Het peutertopic [2-4 jaar] deel 13

Mammietje: Ah, 'fijn', herkenning alom zo blijkt. Ik vind de dingen die Sugar noemt wel goed. Ook de dingen die jij zelf al noemt trouwens. Ik probeer dat soort trucjes ook wel bij Julius en vaak werkt het ook, maar op de momenten dat hij écht aan het puberen is, gaat alle energie daarin zitten en dat is gewoon vreselijk vermoeiend. Ik wíl gewoon niet altijd bezig zijn met opvoeden, maar op de momenten van onuitstaanbaar gepuber word je daar wél toe gedwongen. Doe je niets en trek je je eigen plan, dan krijg je het direct op je brood en duurt de bui meestal 2 keer zo lang als wanneer je er slim op in speelt. Als ik in een goede bui ben en tijd heb, dan reageer ik rustig, negeer het of leid de boel af, stel vragen of geef anderszins 'nieuwe' prikkels, maak grapjes en weet de situatie vaak binnen een paar minuten weer naar mijn hand te zetten. Maar ik word er soms moe van, écht moe! Mijn geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld. En dat is gewoon niet altijd leuk. Maar ja... fase enzo... gaat over. En aan die schamele troost probeer ik me dan maar op te trekken als Julius zich weer eens als een zwaar mishandeld kind huilend op de grond laat vallen, of het hele huis bij elkaar krijst omdat hij niet zijn nieuwe vest, maar zijn jasje met de aap aan wil.


Lies, wat is Luuk een stoere lieve! Mooi lijkt me, die twee zo samen te zien.

[ Bericht 7% gewijzigd door renzell op 09-10-2007 23:07:03 ]

ow wat een herkenbare verhalen, dutch, renzell. ik merk wel dat wij blijkbaar echt door het allerergste heen zijn hier en dat is dan heel egoistisch fijn om te merken ik wens jullie sterkte. rustig blijven is hier de enige remedie. zo creatief als sugar is ben ik niet hoor sugar, dat wilde ik nog even zeggen, ik vind jou geweldig in dat soort dingen.

quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 06:44 schreef Belana het volgende:
ow wat een herkenbare verhalen, dutch, renzell. ik merk wel dat wij blijkbaar echt door het allerergste heen zijn hier en dat is dan heel egoistisch fijn om te merken ik wens jullie sterkte. rustig blijven is hier de enige remedie. zo creatief als sugar is ben ik niet hoor sugar, dat wilde ik nog even zeggen, ik vind jou geweldig in dat soort dingen.

Hier is het ook niet meer zo extreem als een tijdje geleden.. We hebben nog maar een zo'n bui per dag ipv een stuk of 3 En dan is de creativiteit ook ver te zoeken op een gegeven moment (helaas).

Heb nu net al vast de eerste bui van vandaag de kop ingedrukt... Mevrouw wilde rozijntjes als ontbijt. 's morgens eten we gewoon een cracker of boterham.. Geen rozijntjes .. "Dat is niet snoep, mam! " "ja, dat is wel een beetje snoep he.. doen we strakjes wel, eerst een boterham" "Niet snoep " "Ja wel" "Nietus "
en toen er maar een spelletje van gemaakt wie het langste z'n 'wellus' of 'nietus' vol kon houden.

Lang leve het feest der herkenbaarheid!

[ Bericht 0% gewijzigd door vamperotica op 10-10-2007 08:03:16 (oeps..... Ik hoor een topic \"verder\"..) ]

Inderdaad Sugar, meestal kan ik zijn bui ook wel ombuigen met een grapje (de Kriebelitus werkt als een tiet). Maar er zijn dagen dat je er gewoon niet meer doorheen komt. Dan wordt je eigen lontje steeds korter. En dan verval ik maar tot zwijgen of korte zinnen. Inwendig kook je dan nl. al enigszins en als ik dan iets ga zeggen
En dan denk ik altijd aan alle verhalen hier en weet dat ik niet alleen sta.
Het feit dat Liam en Saskia ws het ergste achter de rug hebben stemt mij zeer hoopvol. Het is gewoon echt een fase. Hè? Toch? Ja hè?

Ik hoop 't voor je

Oei, die fase moeten wij nog komen! Hier al wel wat driftbuien, hoewel het de laatste weken stukken minder erg wordt. 'Nee' is wel een favoriet woord, maar ook dat wordt al wat minder. Het enige wat ze nog steeds vol overgave doet is krijsen in de supermarkt, ik denk dat ze boodschapjes doen niet zo leuk vindt

In het openbaar of als er anderen bij zijn, dan gedraagt Randy zich voorbeeldig. Aan de ene kant: gelukkig maar , maar aan de andere kant vind ik het ook wel eens irritant als bijvoorbeeld mijn ouders ongelovig reageren als ik er eens over klaag!
Wat ik het allerergste vind, is mijn eigen gedrag soms. Zoals Renzell en Sugar al schrijven, als je zelf lekker in je vel zit, kan je het vaak nog wel met een geintje of afleiden in goede banen leiden. Maar soms lukt het me echt absoluut niet om mijn geduld te bewaren. En ik moet bekennen dat zich dat ook wel eens met een flinke stemverheffing of stevig vastgrijpen gepaard gaat. Ik kan hem soms wel wat, voel soms echt agressie, vooral als hij Tinka voor de zoveelste keer weer eens pijn doet. Ik baal daar zo verschrikkelijk van dat ik hem dan niet op een normale manier op zijn gedrag aan spreek.
Gelukkig duurt het volgens jullie nog maar een flink jaar... ! En als ik dan bedenk dat Tinka (met al vanaf haar geboorte een 'karaktertje' ) nog door die fase heen moet!!! Nog maar even niet aan denken!

Sinds een paar dagen is hij overigens bij vlagen ook ongelooflijk knuffelig, wat hij echt nooit geweest is. Dat maakt dan wel weer heel veel goed! Heb de afgelopen dagen ook bewust wat extra tijd voor hem vrijgemaakt om even met hem te knutselen en te spelen... of dat er iets mee te maken heeft?

@ utrecht:

Enige kans op diabetes in de familie misschien als je medisch gaat denken dan? Kenmerken daarvan zijn heel veel drinken en veel plassen namelijk... Je kan het voor de zekerheid bij de ass. van de huisarts laten prikken.

Anders gewoon dorst. Misschien het eten te zout (niet voor jezelf maar door haar) en dat ze daarom dorst krijgt midden in de nacht?

Lois zit ik een heel antwoord te tikken kan ik hem niet doorvoeren omdat het topic verhuisd is...

Mammietje, wees niet bang, ook dat is heel herkenbaar. En ik weet wel zeker dat wij tweëen niet de enigen zijn die die momenten hebben. Ik kan me nog wel wat verhalen herinneren iig. Belangrijk vind ik (want laten we eerlijk zijn, als je het relativeert dan gaat het echt maar om hooguit een dag en gaat het de dag erna een stuk beter), dat je niet in die emotie blijft hangen. Als ik dat voel, verval ik dus in het zwijgen of korte zinnen. En zeker als hij Cas wat doet, met een verbeten mond hem op de gang zetten. En dat laatste gaat echt niet met zachte hand. Maar er moet gewoon even wat afstand zijn dan. Zodat je even diep adem kunt halen en weer rustig wordt. Dus ik probeer zo snel mogelijk uit de bui te komen, geef ons allebei de tijd om af te koelen, ga het gesprek aan met hem en rond het af met een knuffel/excuses ook aan Cas en een grapje.

Dat laatste wat je zegt is ook heel belangrijk. Ik merk dat we dat soort dagen vooral hebben, als ik veel te doen heb. Huishouden, nog wat extra's voor mijn werk, noem maar op. Léon heeft gewoon die tijd nodig met mij. En daarom was ik toch ook thuis? Er is ook veel beter met hem te praten als hij wat tijd samen hebben doorgebracht en hij vervalt weer in opstandig gedrag. Als ik dan tegen hem zeg dat wij samen wat leuks hebben gedaan en dat nu bijv. Cas even aan de beurt is, dan begrijpt hij dat veel beter.

quote:

Op donderdag 11 oktober 2007 09:28 schreef Mibos het volgende:
@ utrecht:

Enige kans op diabetes in de familie misschien als je medisch gaat denken dan? Kenmerken daarvan zijn heel veel drinken en veel plassen namelijk... Je kan het voor de zekerheid bij de ass. van de huisarts laten prikken.

Anders gewoon dorst. Misschien het eten te zout (niet voor jezelf maar door haar) en dat ze daarom dorst krijgt midden in de nacht?

Lois zit ik een heel antwoord te tikken kan ik hem niet doorvoeren omdat het topic verhuisd is...

Ik wilde inderdaad ook reageren op dat topic, maar nu maar even hier dan.

Denk dat je gewoon moet proberen het drinken van 's nachts te verplaatsen naar overdag. Veel drinken is alleen maar goed. Je hoeft echt niet meteen bang te zijn dat het iets medisch is. Zorg overdag gewoon dat er altijd drinken klaar staat. Heb ik bij mijn dochter ook altijd gedaan vanaf dat ze zelfstandig kon drinken.

Ik heb vorige week woensdag Hanne's bed "gesloopt".

Ik wou eerst alleen de hele zijkant eruit halen maar daar werd het bedje heel onstabiel van. Toen heb ik maar de zij- en onderkant van de zijkant laten zitten. Dit betekende dat dus de bovenkant eraf moest en de spijlen eruit moesten. Dat laatste was ook wel leuk aangezien die ook nog met kleine spijkertjes vast bleken te zitten. Die mocht ik er dus ook nog 's uit gaan peuteren!

Maar dit is dus het resultaat!

Hanne in haar grote-meisjesbed.

Leuk Noli!

Hier hadden we ook een tijd terug al de zijkant eruit gehaald. Maar Myhron wilde er niets van weten. Eén groot drama was het. Ze vond het heel leuk, tot dat ze erachter kwam dat het ook de bedoeling was dat ze er ook in bleef slapen. Dus toen hebben we het met de open kant naar de muur gezet, zodat zij toch het idee had gewoon in een ledikantje te slapen.

Nu sinds twee weken hebben we het weer geprobeerd en nu gaat het goed. Wel was ze er van de week 's nachts uitgevallen. Toen heeft mijn man haar eruit gehaald en heeft ze verder geslapen bij in ons bed.
'S morgens vroeg ik haar :
"Ben je uit je bedje gevallen vannacht?"
Zij: "Ja pappa helpen, in mama bed liggen."

Vond ik zo knap van d'r.

Hanne Leuk bedje zo!

Isa heeft een middenoorontsteking, zo sneu We zijn vannacht met haar naar huisartsenpost geweest, ze bleef maar draaien, huilen en heel vaak 'Auwie' roepen...

Myhron dus ook al!
Wij hadden trouwens ook verwacht dat Hanne écht niet zou blijven liggen. Maar ze is 's middags gaan liggen en viel meteen in slaap. Die middag moesten we haar wakker maken dus eigenlijk wisten we ook niet zeker hoe het was als ze zelf wakker zou worden. Maar tot nu toe blijft ze zelf gewoon lekker liggen tot we haar eruit komen halen!

Och, arme Isa. Wat zielig...

Hanne en Myhron al in echte grote meidenbedden

Beterschap voor Isa

Dutchie, precies zoals jij beschrijft, doe ik het ook met op de gang zetten. Even rust en afstand voor hem en voor mij. En inderdaad kus, knuffel (evt. ook voor Tinka) en vervolgens middels een grapje of ergens bij te betrekken even laten weten dat alles weer koek en ei is.
En hij wordt inderdaad altijd vervelend als ik even geen tijd heb, of geen zin om met hem te spelen. Als het aan hem ligt, speel ik 12 uur per dag met hem en owee als Tinka ook aandacht krijgt! Ik ben altijd zoveel met Randy bezig dat Tinka gewoon tekort komt. Ik merk dat als hij naar de PSZ is en ik eindelijk tijd voor haar heb, dat ik helemaal niet weet hoe ik met haar spelen moet, domweg omdat ik het niet gewend ben en dat vind ik heel erg. Aan de ene kant wil ik dat Randy leert om OOK alleen te spelen en gelukkig is hij tegenwoordig ook (heel soms!) wel eens begripvol als ik hem er op wijs wat ik die dag allemaal al samen met hem heb gedaan en dat hij nu even alleen moet spelen. Aan de andere kant weet ik ook dat hij behoefte heeft aan die persoonlijke aandacht en daar wil ik ook aandacht aan besteden. Ik heb ons ook opgegeven voor ouder-kind-zwemmen en niet alleen om te leren zwemmen maar vooral om samen iets leuks te doen, tijd en aandacht voor elkaar te hebben. Heb daar ook echt zin in en begin er zeer binnenkort mee, ook om hem alvast vertrouwder te maken met (dieper) water.

Klinkt toch ook wel zielig, Texelonia. Hopelijk blijft het hierbij en krijgt hij er niet echt last van verder.

Maar een beetje zieke kindjes kunnen wel weer heel erg lief zijn, inderdaad. Heel even dat oude knuffelkonijntje weer zijn

En hees is inderdaad heel schattig , zolang hij niet teveel pijn heeft natuurlijk.

Hahaha, Texel, herkenbaar hoor, lieve zieke kindertjes! Hier werkt het overigens wel vaak van 2 kanten: ze ZIJN wat liever EN ik VIND ze door mijn zorgen wat liever!
Ik speel inderdaad met de gedachte van zo'n rooster. Maar dat is natuurlijk niet iedere dag haalbare kaart, een week vooruit plannen is moeilijk. Daarom denk ik er nu over om een soort van kaarten te maken met afbeeldingen van dingen (knutselen, boodschappen, eten, Randytijd, Tinkatijd etc.) en daar iedere morgen een waslijntje van te maken zodat ze weten wat die dag de planning is. (Sommige scholen en instellingen werken daar mee.) Iemand daar ervaring mee met kleine kids?
Wat ook scheelt (hoewel ik er van baal) is dat Randy smiddags nog zelden slaapt en hij dus zeker een half uur vroeger van bed af mag dan Tinka. Als ik niet te moe ben, ben ik dan echt met hem bezig.

Hmz, wat moet ik hier nou weer mee? Sara heeft bedacht dat ze zelf bepaald wat ze aanwil. Dat wil zeggen, als ze haar pyjama 'ooi' (mooi) vindt, wil ze 's morgens niet omkleden in haar gewonde kleding.
Haar poncho, winterjas en nieuwe kleertjes zijn niet 'ooi', en ze wil dus haar roze zomerjas, zomerschoenen en pyjama's de hele dag aan
Hellupieeee
Vanmorgen dus een groot drama gehad met omkleden. En gisteren wou ze haar winnie the poo sokken niet uit, want die zijn ook 'ooi' en de andere zijn niet 'ooi'.
Iemand tips?
(stiekem vind ik het onwijs grappig, dat ze zo'n eigen mening heeft, maar goed, in pyjama de deur uit is niet echt een optie).

Kindjes met een eigen mening zijn maar 't is wel lastig soms...

Isa heeft nu links oorontsteking, merkten we vannacht... Heel sneu en weer niet geslapen vannacht...