Hoe breek ik die muur???

Als je openstaat voor anderen, staan anderen open voor jou. You get what you give.

wat dawg zegt. En wees niet bang om zelf het initiatief te nemen. Iemand moet het doen

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:26 schreef countergirl het volgende:
Maar voor mijn gevoel sta ik open! Ik luister naar mensen als ze wat te vertellen hebben en ben altijd geinteresseert met wat hun bezig houd. Het is niet zo dat ik een gesprek voer om maar leuk gevonden te worden maar ik luister echt naar wat ze te vertellen hebben.

het gaat er niet alleen om dat je moet wachten totdat _zij_ je wat vertellen, als jij vriendschap met mensen wil, is het ook normaal dat jij soms hén opzoekt en hen dingen te vertellen hebt...

wat je hier vertelt komt nogal passief over, erg afwachtend, alsof je veel van anderen verwacht.

heb je vaak het gevoel dat andere mensen jou niet begrijpen?

Het is een spiraal...
Jij hebt een muur, en denkt dat mensen je laten vallen...Mensen pikken iets op van je muur (of dat nou bewust of onbewust is) en "laten je vallen"
Ik denk dat je al niet moet gaan denken in termen van laten vallen, ik snap dat het zo voelt (ik herken het gevoel zelf ook) maar mensen doen het niet expres om jou te kwetsen maar meer omdat het gewoon niet werkt (mede dankzij de muur) Begin langzaam en schrijf ergens op wanneer het goed ging (bv vandaag leuk gekletst met een collega, naar de film geweest met mn nichtje etc. ) Zo krijg je bewijs voor jezelf dat mensen je wel interresant vinden en niet alle relaties met mensen negatief hoeven te eindigen
Het klinkt ook een beetje alsof je onzeker bent Je denkt dat je niets te vertellen hebt dus ga je over op koetjes en kalfjes (wat vaak ook niet extreem boeiend is) probeer meer zelfvertrouwen te krijgen en te beseffen dat jij ook veel te vertellen hebt!! (wederom kan dat lijstje met positieve ervaringen je daar in helpen)
En als je negatieve reacties krijgt laat die dan bij de ander (Door bij jezelf eerlijk en objectief na te gaan of je saai bent? Zou jij zo reageren op een ander? Nee toch? Dan ligt het dus bij die ander, misschien met het verkeerde been uit bed gestapt, maakt niet uit maar laat het bij die ander
Ik hoop dat het helpt

Ik geloof dat jij een ontzettend spontane meid bent. Geloof jij dat ook?

Wat ik denk is dat jij (redelijk) pessimistisch ingesteld bent, een ´worst case scenario´ kind of girl. ´het interessert ze toch niet, het lukt me toch niet´. De mensen die je op je opleiding hebt leren kennen zijn gewoon losse contacten geweest, althans, zo dachten ze over jou. Dit betekend dat ze een leuke tijd met je gehad hebben, niet dat ze je laten vallen als een baksteen.

En je moet gewoon af en toe schijt hebben aan mensen. Die kerel die reageert met ´ben je al klaar´ moet echt zn plaat houden, wat een klapjosti in mijn ogen. Zoiets zeg je niet tegen een collega of klasgenoot of iemand die je kent. Het ligt niet altijd aan jou!

Van wat ik kan lezen is dat jij helemaal niet passief bent, maar dat je af en toe de kat uit de boom kijkt. Als jij die ene leuke jongen ziet in de kroeg, durf je daar dan op af te stappen? Zo nee, doe dat eens probeer het gewoon, met een vreemde. En probeer dat iets aan te knopen met een doel in zicht, niet over koetjes en kalfjes praten, maar probeer gemeenschappelijke dingen te vinden.

Communiceren is voor jou geen probleem denk ik, het is slechts de manier waarop. Ik denk dat je dusdanig onzeker communiceert dat het op anderen overkomt dat je maar wat zegt ´voor de leuk´. In gesprekken met bekenden, vallen er dan vaak ongemakkelijke stiltes, waar je dusssssssss op kunt zeggen? En heb je ooit een langere relatie gehad? Zo ja, zijn daar voor jezelf oorzaken te vinden in wat je nu voelt? Praat je thuis hierover met je ouders (weet niet hoe oud je bent)?

Ik wil niet als een nieuwsgierig aagje over komen, maar met meer info kan ik je beter helpen.

Komt van het bovenstaande iets overeen met wat er speelt?

alvast suc6

BF

TVP

Hoe groter het probleem, hoe groter de hamer!

Ik pep me altijd op om mensen aan te spreken: als ze negatief reageren, staan ze ofwel niet open voor contact, ofwel zijn het eikels/sletten .

Het kutgevoel van niemand aangesproken te hebben is nog altijd groter dan het kutgevoel van de verkeerde dingen gezegd te hebben.

Mensen geven ook niet in elk gesprek hun gevoel bloot dat kan niet en dat zou niet gezond zijn... Misschien moet je minder hoge eisen stellen aan gespreken met anderen? Vooral in het begin!

@TS: Ik weet precies hoe je je voelt maar weet niet hoe je het oplost. Ik zie er dan ook een psycholoog voor. Als je er echt niet meer uit komt dan kun je wellicht dat proberen?

Ik herken heel veel in wat TS vertelt. Ik ben in relaties met anderen naar mijn gevoel ook te passief, waardoor mijn vriendschapsrelaties altijd verwateren en dat vind ik erg jammer. Bij twee hele goede vrienden gebeurt dit gelukkig niet, maar daarmee heb ik ook een uitzonderlijke goede band. Maar goed, die spreek ik ook niet iedere week meer, vanwege het feit dat iedereen over het algemeen natuurlijk zijn eigen leven heeft met werk en partner. Maar buiten die twee ken ik geen vaste vriendschapsrelaties.

De reden waarom ik passief ben in die relaties heeft voor mijn gevoel twee oorzaken:
1. Ik kan niet met, maar ook niet zonder mensen. Ik voel mij snel eenzaam en depressief, wanneer ik niet voldoende contact heb (wat volgens mij een normaal verband is), maar ik kan ook niet tegen veelvuldig contact. Ik voel me dan snel verplicht en het ontspannende gaat er dan af. Wat er dan ontstaat is dat ik mij vooral ga ergeren aan de betreffende mensen.
2. Ik ben erg afwachtend om contact op te nemen uit angst opdringerig te zijn. Ik ben dan altijd bang dat mensen wellicht instemmen met het maken van een afspraak uit een soort gevoel van 'nou ja, dat moet dan maar, zijn we er weer even vanaf.' Maar eigenlijk heb ik helemaal geen aanleiding om dat te denken, dus erg vreemd is het.

@floris.exe: Je bent niet de enige. (Maar dat wist je ongetwijfeld al.)
Ik zoek zelf ook niet gauw contact, mede door niet opdringerig te willen zijn en ik heb nou niet echt het gevoel dat ik zo leuk ben om mee om te gaan.
Ik heb één vriend die mij niet zomaar los laat, waar ik heel erg dankbaar voor ben overigens. Wegens omstandigheden ben ik in feite mijn familie kwijtgeraakt, op mijn moeder en broer na, welke dan weer ver weg wonen. Zonder hem was ik wellicht weggekwijnd.

Er komt een dag dat ik deze vriend eens fatsoenlijk ga bedanken.

Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:18 schreef liefie_ het volgende:
Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

Ik ben volledig op de hoogte van mijn onzekerheid. Wat wil je hiermee toevoegen?

Dat je duidelijk daar moet beginnen

En dat als jullie het probleem neerlegeen bij het contact dat je het dan op de verkeerde plek legt ( niet dat het geen pprobleem is maar het een is het gevolg van het ander)

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:18 schreef liefie_ het volgende:
Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

Ik weet dat ik onzeker ben . Ik ben erg bewust van mijzelf in die zin dat ik in alle sociale gelegenheden erg op mijzelf ben gericht. Ik kijk als het ware van bovenaf naar mijzelf en evalueer dan hoe ik mij gedraag en meestal heb ik dan het gevoel dat ik mij niet op de juiste manier gedraag, waardoor ik me erg ongemakkelijk begin te voelen en de gehele tijd daarbij stil blijf staan. Dat is erg vermoeiend en vaak is het dan zo dat ik er op dat moment zo mee bezig ben, dat ik letterlijk gewoon dingen niet hoor wanneer iemand iets tegen mij zegt en het daardoor net lijkt, alsof ik het gesprek niet interessant vind, waardoor ik weer een rotgevoel krijg... het is een vicieuze cirkel zeg maar. En meestal krijg ik, wanneer ik weer thuis ben of al eerder, daardoor ook erg last van gespannenheid: hoofdpijn, pijn in mijn nek en schouders enzovoort.

Dit heeft natuurlijk allemaal te maken met pure onzekerheid.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:11 schreef countergirl het volgende:
.Tijdens mijn schooltijd had ik wel vrienden maar elke keer als de opleiding voorbij was, waren de vrienden ook meteen weg. Hetzelfde is met werk. Ik heb hele lieve collegas gehad, maar zodra ik van werk veranderde hoorde ik ook niks meer van hun, 1 of 2 keer een telefoontje en dat was het dan ook. Ik kom ze nog wel eens tegen en dan praten we ook gezellig met elkaar en we spreken dan af om eens bij elkaar op bezoek te komen, maar dit komt er nooit van.

Volledig normaal. Zo gaan die dingen nou eenmaal!

En over dat denken dat mensen het niet interessant vinden wat je vertelt, een vriend van mij heeft dat ook.
Het komt ook doordat hij dingen nogal omslachtig vertelt met details die niet interessant zijn. Zo gaat er al snel iemand anders weer doorheen praten over een ander onderwerp. Gevolg is dat die vriend ook steeds zachter gaat praten en dat hij nu het idee heeft dat er nooit eens iemand echt naar hem luistert.

Probeer over leuke dingen te vertellen die je hebt meegemaakt, dik het verhaal lekker aan en vertel het enthousiast!
Onthou wat andere mensen hebben gezegd wat belangrijk voor ze is en vraag er de volgende keer naar terug 'hoe is het met je broer die in het ziekenhuis lag?', 'heb je nog wat gehoord van die sollicitatie?', dat soort dingen.

Ik zou willen dat mijn bewustzijn veel meer naar buiten is gericht. Dus dat je in relaties met anderen je eigen aandeel daarin, je eigen rol, als een onbewuste vanzelfsprekenheid ervaart. Of eigenlijk niet ervaren. Het moet gewoon zo zijn, zonder dat je je er bewust van bent.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:27 schreef Biancavia het volgende:
En over dat denken dat mensen het niet interessant vinden wat je vertelt, een vriend van mij heeft dat ook.
Het komt ook doordat hij dingen nogal omslachtig vertelt met details die niet interessant zijn. Zo gaat er al snel iemand anders weer doorheen praten over een ander onderwerp. Gevolg is dat die vriend ook steeds zachter gaat praten en dat hij nu het idee heeft dat er nooit eens iemand echt naar hem luistert.

Probeer over leuke dingen te vertellen die je hebt meegemaakt, dik het verhaal lekker aan en vertel het enthousiast!

Heel herkenbaar . Ik krijg ook wel eens te horen dat ik nooit eens een kort antwoord kan geven, maar altijd enorm de diepte in duik. Sommige mensen accepteren dat wel hoor, die vinden dat ook interessant en houden zelf ook van altijd de diepte in te gaan, maar de meesten niet. De meesten willen, inderdaad, gewoon een gezellig en vlot gesprek en daar is niets mis mee. Maar goed, het is en blijft erg vervelend, wanneer je zomaar afgekapt wordt, omdat sommigen het betoog op den duur zat worden. Dat is het voordeel van een forum als Fok! . Je kunt gewoon je verhaal neerplempen en er zijn altijd wel mensen die het toch geheel lezen .

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:22 schreef liefie_ het volgende:
Dat je duidelijk daar moet beginnen

Daarom zit ik bij een psycholoog.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:46 schreef Jolly_Reaper het volgende:

[..]

Daarom zit ik bij een psycholoog.

mooi

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 00:44 schreef countergirl het volgende:[quote]

[quote]
Alleen als ik me op m'n gemak voel. Waarom zou ik tegen een vreemde mijn gevoelens vertellen denk ik vaak? Wat maakt jouw dat uit? Maar het is ook dat ik niet nieuwsschierig over wil komen. Ik denk vaak hoe en waarom? als iemand wat verteld, maar ik durf het niet te vragen en wacht af of ze er zelf mee komen. En komen ze er niet mee, dan zullen ze er wel niet over willen praten. Ik wil wel maar durf niet! ik stel me dan terughoudend op.

Aha, wanneer jij aangesproken wordt in de kroeg oid, hoe voel jij je dan? Denk je dan dat de ander wel erg nieuswgierig is, of dat het een gladde prater is? Ik denk dat je dan van de aandacht geniet die je krijgt, aandacht van andere mensen, ook vreemden, is altijd leuk. (positieve aandacht dan he ). Je hoeft ook helemaal niet je gevoelens te vertellen aan iemand, maar het moet ook niet zo zijn dat iedereen alles uit je moet trekken. Heb je moeite met het op je gemak voelen bij iemand anders (´vreemd´)? Heb je bijvoorbeeld ook moeite om op een verjaardag te komen met een hoop ´vreemde´ mensen en dat je dan iedereen een hand moet geven etc.?

quote:

Ik gooi inderdaad uit mezelf gauw de handoek in de ring! Maar zeg niet tegen me dat ik iets niet kan of durf, want dan gaat er een knop om en ik doe het, of geef het toch een kans.

Ik bedoel er niks negatiefs mee, ik probeer je te helpen. Ik ben er ook heilig van overtuigd dat je alles KAN, maar dat het voor je moeilijk is om het te DOEN of om het te durven. De durf ontbreekt er wel degelijk, of zie ik het verkeerd? Want vergelijk je 1e antwoord eens en deze. Je zeg tin eht eerste dat je wel wilt maar niet durft en hier zeg je weer dat je het wel durft. Misschien praat je hier over twee verschillende situaties, ik weet het niet.

quote:

Bij vreemde mensen kom ik niet los, ik weet niet met wie ik te maken heb, dus kijk ik de kat uit de boom ( doe ik altijd). Als ik weet wie je bent en wat ik aan je heb durf ik mezelf meer te geven. Dan maak ik grapje en merk uit de reactie dat ze er ook echt om kunnen lachen. Maar waar praat je over met een vreemde?? Dat is gewoon iets wat ik heel moeilijk vind.

Totaal begrijpelijk. Toch zeg je zelf hier ook dat je onzeker bent, de durf ontbreekt af en toe. Dat is een drempel waar je jezelf overheen moet zetten. Je moet de mensen die je kent niet echt als vreemden zien, maar als potentiële contacten. Je zegt zelf al dat je goed het ijs kan breken als je je op je gemak voelt bij diegene, met een grapje bijvoorbeeld. Waarom daar niet mee beginnen met een ander? Het is altijd moeilijk om te beginnen tegen een ´vreemde´ maar in de kroeg is het meestal makkelijker. Ik kom bijvoorbeeld een beetje los nadat ik twee biertjes heb gedronken, ik ben dan helemaal niet aangeschoten of zoiets, maar dan is die beginangst een beetje weg. Meestal kun je al beginnen met oogcontact zoeken. 90% van de communicatie is non-verbaal, oftewel, met lichaamsuitdrukkingen en houding, gebaren. Ik probeer oogcontact te zoeken, of iets gemeenschappelijks. Je kunt ook gewoon een vraag stellen waar je het antwoord eigenlijk al op kan raden, een zogeheten retorische vraag. Voorbeeldje: stel je ziet iemand die je wel leuk lijkt dansen op een nummer en je vraagt: ´lekkere muziek he?´, kun je verwachten dat die persoon zegt: ´Ja, leuke muziek ja´. Dan heb je al iets gemeenschappelijks. Op deze manier creeër je manieren op daarop door te praten zonder dat het negatief is, want diegene kan bijvoorbeeld ook zeggen ´Ja, leuke muziek, stuk beter dan waar ik net was´. Waarop jij weer kan zeggen ´Waar was je dan net?´ ... hij: ´Ik was in pietje, was wat minder´ jij: ´Ja dat ken ik wel, meestal allemaal hetzelfde´.... etc. Een gesprek is zo gemaakt als je wat durft te zeggen en laat blijken dat je openstaat voor een gesprek. Hou je armen niet naast je lichaam bijvoorbeeld en ga wat dichter bij die persoon staan. Een echte tip is ook dat je positieve antwoorden uit diegeen moet zien te halen. steeds meer plusjes halen, dan kom jij ook in de plus bij die persoon, dit betekend niet dat je het op alles eens moet zijn met diegene, want discussie is ook weer gespreksstof. Probeer (en dit is erg moeilijk) als je merkt dat het wel goed gaat, dat er een klik is, diegeen aan te raken. Met je hand pak je een keer zn arm vast en daarna laat je hem weer los. Vooral geschikt bij grapjes over en weer.

quote:

Mijn fout is denk ik ook dat als er gevraagd word, "hoe is het?" dat ik dan als antwoord geef: Ja hoor alles goed! vandaag een vrije dag! Ik geef niet echt mijn gevoel bloot.

En dan in die stiltes....dan komt het vaak neer op koetjes en kalfjes....Ik klap ook dicht en weet echt niets meer te vertellen.

Dussssssssss................

Met dat antwoord is toch niks mis mee? Je reageert positief! Wat je wel kan doen is zeggen: ´En jij?´ of ´Een vrije dag, lekker he?!´ Geef die ander ook een reden om door te praten met je! Dan voorkom die die stiltes en de ongemakkelijke situatie.

JIj kunt veel meer dan je denkt! Echter is jouw probleem geen ziekte en kan het verholpen worden, ook al is dat niet op korte termijn. Maar beantwoord deze vraag: Praat je er thuis over en heb je relaties gehad, negatief, positief? Hoe oud ben je? Als je dat niet wil vertellen hier kun je me ook een PM sturen. Dat is dat envelopje bovenin, dat moet je eerst activeren, duurt maar 1 min. Als je het niet wil vertellen dan heb ik daar geen probleem mee hoor!

Tot je response,

BF

[ Bericht 0% gewijzigd door BenjaminFranklin op 31-10-2007 11:10:46 ]

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:34 schreef floris.exe het volgende:

[..]

Heel herkenbaar . Ik krijg ook wel eens te horen dat ik nooit eens een kort antwoord kan geven, maar altijd enorm de diepte in duik. Sommige mensen accepteren dat wel hoor, die vinden dat ook interessant en houden zelf ook van altijd de diepte in te gaan, maar de meesten niet. De meesten willen, inderdaad, gewoon een gezellig en vlot gesprek en daar is niets mis mee. Maar goed, het is en blijft erg vervelend, wanneer je zomaar afgekapt wordt, omdat sommigen het betoog op den duur zat worden. Dat is het voordeel van een forum als Fok! . Je kunt gewoon je verhaal neerplempen en er zijn altijd wel mensen die het toch geheel lezen .

Floris, van wat ik gelezen heb van jou in dit topic, ben je teveel bezig met jezelf. Niet op een egoïstische manier, maar op een zelfconsumerende manier. Je vreet jezelf langzaam op. Welk probleem heb jij precies? Ik denk dat je moeite hebt met het aanvoelen van mensen. Je weet niet wanneer iemand een kort gesprek wil en wanneer iemand echt tijd heeft om diep over zaken te praten. Wat denk jij daarover en heb jij er veel moeite mee?

Een muur bouwen om ons heen, kennen we allemaal wel denk ik. Het is een beschermingsmechanisme, om te voorkomen dat je niet weer gekwetst wordt. Je kunt het ook zien als een coping (omgaan met tegenslagen). Tijdelijk is het niet verkeerd om zo'n coping te hebben. Maar als je het bewust of onbewust regelmatig gebruikt, dan zul je zien dat je er niet gelukkig van wordt. Een muur betekent 'kom niet te dichtbij'. Je bent steeds op je hoede of die persoon je ook gaat kwetsen en laat vallen. Dit straal je ook uit.
Helaas komt het voor dat vriendschappen verwateren en dat je niets meer hoort van ex collega's. Zo gaat het in het leven. We kunnen een muur bouwen of we kunnen anders mee omgaan. Jij moet ervoor zorgen dat je muur niet hoger wordt dus.
Mijn advies zou zijn: stop met geforceerd analyseren van de reacties van anderen op jou. Ga spontaan in gesprek met anderen en kijk hoe het zich ontwikkelt. Neem zelf initatief tot contact. Als het niets wordt, jammer maar laat het geen reden zijn om een muur te bouwen. Hoe vaak je ook gekwetst bent, wees er bewust van dat het om jou draait, hoe jij in het leven staat. Hoe sta je tegenover jezelf?

Lol, verkeerde knopje

ROFLEINZ

Stoppen met nadenken over de negatieve consequenties. Hoewel dat lastig te negeren is na huidige ervaringen.

Misschien kan je ook gaan proberen te denken in de zin van, "nee heb je, en ja kan je krijgen".
of "niet gewaagd is niet gewonnen". En dus de negatieve kanten negeren (zoals de omringende negatieve gedachtes en die collega)

Een aantal andere tips zijn al gegeven. Maargoed het is en blijft lastig om die muur te doorbreken. Ik denk ook dat er een kwestie van tijd speelt (overwinnen van de negativiteit).
Maar je kan ook denken dat als degene open voor jou staat, je altijd wel reactie erop terug krijgt en naarmate de tijd vordert zodanig beter contact krijgt met degene. Natuurlijk moeten beide personen, jij en de ander open staan voor "vaste" vriendschap.

Het is verder geen schaamte toch, of vind je dat van wel?

Ook het idee van werk wisselen en opleidingen e.d. contact gaat zo vaak verloren. Die zijn alleen van tijdelijke aard geweest, en dan ook geen "echte" vriendschappen. Lijkt me vrij normaal.

De echte vaste vriendschappen ben je dus nog niet tegenkomen, lijkt me zo. Die zouden het wel begrijpen of ze moeten ook net als jou denken. Ik denk ook dat als je eenmaal een eigen kamer/huis hebt, dat je eventueel de buren uitnodigd om te praten of collega's op je afdeling voor een "feestje" of "verjaardag" om zo uit te vinden of ze vrienden willen worden of niet?

Je gaf ook aan dat je vrij open was (soms te snel), maar vaak leidde tot vriendschappen die verbreken. Misschien ben je dan niet de juiste "vrienden" tegengekomen en wellicht andersom dat je soms denkt van, aah nee niet hem/haar weer (waardoor je je ook iets afschermt)

Meer doen, minder denken; de keus is aan jou, maak je van het probleem een mug of een olifant?
Hoe meer je op jezelf (of anderen) let hoe meer "fouten" of "imperfectie" je tegenkomt.
Wees niet wie je wilt zijn, je ideale zelfbeeld, want deze berust op persoonlijke onzekerheden. Wees wie je daadwerkelijk bent; som jezelf niet weg in je angst dat je misschien niet met een sociaal gewenst gesprek of antwoord komt, Want vaak wordt het juist dan veel te "mechanisch", dwangmatig. onzekerheid ontstaat vaak door een gebrek aan liefde voor jezelf, de buitenwereld is een perfectie weerspiegeling van de binnenwereld.
Ga wat meer van jezelf houden!

tvp

Het moet natuurlijk van 2 kanten komen hé.

quote:

Ik heb psychologisch en fysiek een dikke muur om me heen gebouwd.

Jij bent super dik? of hoe moet ik dat voor me zien, een fysieke muur om je heen

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 23:36 schreef countergirl het volgende:

[..]

Neeeeeee!! Ik word gewoon depressiever doordat ik geen echte vrienden heb. Ik keer me in mezelf en draag steeds meer donkere kleding. Ik weet dat ik wat vrolijker gekled moet gaan! Maar ik koop onbewust de laatste tijd steeds meer zwart. En juist door de stress ( ik noem het maar stress) ga ik minder eten, gewoon geen honger gevoel. En ik weet niet wat het is maar het is echt iets van de laatste weken. Ik merk gewoon de laatste tijd dat ik iets mis......Ik heb denk ik last van de vallende blaadjes.

Winterdepressies zijn een bekend fenomeen. Heb je helemaal geen vrienden/vriendinnen om je er doorheen te sleuren?

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:37 schreef countergirl het volgende:
Niet dat ze me niet begrijpen....meer het gevoel van dat interesseert ze toch niet. Ze praten er zo over heen. Voorbeeld: Als ik iets tegen mijn collega spontaan aan het vertellen ben reageert hij met "dat was het" of "ben je klaar". Het is wel een slecht voorbeeld want hij is de enige die zo reageert. Maar door die reactie word ik bang om tegen anderen een gesprek te beginnen. Zo interessant is het niet wat ik te vertellen heb. Dus dan vertel ik maar koetjes en kalfjes...

Misschien dat je dan ook eens moet zeggen dat hij best wat netter mag omgaan met jou als jij zoiets vertelt.
Kom op, een beetje meer pit tonen, zodat mensen zich jou herinneren i.p.v. een grijze miep te zijn.

Daarnaast is mijn ervaring dat de muur pas verdwijnt als je echt in een ander soort omgeving komt. Pas daar kun je jezelf zijn, pas dan zien de mensen jou ipv. je muur.

En vergeet niet: hoe groter en dikker de muur, hoe harder je moet bikken om hem af te breken! Het gaat dus niet vanzelf, maar je zult er actief aan moeten werken.

Als ik jou was dan zou ik naar jouw dokter stappen en jouw verhaal uitleggen. Je lijkt een exacte kopie van mij.
Ik ben een tijdje terug naar de dokter gegaan omdat ik mijn (door mezelf gecreëerde) situatie niet meer aan kon, en deze heeft mij doorverwezen naar een psycholoog.
Enfin, hoe langer je er mee wacht, hoe erger het wordt is mijn ervaring. Als je niet de indruk hebt dat je nog blij door het leven stapt dan gewoon even een afspraak maken.

quote:

Op donderdag 1 november 2007 15:45 schreef countergirl het volgende:
Relaties heb ik wel gehad, maar nooit een lange serieuze relatie. De laatste relatie heeft 2.5 jaar geduurd maar dat ging over omdat we continu op elkaars lip zaten. In het begin was het wel leuk maar het laatste halfjaar begon ik me gewoon te ergeren aan het continu samen dingen doen. Geen ruimte om te ademen zeg maar.

Ik vind 2.5 jaar best wel een lange relatie hoor!

Ik vind overigens dat je recht hebt om alleen te zijn, om je vrij te voelen. Ook in een relatie: samenzijn met iemand en vastzitten zijn echt geen samengaande begrippen hoor.

Nee hoor
Het is tegenwoordig sowieso heel normaal om naar een psych te gaan
Waarschijnlijk is 70% van de mensen over wie hij dossiers heeft er wel eens ooit geweest

quote:

Op donderdag 1 november 2007 21:23 schreef countergirl het volgende:
Maar mij lijkt het zo dat als ik eenmaal bij een psycholoog loop en ik eens bij de dokter kom voor het een of ander dat hij dan een blik in mijn dossier werpt en dan bij zichzelf denkt: Ooooh, 't is er zo eentje....

Of zie ik het verkeerd?

Dit is absoluut niet waar. Dokters zijn juist de personen die dergelijke situaties begrijpen. En bedenk ook dat zij vele patienten hebben. Waarom zouden ze nog ergens van opkijken?
Daarbij ben je verre van gek of gestoord. Een psycholoog is immers geen psychiater.

En zelfs al loop je wel bij een psychiater dan ben ook niet gek of gestoord hoor

quote:

Op vrijdag 2 november 2007 09:01 schreef liefie_ het volgende:
En zelfs al loop je wel bij een psychiater dan ben ook niet gek of gestoord hoor

Sorry, ik moet altijd denken aan mensen met dwangbuizen die tegen muren aanlopen bij het woord Psychiater.
Teveel spelletjes gespeeld denk ik.

owh je bent dus een aardige meid die van de hele wereld verwacht dat ze ook aardig moeten zijn en je moeten accepteren en als dat niet gebeurt dan voel jij je slecht

Je hebt gewoon belachelijke verwachtingen / eisen van de rest van de wereld. Kap daar eens mee en werk aan jezelf in plaats van de wereld te veranderen. Je lijkt me namelijk echt zo een type dat erg aardig is omdat ze geaccepteerd wil worden. Wees eens aardig tegen jezelf en doe de dingen die jij wil zonder hulp van andere mensen te verwachten. Je kan wel aardig wezen tegen anderen maar verwacht NIETS terug, dan heb je ook geen reden om jezelf zielig te voelen.

succes.

Je woont nog thuis op je 28e? Ja dan blijft zo'n muur ook wel makkelijk in stand. Dan kun je de muur wel willen afbreken, maar het heeft geen enorme gevolgen als je er niet al te hard aan werkt.

Op jezelf gaan wonen zal je dwingen er veel harder aan te gaan werken. Dat betekent dan ook niet dat er instant succes is, maar ik denk dat je dan wel veel sneller vorderingen boekt dan wanneer je veilig thuis blijft zitten.

quote:

Op vrijdag 2 november 2007 11:57 schreef thaleia het volgende:
Op jezelf gaan wonen zal je dwingen er veel harder aan te gaan werken. Dat betekent dan ook niet dat er instant succes is, maar ik denk dat je dan wel veel sneller vorderingen boekt dan wanneer je veilig thuis blijft zitten.

Mwa, dat ligt aan de persoon.

Nou tot je 30 thuis blijven wonen is niet bevordelijk voor je ontwikkeling en volwassen worden

quote:

Op vrijdag 2 november 2007 14:07 schreef liefie_ het volgende:
Nou tot je 30 thuis blijven wonen is niet bevordelijk voor je ontwikkeling en volwassen worden

Een nogal vreemde generalisatie. Ik ken sowieso al twee mensen die tot hun 30ste, waarvan één nog steeds thuis woont, thuis hebben gewoond en die doen het toch aardig goed hoor .

quote:

Op vrijdag 2 november 2007 22:13 schreef countergirl het volgende:
wat als gevolg nu die verdomde muur is. Gewoon niet echt kind geweest, te vroeg volwassen. En dat komt er nu uit op deze leeftijd........

Ah dat ken ik wel, tja, je kunt kiezen. Hier beginnen mensen over therapie, maar ik weet het niet hoor.... Ik denk dat bepaalde therapie best nuttig kan zijn maar ik ben er zelf niet zo'n voorstander van. Daarvoor zijn er teveel beunhazen.

Er zijn zoveel mensen zoals jij en het komt allemaal wel goed met ze. Ik was net nog bij een vriend die pas op vrij late leeftijd iemand tegenkwam die door zijn muur heen brak. Supertoffe gast, alleen met enige eh, bagage vanuit zijn jeugd.

Je bent hoe je bent, het is misschien even zoeken naar mensen die dat weten te waarderen maar je vindt ze wel. Begin eerst maar eens met het zelf te waarderen. Zo verkeerd is het allemaal niet. Je kunt er ook trots op zijn hoe je het allemaal hebt weten te rooien. Als je zelf dat idee van "er moet vanalles aan mij veranderen" weet om te zetten in trots op je veerkracht ben je denk ik al een heel eind. En kun je die veerkracht ook inzetten om je huidige situatie te veranderen.

Lukt dat niet, dan is therapie misschien wel een optie.

quote:

Op vrijdag 2 november 2007 23:45 schreef floris.exe het volgende:

[..]

Een nogal vreemde generalisatie. Ik ken sowieso al twee mensen die tot hun 30ste, waarvan één nog steeds thuis woont, thuis hebben gewoond en die doen het toch aardig goed hoor .

Fijn dat jij iemand kent die de uitzondering is op iets wat onderzocht en bewezen is en aangenomen is door psychologen

TVP (ik lees mrogen even het topic door.)

Beste countergirl,
Een en ander komt op me over alsdat je niet geheel realistische verwachtingen hebt van het leven op deze aardkloot.
We leven hier met afgrijselijk veel mensen, ga er dus gerust van uit dat je met meer dan 99% van die mensen niks hebt, geen band kan zal en wil krijgen.
Als je dat accepteerd dan ben je meteen een stukje op de goed weg ;-)

Verder is er niks mis mee met wat psychologische of andere ondersteuning. Sterker nog, jezelf dat gunnen zijn de mooiste cadeaux die je jezelf kan geven!
Take care, met hier posten heb je ook al een goede stap gezet.
Gr jwjw

quote:

Op zaterdag 3 november 2007 01:20 schreef liefie_ het volgende:

[..]

Fijn dat jij iemand kent die de uitzondering is op iets wat onderzocht en bewezen is en aangenomen is door psychologen

Psychologen .
Psychologisch onderzoek en absolute wetmatigheden .
Niet zomaar aanvaarden wat psychologen zeggen, liefie_. Lijkt mij zeer verstandig.

quote:

Op zaterdag 3 november 2007 09:05 schreef floris.exe het volgende:

[..]

Psychologen .
Psychologisch onderzoek en absolute wetmatigheden .
Niet zomaar aanvaarden wat psychologen zeggen, liefie_. Lijkt mij zeer verstandig.

Dat is een andere discussie.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 09:59 schreef floris.exe het volgende:


1. Ik kan niet met, maar ook niet zonder mensen. Ik voel mij snel eenzaam en depressief, wanneer ik niet voldoende contact heb (wat volgens mij een normaal verband is), maar ik kan ook niet tegen veelvuldig contact. Ik voel me dan snel verplicht en het ontspannende gaat er dan af. Wat er dan ontstaat is dat ik mij vooral ga ergeren aan de betreffende mensen.

Erg herkenbaar dit. Ik schipper hier ook altijd tussen. Als ik met mensen omga wil ik ook nooit te close worden omdat er dan verplichtingen ontstaan waardoor ik me te veel gebonden gaat voelen. En als ik dan weer wat afstand neemt dan verwaterd het altijd weer. Ik blijf altijd een beetje hiertussen hangen.

Als je zo'n problemen hebt om met mensen om te gaan, hoe ben je dan ooit aan je relaties gekomen?