niveau dat niet één Nederlander hem na kan doen. Dat is van een totaal andere orde dan bijvoorbeeld Foppe de Haan, die vaak ook geneigd is om collega’s als Marco van Basten in de wielen te rijden. Ik neem weliswaar m’n pet af voor zijn prestaties, maar het is toch een ander verhaal om Jong Oranje te coachen dan elke dag bij Barcelona met een enorme druk om te gaan. Ik kan me nog een periode bij Heerenveen herinneren, toen de club eindelijk de Champions League had gehaald, maar vervolgens problemen in het toernooi zelf èn in de competitie kreeg. Het kleine beetje kritiek en dat extra beetje druk, De Haan had het er gewoon moeilijk mee. Dat geeft niet, maar weet dan wel je plaats ten opzichte van mensen als Rijkaard en Van Basten.

En nu ga ik Amerika ontdekken. Eigenlijk een fantastisch gevoel. Dat wil ik vooral zo houden. Om me heen zie ik in de voetballerij voortdurend dingen gebeuren, waarvan ik schrik. Met nog altijd als dieptepunt de vernederingen die Dick Advocaat tijdens het EK van 2004 moest ondergaan. Daar ben ik echt van geschrokken. Al die vakmensen die op de tv over hem heen vielen, zonder het besef dat ze daarmee ook de situatie bij het Nederlands elftal aan het ondermijnen waren. Wat dus slecht voor ons voetbal, maar ook voor hun club of krant zou zijn. Die verharding zie je nu wekelijks op de tv. Ik heb daar veel moeite mee. Omdat ik van de sport houd. Van de puurheid ervan. Ik ben nog iemand die kwaad kan worden, als je naar de beelden van feestende spelers en supporters zit te kijken en er ineens naar een interview wordt overgeschakeld. Ik kan dan wel uitschreeuwen:

„Aanbod van Galaxy kwam op tijd, want ik begon me weer ’n beetje te vervelen”

‘Laat ze hun kop houden, ik wil die beelden zien.’ Maar helaas horen teveel mensen zichzelf nu eenmaal graag praten.”

quote:

'Derksen nare man, Borst poeperd'
Door STEFAN RAATGEVER

LOS ANGELES - Ruud Gullit vindt de harde kritiek die hij vorige week in het VARA-programma De wereld draait door van Johan Derksen en Hugo Borst kreeg ,,lachwekkend''. Dat zegt de trainer van LA Galaxy in AD Sportwereld Pro.

Derksen meende dat Gullit geen enkel verstand van voetbal heeft. Hij zou niet eens van het spel houden. Verder had hij er volgens de hoofdredacteur van Voetbal International bij Feyenoord een puinhoop van gemaakt en waren zijn tv-analyses bij Talpa beneden alle niveau. Gullit zou liever naar golf kijken of praten met vrouwen in de bedrijfskantine dan zich te verdiepen in de eredivisiewedstrijden.

Borst stelde Gullits ambassadeursschap bij de Postcodeloterij ter discussie. Gullit laat zich volgens hem rijkelijk betalen om derdewereldlanden te bezoeken.

Gullit zag de uitzending. ,,Eerst was ik even verbaasd, maar al snel vond ik het lachwekkend. Ze maken zich volkomen belachelijk. Typisch journalisten. Ze vinden het heerlijk om anderen vanaf de zijlijn te bekritiseren, maar als ze zelf commentaar krijgen, gaan ze op tv tien minuten zitten janken en jammeren. Het toont hoe klein analytici eigenlijk zijn.''

De oud-Wereldvoetballer van het Jaar noemt Borst een ,,bange poeperd''. ,,Hugo maakte Marco (Van Basten, red.) voor van alles uit, maar toen Marco in de uitzending naast hem zat, durfde hij ineens niet meer. Gewoonweg een bange poeperd. Hij valt me tegen.''

Over Derksen: ,,Dat beschimpen is een trucje om zijn onwetendheid te maskeren. Daarom kan hij mij ook niet beledigen. Hoewel: één keer lukte het hem mij te raken. Toen hij, vlak na de dood van Rinus Michels, een verschrikkelijk stuk over hem schreef. Natrappen naar iemand die net is overleden, maakt je gewoonweg een slecht mens.''

quote:

Ruud: leven is top in L.A.
Door STEFAN RAATGEVER

LOS ANGELES - Meteen na het bekend worden van zijn aanstelling bij de LA Galaxy piepte Ruud Gullits telefoon bijna onophoudelijk. Niet alleen gelukwensen, ook sollicitaties. Verschillende Nederlandse eredivisie-spelers sms'ten: 'Ik wil mee'. Namen noemt Gullit niet. ,,Maar er zat Nederlands elftal-niveau bij, hoor. Top-5 eredivisie. Begrijpelijk. Het avontuur van Los Angeles is aantrekkelijk.''

Uiteindelijk vloog er niemand mee naar 's werelds entertainmenthoofdstad. Ook te begrijpen, vindt Gullit. ,,We spelen hier toch een lager niveau dan clubs die Europees voetbal halen. Trainers waarschuwden die spelers: Oranje raakt uit beeld als je vertrekt. En ook belangrijk: er is hier niet zoveel geld te verdienen. Maar die jongens houden het in gedachten voor later.''

Zelf tekende hij wel voor de overstap naar de club die geldt als de grootste, maar nog niet succesvolste club van de VS. De Galaxy, vernoemd naar de 'Galaxy of Stars' van Hollywood en omstreken, had behoefte aan een trainer met internationale allure. Zeker nadat eerder David Beckham voor een astronomisch bedrag van 250 miljoen dollar was vastgelegd.

,,Ik heb er lang over moeten nadenken,'' vertelt Gullit. ,,Ik moest vrienden en kennissen achterlaten. En Nederland missen. Ik houd echt van dat land, ondanks z'n bekrompenheid. Uiteindelijk hebben we de beslissing als familie genomen. Daarbij ging het niet alleen om het sportieve gedeelte, ook om de vraag: aardt ons gezin hier? Maar m'n vrouw Estelle, de kinderen (Joëlle van 11 en Maxim van 7, red.) en ik zijn gaan kijken en dat beviel. Het klimaat en het leven zijn hier top. Verder heb ik met vrienden gesproken die hier ooit studeerden; ze hadden de beste tijd van hun leven gehad en leerden vloeiend Engels. Die ervaring wil ik m'n kinderen ook geven.''

Gullit drinkt water op een terrasje in het Home Depot Center, de uit beton gehouwen thuisbasis van zijn club. Gelegen in Carson, een voornamelijk door Latino's bewoonde voorstad van Los Angeles. Het imposante complex - ook voorzien van tennisbanen en immense parkeerterreinen - ademt niet zozeer voetbalsfeer, maar wel professionaliteit.

Vanaf het trainingsveld, waar Gullit zojuist de ochtendtraining afwerkte, zijn achter de palmbomen de besneeuwde bergtoppen van de San Bernardino Mountains te zien. Het is heet in Los Angeles. Zeker voor half april. Beckhams au-pair maakt overuren bij het met zonnebrandolie insmeren van zoontje Cruz, dat bij de training langs de zijlijn speelt. Gullit sjouwt met een koelbox vol bidons die hij later gebruikt als zitplek om een afsluitend wedstrijdje tussen de reserves en de eerste elf te bekijken.

Hij heeft het naar zijn zin. ,,Dit is een uitdaging die bij me past,'' verklaart hij. ,,In Nederland kon ik ook trainer worden, ja. Maar wilde ik dat wel, vroeg ik me af. Toen kwam deze kans en kreeg ik de kriebels. Beginnen als underdog heb ik altijd leuk gevonden. Mijn inbreng telt dan echt. Kijk naar Chelsea. Mensen beginnen nóg over die eerste gewonnen FA Cup in zoveel jaar. Iets neerzetten voor de toekomst, daar houd ik van.''

Maar denk niet dat Gullit in de VS aan ontwikkelingswerk doet, benadrukt hij meteen. ,,Arsène Wenger heeft in Japan getraind. Iedereen dacht: wat doet hij daar nou? Maar Japans voetbal moet je niet onderschatten, dat weet iedereen. Hetzelfde geldt voor het Amerikaanse. Dit is niveau middenmoot eredivisie, hoor. Ja, ik heb ook kritiek uit Nederland gehoord als zou het niets voorstellen. Maar dat is gewoon onwetendheid.

,,Er zit ook veel jaloezie bij. Roepen ze: Hij gaat alleen voor het lekkere weer of de glamour. Ik mag het blijkbaar niet té leuk hebben hier. Ach, wat kan mij het schelen? Als ik me daaraan moet storen, kan ik niets meer doen. Dit is voor mij een goede ervaring. Ik ben blij dat ik weer op het veld sta. Wat me aanspreekt, is dat je Amerikanen niet hoeft te motiveren. Die willen altijd winnen.''

Hij is inmiddels drie wedstrijden onderweg in de competitie. Het begin is moeilijk: één keer winst en twee keer verlies. Zijn elftal is nog niet ingespeeld, erkent hij. En het kent, zo blijkt tijdens de thuiswedstrijd tegen Toronto, grote niveauverschillen. David Beckham (jaarsalaris zo'n 6.500.000 dollar) speelt samen met voormalig college-studenten, die na twaalf maanden 12.900 dollar mogen bijschrijven.

Het maakt Gullits taak moeilijk. ,,Ik moet hier gewoon wedstrijden winnen. Zie het niet als een ambassadeursrol,'' zegt hij.

Maar excelleren is lastig in een competitie waarin elk team hetzelfde salarisbudget heeft. Beckham op de betalingsbalans betekent omzichtig omgaan met de portemonnee. ,,Ik wil van alles, maar kan weinig,'' vat Gullit samen. ,,Ik heb 2.180.000 dollar. Daar moet ik 22 spelers van betalen.''

Het is een financiële puzzel die hem bekend voorkomt. Tijdens zijn anderhalf jaar als trainer van Feyenoord kende hij problemen met de beperkte ruimte om nieuwe spelers aan zijn team toe te voegen. Gullit omschrijft zijn tijd bij de Rotterdamse club in retrospectief als 'moeilijk'. Door de media die hem 'kop van jut maakten' na slechte resultaten voelt hij zich 'slecht behandeld'.

,,Op een gegeven moment was er alleen aandacht voor wat misging. Over de eerste periode, toen we succes boekten, hoor ik niemand meer. Terwijl het toen al niet makkelijk was. Feyenoord had een veel grotere schuld dan ik bij aanvang wist. Dat ontdekte ik pas later, maar ik had het natuurlijk bij m'n sollicitatiegesprek moeten horen. Maar toen hoorde ik: 'We hebben beperkingen, maar kunnen wel wat doen.' Nee, dus. Ik kon alleen transfervrije spelers halen. Daarbij heb ik fouten gemaakt, ja.

,,Ze waren niet allemaal fantastisch. Soms gok je goed, soms fout. De keus voor Bart Goor pakte goed uit. Ook Saïdi speelde sterk. Maar met Östlund ging het mis. Met Bosschaart ook, maar die was al gekocht voor ik aantrad. Het is gewoonweg lastig werken als je niet alle informatie krijgt. Het zat echt behoorlijk mis, merkte ik steeds meer. Een voorbeeld: Dirk Kuyt kreeg een nieuw contract aangeboden. Maar het salaris dat daarbij hoorde, kon de club helemaal niet betalen. Dat geld was er gewoon niet! Feyenoord gokte er op dat hij verkocht zou worden. Als Kuyt had willen blijven, had je een regelrechte ramp gehad.

,,Dat ik de schuld kreeg van alles, was niet terecht. Ik zie dat wat ik toen signaleerde, nu wordt veranderd. Dat valt nog niet mee. Zelfs Bert van Marwijk, een hele goede trainer die het bij Oranje fantastisch zal doen, heeft het er moeilijk mee. Terwijl hij betere spelers ter beschikking heeft. Sterker: Feyenoord staat lager dan toen ik trainde.''

Desalniettemin mist Gullit zijn geboorteland. Zeker nu zijn familie er nog niet is. Die komt in juni over wanneer Joëlle en Maxim hun schooljaar hebben afgerond. Tot die tijd woont de pionierende coach alleen in West Hollywood. ,,Dat is soms eenzaam, ja. Ik probeer veel te ondernemen. Ga golfen of naar de bioscoop. Alles om naar niet alleen in m'n appartementje te zitten. Gelukkig is er tegenwoordig Skype, beeldtelefoon. Wat een uitvinding! Zo zie ik m'n gezin toch een beetje. Geeft me een gelukkig gevoel, maar ik mis ze wel. Soms doet het pijn, maar het is tijdelijk.''

Een groter huis is inmiddels aangeschaft ,,Viel niet mee. Wat van buiten een schitterende villa lijkt, is van binnen vaak een ouwe bende. Ook in Beverly Hills.'' En naar een school voor de kinderen zoekt Gullit intensief. ,,Dat is het lastigste. Scholen doen zo verschrikkelijk moeilijk over buitenlandse leerlingen. Laatst ben ik verschrikkelijk boos geworden. Werden m'n kinderen afgewezen omdat ze geen vloeiend Engels spreken. 'Ja, maar dat is jullie taak toch!,' riep ik. 'Jullie zijn de teachers!' Belachelijk, maar het moet geregeld zijn voordat ze komen.

,,Ja, die twee hebben er veel zin in. Maar vinden het ook best eng. Vooral de jongste. Die gaat z'n vriendjes erg missen. Hij voetbalt nu bij AFC. Dus moet ik regelen dat hij hier ook kan voetballen. Jammer dat de Galaxy geen jeugdelftallen heeft. Maar goed: hij maakt wel nieuwe vriendjes. Joëlle en Maxim krijgen nu allebei drie keer Engelse bijles per week. Estelle? Die krijgt hier een baan bij AEG (de clubeigenaar, red.). Verder praat ik niet over haar. Ze moet haar eigen verhaal vertellen.''

Op zoek naar de glamour, premièrefeestjes en rode lopers van Hollywood gaat het stel in elk geval niet, zegt Gullit. ,,Niemand herkent me hier! Heerlijk! Eindelijk kan ik weer ongestoord een terrasje pakken. Ik heb nu weer de kans aardig gevonden te worden om wíe ik ben, niet om wát ik ben. Het voelt als vroeger; toen ik mijn jeugdvrienden ontmoette.

,,Ik weet zeker dat we het hier geweldig zullen hebben. Elke verandering is een verrijking. Of het nou goed of slecht afloopt. Ook van mislukkingen leer je. Mijn levenslust mijn grootste wapen? Klopt. Ik ben altijd positief. Daar kunnen negatieve mensen niet tegen. Die proberen me naar beneden te halen. Toch houdt mijn liefde voor het leven me altijd op de been.''

quote:

Coach Ruud Gullit bemoans amateur nature of Galaxy

He tells a British reporter that some recent moves, such as plucking a ticket salesman out of the front office to play in a reserve game, have left him shaking his head.

Galaxy Coach Ruud Gullit has been a lot more forthright with visiting reporters from Europe than he has been with the local ink-stained wretches -- or perhaps the locals have simply not been asking the correct questions. Over the weekend, for instance, in a story that ran in England's Sunday Times, Gullit bemoaned the all-too-frequently amateur nature of the Galaxy operation.

"I'm sure that when people think of the Galaxy the picture that comes to mind is not of our staff making phone calls to friends on Friday to see if they can play in a reserve game on Sunday," Gullit told writer Brian Doogan. "But, strange as it may seem, this is the reality."

The Galaxy did not have enough players and had to play with only 10 men in a reserve game against Colorado in Denver. The following weekend, the team plucked a ticket salesman out of the front office to make up the numbers in a reserve game against San Jose.

It is this sort of shambolic organization -- brought on in part by injuries, in part by Galaxy inefficiency and lack of foresight, and in part by MLS rules that limit the amount of minutes a player can play in a 48-hour period -- that has left Gullit shaking his head.

"We laugh about it a little bit, but in the end it's not a laughing matter," he said. "I'm not trying to change it yet, I'm trying to adapt to it. But in the end I'll say, 'You need to do things in a certain way because otherwise it's not serious.' Really, it's ridiculous."

Read between the lines of that statement and the message is clear: Either things improve or the Galaxy will be looking for a new coach before too long. Gullit also is not thrilled by the level of MLS talent coming out of the college ranks.

"When these players come into the professional game . . . it means that I have to go back to basics with them," he said. "They're just rough diamonds and they don't have the tactical vision." The reserve team is where the learning is supposed to take place. It's not meant to be a place where a ticket salesman can put on a Galaxy jersey and call himself a teammate of David Beckham.