Het peutertopic [2-4 jaar] deel 13

LB,ik lees niets anders in je post dan dat je begaan bent met Jolie. Dat je weet hoe ze functioneert (of niet). Je helpt haar om nieuwe dingen te leren en te doen.Je doet (in mijn ogen) gewoon goed hoor!

Lief dat je dat zegt Jelief. Ik voel me dan gewoon wat stom ofzo, ik hoop dat ze nooit het gevoel heeft dat ze zulke dingen moet van mij. Maar ja ze wil zelf graag, alleen lukt het d'r niet. Of dat denkt ze steeds en dan gaat ze niet. Als ik logisch nadenk weet ik ook wel dat het best in orde is om d'r aan te moedigen.

Actie





_{En toen ze die jurk laatst aan had, was ie echt langer}

Ach LB, het is niet altijd leuk dat onhandige maar sommige kinderen/mensen zijn nu eenmaal zo, toch? Ik ben zelf ook heel onhandig, loop tegen deurposten op, struikel over niks en lig dan op languit op straat en ik heb nog nooit van m'n leven een radslag of handstand kunnen maken. In gym was ik altijd de slechtste, maar in de klas wilde wel iedereen naast me zitten _{met sommige vakken}. Uitleggen en voordoen is wel heel goed denk ik en er geen druk op leggen.

Myhron lijkt wel wat behendiger te zijn dan ik, maar dat kan nog veranderen natuurlijk.

Ja, ze is ook gewoon zo hoor Igraine. Dat weet ik ook en ik weet ook van wie ze het heeft Maar ik vind het wel sneu als ze verdrietig is omdat ze soms niet mee kan doen of niet mee wil doen omdat zij bang is om te vallen. Want met wat uitleg blijkt ze het toch te kunnen. Geen idee of ze het zal doen als ik er niet bij ben maar misschien wel

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 22:40 schreef Mammietje het volgende:
Eh... Dutchie... ik was die ene die het nog niet geprobeerd heeft om het foppie af te leren! Hij mag hem nog even houden, heeft hem toch alleen maar in zijn bed, vind ik niet zo erg.
Zindelijkheidstraining is ook zoiets dat ik voorlopig nog uitstel tot hij er zelf een beetje interesse in krijgt. Krijg hem nog niet eens met kleren aan op dat potje.
Lakse moeder ben ik eigenlijk...

nee hoor, hier nog 1 die het nog niet aangedurfd heeft
en zindelijk is ie vanzelf geworden van de 1 op de andere dag.
ik hoop gewoon dat het ook zo gaat met die fop

Ik vind het juist een herkenbaar verhaal Luchtbel, juist 'leuk' hoe je beschrijft hoe je haar probeert aan te moedigen in dingen durven.
Doet me heel sterk denken aan onze vakantie een maandje terug. Randy vond voor de vakantie ook plotseling alles eng, alsof hij ineens de gevaren van dingen doen inzag. Zelfs dingen die hij daarvoor wel durfde (van de glijbaan af, met mama in het diepe gedeelte van het zwembad) waren nu onoverkomelijk. Ik vond het maar niets.
Nu was er in de buurt van ons vakantieadres een open water waar een eilandje in was. Om naar het eilandje te komen lagen er 5 planken -trapsgewijs naast/achter elkaar- met een touw als leuning over het water heen. Ik zat Randy aan te moedigen: "Durf jij dat wel, ik weet niet of ik alleen durf, zullen we samen gaan?" En verdomd: hij ging er op in! Halverwege de eerste plank realiseerde hij zich ineens hardop dat er wel water onder zat! Nog geen nood: hij hield mama aan beide handen vast (ik had dus niets aan het touw, wat het voor mij enger maakte!!!) dus we liepen door. Na 3 planken hield hij het voor gezien: hij wou terug... Ik probeerde nog dat we dan verder over het water moesten omdat we al meer dan de helft gehad hadden, maar dat mocht niet baten, de terugweg leek hem veiliger! Hmm... dus draaien (met elkaars handen vast dus! ) op die planken en terug! Ik hem toch prijzen dat hij het zover 'gedurfd' had en natuurlijk dat ik ons allebei ( !) heel stoer vond! Vanaf dat moment was 'durven' een magisch woord!
Toen we een paar dagen later er weer waren, nam hij zelf het initiatief: "Hoe gaan wij dat nou durven he, mama?!" En jawel, handen vast en weer -mama de balans houdend- over de planken heen! Wat doet die lolbroek nou >>> Hij wordt zo overmoedig dat hij halverwege -vol vertrouwen in mama- doodleuk mijn handen steviger vasthoudt en zijn benen optrekt!!! Whaaaaa! Dat was dus bijna plons!!! Afijn... we belanden toch droog op het eilandje en lopen erover heen, want aan de andere kant konden we er weer af via een 'bruggetje'. Dat bleek een boomstam te zijn die op 2 kettingen ballanseerde met zo'n zelfde touwleuning - waar ik dus weer niets aan had. Mijn advies: niet doen met een kind die niet zelf de touwen vasthoudt!!! Mijn gotttttttttwat wiebelde die boomstam, dat had ik niet verwacht! Dat was al een uitdaging om alleen te doen! Was dan ook maar wat blij toen mijn man aan de andere kant de boomstam zo stil mogelijk probeerde te houden en Randy zo snel mogelijk aanpakte! Het had echt weinig gescheeld of het 'durven' had een ernstige deuk opgelopen!

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 22:40 schreef Mammietje het volgende:
Eh... Dutchie... ik was die ene die het nog niet geprobeerd heeft om het foppie af te leren! Hij mag hem nog even houden, heeft hem toch alleen maar in zijn bed, vind ik niet zo erg.
Zindelijkheidstraining is ook zoiets dat ik voorlopig nog uitstel tot hij er zelf een beetje interesse in krijgt. Krijg hem nog niet eens met kleren aan op dat potje.
Lakse moeder ben ik eigenlijk...

O nee hoor, zo bedoelde ik het niet. Ik dacht echt dat jullie het aan het proberen waren, maar nu weet ik het niet meer.
(ik ben de laatste om je terecht te wijzen, Léon krijgt nog steeds 's ochtends en 's avonds een fles pap. omdat ik niet uit mijn hoofd krijg dat hij anders niet genoeg binnenkrijgt. hoe ging dat ook alweer van die steen en de zonde. )

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2007 15:42 schreef Luchtbel het volgende:
Nou Dutchie, ik hoop om eerlijk te zijn wel echt dat haar gezichtje gewoon zonder bril blijft hoor. Tuurlijk las het helpt dan moet het en dan is het beter. Maar ik hoop toch ergens dat het niet hoeft en d'r gezichtje nog 'leeg' mag blijven.

O heel herkenbaar dit. Ik vond het zo geweldig zonde van Eva´s mooie snoetje dat er zo´n bril op moest, heb daar best heel wat voor weg moeten slikken
Inmiddels zijn we er zo aan gewend dat het helemaal kaal staat als ze hem eventjes niet opheeft, en hoort het helemaal bij Eva.

Op Randy's neus staat -als hij hem op wil - ook een brilletje. Balen ja, maar niet het einde van de wereld. We hebben maar een lekker opvallend kleurtje bril uitgezocht. Zijn vriendjes vinden hem prachtig!

Meneer is de hele afgelopen week al onuitstaanbaar dwars, druk, vervelend, stout, wordt 'brutaal' en luistert niet. Hij haalt me soms echt het bloed onder de nagels vandaan. Ik ben hele dagen politie-agentje aan het spelen en moet hem continu in de gaten houden. Snap niet waar het vandaan komt. Ga hem komende week maar flink kort houden en zeer consequent zijn met straffen, want dat continu waarschuwen, maakt me echt superchagrijnig en sloopt me.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 21:37 schreef Mammietje het volgende:
Op Randy's neus staat -als hij hem op wil - ook een brilletje. Balen ja, maar niet het einde van de wereld. We hebben maar een lekker opvallend kleurtje bril uitgezocht. Zijn vriendjes vinden hem prachtig!

Meneer is de hele afgelopen week al onuitstaanbaar dwars, druk, vervelend, stout, wordt 'brutaal' en luistert niet. Hij haalt me soms echt het bloed onder de nagels vandaan. Ik ben hele dagen politie-agentje aan het spelen en moet hem continu in de gaten houden. Snap niet waar het vandaan komt. Ga hem komende week maar flink kort houden en zeer consequent zijn met straffen, want dat continu waarschuwen, maakt me echt superchagrijnig en sloopt me.

Vervelend is dat toch hè?! Wij hebben hier ook een draak in huis. Al zeker een maand lang is Julius zó vreselijk dwars dat ik merk enorm op m'n tenen te gaan lopen af en toe. Gewoon een jas aandoen, of schoenen, lukt al bijna niet meer zonder ruzie te maken. Gisteren wilden we met z'n drieën boodschappen gaan doen en toen ging ie ineens, vanuit het niets, enorm dwars liggen doen. Ik mocht niet mee, moest naar binnen en werd resoluut weggeduwd. Uiteraard liet ik me dat niet gebeuren. Na veel gegil, gehuil en gezeur zetten we hem in de buggy. Daar ging Juul volkomen door het lint. Echt eng gewoon, zó hard gilde en trapte hij. Ik ben uiteindelijk in m'n eentje, op de fiets, boodschappen gaan doen. Het ging gewoon niet. En toen ik bijna een uur later thuis kwam, was hij nog steeds heel verdrietig en bezig met die boodschappen. Ineens wilde hij perse wél (uiteraard). Het was pas weer een beetje goed toen we later samen naar de bakker zijn gegaan (en meneer een dikke koek kreeg daar). Vooral dat laatste vind ik zo vervelend, dat het zo lang duurt voor hij er weer 'uit' komt. Ik maak me daar soms echt zorgen over. Julius is echt vreselijk koppig en halsstarrig als hij boos of verdrietig is. Hij maakt het zichzelf dan ontzettend moeilijk. Ik zie hem volkomen met zichzelf in de knoop zitten en niets kan hem daar uit halen. Echt helemaal niets. Heel zielig. Het heeft iets dwangmatigs vind ik, iets neurotisch ook. Klein jongetje opgesloten in zijn eigen woede/onmacht. Vreselijk irritant natuurlijk, maar vooral écht zielig vind ik. En soms heeft hij 's nachts ineens paniekaanvallen. Hij droomt dan volgens mij, of half. Maar wakker maken lukt niet. Hij zit echt in een loop op zulke momenten. Blijft de hele tijd de zelfde tekst herhalen en maakt zichzelf knettergek. Net zolang tot het gillen, schreeuwen en trappen is. Blinde paniek. Arme kleine. Daarna ligt hij vervolgens nog een tijdje in het grote bed, met van die schokkerige zuchten van na het huilen. Het gebeurt gelukkig niet vaak en ik hoop heel erg dat het iets 'peuter-eigens' is, maar denk en vrees dat het niet alleen dat, maar ook een wezenlijk onderdeel van zijn karakter is.
Wat een gekke wezens zijn peuters! Tussen de wal en het schip. Ik snap ineens ten volste waarom het peuterpuberteit heet. Peuters en pubers hebben met exact dezelfde problemen te maken. Identietisvorming en zelfstandig worden gaat niet zonder slag of stoot, blijkt wel weer. Ze hebben je zó hard nodig en willen dat tegelijkertijd zó hard niet. Maar poeh, die peuter van mij belooft een een monster van een puber straks.

[ Bericht 1% gewijzigd door renzell op 07-10-2007 23:18:45 ]

*geeft Renzell ff een dikke vol op haar bekkie* Yesss... iemand die me begrijpt! Ik kom bij je wonen.... onee, toch niet, jij hebt ook zo'n monster!
Je voorbeeld is zo herkenbaar. Het lijkt wel dwarsliggen OM het dwarsliggen. Maakt niet uit wat je nog voorstelt om hem er weer uit te slepen, het is nooit goed. Het afstoten, mama moet weg (of zelfs "wegwezen mama"), wegduwen of zelfs een 'klap' geven... maar ook commanderen "mama kom hier" of "jij moet NU drinken geven"... Het maakt je boos en verdrietig tegelijk. Ik herken ook de hysterische buien waarin ze nog het meest zichzelf dwars lijken te zitten (al beleef ik het op het moment zelf soms anders! ) en de nachtmerries.
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft die peuterpuberteit EN wat betreft karaktertje. (Vrees ook het ergste met zijn kleine zussie want die heeft al vanaf geboorte duidelijk een 'karaktertje'! ) Vind het moeilijk om mee om te gaan. Aan de ene kant wil ik hem de ruimte geven om zijn eigen ideeen en wensen te hebben / ontwikkelen en zijn eigen persoontje te ontdekken... aan de andere kant kan ik hem soms wel wat! Hij doet iets wat ECHT niet mag (bijv. Tinka omduwen), hij moet voor straf op de gang, als ik hem ophaal zegt hij TE gemakkelijk dat hij het 'nooit meer zal doen', en nog geen minuut later flikt hij precies hetzelfde weer. Het is soms ook net of hij me uit de tent lokt: hoe reageert ze als ik dit doe? Hoe reageert ze als ik het nog eens doe? En nog eens? Doodmoe ben ik er van. Het meest baal ik dat het zo'n inpact heeft op mijn humeur -en ook dat lijkt weer zijn wisselwerking te hebben.
Dusss... als jij (of anderen) goede tips hebt.... graaggg!
Tot nu toe heb ik de volgende gevonden: hij mag 'helpen' met iets wat hij tot nu toe niet mocht (brood smeren bijv). In een vroegtijdig stadium iets samen met hem gaan doen dat hij echt leuk vindt (verven ofzo). En hem (terwijl hij degene is die niet mee wil) vragen of hij Tinka even mee wil nemen omdat ze niet doorloopt! Als ik dit zo opschrijf, realiseer ik me dat 'verantwoordelijkheid' en persoonlijke aandacht de sleutelwoorden bij hem zijn. Hmm... dit verdient nog uitwerking...

ik hou me vast aan wat iemand mij ooit zei: lastige peuterpubers zijn makkelijke tienerpubers

als dat zo is wordt die hele puberteit een eitje
Wat echt het beste werkt is het belonen van positief gedrag, ipv het bestraffen van negatief. Als ik het zo schrijf voel ik me een halve heilige, geloof me, we knokken elkaar hier ook de keet uit...

Toch heb ik het idee dat het hele dwarse voortkomt uit het vragen van aandacht. Selluf willen doen, ook al groot zijn. Ik probeer het hele negatieve te negeren. makkelijker gezegd dan gedaan maar het helpt bij Bram enorm. Het vraag wel veel van mijzelf, maar de verbetering is ingezet. Want als ie dan rustig en lief aan het spelen is kom ik bij hem zitten, spelen we samen. En dat op een punt waarop ik eigenlijk liever iets voor mijzelf gedaan had, gezien de rust....
en het gaat over, Bram is hier de derde en ik weet nog dat ik me net zo voelde bij de oudere twee.... en daar heb je dan weer hele andere uitdagingen mee

Vandaag ben ik met Morris naar het ziekenhuis geweest om een foto te laten maken van zijn sleutelbeen ter controle. Dat ging heel goed allemaal, hij ging netjes staan en kreeg na afloop een ballon. We moesten nog even wachten om te horen of de foto goed gelukt was en als het goed is krijgen we de uitslag van de huisarts.

Oh ja, mocht iemand vandaag in een amsterdams ziekenhuis een moeder hebben zien lopen met een jongetje dat helemaal door het lint ging? Dat was ik met Morris. Hij werd lichtelijk hysterisch omdat hij niet kon kiezen tussen de trap en de lift Toen heb ik hem maar over mijn schouder gelegd en hem het ziekenhuis uitgedragen. Het was werkelijk waar afschuwelijk. Peuterpubers

Renzell, Mammietje, debuurvrouw en Snoopy, allemaal gezegend met zo'n peuterpubertje. En volgens mij zijn jongetjes nog een graadje erger peuterpuberig dan meisjes

Maar er gloort hoop. Een half jaar geleden heb ik ongeveer net zulke wanhopige verhalen geschreven over Job, maar nu hij over een maandje 4 wordt en bijna peuter af is, durf ik voorzichtig te zeggen dat het ook echt beter gaat. Hij wordt wat gezeglijker, heeft minder vaak van die oncontroleerbare driftbuien en is in zijn drift en boosheid ook wat benaderbaarder. Het lijkt erop dat het toch enorm helpt dat hij steeds beter duidelijk kan maken wat hij wil of niet wil.
De keerzijde van de medaille is wel dat hij wat angstiger is geworden. Was hij voorheen onbevreesd, nu durft hij ineens dingen niet meer. Of het iets met elkaar te maken heeft, geen idee

Livelink, dat zijn positieve berichten! Echt, soms gaat hij zo over de rooie, dan is hij gewoon op een andere planeet lijkt wel. En dan lees je in de bekende kindertijdschriften: heeft je kind een driftbui? Laat hem even uitrazen, dan gaat het wel over. Nou, bij Morris kan het rustig een uur duren En ik vind het ook zo rot voor hemzelf, want het lijkt me echt heel naar als je zo overstuur raakt van iets.
Gelukkig zijn we weer vriendjes nu

livelink, herkenbaar. hoewel Liam nog steeds wel een onhandelbaar driftkikkertje kan zijn, gaat het richting zijn 4e verjaardag toch beter. valt meer mee te praten. is makkelijker tot bedaren aan het brengen met rede.
en hier ook, meer angsten. voor spoken, het donker, monsters, kapitein haak, you name it.

snoop, arme jij zo lopen wij regelmatig door de stad
ook sneu voor die ukkies zelf evengoed denk ik, gewoon zich geen raad weten ofzo.

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 21:27 schreef livelink het volgende:
volgens mij zijn jongetjes nog een graadje erger peuterpuberig dan meisjes

dat gaat hier niet bepaald op!

maar heel fijn dat Job beter aanspreekbaar is inmiddels!

Ai, Anna is ook stevig aan het puberen, begrijp ik. Sterkte!

Peuterpuberteit, wie heeft dat woord eigenlijk verzonnen?
Léon heeft echt de laatste tijd van die buien, argghh!
Meldde ik vorige week al iets, gister was het weer zover.
Meneer wilde niet naar bed. Dus ik hem opgetild.
"NEE IK WIL LOPEN!!"
Dus neergezet en hij laat zich languit op de vloer vallen om niet meer in actie te komen.
Dus weer opgetild, hele drama herhaalt zich tot boven aan de trap. Daar neergezet, o nee het herhaalde zich tot in de badkamer. Daar stort hij zich wederom ten gronde.
"Léon ga je zelf beginnen met tandenpoetsen of moet mama het doen?"
Geen reactie. Nogmaals gevraagd en nog geen reactie. Dus begon ik maar.
Drama wederom. Gillen, schoppen en jawel slaan.
"Als je dat nog een keer doet krijg je geen verhaaltje."
Je zag hem zijn opties overwegen en besloot toch maar niet te slaan. Maar tandenpoetsen ho maar. Dus uiteindelijk in de houtgreep moeten houden om zijn tanden te poetsen. Dat is gelijk het enige voordeel van als ze overstuur zijn, de mond staat wagenwijd open om te gillen/huilen.
"WAAROM DOE JE DAT NOUHOU???"
"Omdat je niet luistert. Ga je nu plassen?"
En wederom stort meneer zich theatraal op het badmatje. Opgepakt pyamabroek en onderbroek omlaag en op de wc gezet.
"NEEHEE, IK WIL STOER PLASSEN!!"
"Dus je gaat het wel zelf doen?"
Onverstaanbaar gemopper.
Dus meneer stond om te gaan plassen, zegt hij uit giftigheid: "Ik ga niet in de wc plassen, ik plas lekker over jou heen."
(niet lachen Dutsj, want hij meent het)
Dus kordaat voor de w.c. geplant en hij ging zowaar in de wc plassen.
Al die tijd heeft hij gegild en gehuild.
"IK WIL EEN VERHAALTJE."
"Die krijg je ook wel, als je maar luistert."
Weer worden opties afgewogen en hij kiest toch eieren voor zijn geld. Eindelijk is hij wat rustiger geworden en neemt plaats op zijn bed. Maar niet bij mij op schoot.
Snik, snik: "Waarom deed je dat nou?"
"Wat?"
"Mij zo vasthouden?" snik
Toen wilde hij wel luisteren wat ik te zeggen had en kroop toch bij mij op schoot voor het verhaaltje.
Heftig hoor, vind ik zoiets.

Vanmorgen kroop hij bij ons in bed en papa trok hem lekker tegen zich aan. Maar ik voelde al snel in het donker een handje naar mijn gezicht zoeken. En hoe een warm lijfje zich tegen me aan nestelde.
"Mama, zijn we weer vriendjes?"

Ja lief, hele dikke.

Oh, Dutchie, dit komt me heeeeeel bekend voor. Wat blijf je knap rustig! bij de afdeling geduld ga ik nog wel eens de mist in
het lastigste aan dit soort buien vind ik om wel zijn nee te respecteren _{(ze moeten tenslotte leren dat als ze nee zeggen anderen daar naar luisteren, en anders nog duidelijker nee zeggen. vind ik echt belangrijk)}
maar ook wel voor elkaar te krijgen dat ze een beetje meewerken en luisteren. Tandenpoetsen moet gewoon, kan niet anders, maar leg dat maar eens uit aan een peuter die zich aan het deurkozijn vastklemd.
maar dan is er dit opbeurende topic en weet ik weer dat ik nog even moet volhouden. Bij de big boys is het ook over gegaan.

Arme kleine peuterpubers. (en hun mama's )hier woont er ook zo eentje.
maar daarover later meer. ik wil eerst even opscheppen over wat voor een geweldige grote zus ze is.
Luuke is zo ontzettend lief voor haar '"Lenaatje" (heeft ze zelf bedacht, ook al zo lief vind ik)
lena mag soms even haar knuffels aaien, of krijgt heeeel veel lieve kleine kusjes. Luuke chagerijnig omdat ze uit bed moet? Dan leggen we lena er even naast, da's de oplossing voor boze gezichten. Echt, zussen zijn heerlijk!

En natuurlijk moet ze af reageren dat ze mama moet delen, maar dat doet ze bij voorkeur bij andere kinderen. Speelgoed is 'van Luuke!!!!!" Dat vind ze wel heel moeilijk nu. (En ik ook.) Maar ik vind dat ze al zo heeft aan moeten passen, alle hectiek zo goed heeft doorstaan, dat dit het minste is zegmaar.

O, een ook, tijdens een dagje dierentuin met opa en oma.... "Oma? waar is mijn zus?"

Dutch, dikke kusch.

Lishe, wat klinkt dat lief

Morris vindt het sinds een tijdje wel lastig dat zijn zus zich met zijn spelen komt bemoeien en kan dan boos op haar worden. Wat ik ook wel weer logisch vind hoor. Van de week heb ik hem eens alleen in zijn kamer laten spelen met de deur dicht en dat vond hij wel prettig. Maar ze hebben ook heel veel lol met elkaar en liggen echt in een deuk samen.
En als ik Lis niet snel genoeg pak als ze huilt dan neemt hij het voor haar op: mama, Lisje huilt, Lisje is zielig hè! Dat vindt hij echt heel erg

Luuke Groot kind, lieve zus.

Ik herken de strijd tussen de twee kindjes ook wel, hoewel Maria niet eens zo lastig is daarin. En ook het echte driftbuienverhaal is maar een klein beetje herkenbaar. En dan alleen op een dag dat ze naar het kdv is geweest, dan kan ze ineens gaan tieren en schmieren. Heel gek, want dat zijn we dus niet zo van haar gewend. Ik kan er meestal wel goed een laconieke draai aangeven. Boos worden werkt ontzettend averechts, olie op het vuur enzo. En uitdagingen verzinnen, niet vragen "Ga je nu een plas doen", maar een originelere vraag verzinnen, die wél daarop neerkomt. Of expres iets verkeerd zeggen ("en nu gaan we zeker lekker slapen in de badkuip, oh nee, plassen in de douchebak, toch?" "Neehee mama, in de wc!"). Als ik de moeite neem om juist op die momenten even te investeren in een draai aan het verhaal, dan werkt dat vaak heel goed.

Maria kan heel goed fietsen nu en ook heel goed knippen in papier. Dat laatste is zo schattig, dan doet haar mondje precies mee met de knipbeweging van haar handje: open-dicht-open-dicht. Volle concentratie, ontroerend is dat.

Oh ja kindjes met driftbuien... Beetje herkenbaar wel. Hoewel ze best makkelijk is, zeker als ik naar andere kindjes kijk. Ik probeer altijd maar gewoon heel rustig te blijven en het gedrag te negeren of haar af te leiden.

Vandaag had ze op haar kop gekregen op het KDV omdat ze iets had afgepakt van een ander kindje. De leidster vertelde het bij het ophalen en zei erbij dat Myhron wel een beetje geschrokken was van haar stemverheffing. Ja, dat is ze niet gewend. De leidster zei er ook bij dat ze het maar gelijk vertelde, omdat ze bang was dat Myhron het thuis aan ons zou vertellen, omdat ze nogal goed praat voor haar leeftijd.
En dat zou ze ws ook gedaan hebben, want ze verteld wel vaker over kindjes die geduwd hebben of niet op wilden ruimen