The Old Firm (eindelijk bij mijn droomwedstrijd)

The Old Firm: Go Home ya Huns, Go Home!!!



Real Madrid v Barcelona, AC Milan v Inter, Fener v Galatasaray, Dortmund v Schalke, allemaal wedstrijden die ik graag eens zou gaan bezoeken. Toch vallen al die wedstrijden in het niets bij een wedstrijd: The Old Firm. Dit is niet alleen een van de meest beladen wedstrijden ter wereld, maar het is ook iets persoonlijks doordat ik fan ben van Celtic. Deze wedstrijd intrigeert me al jaren en het was dan ook een droom om deze een keer bij te wonen. Ondanks dat ik nu al een paar jaar een membershipcard van Celtic heb, was ik iedere keer kansloos als de wedstrijd in de verkoop ging. Je moest minstens een seizoenskaart en een flink aantal loyalty points (die je kunt halen als je uitwedstrijden bezoekt) hebben om een kans te maken om een kaartje te kopen. Helaas heb ik die niet en ken ik ook niemand die dat heeft. Slijmen op fora zou een mogelijkheid zijn, maar dat geeft me toch een naar gevoel. Ik heb wel zo nu en dan contact met een aantal Celtic-fans, maar daar zit ook niemand bij die extra kaarten voor deze wedstrijd heeft. Bij allerlei soorten foute voetbalreisbureaus zijn wel kaartjes te krijgen, maar die zijn vaak rond de 600 euro (ik heb er zelfs gezien van 799 euro) en dat trekt Bruintje niet. Sowieso is het dan voordeliger om een seizoenskaart te nemen, aangezien die rond hetzelfde bedrag is. Het leek dus een moeilijke zaak te worden om deze wedstrijd eens bij te wonen.

Hoe is mijn liefde voor Celtic eigenlijk ontstaan? Dat is een lange geschiedenis. Vanaf 1986 (het WK met een briljante Maradona) ging ik, naast zelf voetballen, ook het voetbal op tv volgen. In 1987 bezocht ik mijn eerste wedstrijd in een stadion (Willem II v Cambuur) en sinds die dag had het voetbalvirus me helemaal in zijn greep. Het waren sowieso goede jaren voor de Nederlandse voetballiefhebber, met Ajax in twee Europese finale’s en PSV dat in de finale terecht kwam van de Europa Cup I. En juist dat PSV zorgde ervoor dat ik Celtic ontdekte. Voorafgaand aan de finale tegen Benfica zond de BRT oude beelden van de EC I finales uit het verleden uit. Genieten natuurlijk, maar vooral van dat team met die horizontale shirts. Ook de naam had iets mythisch: Seltik. Sindsdien ging ik de club volgen via de VI. Het bleek vreemd genoeg geen topclub te zijn, want ze eindigden meestal in de subtop. Een club genaamd Glasgow Rangers werd keer op keer kampioen. Een club die me deed denken aan padvinders, want het WNF had ook een soort kinderorganisatie die de Rangers heette. In 1991 had ik geluk dat Celtic in de buurt speelde, in Ekeren, om precies te zijn tegen Germinal Ekeren. Hemel en aarde moest ik bewegen om er naartoe te gaan, maar gelukkig wilde iemand er mee naartoe gaan. Eindelijk had ik mijn helden in actie gezien. Eerlijk gezegd vond ik ze niet zo goed voetballen, maar de support was indrukwekkend.

De jaren daarna werd het steeds handiger om Celtic te gaan volgen; via Ceefax (de Britse teletekst) kon ik de uitslagen al op zaterdagmiddag bekijken in plaats van op maandagochtend in de krant. Het werd helemaal mooi, toen de VI een verhaal besloot af te drukken over de Old Firm. Vooraf zag ik de Rangers alleen maar als de eeuwige kampioen uit Schotland, maar daarna werd ik me pas bewust van de grote rivaliteit tussen beide clubs en ook dat deze rivaliteit dieper ging dan puur het sportieve. Dit moest echt dé wedstrijd om te bezoeken. Die vermoedens werden nogmaals bevestigd toen ik een boek over de geschiedenis van Celtic kocht. De rivaliteit tussen beide clubs zat erg diep. Overwinning als de 7-1 tijdens de League Cup Final in 1957 werden dan ook breed uitgemeten in het boek. Het meest interessante vond ik het stuk waarin de geschiedenis van Glasgow en de immigratiestromen van de Ieren stonden beschreven. De haat en nijd tussen de beide groepen werd hierdoor een stuk duidelijker, want de Ierse immigranten zijn jarenlang onderdrukt en gedemoniseerd door de conservatieve protestantse machthebbers. Celtic werd daardoor, samen met de Ierse vlag, een symbool tegen die onderdrukking en iedere keer dat Celtic de Rangers versloeg in een onderling duel voelde dat als een overwinning op de onderdrukkende vijand. Het sektarische element kwam pas in de jaren 30 opzetten, toen de Rangers besloten dat er absoluut geen katholieken meer voor de club mochten spelen. Vanaf toen werd de wedstrijd tussen beide ook steeds grimmiger, met als dieptepunt de verschillende doden die zijn gevallen rondom deze wedstrijden. Ondanks de zwarte randjes rondom deze wedstrijd bleef hij een enorme aantrekkingskracht op me uitoefenen.


Ik kon het bijna niet geloven toen ik vanuit mijn kamer naar buiten keek en Celtic Park zag liggen


Dit keer vond ik wel het bordje met de straatnaam waar Celtic Park ligt


De Lisbon Lions Stand van buiten gezien. Celtic Park blijft een indrukwekkend bouwwerk

Twee jaar geleden slaagde ik er voor het eerst in om een thuiswedstrijd van Celtic te bezoeken, dankzij Ryanair. Het was een geweldige ervaring. Celtic speelde bagger, maar boog in de laatste minuten een 0-1 achterstand tegen Hearts om in een 2-1 overwinning. De explosie die volgde na de 2-1 staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ook het wandelen over de Gallowgate (de straat die van het centrum naar Celtic Park loopt) na de wedstrijd was een heerlijke ervaring. Overal was het feest in de Celtic pubs aan de weg en ook de pro-Ierse winkeltjes langs die weg maken het heel bijzonder. We zagen daar onder andere de echte kaart van Ierland en hoorden de vrolijke klanken van liedjes over de IRA (niet de PIRA, de organisatie die door velen wordt verward met de IRA). Dit was echt een geweldige ervaring geweest en ik wilde zo snel mogelijk weer terug. Het is alleen jammer dat Schotland zo ver weg is en dat ik twee vrije dagen moet opnemen als ik naar Celtic wil gaan door de ongunstige vluchttijden. Het blijft eveneens jammer dat de vlucht Eindhoven-Glasgow snel weer werd opgeheven, want dat was een droomverbinding. Ik heb er helaas nooit gebruik van kunnen maken, maar hoop er stiekem op dat hij nog ooit eens terugkeert. Dat zou echt ideaal zijn, maar erg slecht voor mijn portemonnee.

Zoals ik al schreef zijn kaarten voor de Old Firm erg moeilijk te krijgen, vooral de variant die op Celtic Park wordt gespeeld is lastig. Ik heb er wel eens aan zitten denken om op de bonnefooi te gaan. Voor de zekerheid zou ik dan kiezen voor een Old Firm die op zaterdag om 12:30 wordt gespeeld. Je hebt dan namelijk nog altijd de mogelijkheid om naar Partick Thistle of Queens Park te gaan, als die om 15:00 spelen. Toen het speelschema in juli uitkwam scande mijn ogen meteen op de Old Firm. Het bleek dat voor de "cut" de Rangers twee keer thuis zou spelen en er dus maar eentje op Celtic Park werd gespeeld. Deze viel ook nog eens erg ongunstig; op 2 januari. Niet alleen was het net na nieuwjaar (en dus erg lastig om te gaan), ook werd de wedstrijd op een woensdag gespeeld zodat ik minstens twee dagen vrij zou moeten vragen. Even had ik het er nog met Chocovla over om de dubbel Newcastle v Man City (op 1 januari) en Celtic v Rangers te gaan doen, maar financieel was dat iets te lastig om te doen. Achteraf ben ik erg blij dat ik niet ben geweest, want de wedstrijd ging niet door. Ex-Celtic speler Phil O'Donnell overleed namelijk op 29 december, waardoor de wedstrijd werd uitgesteld.

Doordat er ontzettend veel afgelastingen waren en Rangers een goede serie neerzette in de UEFA Cup was het lange tijd onduidelijk wanneer hij ingehaald zou worden. Er werd uiteindelijk besloten om de wedstrijd op woensdag 16 april te zetten. Het wad dan wel doordeweeks, maar ik begon erg enthousiast te raken. De woensdag opende namelijk mogelijkheden om aan kaartjes te komen. Celtic heeft namelijk 10.000 seizoenskaarthouders uit Ierland en die konden natuurlijk niet allemaal komen, vooral niet omdat er al veel vrije dagen waren opgegaan aan de CL-avonturen van de Bhoys. Ik begon voorzichtig wat te informeren op internet en kreeg wat verschillende antwoorden. Volgens de ene zouden er volop kaarten zijn, maar de dag erna las ik weer dat het tegen zou vallen met de spares rondom het stadion en in de pubs. Ik twijfelde erg, maar wilde toch wel heel graag gaan. Om het gemis van de wedstrijd niet te groot te laten zijn besloot ik met mijn vriendin er een lang weekendje Schotland van te gaan maken. Glasgow kende ik nu al wel redelijk, maar Edinburgh en Stirling waren steden die erg hoog op mijn vinklijstje stonden. Besloten werd om een goedkoop youth hostel te boeken in Glasgow en vanuit daar de omgeving eens te verkennen.

Het meest gevaarlijke deel van de trip was het wegzetten van de auto op een parkeerterrein in Charleroi. De kans op inbraak scheen erg groot te zijn, ondanks dat we 67 euro moesten lappen voor die dagen dat we er zouden staan. Het voordeel van het vliegen met Ryanair was meteen weer weg. De vlucht zelf verliep zonder problemen, evenals de treinrit naar Glasgow Central. Het was een leuke treinreis, want ik zag diverse stadions zoals die van Troon FC, Irvine, St. Mirren en ik zag zelfs een glimp van Ibrox. Dat laatste was natuurlijk wel wat minder, maar mijn humeur klaarde weer op toen we op Glasgow Central aankwamen. Overal zag ik al voetbalshirts rondlopen. Dat is de klederdracht van Glaswegians. Bijna altijd lopen ze in Celtic- of Rangers-shirts, maar zo nu en dan is er ook eentje te zien van een Engelse topclub. De twee vreemdste die ik heb gezien waren die van Metz en Partick Thistle (een club uit Glasgow waar je amper iets van terugziet in de stad). Het hotel lag op letterlijk een steenworp van het station. Van buiten zag het eruit als een grauwe Oostblokflat, maar van binnen bleek het best modern en netjes te zijn. Wij hadden een kamer op de achtste verdieping en tot mijn vreugde hadden we uitzicht op Celtic Park! Meteen pakte ik mijn camera en als een Japanner ging ik het stadion vinken. Het kon bijna niet beter, qua locatie.


De bakstenen façade van Paradise


Brother Walfrid, de oprichter van Celtic, ziet vanaf zijn sokkel dat het goed is


Rondom het stadion was er veel leven, hier worden de fanzines verkocht


Helemaal afgezonderd werd deze Hunnentroep verkocht. Het trekt veel klanten zo te zien

Na een korte opfrissing was het tijd om de stad even te verkennen. Ik was er niet helemaal bij, want ik zat al aan de wedstrijd van die avond te denken en hoe ik aan kaartjes kon komen. Toch deed de uitverkoop bij de Celtic shop me erg goed. Mijn uiteindelijke oogst was 1 trainingsjack, 1 wedstrijdshirt, 8 dvd's, 1 muis, 1 autosjaaltje en 2 boeken. Logisch dat we bij de terugweg veel te veel spullen bij ons hadden. Eefje had namelijk ook teveel gekocht (logisch, een vrouw) en met een uiterste krachtsinspanning kwamen we langs de douane. De volgende keer is het misschien toch een goed idee om bagage inchecken, ondanks de woekerprijzen bij Ryanair. Dit was wat lastig. Onze spullen dumpten we in het hotel en rond vijf uur gingen we naar de bushalte om richting Celtic Park te vertrekken. Ik genoot er weer van om over de Gallowgate te rijden. Overal zag je Celtic-fans lopen en de Celtic-pubs waren ook stampensvol. Het was best aantrekkelijk om even uit te stappen, maar het doel lag verderop. Daar waren de kaartjes, tenminste dat hoopte ik.

Rondom het stadion was het al vrij druk, maar het bleek dat er meer kaartenjagers waren en geen kaartverkopers. Duitsers, Polen, Zweden, er liep van alles rond wat op zoek was naar kaartjes. Het lukte dus niet om aan kaartjes te komen. De slechtste smoes van iemand om aan kaartjes te komen, was van een Zweed. Hij beweerde dat hij de neef was van Henke Larsson. Dat werd gek genoeg niet geloofd en hij bleef ook zonder kaartje. Balend liepen we een rondje rond het stadion. In de verte zag ik de bussen van de Rangers aankomen. Daar stonden ook kraampjes met merchandise van die club. Union Jacks en de Noord-Ierse vlag bleken populair te zijn, want die waren er volop. Zelf kocht ik toch maar een programmaboekje, want dan had ik tenminste nog iets. De uren vlogen voorbij en voordat ik het wist was het een kwartiertje voor kick-off en nog steeds had ik geen kaartje. De spreekwoordelijke bokkenpruik had ik opgezet en we besloten maar richting de bussen te gaan lopen om weer naar de stad te gaan. Ondertussen zag ik de enige tout van de dag, maar die had slechts één kaartje en een Spanjaard was me voor. De bokkenpruik werd daarom nog maar een steviger opgezet, terwijl Celtic Park langzaam uit het zicht begon te verdwijnen.

Ik wilde het er toch nog een keer op wagen. De wedstrijd was dan al wel bijna begonnen, maar misschien stonden er nog mensen buiten die hun kaaartjes niet kwijt konden. Ik had vooraf gehoord dat je bij de Lisbon Lions Stand de grootste kans maakte, dus dat was mijn doel. Tussen de mensenmassa duwend bij de gang onder de North Stand kwam ik aan bij de Lisbon Lions. Helaas, daar stond niemand met tickets. Toevallig kwam ik in gesprek met een man die daar ook stond. Ik dacht dat hij ook geen kaartjes had en we spraken wat over de ticketverkoop rondom de Old Firm, de zuiplappen die wat aan het rondwaggelen waren en Celtic in het algemeen. Ondertussen hoorden we dat de wedstrijd was begonnen door het oorverdovende lawaai vanuit het stadion. Opeens pakte de man een kaartje uit zijn jaszak en gaf het mij. Ik was totaal overdonderd en wist geen woord uit te brengen. Hij draaide zich om, pakte zijn telefoon en liep weg. Ik liep nog naar hem toe en pakte mijn portomonnee. Het kaartje kostte namelijk 34pond. Hij wees het af en zei dat ik me moest haasten naar binnen om zo min mogelijk te missen van mijn eerste Old Firm. Helemaal beduusd draaide ik me op en rende naar de turnstiles. Ik werd er bijna emotioneel van, een zogenaamd Tom Bodde-moment. Ik zat op de North Stand Upper, dus het was een flink eind klimmen. Boven begaf mijn hart het bijna, want die was niet meer gewend om zo hard te werken. Ik zicht mijn plaatsje op en het grote genieten kon beginnen. Zelfs nu (een week later) ben ik nog verbaasd erover dat ik dat kaartje heb gehad. Ik ben benieuwd of die man zelf ook een kaartje had en waarom hij mij dat ene kaartje gratis gaf. Het blijft een van de meest vreemde dingen die ik heb meegemaakt op mijn voetbalreizen.

Doordat ik zo van slag was vergat ik de Japanner uit te hangen. Ik heb uiteindelijk maar erg weinig foto's gemaakt, maar zoveel maakt me dat eigenlijk niet uit. Ik was gewoon bij de wedstrijd die het hoogste op mijn wenslijstje stond. De eerste minuut zat ik ook verdoofd op de tribune. Langzaam begon ik het allemaal te beseffen en kon ik de sfeer gaan inhaleren en de Hunnen gaan uitschelden. Die zaten walgelijk in hun hoekje foute liedjes te zingen en met hun Union Jacks te zwaaien. Wat een nare club is dat toch, maar je moet ze nageven dat ze tenminste wel een eigen identiteit hebben, iets wat ik tegenwoordig bij veel clubs vind ontbreken doordat ze alles van elkaar na-apen. Het is een identiteit die me niet echt ligt. Qua Britsgezindheid is er geen Engelse club die in de buurt komt, zelfs niet Bluesbrother Chelsea. Het publiek daar is zo veranderd de laatste jaren. De meeste zullen niet eens iets afweten van de Blauwe Alliantie tussen de Rangers, Linfield en Chelsea. Bij de andere twee clubs is iedereen zich er wel van bewust. De jaarlijkse vriendschappelijk wedstrijd tussen Linfield en Rangers is dan ook een waar Hunfest, waar ze alle verboden liedjes hardop kunnen zingen. Vandaag kon dat echter niet, want de SFA is erg streng op sektarische gezangen. Ik heb de Billy Boys in totaal een keer gehoord en dat was nog buiten het stadion.

Op het veld liet Celtic ondertussen zien dat ze voor hun laatste kans wilden vechten. De achterstand was voorafgaand aan deze wedstrijd vier punten en The Bhoys hadden ook nog eens twee wedstrijden extra gespeeld. Hopeloos dus, maar een dubbele overwinning in de komende twee Old Firms zou de druk op de Rangers wel flink kunnen opvoeren. Het was dus zaak vandaag te winnen en dat lieten de groen-witten ook zien. Eindelijk leek Strachan te begrijpen dat je de tactiek van Walter Smith het best kunt ontregelen door aan te vallen. Smith systeem is eigenlijk vrij simpel: een 4-5-1, met twee stofzuigers op het middenveld. Ontzettend lastig om te doorbreken en de Rangers hebben er dit jaar al veel succes mee gehad. Strachan is zelf ook niet de meest aanvallende coach en alle Old Firm sinds Smith terug is op het oude nest zijn dan ook gewonnen door de Huns. Vandaag moest het dus anders en GS stelden een erg aanvallend Celtic op. De eerste minuten werden de Rangers met de rug tegen de muur gezet. Toch was de eindpass vaak niet goed,, waardoor McGregor niet echt vaak handelend moest optreden.


De Main Stand en meteen een mooi uitzicht over Glasgow


De Jock Stein End packed to the rafters


De Lisbon Lions End, met in het hoekje de Huns

Gelukkig is er dan nog altijd Nakamura. De Japanner is een heel vreemde spelers; vaak lijkt hij er weinig zin in te hebben en dan met name als hij op de koude velden van Falkirk, Inverness of Kilmarnock staat. Naka voelt zich pas goed als er veel camera’s op hem gericht zijn. Dus in de Champions League en Old Firms staat hij er altijd wel. Ik kan me nog zijn twee verschrikkelijk mooie vrij trappen tegen Man United reageren, waardoor Celtic voor het eerst in zijn geschiedenis de volgende ronde van de CL bereikte. Ook in mijn laatste Celticwedstrijd die ik heb bijgewoond, tegen St. Mirren, was Nakamura weer belangrijk. Strachan zag in dat de Japanner weinig zin had om fanatiek mee te doen in Paisley en liet hem op de bank. Pas toen het ernaar uitzag dat het 0-0 zou blijven gooide hij hem erin. Nakamura lokte en vrije trap uit en schoot hem feilloos in. Ook nu tegen de Hunnen, met de schijnwerpers op hem, deed hij weer iets geniaals. Vanaf een meter of 20/25 haalde hij verwoestend uit en de bal vloog met veel effect langs McGregor. Het stadion, en ook ikzelf, ontplofte. Mijn buurman omhelsde me en samen stonden we te springen. Op een gegeven moment kwamen we erachter dat het toch wel erg intiem was en lieten we elkaar maar los. Mijn andere buurman was amper aan het juichen, maar die hield zich bezig met de Hunnen uit te schelden. Er spoot zowat vuur uit zijn ogen toen ze de Noord-ierse vlag lieten zien. Ik kwam er later achter dat hij zelf ook een Noord-Ier was en dat hij nogal vaak problemen had gehad met protestantse Noord-Ieren. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik denk dat hijzelf me ook niet de makkelijkste figuur lijkt in de omgang.

Na de 1-0 was het helemaal feest in het stadion, alleen jammer dat de 2-0 maar niet wilde vallen. McGregor bleek toch wel een erg goede keeper te zijn en deed me terugverlangen naar Stefan Klos of Lionel Letizi, die tenminste zo nu en dan een flatertje maakten. Voorin lieten de Gers niets, maar dan ook niets zien. Darchville stond er maar een beetje op een eiland en dat was het. Ik was blij dat Kris Boyd niet meedeed. In Schotland wordt die namelijk altijd belachelijk gemaakt door hij een zeer gebrekkige techniek heeft en voetballend waarschijnlijk niet eens in de 3e klasse B zou meekunnen, maar het is wel een uitstekend sluipschutter. Ik vind het een beetje een Pipo Inzaghi-achtige spits. Gelukkig is Smith er niet zo’n fan van en kiest hij eerder voor de blokkerige Darchville of Cousin, die ik zelden op een goede actie heb kunnen betrappen. Je weet het natuurlijk nooit, maar ik denk als Boyd iedere wedstrijd had gespeeld, dat de Rangers allang kampioen waren geweest. Gelukkig zou hij de hele wedstrijd op de bank blijven en hadden we van hem niets te vrezen. De wedstrijd naderde ondertussen de rust en met een tweezijdig gevoel gingen we rusten. Het had namelijk allang twee of drie nul moeten staan. Nu was er dat gevaar dat de Huns na de rust zouden terugkomen. Erg jammer.

Het was zo druk in de catacomben dat ik de Scots Pie, mijn favoriete pie, aan mijn neus voorbij liet gaan. Erg jammer dat ze die in Engeland niet hebben, maar ja dat woordje “Scots” in Scots Pie zal de Engelsen niet zo aanspreken. Zonder pie en zonder drinken moest ik dus de tweede helft zien te overleven. Voordeel van alleen naar een wedstrijd gaan, is dat je eerder contact maakt met je buren. Zo kwam ik er dus achter dat mijn ene buurman een Noord-Ier was die Celtic overal achterna reisde. Hij was zelfs al twee in Donetsk geweest de afgelopen jaren en had flink wat sterke verhalen over zijn avonturen in het buitenland. Altijd leuk om te horen. Achteraf baalde ik ervan dat ik niet zijn mail of telefoonnummer had gevraagd, dat was in ieder geval makkelijker geweest om in de toekomst aan kaartjes voor bepaalde wedstrijden te komen. Dit is al de tweede keer dat ik deze fout maak, want de persoon die in Milaan voor mijn kaartjes had gezorgd was ik ook al vergeten om zijn telefoonnummer te vragen. We zullen de volgende keer maar eens een kruisje op ons hand zetten, zodat we het niet meer vergeten. Ondertussen werd het YNWA gespeeld en gingen de sjaaltjes de lucht in. Bij CL-wedstrijden kan ik daar altijd erg van genieten en nu stond ik er zelf tussen. De Huns lieten ondertussen reusachtige Union Jacks door hun vak rollen, wat eigenlijk ook wel een mooi gezicht was. Schotten zijn op dat vlak wat meer "tifo-achtig" dan de Engelsen. Vaak zie je grote banners en meer van dat soort dingen langskomen in Schotse stadion, terwijl je dat in Engeland (misschien Liverpool uitgezonderd) zelden ziet. Ben niet echt tifo-liefhebber, maar die vlaggen vind ik wel wat hebben.


In de rust kwamen ze ineens tevoorschijn, de Britse en Noord-Ierse vlagen


Gelukkig stond het antwoord al klaar. In de dagen hierna is deze zin overal in de stad neergekalkt


Vlak voor het begin van de tweede helft een indrukwekkend YNWA

Terwijl de spelers opkwamen, zag ik dat Walter Smith een wijziging had doorgevoerd; Nacho Novo was erin gekomen voor Kirk Broadfoot, die een dramatische wedstrijd speelde tegen Aiden McGeady. Een vervelende wissel, want Novo is toch een gevaarlijke klant. Strachan had een verdediger voor een verdediger gewisseld. Naylor eruit en Wilson erin, een beetje lood om oud ijzer dus van het rossige “genie”. Strachan had behalve deze wissel, waarschijnlijk ook tegen de spelers gezegd dat ze de wedstrijd uit handen moesten geven, want anders kan ik het niet verklaren waarom Celtic zo ontzettend zwak de tweede helft begon. De Rangers, die ik amper had betrapt op iets goeds in de eerste helft, waren ineens overal. Arthur Boruc kreeg het knap druk in zijn goal en ik begon hem wat te knijpen. Het leek een horroravond te worden toen de man met de rotste kop in het Schotse voetbal, Nacho Novo, de 1-1 erin legde. Het Hunnenvak ontplofte, evenals de Noord-Ier naast me. Strachan kreeg ervan langs van het publiek. Gelukkig pakten de spelers het weer op na deze gelijkmaker en werden de Rangers weer onder druk gezet. Voorin speelden Scott Mcdonald en Vennegoor niet hun meest gelukkige wedstrijd. McGregor werd niet echt onder druk gezet, dus moest Nakamura het maar doen. Opnieuw maakte de Japanner een geniale actie en lobte hij de bal over McGregor heen. Carlos Cuellar, eerder in de week nog uitgeroepen tot beste speler van het seizoen, bedacht zich geen moment en sloeg de bal het doel uit. De scheidsrechter wees meteen naar de stip en Cuellar kon vertrekken. Dit was dus dubbel mooi, want de Spanjaard is een uitstekende verdediger en zou dus ook meteen de volgende Old Firm (van 27 april) geschorst zijn. Ik verbaasde me erover dat McDonald, die totaal niet in de wedstrijd zat, de pingel ging nemen. Ik zou Nakamura achter de bal hebben laten plaatsnemen. Met kletsnatte handen was ik aan het kijken en de nachtmerrie vond plaats: McDonald schoot de bal matig in en McGregor pakte de bal, maar leek daarbij geblesseerd te raken. Het begon er ondertussen wel somber uit te zien voor de Bhoys, want als zelfs penalties al gemist worden…

Zonder Cuellar gingen de Rangers zich nog verder ingraven. De ploeg oogde ook erg vermoeid, niet gek aangezien ze al een enorm aantal wedstrijden in de benen hebben. Strachan liet daarna zien echt geen tactisch vermogen te hebben en haalde de man van de wedstrijd, Barry Robson, naar de kant en bracht de man zonder aanname, Samaras, in het veld. Een striemend fluitconcert volgde voor Strachan en op de tribune keek iedereen elkaar vol ongeloof aan. Waarom werd er geen andere speler uitgehaald? Robson was al de hele wedstrijd gevaarlijk geweest met zijn passes en dode spelmomenten. Ondertussen bleek ook dat McGregor echt niet meer verder kon en Smith wisselde zijn keeper voor Neil Alexander. Het nam enorm veel tijd in beslag en de Rangers leken wel een stel Portugezen. De druk werd groter en groter voor het doel van de Rangers, maar de bal leek er niet in te willen. Scott McDonald kreeg een enorme kopkans, maar die ging ver naast. Samaras raakte soms verstrikt in zijn poten en ook Neerlans Trots, Vennegoor of Hesselink, bleek het vizier niet op scherp te hebben staan. De negentig minuten waren ondertussen voorbij en er werden slechts vijf minuten blessuretijd gegeven. Onbegrijpelijk, want alleen al die blessure van McGregor nam meer tijd in beslag dan vijf minuten. Het werd tijd voor de voetbalgod om in te grijpen. McDonald kreeg de bal op zijn hoofd en deed er voor de eerste keer deze avond iets goeds mee. Hij kopte namelijk niet op goal, maar op de vrijstaande Vennegoor, die Cuellar niet meer in zijn nek had hijgen. Die bedacht zich geen moment en drukte de bal langs de verstijfd staande Alexander. Op het moment dat de bal het net raakte leek het of de Vesuvius uitbarstte. Bij de Noord-Ier sprongen de tranen letterlijk uit zijn ogen, terwijl ik mijn andere buurman weer omhelsde (misschien ben ik toch van de herenliefde?). Mijn stem was definitief verdwenen in de Glasgowse nacht, maar wat een ontknoping was dit. De laffe Hunnen verlieten meteen het stadion, terwijl er nog twee minuten op de klok stonden. De Rangers waren niet meer bij machte om er nog een aanval uit te persen en het bleef 2-1. Eindelijk waren de Rangers onder Walter Smith verslaan, de jinx was over. Voor het kampioenschap heb ik er nog een hard hoofd in, maar dit is in ieder geval erg mooi.

Na de wedstrijd was het onder de North Stand een groot feest. Het hek was nog op slot, waardoor iedereen moest wachten. Die tijd werd gedood met het zingen van liederen. Ik besloot nog even, als een echte relnicht, te gaan kijken bij de Rangers, maar daar kon ik niet bij in de buurt komen. De politie had alles hermetisch afgesloten. Weer terug bij de North Stand bleek het nog steeds allemaal dicht te zitten. Ik hoopte eigenlijk nog de man tegen te komen die mij het kaartje had gegeven en wilde hem bedanken, maar die zag ik niet meer. Eindelijk ging het hek open. De bussen zaten vrij vol en ik herinnerde me van de vorige keer nog dat het lopen over de Gallowgate naar de binnenstad erg gezellig was. Daarom besloot ik dat opnieuw te gaan doen en niet het sardientje uit te gaan hangen. Het leek wel een of andere mars, met al die gezangen en vlaggen. Ondanks dat het een uur lopen was, leek het voor mijn gevoel een stuk korter. Een ander voordeel van het lopen is dat ik alles van me af kon zetten, want de wedstrijd bleef maar door mijn hoofd spoken. Dit was toch allemaal wel erg mooi geweest. Het nadeel is dat je zo’n ontknoping zelden meemaakt, dus als ik er nog een keer in slaag om binnen te komen bij de Old Firm zal het misschien een mindere ervaring zijn. Maar eigenlijk maakt dat ook niets uit, want deze ervaring pakt niemand me meer af.


Scott McDonald mist de penalty, het leek een horror te gaan worden...


... maar gelukkig liep het nog goed af. De spelers besluiten met elkaar op de vuist te gaan en daarbij vielen nog eens twee rode kaarten


Onder de North Stand was het een groot feest na de wedstrijd. Het geluid bleef mooi hangen in deze gang


De heerlijke wandeling over de Gallowgate naar de binnenstad kon beginnen

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 20:10 schreef DRD het volgende:

[..]

Hey.......dat heb ik ook weleens gehad......in m'n dromen

Geweldig verslag. Wat is nu de top van het lijstje? Nog een keer de Old Firm, of toch iets anders?

Boca v River lijkt me wel een mooie, maar dat is veel te duur. Ik zou graag eens een kampioenswedstrijd van Celtic meepakken. Helaas is door het gemekker van de Rangers de laatste competitieronde op een donderdag en dan kan ik echt geen vrij krijgen en moet ik naar school. Anders had ik die zeker willen proberen. Voor de rest zou ik graag eens Athletic Bilbao bezoeken tegen Real Madrid, terwijl een Cardiff v Swansea me ook geweldig lijkt. Ik heb in ieder geval nu niet echt meer een uitgesproken nummer één en ga zeker volgend jaar weer proberen om de Old Firm mee te pakken. Dan houd ik wel een reservewedstrijd achter de hand. De Old Firm is normaal namelijk vaak op zaterdag om 12:30, stel het lukt niet om binnen te komen dan ga ik naar een club in de buurt kijken. Partick Thistle, Queen's Park of iets als Motherwell. Dan zie ik dan wel.

Hier is hij trouwens, mijn meest waardevolle voetbalsouvenier:

quote:

Op woensdag 7 mei 2008 01:28 schreef Jasza het volgende:
En je vriendin liet je buiten staan?

Mooi verhaal wel natuurlijk.

Die is teruggegaan naar het hotel, maar dat zat gelukkig net naast een Mall, waardoor ze heeft geshopt. Dat vond ze volgens mij ook leuker dan het voetballen

quote:

Op woensdag 7 mei 2008 01:21 schreef golfer het volgende:
Eindelijk even helemaal gelezen. Prachtig verslag.
Wat een briljant moment moet dat zijn geweest om dat kaartje te krijgen.

Die man heeft inderdaad geen idee wat hij heeft gedaan. Ik sta zelden met mijn mond vol tanden, maar dit was een van die gevallen. Ik ben ook erg benieuwd of dit zijn kaartje was of van iemand anders die niet kwam opdagen. Echt geen idee. Dat zou ik wel willen weten.