Het grote FOK! Groundhoppers-topic, deel 13

Jammer dat dit voorlopig je laatste reportage is. Vond het erg leuk om te lezen (zowel hier als op Tilbo). Komende weekenden dus weer tussen de Ultra's van Willem II

Was het makkelijk om aan kaartjes te komen voor St. Pauli (of was het niet uitverkocht)? Staat ook op mijn lijstje.Is misschien wel een hype, maar dat zijn zoveel clubs.

Klote is dat die wedstrijden pas laat worden bepaald. Op vrijdag en, vooral, maandag is het voor mij onmogelijk om te gaan. Vooral ook omdat Hamburg nogal een eind rijden is vanuit Tilburg. Ik dacht trouwens dat St. Pauli maar drie tribunes had, maar er is er dus eentje bijgebouwd.

Aha, een bouwput dus. Hopelijk zijn ze dan volgend jaar februari klaar. Dat lijkt me wel een mooie tijd om daarheen te gaan. Hopelijk een leuke kraker tegen een Dynamo Dresden.

quote:

Op maandag 24 maart 2008 15:33 schreef Barnet_Bee het volgende:

[..]

Twee weken op rij naar Engeland hebben weer wat nieuwe stadion opgeleverd.

212. Borough Park -> Workington
213. Roots Hall -> Southend United
214. Broadhall Way -> Stevenage Borough
215. Oakwell -> Barnsley

216. New Douglas Park -> Hamilton Academical (promotiewedstrijd)
217. Firhill Park -> Partick Thistle

en de Old Firm, maar Celtic Park had ik al gevinkt, dus die komt er niet meer bij.

Klote trouwens dat ik ben vergeten dat die wedstrijd in het Mijnstadion gisteren werd gespeeld. Daar was ik graag naartoe gegaan. Heb je foto's gemaakt, Fanneke?

Erg leuk stadion. Ik baal er nu nog meer van dat ik dit heb gemist. Hopelijk gaat KVK Beringen hier weer spelen binnenkort, hoewel ik geloof dat die ergens in de middenmoot van 2e provinciale rondhangen.

quote:

Op vrijdag 25 april 2008 16:33 schreef Barnet_Bee het volgende:

[..]

216. New Douglas Park -> Hamilton Academical (promotiewedstrijd)
217. Firhill Park -> Partick Thistle

en de Old Firm, maar Celtic Park had ik al gevinkt, dus die komt er niet meer bij.

Een verslag van de Old Firm staat in dit topic: The Old Firm (eindelijk bij mijn droomwedstrijd)

Over New Douglas Park heb ik ook een verslagje geschreven. Dat zal ik hier neerzetten:



Een kampioenswedstrijd is iets wat ik nog niet vaak heb meegemaakt. Eigenlijk zelfs nog nooit. Deze wedstrijd van Hamilton tegen Clyde was dus een uitgelezen kans om daar verandering in te brengen. Op papier moest Hamilton dit namelijk wel winnen. De club had vier punten voorsprong op Dundee FC, terwijl er nog twee wedstrijden te spelen waren. Dat Hamilton het deze week moest afmaken was van levensbelang voor de club, want de laatste wedstrijd van het seizoen is Dundee v Hamilton en dat is wel wat lastiger dan een thuiswedstrijd tegen een club die tegen degradatie vecht. Er is wel een verleden tussen beide clubs, waardoor ze elkaar niet zo mogen, maar het kwaliteitsverschil zou groot genoeg moeten zijn om de titel niet in gevaar te mogen brengen. Sowieso hebben de “Accies” de laatste weken bewezen uitstekend om te kunnen gaan met de druk. Op 15 maart werd Dundee FC verslagen, waardoor de club ineens in pole-postion kwam voor de titel. Ook potentiële valkuilen als uitwedstrijden tegen Livingston en de thuiswedstrijd tegen het in vorm zijnde St. Johnstone werden relatief eenvoudig gewonnen. De Accies worden niet voor niet geprezen voor hun mentale weerbaarheid.

De naam van de club heb ik altijd intrigerend gevonden. Was de club gelieerd aan een universiteit of zit er een andere verklaring achter het opvallend bijvoegsel van de club? Het blijkt vrij simpel te zijn; James Blacklock, rector van de Hamilton Academy, besloot dat zijn leerlingen meer aan sport moesten doen en richtte de club op in 1874. De club kreeg de naam Hamilton Academical en Blacklock wilde de club eigenlijk in de kleuren van de school laten spelen, namelijk blauwwit. Dat was echter buiten Hamilton FC gerekend, de oudste voetbalclub van de stad. Deze club speelde namelijk al in het blauwwit. Blacklock besloot daarom maar om een andere kleurencombinatie te kiezen; het rood-wit. Om de shirts toch wat speciaal te maken, besloot hij om de strepen niet verticaal te laten lopen (zoals zoveel clubs hadden), maar horizontaal (zogenaamde hoops). Zo nu en dan werden er wat andere patronen aangebracht, zoals na WO II. Destijds was stof erg schaars en besloot de club in wat oude, geheel rode, vodjes te gaan lopen. Gelukkig kwam de economie weer op gang en ging de club weer in zijn oude vertrouwde shirt spelen, waarmee ze tot de dag van vandaag en opvallende verschijning zijn in de Schotse League.

De geschiedenis van de Accies is erg boeiend, maar ik zal die niet helemaal gaan beschrijven want in principe heeft de club amper iets bereikt in al deze jaren. De club werd dan al wel in 19e eeuw gekozen in de League, maar wereldprestaties werden er niet geleverd. De jaren dat ze op het hoogste niveau speelden, waren ze slechts een zéér grijze middenmotor. Na WO II kwamen ze nog maar sporadisch op het hoogste niveau uit. Als je een Accie vraagt naar de hoogtepunten van zijn club, komt hij met twee nederlagen. Zeer typisch voor deze club. De hoogtepunten waren namelijk twee verloren FA Cup finales, tegen Celtic (in 1911) en Rangers (in 1935). Tsja, als nederlagen je hoogtepunten zijn dan heb je weinig successen gekend. Ik zal daarom starten in 1986, een van de meest succesvolle jaren van de club. Zoals ik al schreef was het na WO II allemaal kommer en kwel voor de club. In 1953 en 1965 werden er tweede plekken gehaald in de Second Division, waardoor de club weer mocht uitkomen tegen de grote jongens van het Schotse voetbal. Beide keren waren het harde ontmoetingen, want de Accies werden in allebei de gevallen keihard laatste. Vooral in 1966 was het een drama voor de loyale volgers van de clubs, niet alleen werd de Auld Enemy Engeland wereldkampioen, maar de club moest in 34 wedstrijden liefst 117 tegengoals toestaan. Dieptepunt werd bereikt in een thuiswedstrijd tegen de Hibernian. Het werd maar liefst 1-11 voor de Hibs en menig fan verliet met tranen in de ogen het stadion. Promoveren was mooi, maar liever waren ze in de Second Division gebleven dan de wekelijkse vernedering te ondergaan. Na 29 nederlagen in 34 wedstrijden was de horror eindelijk voorbij en mocht de club weer terugkeren naar de veilige Second Division.

Maar ik had dus beloofd om met het seizoen 1985/1986 te starten en daar is een goede reden voor. De club werd namelijk voor het eerst in zijn bestaan kampioen. Gepromoveerd werd er wel in het verleden, maar dat gebeurde dan altijd via tweede plekken of na herstructureringen. Dat was dit keer niet het geval en op de platte kar werd het team door Hamilton rondgereden. Verrassend was het wel, want de club was drie jaar eerder bijna voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau gezakt en nu stond iedereen te hossen en te zingen. De oude mannetjes, die de laatste promotie nog hadden meegemaakt, knepen hem el een beetje en hoopten dat er nu niet wekelijks een afstraffing zou volgen. Dat bleek mee te vallen; de club werd dan wel laatste (de plek waar de Accies een abonnement op hebben als ze op het hoogste niveau spelen), maar slaagde erin om het aantal tegendoelpunten onder de honderd te houden. De 93 werden daarom met veel gejuich ontvangen. Een jaar later werd er weinig verwacht van het team, maar waar Nederland en PSV verrassend de Europese titels opeisten, verbaasden Willem II (vierde in de eredivisie na promotie) en Hamilton (voor de tweede maal in drie jaar, en tevens in haar geschiedenis, kampioen worden) ook de voetbalwereld. Opnieuw mochten de Accies het gaan proberen op het hoogste niveau, met als voornaamste doel eindelijk eens niet laatste te worden.

In een jaar waarin het Schotse voetbal op zijn kop stond, omdat de Rangers voor het eerst in zijn geschiedenis een katholieke speler aantrok en Theo Snelders van Aberdeen doelman van het jaar werd in Schotland, mocht Hamilton opgaan voor zijn vierde poging om niet laatste te worden in het Schotse voetbalwalhalla. Dat lukte nét niet. Viertien punten behaalden de academici, ongeveer de helft van nummer één-na-laatst Motherwell. De dappere mannen kregen iets meer dan twee doelpunten per wedstrijd om de oren, ruim genoeg om niet in de buurt van het honderdtal te komen. De eer was gered en nu vond men het tijd om eens rustig een paar jaartjes in de Second Division te vegeteren. Dat lukte goed, want de Accies kwamen niet meer in de buurt van de eerste plek. In 1996 ging het zelfs iets te rustig en zakte de club voor het eerst in zijn bestaan naar het derde niveau, waar ze naar een jaar weer uitwaren door een tweede plek. De donkere wolken begonnen zich wel boven de club te pakken, want sinds 1994 had de club geen stadion meer. Het oude Douglas Park (waar ze al sinds 1888 speelden) was verkocht aan projectontwikkelaars (het afval der samenleving) die er een retail park gingen bouwen. De club moest nu gaan groundsharen en pas in 2002 keerden ze weer terug naar Hamilton, wat ervoor heeft gezorgd dat een hele generatie jongeren naar Rangers en Celtic is gegaan en niet naar hun lokale club, die ergens in Glasgow rondzwierf. De club speelde namelijk in die zwarte jaren bij Partick Thistle, Albion Rovers en opnieuw bij Partick Thistle.

Groundsharing is vaak dodelijk voor een club. Wimbledon FC is verdwenen door groundsharing en daardoor het vervreemden van de achterban, ook Gretna is het niet goed bevallen dit jaar en ik zal verbaasd zijn als die nog bestaan na dit jaar. Voor Hamilton heeft het er ook vaak slecht uitgezien en bijna had de club niet meer bestaan. Er is zelfs een punt geweest waarop de club de macht wilde geven aan een lottomiljonair, zonder enige kennis van zaken. Deze John McGuinness won in 1996 de jackpot en had tien miljoen pond in de zak. Zijn droom was ooit een voetbalclub besturen en Hamilton hapt maar al te graag toe, toen ze dat hoorden. Uiteindelijk koos McGuinness voor Livingston en ondanks het snelle succes liet hij de club achter met zeven miljoen pond schuld en is het de vraag of die club binnenkort nog bestaat. Ook voor McGuinness zelf is het slecht afgelopen; hij staat nu meer dan twee miljoen pond in het rood en is vorig maand zijn huis uitgezet. In tegenstelling tot veel eigenaren zat er bij McGuinness weinig slechts in de zin, hij is gewoon naïef geweest. Veel van zijn fortuin heeft hij weggeven aan goede doelen en familie en uiteindelijk zit hij nu zelf flink in de nesten. Hamilton mag achteraf dus erg blij zijn dat ze niet de macht aan deze ex-nachtportier bij een ziekenhuis hebben gegeven, hoewel ze zelf ook nog een hele gifbeker zouden gaan leegdrinken.

In 1999 degradeerde de club opnieuw naar de Second Division en men hoopte weer meteen terug te keren. Ditmaal was er echter geen geld. Zo weinig zelfs dat er nooit serieus werd meegedaan om de titel. De club leek langzaam uit te gaan bollen en vooruit te kijken naar het volgende seizoen, totdat die vreselijke dag in Stenhousemuir. Deze dag, op 1 april 2000, staat bij iedere fan van de Accies nog in het geheugen gegrift. De spelers waren al weken niet meer betaald en dreigden in staking te gaan. De bestuurders dachten dat dit wel zou meevallen en vertrokken richting Ochilview, het stadion van Stenhousemuir. Er bleek alleen geen speler te zijn. Deze waren gaan staken en dus werd er geen wedstrijd gespeeld. De voorzitter van Stenhousemuir was razend en eiste een verplichte degradatie voor Hamilton. Die kwam er dan ook, maar niet rechtstreeks. De club werd veroordeeld tot het betalen van alle onkosten die Stenhousemuir had geleden, de spelerssalarissen moesten onmiddellijk worden uitgekeerd en de club kreeg 15 minpunten, waardoor ze ineens onderaan stonden. Het bestuur kwam nog met een smoesje over de bank die het geld per ongeluk had achtergehouden, maar dat werd niet gepikt. Het dieptepunt werd aan het eind van het seizoen bereikt, toen de Accies degradeerden naar de Third Division, het allerlaagste niveau in Schotland. De club had geen geld, geen stadion en kon niet lager zinken op sportief niveau. Er werd zelf getwijfeld of de club het jaar erop nog zou bestaan.

Soms moet je helemaal aan de grond zitten om weer omhoog te krabbelen en dat gold ook voor Hamilton. In de zomer werd er eindelijk begonnen met de bouw van het stadion en er kwam weer wat geld beschikbaar. De club werd meteen kampioen en in mei 2003 werd de club overgenomen door Ronnie McDonald, een fan van de club. Hij besloot dat de weg omhoog verder moest worden ingezet, want de Accies waren in de Second Division slechts een grijze middenmotor en dat moest anders. Dat lukte, want de club promoveerde via de playoffs, door Forfar met 4-0 te verslaan. McDonald maakte van de club een fulltime club en stelde een nieuwe manager aan in de persoon van Billy Reid, een voormalige terrace legend van de Accies. Bij Clyde had hij ook uitstekend werk verricht en was hij bijna naar de SPL gepromoveerd en McDonald hoopte dat hoopte op hetzelfde effect bij de Accies. Er volgde een uitstekende derde plaats in 2006 en vorig jaar deed de club het opnieuw uitstekend en werd vierde. Dit jaar ligt de titel voor het grijpen en het zou de ultieme beloning zijn voor het werd dat McDonald en Reid hebben verzet bij een club die zes jaar geleden dood en begraven leek.

Hamilton ligt dicht bij Glasgow, dus we waren er zo. Gelukkig had ik in mijn gids over Schotse stadions gelezen dat je bij Hamilton West moest uitstappen en niet bij Hamilton Central. Het bleek de waarheid te zijn, want vanaf het peron waren de lichtmasten al te zien. Er bleken meer Glaswegianse Hamiltonfans te zijn, want er waren veel rood-witte shirts, sjaals en vlaggen te zien. Na een bezoekje aan de Sainsbury's, die naast het stadion lag en die gebouwd is op de plek waar het oude Douglas Park stond, gingen we naar het stadion. New Douglas Park is een opvallend stadion, met slechts drie tribunes waarvan er een ook nog niet eens serieus te nemen is. Op de plek waar de vierde tribune gebouwd kan worden is nu een hoge grasheuvel. Vanaf daar kun je het veld uitstekend overzien, dus ik verwachtte wel dat er veel mensen hier zouden plaatsnemen. Het zicht was namelijk niet slechter dan dat van de officiële tribune achter de andere goal. De echte tribunes zagen er wel netjes uit, alleen jammer dat ze die lelijke trappetjes hadden, die je in Nederland ook veel ziet. Van buiten was het allemaal vrij sober, met alleen een grote poort als leuk element.

Na wat foto's te hebben geschoten van het stadion was het tijd om een ticket te kopen. Dat bleek helaas niet te kunnen. Het was "pay at the gate" en daar zou je geen ticket krijgen. Enige positieve was dat er aparte turnstiles waren voor studenten en die kaartjes waren slechts 6 pond in plaats van 14 pond. Een mooie prijs, en ik zou dus voor 6 pond in totaal twee Schotse wedstrijden zien deze vakantie. Ik ben wel eens duurder uitgeweest. Ik was wel erg benieuwd of het uitverkocht zou raken. Normaal zitten er slechts 1.000 tot 2.000 mensen bij de Accies, maar nu de club zou kunnen promoveren zou het wel eens uitverkocht kunnen raken (in het stadion kunnen iets meer dan 5.000 man). Het zou namelijk voor het eerst in de geschiedenis van de club zijn dat ze in het eigen stadion kampioen konden worden. De andere titels werden toevalligerwijs allemaal behaald op vreemde bodem. Hamilton heeft echter een probleem wat betreft toeschouwersaantallen en dat ligt een aantal kilometer noordelijker. Glasgow heeft namelijk twee clubs die een enorm zuigende werking hebben op de mensen in de omgeving. Zo is het dus opvallend dat zowel Glasgow Rangers als Celtic meer seizoenskaarthouders in Hamilton hebben dan Hamilton Academical. The Accies staan hier overigens niet alleen in, want bijna alle steden rondom Glasgow hebben hetzelfde probleem.

Vandaag bleek het toch aardig vol te lopen. Uiteindelijk kwamen er 4940 mensen op de wedstrijd af. Tel je er de illegale toeschouwers erbij op, die op de grassbank stonden, dan kom je wel aan de 5000. Mij viel het op dat Clyde ook best veel fans had meegenomen. De club stond achtste en deed het gewoon erg belabberd dit seizoen, maar de fans zijn toch vrij fanatiek. Natuurlijk speelt het ook mee dat er een rivaliteit is tussen beide clubs. In de tijd dat Clyde rondzwierf zonder stadion hebben ze ook een tijdje in Hamilton gespeeld, iets wat de verhoudingen tussen beide clubs niet beter op maakte. The Accies zagen Clyde als een ongewenste indringer, terwijl de fans van Clyde vonden dat ze werden uitgezogen door Hamilton. Ondanks dat het nu al een tijdje geleden is leeft het nog steeds onder de supporters en gunnen ze elkaar vrij weinig. De Clyde-fans zouden het heerlijk vinden dat juist zij ervoor zouden zorgen dat de Accies de titel zouden mislopen, terwijl de Accies graag zouden zien dat zij Clyde uit de divisie zouden schoppen.

Het mooie aan Schotland is dat ze er de "Scot Pie" hebben. Ik kocht er meteen eentje, terwijl Eefje het niet aandurfde. Hij smaakte uitstekend en ik baalde dat ik er geen twee had gekocht, want de rij was gigantisch toen ik weer terugkeerde. Mijn motivatie was meteen flink gedaald, dus geen tweede Scot Pie voor mij. Dan maar genieten van het vollopen van het stadion. Er bleken veel Teletoeters onder de fans van Hamilton te zitten. Geschilderde gezichten, hoge hoeden en rood-witte pruiken, het leek wel of we bij het Nederlands Elftal zaten. Met angst en beven keek ik even om me heen, maar er was gelukkig geen dweilorkestje te zien. Wat wel leuk was, was Hammie the Hamster, de erg sympathieke mascotte van de Accies. Hij had een erg sympathieke uitstraling en bleek een oprechte kindervriend te zien. Ook keek hij erg graag naar de cheerleaders. Hammie bleek niet a-sexueel te zijn.

Het was ondertussen drie uur en de beide elftallen kwamen het veld op. Hamilton had zijn schitterende hoops shirts aan. Ik kan zo geen andere club opnoemen die hoops in het rood-wit heeft. Ik wilde het shirt ook kopen, maar het bleek 40 pond te kosten, dus dat plan zette ik maar snel uit mijn hoofd. Jammer, want normaal zijn shirts in de aanbieding rond deze tijd van het seizoen. De Accies hadden echter rekening gehouden met een grote toeloop vandaag en daardoor de prijzen niet verlaagd. Ach ja, ooit zal ik er nog wel eentje kopen. Dat hoops iets speciaal zijn merkte je wel vanaf de tribune; de spelers zagen er een stuk breder uit dan hun rivalen. Hamilton was ook een stuk sterker dan Clyde en het was wachten op een doelpunt voor de Accies. Clyde speelde erg afwachtend, hopend op een puntje.

Billy Reid had zijn mannen niet het veld ingestuurd om de tegenstander van het veld te blazen, want ze gingen niet vol op de aanval spelen. Georganiseerd probeerden ze de muur te slechten en in de 20e minuut leek dat te lukken, ware het niet dat de bal het doel uit werd geslagen door een verdediger van Clyde. Dit was de tweede keer dat ik dit zag deze week, want ook bij de Old Firm gebeurde dit al. Dit keer werd de penalty wat beter ingeschoten. Stevenson snoeide de bal langs de keeper en eigenlijk was vanaf dat moment de titel binnen. Vlak voor rust maakte topscoorder Offiong er 2-0 van en op de tribunes werd al een voorschot genomen op het kampioenschap. In de rust werden er diverse jeugdteams gehuldigd. De Accies hebben een van de beste jeugdopleidingen van Schotland en veel van de huidige eerste elftalspelers zijn ook voormalige jeugdspelers van de club. Via de luidsprekers werd de tussenstand van Queen of the South v Dundee doorgegeven en het bleek dat concurrent Dundee met 1-0 achterstond. Daarna barste het feest helemaal los, alleen een wonder kon de Accies nog van de titel houden.

De tweede helft was dan ook niet meer dan een galavoorstelling. Hamilton speelde de wedstrijd rustig uit, terwijl Clyde blij was dat het 2-0 bleef staan. Sommige mensen op de tribune konden het amper bevatten en stonden met tranen in hun ogen te genieten. Voor iedereen was het de eerste keer dat ze hun ploeg zo overtuigend kampioen zagen worden (slechts drie tegengoals in alle 18 thuiswedstrijden dit seizoen). Ook lijkt het er op dit moment op dat de Accies beter uitgerust dan ooit gaan promoveren. Er zitten enkele geweldige voetballers in de selectie, die ook nog eens erg jong is. Nadat het laatste fluitsignaal had geklonken was het dan ook volop feest. Voor mezelf ook, want ik vond nog een ticket op de grond. Billy Reid kon het ook niet droog houden en ik kon hem nog feliciteren met de titel (leve de kleine clubs), terwijl hij tranen in zijn ogen had. Na een uurtje hadden we het gezien (het was ontzettend koud) en gingen we richting de trein. Het was een erg leuk dagje uit geweest en ik ga Hamilton volgend seizoen zeker wat intensiever volgen. Sympathieke club en geweldige shirts natuurlijk. Ik ben alleen wel benieuwd hoe ze dat gaan doen met die "gratis" tribune achter de goal, want zo loopt de club toch aardig wat inkomsten mis.





















Meer foto’s voor de liefhebber

Nog van vorige week:

218. Spotland -> Rochdale
219. Edgeley Park -> Stockport County
220. Wembley