ADHD/ADD Deel 9

Ik heb dat al als ik cola hoor bruisen. Maar ik heb waarschijnlijk dus niet eens add.

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 17:25 schreef Slakkendressing het volgende:
Hoi,
<knip>

Dag Slakkendressing,

Ik vond dit een goede post, van eerder in dit topic:

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 22:21 schreef melonovy het volgende:

[..]

Ritalin is niet voor niets opgenomen in de opiumwet, na een poosje slikken kun je in eufotische staat verkeren. Je kent wel de pieken uit je dagelijkse leven, nou dat gevoel en dan heel sterk en het kakt niet in zoals je dat ook wel zou moeten herkennen, dat gevoel dus.
Stuiter de stuiter, je kan even de hele wereld aan

Maar, ja helaas erkomt een maar die periode gaat weer over en zal in de meeste gevallen niet meer zo voorkomen.

Persoonlijk sluimerde bij mij op dat moment dus allerlei psychische bijwerkingen bij, depressie, somberheid, acheterdochtigheid en overbezorgd. Allemaal toestanden die niet bij me horen en gelukkig had ik dat dus op tijd door en heb ik dat besproken met de psych.
Daarna ben ik weer gestopt met de Ritalin, omdat dat spul de drempel naar een psychose kan verlagen en daar was ik echt angstig voor.
Inmiddels weer helemaal 100% melonovy met ADD zonder medicatie.

Toch vraag ik me af of het gebruik van ritalin over kortere periode van tijd, zoals bijvoorbeeld enkele dagen voor de tentamenweken, een blijvende negatieve invloed kan uitoefenen op de psyche.
Lijkt mij van niet, terwijl de winst voor mij persoonlijk op het studievlak enorm kan zijn.

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 20:20 schreef ppi het volgende:

[..]

Dag Slakkendressing,

Ik vond dit een goede post, van eerder in dit topic:
[..]

Ik voelde me ook blij (eerder relaxed, zo van: "Ik hoef me helemaal nergens zorgen over te maken ").
En toen het was uitgewerkt was het over, en sloeg het om. En toen werd ik boos, chagrijnig, agressief, jeweetwel. Schelden om niks.
Ik weet niet of het gewoon toeval was maar het zal wel. En hopelijk krijg ik geen last van de bijwerkingen.
Ik ben trouwens 16. Ik heb geen zin om aan mijn ouders te vertellen dat ik "denk" add te hebben. Dan moet ik ook weer naar de dokter. En ik wil het gewoon niet vertellen, klinkt zo overdreven. Dus ik ga niet naar dokter.
En verklaar me maar gek. Maar ik wil gewoon weten of ik ADD heb. En ik wil niet naar de dokter.
Ik ben trouwens geen wanhopig pubertje, als jullie dat denken om mijn leeftijd.
Alles komt gewoon overeen:

Emotionele wisselingen
Altijd, maar da's best algemeen, een hoop mensen hebben dat.

Chaotisch / Vergeetachtig
Zucht, ik sta overal bekend als vergeetachtig. Soms loop ik de trap op, en als ik dan boven ben, ben ik ineens vergeten dat ik de trap op ben gelopen. Dat moment is dan uit mijn geheugen ineens. En ik ben ook wel eens mijn tas vergeten, verschillende keren. En een keer werd ik 's ochtends naar school gebracht met de auto, en ging ik toen ik uit was maar naar huis lopen omdat ik dacht dat mijn fiets was gestolen...
En ik raak ook alles altijd kwijt, en daar krijg ik natuurlijk weer zelf de schuld van.

Trekt zich graag terug
Klopt. Ik ben ook heel stil.

Kan ergens volledig in opgaan
Klopt...

Grote passie bij interesse
Ja.

Een groot voostellingsvermogen
Jup.

Gevoelig / Emotioneel / Betrokken
Overgevoelig...

Een groot creatief talent
Klopt. (Ja, arrogant, blablabla. Ik ben gewoon trots op de dingen die ik kan maken/verzinnen enzo)

Assertief maar onzeker over zich zelf
Ik weet niet echt wat assertief is. Ik ben best wel zelfverzekerd soms. Hier weet ik het niet zo.

Heeft Humor
Meer dan de gemiddelde eentonige debiel, ja.

Blijft op de achtergrond
Klopt.

Laat alles wachten tot het laatste moment
Klopt helemaal... iedereen zeurt erover.

Altijd ver vooruit aan het denken
Ik weet niet echt wat hiermee bedoeld wordt. Maar ik vraag me vaak wel af hoe ik het heb over 10 jaar.

Staren / Kijkt voor zich uit / Lijkt Afwezig
Ja klopt .

Probleem oplossend
Ben ik ook wel goed in of zo.

Snel afgeleid / TV of radio staat altijd aan
Ja .

Concentratieproblemen
Heel erg.

Heeft moeite met het opbrengen van motivatie
Ja, en ik heb totaal geen discipline. En iedereen zeikt er maar over. Maar ik ben absoluut niet gemotiveerd.

Te veel gedachten
Om hoofdpijn van te krijgen.

Perfectionistisch
Van 10 tot 0 tellen, en dan iets doen. Dat heb ik altijd...

Zit vaak te dagdromen
Dat is mijn hobby zo'n beetje.

Slecht in staat aanwijzingen op te volgen
Ja, alsof iets me tegenhoudt.

Voelt zich regelmatig overspoelt
Snap deze niet precies.

Moeilijkheden bij het afwerken van details
Klopt.

Problemen bij het luisteren / stilzitten
Been beweegt altijd, net als mijn handen, en ik raak afgeleid als iemand aan het woord is.

Gaat opruim klusjes uit de weg
Mijn kamer is een bende .

--
Lange post zeg.

-foutje-

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 21:03 schreef Slakkendressing het volgende:

[..]


Ik ben trouwens 16. Ik heb geen zin om aan mijn ouders te vertellen dat ik "denk" add te hebben. Dan moet ik ook weer naar de dokter. En ik wil het gewoon niet vertellen, klinkt zo overdreven. Dus ik ga niet naar dokter.

Maar je wil wel medicijnen gaan slikken ?
Of weet je dat nog niet ?

quote:

En verklaar me maar gek. Maar ik wil gewoon weten of ik ADD heb. En ik wil niet naar de dokter.
Ik ben trouwens geen wanhopig pubertje, als jullie dat denken om mijn leeftijd.
Alles komt gewoon overeen:

Ik verklaar je niet voor gek.

Ik was op een rare manier opgelucht toen ik mijn diagnose kreeg.
Maar dat gevoel bleef niet.
Wel heb ik veel gehad aan lijstjes met ADHD kenmerken om mezelf wat beter te leren kennen.
Vond mezelf absoluut niet druk om maar wat te noemen, terwijl ik mensen helemaal gek kan maken als ik niet oppas
Nu herken ik vaak vrij snel als ik weer eens als een tornado rondstorm, vaak kan ik mezelf dan ook een halt toeroepen.

Ik ben niet helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen maar:

Het is op zijn minst zeer onduidelijk of ADHD/ADD onomstotelijk als een ziekte kan worden gediagnosticeerd.
Ik zie het zelf ook vaak als een vuilnisbakbegrip, iedereen die niet helemaal spoort moet een etiket op krijgen en veel artsen staan te trappelen om je vol te plempen met medicijnen.
En vaak geven ze ook onjuiste info, bagatelliseren of ontkennen bijwerkingen en verslavingsgevaar.

Bovendien, als je graag "wilt" dat je een ziekte hebt is het maar de vraag in hoeverre je naar een "Ik heb ADD" uitslag toewerkt bij dit soort (gebrekkige) testen.

In een Horoscoop herkennen mensen zich ook - ook al is het de horoscoop van een RAM terwijl je bijv. Tweeling bent.

quote:

Emotionele wisselingen
Altijd, maar da's best algemeen, een hoop mensen hebben dat.

Relativering, is goed

Wanneer je meent dat je een probleem hebt ontken het niet, zoek hulp indien nodig.
Hier posten is goed, kun je je ei kwijt en krijg je met een beetje mazzel feedback (en kritiek) waar je wat aan hebt - mee kunt.

Uiteindelijk ben je verantwoordelijk voor jezelf en je bent ook van je zelf.
Ik weet alleen niet helemaal precies hoe dat zit met het zelfbeschikkingsrecht van een 16 jarige.


En voor zover de geleerden het eens zijn over ADD/ADHD: het gaat niet over !
En medicijnen gaan je zeker niet voor 100 % van je zorgen af helpen, echt niet.

Je moet de rest van je leven leren omgaan met dit gegeven/jezelf.

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 21:03 schreef Slakkendressing het volgende:
(knip)

Ik ben trouwens 16. Ik heb geen zin om aan mijn ouders te vertellen dat ik "denk" add te hebben. Dan moet ik ook weer naar de dokter. En ik wil het gewoon niet vertellen, klinkt zo overdreven. Dus ik ga niet naar dokter.
En verklaar me maar gek. Maar ik wil gewoon weten of ik ADD heb. En ik wil niet naar de dokter.
Ik ben trouwens geen wanhopig pubertje, als jullie dat denken om mijn leeftijd.

(knip)

Sorry dat ik het zeg maar dan heb je denk ik toch een probleem..

quote:

De diagnose ADHD moet gesteld worden door een deskundige en ervaren arts, bij voorkeur een kinderarts of kinder- en jeugdpsychiater, c.q. een volwassenen psychiater. Dit om andere lichamelijke of psychische oorzaken uit te sluiten.

Wat wil je nu precies? Dat wij je vertellen of je ADD of ADHD hebt of niet?
Dat kunnen we gewoon weg niet, dat kan en mag écht alleen een psycholoog of psychiater.

Die moet namelijk het volgende uitzoeken:

A. ADHD ontstaat niet op volwassen leeftijd, maar is al in de kindertijd opvallend aanwezig. Wanneer de diagnose niet is gesteld in de kinderjaren, moet worden teruggekeken of de tekenen en symptomen toen al aanwezig waren.
^{(bij mij werd er ook aan derden (mijn vader en man) gevraagd of dit idd het geval was, er werd dus niet alleen mijn verhaal gekeken)}

B. De situatie is niet te verklaren door een andere medische of psychische aandoening.
^{(dit kan alleen een psychiater of psycholoog)}

C. Ten minste twaalf van de 20 criteria (te vinden op adhd-land) moeten een chronisch probleem vormen.

quote:

LET OP
Het kan niet genoeg benadrukt worden hoe belangrijk het is niet zelf de diagnose ADHD te stellen. De informatie en voorbeelden die hierboven gegeven worden, kunnen je vermoeden dat je ook ADHD hebt, doen rijzen.

De volgende stap naar een arts is noodzakelijk, omdat het belangrijk is dat deze andere aandoeningen uitsluit.

_{(quotes; zoals het ook vet gedrukt staat op de site van adhd-land)}

De behoefte naar prikkels...

quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 22:21 schreef slaapvaak het volgende:
De behoefte naar prikkels...

kan zeer heftig zijn....

Of wou je dat niet zeggen ?

_{Werd je plotsklaps afgeleid en kon je je post niet meer afmaken}

quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 22:32 schreef ppi het volgende:

[..]

kan zeer heftig zijn....

Of wou je dat niet zeggen ?

_{Werd je plotsklaps afgeleid en kon je je post niet meer afmaken} [ afbeelding ]

Jawel. Van alles vind ik dat het zwaarste, ik kan me flink down voelen wanneer ik geen prikkels ontvang.
Maar de constante drang naar het opzoeken van prikkels kan ook soms flink schadelijk zijn.
Momenten van zelf-reflectie komen vaak op in prikkel-loze periodes na flinke prikkel-periodes,
die momenten kunnen zwaar zijn...

quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 23:08 schreef slaapvaak het volgende:

[..]

Jawel. Van alles vind ik dat het zwaarste, ik kan me flink down voelen wanneer ik geen prikkels ontvang.
Maar de constante drang naar het opzoeken van prikkels kan ook soms flink schadelijk zijn.
Momenten van zelf-reflectie komen vaak op in prikkel-loze periodes na flinke prikkel-periodes,
die momenten kunnen zwaar zijn...

Sinds een jaar of 7 sport ik weer behoorlijk veel.
Als het even kan pak ik mijn racefiets en ga het liefst uren rondrijden.

Ik geniet van de omgeving, de bossen, de waddenzee, het platteland, de slootjes en alles wat er nog meer te zien is.
Heel veel prikkels dus.
En ik merk dat zelf-reflectie me dan meestal niet zwaar valt.

Wanneer ik dit een paar dagen niet gedaan heb merk ik dat ik slechter en slechter in mijn vel ga zitten.
En mijn momenten van zelf reflectie worden dan ook somberder en zwarter....

Echt stil zitten en niets doen kan ik niet, tv kijken doe ik de laatste jaren ook bijna niet meer, het verveeld gewoon te snel.

Thuis heb ik altijd mijn computer aanstaan, muziekinstrumenten voor het grijpen staan of gewoon andere dingen doen.


Op mijn racefiets merk ik dat ik goed kan nadenken en haast tegelijkertijd mijn hoofd "leeg" kan krijgen.
Soort van zelf-reflectie terwijl ik geprikkeld word.
Dit zijn voor mij positieve prikkels en ook na de tijd werkt dit positief door - het leven is er minder zwaar en heftig door.

Als je schrijft: "Momenten van zelf-reflectie komen vaak op in prikkel-loze periodes na flinke prikkel-periodes, die momenten kunnen zwaar zijn..." dan denk ik voor mijzelf vooral aan drugs gerelateerde prikkels.
Alhoewel het ook na het uitgaan van een liefde - of tijdelijk weggaan bij je lief na een leuke dag en nacht kan spelen.
En als ik alcohol en weed gebruikte was het gelijk ook helemaal raak, 24/7 voor langere periodes

Daar van herstellen zijn soms hele zware momenten - dagen - weken, ook al omdat je dan met een verzwakt lichaam zit.
En met een uitermate vermoeide geest.

Realiseer je dat de aanmaak van lichaamseigen uppers verminderd wordt door drugsgebruik.
Wanneer je stopt met deze kunstmatige prikkels toedienen moet je lichaam zijn eigen chemische fabriek weer op gang brengen.
En dat gaat zomaar niet 123

Maar misschien heb je het over andere prikkels, niet drugs gerelateerd.
Of medicijn gerelateerd, de verschijnselen die in de medische wereld als rebound-verschijnselen omschreven staan doen mij altijd heel erg sterk denken aan afkickverschijnselen....

En daar word je ook niet echt vrolijk van.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 00:10 schreef ppi het volgende:

[..]

Sinds een jaar of 7 sport ik weer behoorlijk veel.
Als het even kan pak ik mijn racefiets en ga het liefst uren rondrijden.

Ik geniet van de omgeving, de bossen, de waddenzee, het platteland, de slootjes en alles wat er nog meer te zien is.
Heel veel prikkels dus.
En ik merk dat zelf-reflectie me dan meestal niet zwaar valt.

Wanneer ik dit een paar dagen niet gedaan heb merk ik dat ik slechter en slechter in mijn vel ga zitten.
En mijn momenten van zelf reflectie worden dan ook somberder en zwarter....

Ik zelf sport ook veel, doe aan boksen, krachttraining, hard lopen etc., daardoor krijg ik ook veel prikkels, vind het dan ook heerlijk om mezelf te verdoven met fysieke inspanning. Probleem is dat ik me teen heb gekneusd en wegens omstandigheden tijdelijk weer thuis woon. Doordeweeks sport ik, maar kan niet meer even gaan hardlopen bijvoorbeeld. Ook het niet op mijn eigen kamer zitten helpt mee aan een instabiel gevoel.

quote:

Echt stil zitten en niets doen kan ik niet, tv kijken doe ik de laatste jaren ook bijna niet meer, het verveeld gewoon te snel.

Thuis heb ik altijd mijn computer aanstaan, muziekinstrumenten voor het grijpen staan of gewoon andere dingen doen.

Zelf kijk ik ook al zo'n 3 jaar geen televisie meer, hou het idd ook niet vol, te weinig prikkels/verveeld me.
Vroeger speelde ik nog wel veel spelletjes op de pc, tegenwoordig verveeld dat me ook.

quote:

Als je schrijft: "Momenten van zelf-reflectie komen vaak op in prikkel-loze periodes na flinke prikkel-periodes, die momenten kunnen zwaar zijn..." dan denk ik voor mijzelf vooral aan drugs gerelateerde prikkels.
Alhoewel het ook na het uitgaan van een liefde - of tijdelijk weggaan bij je lief na een leuke dag en nacht kan spelen.
En als ik alcohol en weed gebruikte was het gelijk ook helemaal raak, 24/7 voor langere periodes

Daar van herstellen zijn soms hele zware momenten - dagen - weken, ook al omdat je dan met een verzwakt lichaam zit.
En met een uitermate vermoeide geest.

Realiseer je dat de aanmaak van lichaamseigen uppers verminderd wordt door drugsgebruik.
Wanneer je stopt met deze kunstmatige prikkels toedienen moet je lichaam zijn eigen chemische fabriek weer op gang brengen.
En dat gaat zomaar niet 123

Ben afgelopen tijd zeer veel uitgeweest, veel gedronken, veel meegemaakt op het vlak van liefde/relaties, maar weinig stabiel, vaak puur om aan die prikkels te komen. Als er dan 1 dag is, waarin je niet omringd ben door vrienden, met een meisje bent, onder invloed/uit bent, kom je jezelf weer tegen. Ik denk dan ook dat ik deze tijd moet proberen vast te houden, lector et emergo.

Fijn die herkenning.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 01:11 schreef slaapvaak het volgende:
Fijn die herkenning.

Heb net nog even wat gegeten, ben nu flink moe

Ik ga zo lekker slapen, hoop dat jij je rust ook een beetje kunt vinden.
En succes met je teen, dattie snel weer de ouwe is

Ik moest me hier melden als ik over Ritalin wou praten, maar ik heb zelf Asperger dus ik weet niet of dit wel de juiste plek is...........

jeuj,druk zijn in je hoofd roeleert soms

Dan vergeet ik iig niet de dingen die ik nog moet doen

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2007 00:47 schreef Sitethief het volgende:
Ik moest me hier melden als ik over Ritalin wou praten, maar ik heb zelf Asperger dus ik weet niet of dit wel de juiste plek is...........

Voor Ritalin ben je hier volgens mij zeker op de juiste plaats.
Dat is immers één van de meest gebruikte en voorgeschreven medicijnen bij ADHD/ADD.

Wordt het ook voorgeschreven bij Asperger ?

Ik weet van Asperger verder niet veel.

Hoe kun je er het beste achterkomen of je ahhd/add hebt? Ik zit nu op een hogeschool en kan me totaal niet concentreren tijdens lessen/huiswerk. Zodra ik ook maar begin aan het typen van iets langer als 3 regels voel ik me niet op m'n gemak en stoor ik me aan alles, deuren/ramen moeten dicht vanwege geluiden van buiten de kamer, als er gekookt word erger ik me aan de lucht (en de keuken is 2 verdiepingen beneden), en alle ook maar enigzins interessante dingen die op m'n kamer slingeren trekken m'n aandacht weg.

Is er een manier om erachter te komen of dit iets is waar ik niks aan kan doen, of dat het iets is waar ik me overheen moet zetten? ik probeer het wel maar wil vaak niet helemaal lukken

Mijn vriend heeft ADHD, vastgesteld op z'n 9e. Hij is nu bijna 22. Heeft van zijn 9e t/m zijn 17e ritalin geslikt, is er daarna mee gestopt omdat hij er niet van afhankelijk wilde zijn en kijken of hij het ook zonder kon. Ging best goed, heeft MBO afgemaakt en is nu aant werk en heeft het daar erg naar zijn zin. Hij moet nu cursussen doen en wilde daarvoor toch weer aan de ritalin, dat helpt toch erg goed met concentreren. Tis echter lang geleden dat hij het heeft geslikt en heeft geen herhalingsrecepten meer. Naar de huisarts; maar die mag het niet uitschrijven.
Moet hij !@#$%^&*() naar de GGZ, 2 fucking gesprekken hebben voordat hij die ritalin kan krijgen.. Terwijl hij gewoon nog de diagnose ADHD heeft liggen etc. Ik kan daar echt kwaad om worden (en hij ook, trouwens, hij moet gewoon 2 dagdelen vrij nemen voor die afspraken). Dit slaat toch nergens op?! Ja oke, gevaarlijk medicijn enzo, tuurlijk moet je daar voorzichtig mee zijn, maar dit gaat wel errug ver hoor.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 11:09 schreef Enfermera het volgende:
verhaal.

Als iedereen het makkelijk kan krijgen dan is het straks drugs nummer 1 op school.
Natuurlijk zullen er heel veel mensen zijn die nu hierdoor extra gesprekken moeten volgen.
Maar liever 1 gesprek teveek dan 1 te weinig.

Ik heb net de test op levente.nl eens gedaan en ik heb 72 van de 110 vragen met 'ja' beantwoord. Er staat echter nergens wat deze score betekent.
Ik heb in mei een gesprek gehad met een psychiater, maar hij zag onvoldoende aanleiding om mij te laten testen op autisme / pdd-nos / asperger / add / adhd. Ik had er wel symptomen van, maar niet voldoende. Toch blijf ik met een onbevredigd gevoel achter, omdat ik heel erg veel herken in met name de symptomen van ADD. Ze hebben hun beslissing gebaseerd op een psychiatrisch dossier dat is bijgehouden van mijn 13e tot en met mijn 19e ongeveer, maar pas de laatste jaren zijn er problemen ontstaan die verschillen van de eerdere problemen. Er is een man in mijn omgeving die drie zoons met ADHD heeft en hij is er voor 95 % van overtuigd dat ik dat ook heb. Tja, moet ik dan toch eens aandringen op een test? Over het algemeen is mijn leven een aaneenschakeling van frustraties waar ik geen uitweg uit zie en het zou zoveel helpen als ik zou weten waar het van komt.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2007 08:03 schreef LamstraalASD het volgende:

[..]

Als iedereen het makkelijk kan krijgen dan is het straks drugs nummer 1 op school.
Natuurlijk zullen er heel veel mensen zijn die nu hierdoor extra gesprekken moeten volgen.
Maar liever 1 gesprek teveek dan 1 te weinig.

Dat snap ik ook wel. Ik vind het ook helemaal niet erg dat er grondig onderzoek gedaan wordt en goed gecontroleerd wordt. Maar 2 fucking afspraken op onmogelijke tijden (het kon alleen om 10 uur 's morgens of 3 uur 's middags) is gewoon achterlijk. Mijn vriend werkt fulltime, en daar moet hij dan 2 dagdelen vrij voor nemen. Als ze het nou vroeg in de morgen of laat in de middag plannen.. maar nee.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2007 08:20 schreef Viking84 het volgende:
Ik heb net de test op levente.nl eens gedaan en ik heb 72 van de 110 vragen met 'ja' beantwoord. Er staat echter nergens wat deze score betekent.
Ik heb in mei een gesprek gehad met een psychiater, maar hij zag onvoldoende aanleiding om mij te laten testen op autisme / pdd-nos / asperger / add / adhd. Ik had er wel symptomen van, maar niet voldoende. Toch blijf ik met een onbevredigd gevoel achter, omdat ik heel erg veel herken in met name de symptomen van ADD. Ze hebben hun beslissing gebaseerd op een psychiatrisch dossier dat is bijgehouden van mijn 13e tot en met mijn 19e ongeveer, maar pas de laatste jaren zijn er problemen ontstaan die verschillen van de eerdere problemen. Er is een man in mijn omgeving die drie zoons met ADHD heeft en hij is er voor 95 % van overtuigd dat ik dat ook heb. Tja, moet ik dan toch eens aandringen op een test? Over het algemeen is mijn leven een aaneenschakeling van frustraties waar ik geen uitweg uit zie en het zou zoveel helpen als ik zou weten waar het van komt.

Ik zou iig aandringen op verder onderzoek. Dat hij je zomaar afscheept met 'dat heb je niet' slaat natuurlijk nergens op. Neem anders een second opinion bij een andere psychiater. Als jij je daarin herkent lijkt het me handig dat je idd verder gaat zoeken.. Als je eenmaal weet wat er met je aan de hand is, kan je tenminste verder met je leven, het accepteren en er mee leren omgaan.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2007 17:15 schreef Enfermera het volgende:

[..]
Dat snap ik ook wel. Ik vind het ook helemaal niet erg dat er grondig onderzoek gedaan wordt en goed gecontroleerd wordt. Maar 2 fucking afspraken op onmogelijke tijden (het kon alleen om 10 uur 's morgens of 3 uur 's middags) is gewoon achterlijk. Mijn vriend werkt fulltime, en daar moet hij dan 2 dagdelen vrij voor nemen. Als ze het nou vroeg in de morgen of laat in de middag plannen.. maar nee.

Ik snap niet zo goed waar je je zo druk over maakt (no offense), maar het gaat toch om jouw vriend's leven? En twee dagdelen werk missen voor iets wat je leven behoorlijk kan bepalen lijkt me toch niet zoveel? Als het écht een probleem is zijn afspraken ook vaak te verzetten, toch?

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 00:30 schreef xepera9 het volgende:

[..]

Ik snap niet zo goed waar je je zo druk over maakt (no offense), maar het gaat toch om jouw vriend's leven? En twee dagdelen werk missen voor iets wat je leven behoorlijk kan bepalen lijkt me toch niet zoveel? Als het écht een probleem is zijn afspraken ook vaak te verzetten, toch?

goed gezegd.
prioriteiten stellen.

Ik heb even een vraagje

Ik heb een vriend met adhd. Nou merk ik hier eigenlijk niet zo heel veel van, maar laatste tijd heeft hij wel veel last van emotionele buien. Hij ziet het dan niet meer zitten, lijkt wel of het hem allemaal teveel wordt en is heel prikkelbaar. Dit gaat dan weer even een week goed en valt dan weer in herhaling. Nou vraag ik me af of dit echt adhd is? En hoe kan ik hier het beste op reageren of hem helpen?

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 17:32 schreef Moja het volgende:
Ik heb even een vraagje

Ik heb een vriend met adhd. Nou merk ik hier eigenlijk niet zo heel veel van, maar laatste tijd heeft hij wel veel last van emotionele buien. Hij ziet het dan niet meer zitten, lijkt wel of het hem allemaal teveel wordt en is heel prikkelbaar. Dit gaat dan weer even een week goed en valt dan weer in herhaling. Nou vraag ik me af of dit echt adhd is? En hoe kan ik hier het beste op reageren of hem helpen?

Heb ik ook wel eens last van. Het ene moment kan ik vrolijk zijn en het andere moment zonder echte aanleiding echt kei chago.

Ik hoef niet getroost te worden, maar afzeiken gaat ook niet helpen.

Daarnaast is het bij mij zo dat je me gewoon mn gang moet laten gaan. Het 1ste uur bitch ik, en het andere uur kom ik me verontschuldigen

Ach, I'm just weird, but damn I like it

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 17:32 schreef Moja het volgende:
Ik heb even een vraagje

Ik heb een vriend met adhd. Nou merk ik hier eigenlijk niet zo heel veel van, maar laatste tijd heeft hij wel veel last van emotionele buien. Hij ziet het dan niet meer zitten, lijkt wel of het hem allemaal teveel wordt en is heel prikkelbaar. Dit gaat dan weer even een week goed en valt dan weer in herhaling. Nou vraag ik me af of dit echt adhd is? En hoe kan ik hier het beste op reageren of hem helpen?

Of het echt ADHD is kan ik je niet vertellen.
Maar sterk wisselende stemmingen horen er wel bij.
Bij mijn kan het soms zelfs per minuut omslaan.

En zeker als ik onrustig of me negatief voel moet dat er op de 1 of andere manier uit.
Als ik 's ochtends wakker word is het vaak vaste prik dat ik eerst "te keer ga" - bij voorkeur tegen niemand.
Vaak kan ik daar een positieve draai aan geven maar soms zit ik in een negatieve en prikkelbare spiraal.
Moet mijn energie dan kwijt of zoiets - doe dat dan door sporten, naar buiten gaan. Douchen wil ook wel eens helpen, mijn energie loslaten op en stukkie op Fok schrijven enz enz.
Een wisseling van externe stimulansen zeg maar.
Niet blijven hangen in de situatie omdat dan de kans groot is dat mijn negatieve gevoelens/emobuien ook blijven hangen.


Het beste is dan mij gewoon te negeren, uitpraten of een ruzieachtige partner zijn op dat moment dingen die ik dan niet kan gebruiken.
Dan wordt het alleen maar erger, ik merkte zelf dat ik het lekker vond als ik een vriendin had die me kort kon aangeven in wat voor soort bui ik zat.
Zonder dat ze de bui geforceerd wil veranderen of veroordelen - en niet doorzeurt
En het niet op haar zelf betrekt maar in staat is haar eigen ding te doen.

Tja, beetje vaag soms maar meer kan ik je zo 123 ook niet vertellen.
Zolang ik maar wat gezonde zelfkritiek blijf hebben denk ik dan maar.

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 00:30 schreef xepera9 het volgende:

[..]

Ik snap niet zo goed waar je je zo druk over maakt (no offense), maar het gaat toch om jouw vriend's leven? En twee dagdelen werk missen voor iets wat je leven behoorlijk kan bepalen lijkt me toch niet zoveel? Als het écht een probleem is zijn afspraken ook vaak te verzetten, toch?

Nee, dat kan dus niet Als hij nou gewoon een afspraak bij de GGZ kon maken om 9.00 ofzo, had hij minder van zijn werk hoeven missen. Daarnaast hebben we hier een kopietje van de diagnose en hij heeft ook nog gewoon doosjes ritalin (die over de datum zijn), thuis liggen. Ik snap niet waarom die gewoon verstrekt kunnen worden, als hij ze al tig jaar geslikt heeft. Daar gaat het me om, om die verdomde kutregels hier in Nederland, om die bureaucratie. 1 gesprek moet dan toch genoeg zijn? En niet NOG een psychiatrisch onderzoek bij de GGZ? Alsof ze nog even moeten kijken of hij nog wel ADHD heeft.

Ik snap je frustratie. Hel, ik wordt soms al van minder even gefrustreerd (maar ja, snel wisselende stemmingen dus het is al gauw weer goed ).

Ik begrijp wel dat er een aantal jaar tussen heeft gezeten dat je vriend geen medicijn heeft gebruikt. Dat heeft hij met bepaalde redenen gedaan en nu zijn er weer bepaalde redenen dat hij weer wil gaan starten met Ritalin. Ik kan me voorstellen dat artsen, uit bescherming en tegen gezondheidsrisico's, dan even opnieuw willen kijken alvorens voor te schrijven. Het is tenslotte niet zomaar een "paracetamolletje" maar een vrij heftig medicijn (wat ik er van weet dan).

Het lijkt mij dat jij wat moeite hebt met het principe van de regels en soms is het dan ook alsof je niet "erkend" wordt maar dat zo'n regel belangrijker is dan de persoon en situatie, en dat is frustrerend. Maar volgens mij zijn in dit geval de regels er wel voor om beide partijen te beschermen tegen risico's.

Als ik warrig klinkt, ik ben nog niet zo lang bezig met ritalin en nu zal het tabletje wel aan het uitwerken zijn (voel me ten minste een beetje warrig ).

quote:

Op donderdag 25 oktober 2007 23:01 schreef xepera9 het volgende:
Ik snap je frustratie. Hel, ik wordt soms al van minder even gefrustreerd (maar ja, snel wisselende stemmingen dus het is al gauw weer goed ).

Ik begrijp wel dat er een aantal jaar tussen heeft gezeten dat je vriend geen medicijn heeft gebruikt. Dat heeft hij met bepaalde redenen gedaan en nu zijn er weer bepaalde redenen dat hij weer wil gaan starten met Ritalin. Ik kan me voorstellen dat artsen, uit bescherming en tegen gezondheidsrisico's, dan even opnieuw willen kijken alvorens voor te schrijven. Het is tenslotte niet zomaar een "paracetamolletje" maar een vrij heftig medicijn (wat ik er van weet dan).

Het lijkt mij dat jij wat moeite hebt met het principe van de regels en soms is het dan ook alsof je niet "erkend" wordt maar dat zo'n regel belangrijker is dan de persoon en situatie, en dat is frustrerend. Maar volgens mij zijn in dit geval de regels er wel voor om beide partijen te beschermen tegen risico's.

Als ik warrig klinkt, ik ben nog niet zo lang bezig met ritalin en nu zal het tabletje wel aan het uitwerken zijn (voel me ten minste een beetje warrig ).

Ja, ik weet dat het onderzoek ook wel niet voor niets is, en dat het medicijn idd 'gevaarlijk' is. Het werkt in op je zenuwstelsel en kan je reactievermogen beinvloeden enzo. Ik snap ook wel dat het gewoon moet, alleen wat ik raar vind is dat er in dit geval geen rekening wordt gehouden met het werk van mn vriend.. dat hij bijv niet een afspraak om 9.00 kan maken ofzo. Dat vind ik raar.
Haha nee, ik snap je wel hoor, ben het ook echt wel met je eens, ik (en mijn vriend) hadden het niet verwacht dat hij echt weer een heel traject door moest voordat hij die medicijnen kon krijgen. That's all.

Ik ben bijna de draad kwijt... is jouw vriend traumachirurg of is zijn baas een slavendrijver of zo? Nee maar, is het ook gewoon uitgelegd waarom een vroege afspraak voor hem zo belangrijk is en, misschien een simpele vraag: heeft hij het ook gevraagd of hij niet vroeger terecht kan (eventueel pas over twee weken als het niet eerder kan)? En nou hou ik er over op!

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2007 08:20 schreef Viking84 het volgende:
Ik heb net de test op levente.nl eens gedaan en ik heb 72 van de 110 vragen met 'ja' beantwoord. Er staat echter nergens wat deze score betekent.
Ik heb in mei een gesprek gehad met een psychiater, maar hij zag onvoldoende aanleiding om mij te laten testen op autisme / pdd-nos / asperger / add / adhd. Ik had er wel symptomen van, maar niet voldoende. Toch blijf ik met een onbevredigd gevoel achter, omdat ik heel erg veel herken in met name de symptomen van ADD. Ze hebben hun beslissing gebaseerd op een psychiatrisch dossier dat is bijgehouden van mijn 13e tot en met mijn 19e ongeveer, maar pas de laatste jaren zijn er problemen ontstaan die verschillen van de eerdere problemen. Er is een man in mijn omgeving die drie zoons met ADHD heeft en hij is er voor 95 % van overtuigd dat ik dat ook heb. Tja, moet ik dan toch eens aandringen op een test? Over het algemeen is mijn leven een aaneenschakeling van frustraties waar ik geen uitweg uit zie en het zou zoveel helpen als ik zou weten waar het van komt.

Ik ben het eens met wat Enfermera al zei dat je je niet zomaar moet laten afschepen en eventueel een second opinion kan vragen, misschien bij iemand die echt gespecialiseerd is in AD/HD/pdd-nos/asperger.

Ikzelf heb ook veel kenmerken van ADD, heb er al jaren veel over gelezen en ben er voor mijzelf vrij zeker van dat ik het heb, hoewel ik niet àlle symptomen of alles in supersterke mate heb (wel zodanig dat ik problemen heb met werk/school/relaties). Ik heb nog maar pas twee gesprekjes met een psychiater gehad en meteen ritalin gekregen. Mijn psychiater gebruikt mijn ervaringen met het medicijn bij de diagnose omdat het moeilijk schijnt te zijn om de diagnose te stellen op basis van een paar vragenlijstjes of gesprekken (maar ja, als je niet goed op ritalin reageert wil het ook weer niet zeggen dat je het niet hebt begreep ik ook), ook omdat het vaak samen gaat met bijvoorbeeld angststoornissen etc. Een echte test schijnt er nog niet te zijn.

Het lijkt mij ook onvoldoende dat ze hun beslissing hebben gebaseerd op een "oud" dossier aangezien er nu andere problemen bij zijn gekomen. Bijvoorbeeld problemen op het werk zullen ook niet aan het licht komen als je nog op school zit, maar kunnen volgens mij wel helpen bij de diagnose. Maar goed, ik ben geen psych.

Succes in ieder geval! Hou ons op de hoogte als je wilt.

Ik ben er nog niet zolang achter dat ik ADD heb (2 a 3 maanden). Ik was aan het uitzoeken wat bij mijn zus de ADHD en wat de "geestelijke handicap" was, ik kwam daarbij een paar keer de term ADD voorbij en werd nieuwschierig naar het hoe en wat.
Ik schrok heel erg toen ik het las want ik herkende mij er meteen in, hoe meer ik las hoe meer ik herkende.
Meteen die week heb ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts voor een verwijzing naar de GGZ.
INaar wat ik gelezen had zouden er een stuk of 3 sessies voor nodig zijn plus nog gesprekken met de ouders voordat je "weet" dat je ADD hebt, ik had dus ook niet verwacht dat ik een uurtje daarna met een recept voor Ritalin op straat stond. Wat dus wel het geval was.

Nu probeer ik het beste ervan te maken, ik weet nu waar ik om moet denken en waarom ik sommige dingen doe. al had ik niet verwacht dat ik zo "erg" ben. Ik bezag alles los van elkaar en nooit een link gelegd tussen mijn moeite met school, vaak te laat komen, slaapproblemen enz.

Ik ben zelf ook snel bang als mijn vriendin de deur uitgaat of zelfs maar een paar minuten te laat is (stel dat er wat is gebeurd!) mijn hart zit mij dan in mijn keel en de zweet op mijn voorhoofd. Nu ben ik dus bang dat ik een angststoornis heb (Mijn therapeut zei dat dat best wel het geval kon zijn, heb hem nog maar 3x gezien dus niet echt over gepraat).
Zou ik hier wat aan moeten doen? Ik sta er niet echt om te springen om bij die kerel over mijn jeugd zitten te praten! Anderzijds zit het me ook wel dwars.

Ja, vroeger legde ik ook geen link tussen de verschillende klachten, de gekste dingen (waarvan ik ook dacht dat ik de enige was die ze had) vallen dan ineens op z'n plaats!

Bij mijn psych wordt er niet meer in het verleden gegraven in ieder geval (heb ik trouwens al genoeg gedaan). Hij zei dat ze meer kijken naar nu en hoe ik dan het beste geholpen kan worden. Het heeft vaak wel zin om over dingen die je dwars zitten te praten, of anders te schrijven bijvoorbeeld.

Lijkt me wel een hoop stress voor je als je je zo'n zorgen maakt. Ik denk dat als ik dat had dat ik er dan wel wat mee zou doen om het in ieder geval niet te laten verergeren, of beter nog te laten stoppen natuurlijk. Mijn zusje had ook veel last van angst, heeft nu medicijnen en het gaat goed.

[ Bericht 14% gewijzigd door xepera9 op 27-10-2007 10:57:29 ]

- foutje -

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 13:57 schreef xepera9 het volgende:
Ik ben bijna de draad kwijt... is jouw vriend traumachirurg of is zijn baas een slavendrijver of zo? Nee maar, is het ook gewoon uitgelegd waarom een vroege afspraak voor hem zo belangrijk is en, misschien een simpele vraag: heeft hij het ook gevraagd of hij niet vroeger terecht kan (eventueel pas over twee weken als het niet eerder kan)? En nou hou ik er over op!

Nouja, hij werkt meestal van 7-15.30 ongeveer, dat vindt hij een prettige tijd, en als je dan om 10.00 een afspraak ergens hebt is dat gewoon lastig. Ja, hij had gevraagd of die afspraak ook op een andere tijd kon, maar dat kon niet. Het is geen wereldramp, maar gewoon jammer dat het niet vroeg in de ochtend of laat in de middag kon. En nu hou ik er ook over op.

Ik moest toch even reageren. Een ADHD'er die om 7 uur 's ochtends kan beginnen? Dat is echt het laatste wat ik verwacht had te lezen 10.00 uur? Man, dat is dan zowat de lunchpauze, geweldige tijd!

(Stiekum ben ik wel jaloers op die vriend van jou hoor, ik wou dat ik zo vroeg al zo fit was )