Bijdehand zijn kan op verschillende manieren, denk ik.
Zo heb je mensen die het van nature zijn, en dus regelmatig koddige kwinkslagen en guitige lolligheden hebben om de conversatie op te leuken. Niets mis mee, mits met enige mate.
Er zijn er ook die weten dat ze leuk gevonden worden als ze maar steeds jolig uit de hoek komen, en het dus gaan forceren. En dat niet zelden ten koste van een ander.
Deze mensen moeten ter plekke tegen de muur. ![]()
Het is vaak ook iets dwangmatigs, heb ik weleens het idee. Alsof 'de Bijdehandte' zijn bestaansrecht ontleent aan de mate waarin er om zijn grappies gelachen wordt, en op den duur niet eens meer luistert naar wat er gezegd wordt, maar alleen op invalshoeken voor een scherpe opmerking zit te azen.
Daarmee geef je tevens aan de persoon waar je op reageert niet echt boeiend te vinden, dus je kunt rustig zijn verhaal met een goedgetimede grap bagatelliseren.
Uiteindelijk gaat het vaak om onzekerheid denk ik. Word ik wel leuk genoeg gevonden door iedereen? wacht, ik zal eens een spitsvondigheid plaatsen, dan lachen ze om mij!
eerlijkgezegd geloof ik de 'anders zijn gesprekken zo saai'-drogreden dus niet.:s)