Hoe breek ik die muur???

Als je openstaat voor anderen, staan anderen open voor jou. You get what you give.

wat dawg zegt. En wees niet bang om zelf het initiatief te nemen. Iemand moet het doen

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:26 schreef countergirl het volgende:
Maar voor mijn gevoel sta ik open! Ik luister naar mensen als ze wat te vertellen hebben en ben altijd geinteresseert met wat hun bezig houd. Het is niet zo dat ik een gesprek voer om maar leuk gevonden te worden maar ik luister echt naar wat ze te vertellen hebben.

het gaat er niet alleen om dat je moet wachten totdat _zij_ je wat vertellen, als jij vriendschap met mensen wil, is het ook normaal dat jij soms hén opzoekt en hen dingen te vertellen hebt...

wat je hier vertelt komt nogal passief over, erg afwachtend, alsof je veel van anderen verwacht.

heb je vaak het gevoel dat andere mensen jou niet begrijpen?

Het is een spiraal...
Jij hebt een muur, en denkt dat mensen je laten vallen...Mensen pikken iets op van je muur (of dat nou bewust of onbewust is) en "laten je vallen"
Ik denk dat je al niet moet gaan denken in termen van laten vallen, ik snap dat het zo voelt (ik herken het gevoel zelf ook) maar mensen doen het niet expres om jou te kwetsen maar meer omdat het gewoon niet werkt (mede dankzij de muur) Begin langzaam en schrijf ergens op wanneer het goed ging (bv vandaag leuk gekletst met een collega, naar de film geweest met mn nichtje etc. ) Zo krijg je bewijs voor jezelf dat mensen je wel interresant vinden en niet alle relaties met mensen negatief hoeven te eindigen
Het klinkt ook een beetje alsof je onzeker bent Je denkt dat je niets te vertellen hebt dus ga je over op koetjes en kalfjes (wat vaak ook niet extreem boeiend is) probeer meer zelfvertrouwen te krijgen en te beseffen dat jij ook veel te vertellen hebt!! (wederom kan dat lijstje met positieve ervaringen je daar in helpen)
En als je negatieve reacties krijgt laat die dan bij de ander (Door bij jezelf eerlijk en objectief na te gaan of je saai bent? Zou jij zo reageren op een ander? Nee toch? Dan ligt het dus bij die ander, misschien met het verkeerde been uit bed gestapt, maakt niet uit maar laat het bij die ander
Ik hoop dat het helpt

Ik geloof dat jij een ontzettend spontane meid bent. Geloof jij dat ook?

Wat ik denk is dat jij (redelijk) pessimistisch ingesteld bent, een ´worst case scenario´ kind of girl. ´het interessert ze toch niet, het lukt me toch niet´. De mensen die je op je opleiding hebt leren kennen zijn gewoon losse contacten geweest, althans, zo dachten ze over jou. Dit betekend dat ze een leuke tijd met je gehad hebben, niet dat ze je laten vallen als een baksteen.

En je moet gewoon af en toe schijt hebben aan mensen. Die kerel die reageert met ´ben je al klaar´ moet echt zn plaat houden, wat een klapjosti in mijn ogen. Zoiets zeg je niet tegen een collega of klasgenoot of iemand die je kent. Het ligt niet altijd aan jou!

Van wat ik kan lezen is dat jij helemaal niet passief bent, maar dat je af en toe de kat uit de boom kijkt. Als jij die ene leuke jongen ziet in de kroeg, durf je daar dan op af te stappen? Zo nee, doe dat eens probeer het gewoon, met een vreemde. En probeer dat iets aan te knopen met een doel in zicht, niet over koetjes en kalfjes praten, maar probeer gemeenschappelijke dingen te vinden.

Communiceren is voor jou geen probleem denk ik, het is slechts de manier waarop. Ik denk dat je dusdanig onzeker communiceert dat het op anderen overkomt dat je maar wat zegt ´voor de leuk´. In gesprekken met bekenden, vallen er dan vaak ongemakkelijke stiltes, waar je dusssssssss op kunt zeggen? En heb je ooit een langere relatie gehad? Zo ja, zijn daar voor jezelf oorzaken te vinden in wat je nu voelt? Praat je thuis hierover met je ouders (weet niet hoe oud je bent)?

Ik wil niet als een nieuwsgierig aagje over komen, maar met meer info kan ik je beter helpen.

Komt van het bovenstaande iets overeen met wat er speelt?

alvast suc6

BF

TVP

Hoe groter het probleem, hoe groter de hamer!

Ik pep me altijd op om mensen aan te spreken: als ze negatief reageren, staan ze ofwel niet open voor contact, ofwel zijn het eikels/sletten .

Het kutgevoel van niemand aangesproken te hebben is nog altijd groter dan het kutgevoel van de verkeerde dingen gezegd te hebben.

Mensen geven ook niet in elk gesprek hun gevoel bloot dat kan niet en dat zou niet gezond zijn... Misschien moet je minder hoge eisen stellen aan gespreken met anderen? Vooral in het begin!

@TS: Ik weet precies hoe je je voelt maar weet niet hoe je het oplost. Ik zie er dan ook een psycholoog voor. Als je er echt niet meer uit komt dan kun je wellicht dat proberen?

Ik herken heel veel in wat TS vertelt. Ik ben in relaties met anderen naar mijn gevoel ook te passief, waardoor mijn vriendschapsrelaties altijd verwateren en dat vind ik erg jammer. Bij twee hele goede vrienden gebeurt dit gelukkig niet, maar daarmee heb ik ook een uitzonderlijke goede band. Maar goed, die spreek ik ook niet iedere week meer, vanwege het feit dat iedereen over het algemeen natuurlijk zijn eigen leven heeft met werk en partner. Maar buiten die twee ken ik geen vaste vriendschapsrelaties.

De reden waarom ik passief ben in die relaties heeft voor mijn gevoel twee oorzaken:
1. Ik kan niet met, maar ook niet zonder mensen. Ik voel mij snel eenzaam en depressief, wanneer ik niet voldoende contact heb (wat volgens mij een normaal verband is), maar ik kan ook niet tegen veelvuldig contact. Ik voel me dan snel verplicht en het ontspannende gaat er dan af. Wat er dan ontstaat is dat ik mij vooral ga ergeren aan de betreffende mensen.
2. Ik ben erg afwachtend om contact op te nemen uit angst opdringerig te zijn. Ik ben dan altijd bang dat mensen wellicht instemmen met het maken van een afspraak uit een soort gevoel van 'nou ja, dat moet dan maar, zijn we er weer even vanaf.' Maar eigenlijk heb ik helemaal geen aanleiding om dat te denken, dus erg vreemd is het.

@floris.exe: Je bent niet de enige. (Maar dat wist je ongetwijfeld al.)
Ik zoek zelf ook niet gauw contact, mede door niet opdringerig te willen zijn en ik heb nou niet echt het gevoel dat ik zo leuk ben om mee om te gaan.
Ik heb één vriend die mij niet zomaar los laat, waar ik heel erg dankbaar voor ben overigens. Wegens omstandigheden ben ik in feite mijn familie kwijtgeraakt, op mijn moeder en broer na, welke dan weer ver weg wonen. Zonder hem was ik wellicht weggekwijnd.

Er komt een dag dat ik deze vriend eens fatsoenlijk ga bedanken.

Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:18 schreef liefie_ het volgende:
Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

Ik ben volledig op de hoogte van mijn onzekerheid. Wat wil je hiermee toevoegen?

Dat je duidelijk daar moet beginnen

En dat als jullie het probleem neerlegeen bij het contact dat je het dan op de verkeerde plek legt ( niet dat het geen pprobleem is maar het een is het gevolg van het ander)

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:18 schreef liefie_ het volgende:
Floris, Jolly reaper en TS Lezen jullie nou zelf niet dat jullie gewoon nogal onzeker zijn?
Hoe moet iemand denken hey gezellig iemand om mee te kletsen als jullie dat van jezelf niet eens vinden?

Ik weet dat ik onzeker ben . Ik ben erg bewust van mijzelf in die zin dat ik in alle sociale gelegenheden erg op mijzelf ben gericht. Ik kijk als het ware van bovenaf naar mijzelf en evalueer dan hoe ik mij gedraag en meestal heb ik dan het gevoel dat ik mij niet op de juiste manier gedraag, waardoor ik me erg ongemakkelijk begin te voelen en de gehele tijd daarbij stil blijf staan. Dat is erg vermoeiend en vaak is het dan zo dat ik er op dat moment zo mee bezig ben, dat ik letterlijk gewoon dingen niet hoor wanneer iemand iets tegen mij zegt en het daardoor net lijkt, alsof ik het gesprek niet interessant vind, waardoor ik weer een rotgevoel krijg... het is een vicieuze cirkel zeg maar. En meestal krijg ik, wanneer ik weer thuis ben of al eerder, daardoor ook erg last van gespannenheid: hoofdpijn, pijn in mijn nek en schouders enzovoort.

Dit heeft natuurlijk allemaal te maken met pure onzekerheid.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 16:11 schreef countergirl het volgende:
.Tijdens mijn schooltijd had ik wel vrienden maar elke keer als de opleiding voorbij was, waren de vrienden ook meteen weg. Hetzelfde is met werk. Ik heb hele lieve collegas gehad, maar zodra ik van werk veranderde hoorde ik ook niks meer van hun, 1 of 2 keer een telefoontje en dat was het dan ook. Ik kom ze nog wel eens tegen en dan praten we ook gezellig met elkaar en we spreken dan af om eens bij elkaar op bezoek te komen, maar dit komt er nooit van.

Volledig normaal. Zo gaan die dingen nou eenmaal!

En over dat denken dat mensen het niet interessant vinden wat je vertelt, een vriend van mij heeft dat ook.
Het komt ook doordat hij dingen nogal omslachtig vertelt met details die niet interessant zijn. Zo gaat er al snel iemand anders weer doorheen praten over een ander onderwerp. Gevolg is dat die vriend ook steeds zachter gaat praten en dat hij nu het idee heeft dat er nooit eens iemand echt naar hem luistert.

Probeer over leuke dingen te vertellen die je hebt meegemaakt, dik het verhaal lekker aan en vertel het enthousiast!
Onthou wat andere mensen hebben gezegd wat belangrijk voor ze is en vraag er de volgende keer naar terug 'hoe is het met je broer die in het ziekenhuis lag?', 'heb je nog wat gehoord van die sollicitatie?', dat soort dingen.

Ik zou willen dat mijn bewustzijn veel meer naar buiten is gericht. Dus dat je in relaties met anderen je eigen aandeel daarin, je eigen rol, als een onbewuste vanzelfsprekenheid ervaart. Of eigenlijk niet ervaren. Het moet gewoon zo zijn, zonder dat je je er bewust van bent.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2007 10:27 schreef Biancavia het volgende:
En over dat denken dat mensen het niet interessant vinden wat je vertelt, een vriend van mij heeft dat ook.
Het komt ook doordat hij dingen nogal omslachtig vertelt met details die niet interessant zijn. Zo gaat er al snel iemand anders weer doorheen praten over een ander onderwerp. Gevolg is dat die vriend ook steeds zachter gaat praten en dat hij nu het idee heeft dat er nooit eens iemand echt naar hem luistert.

Probeer over leuke dingen te vertellen die je hebt meegemaakt, dik het verhaal lekker aan en vertel het enthousiast!

Heel herkenbaar . Ik krijg ook wel eens te horen dat ik nooit eens een kort antwoord kan geven, maar altijd enorm de diepte in duik. Sommige mensen accepteren dat wel hoor, die vinden dat ook interessant en houden zelf ook van altijd de diepte in te gaan, maar de meesten niet. De meesten willen, inderdaad, gewoon een gezellig en vlot gesprek en daar is niets mis mee. Maar goed, het is en blijft erg vervelend, wanneer je zomaar afgekapt wordt, omdat sommigen het betoog op den duur zat worden. Dat is het voordeel van een forum als Fok! . Je kunt gewoon je verhaal neerplempen en er zijn altijd wel mensen die het toch geheel lezen .