Na 5 jaar samenwonen was ik net een week bij m'n ex weg, tijdelijk bij m'n ouders ingetrokken.
Groepje collega's had me mee uit genomen, onder het motto "Help Babs de zomer door" of zoiets
![]()
Maar na 'n uurtje had ik 't wel gehad, zei een of twee mensen gedag en wandelde terug naar m'n auto. Zat vol twijfels en wist niet goed wat ik van de toekomst verwachtte en wat ik wilde. Hoorde voetstappen achter me, de angst sloeg me om 't hart want 't was geen lekker buurtje waar ik liep. Bleek het die ene collega te zijn die me 'n jaar daarvoor had geprobeerd te verleiden op een personeelsfeestje. Had toen wel m'n ego gestreeld want hij was absoluut een lekker ding en nog lief ook maar was er niet op in gegaan.
Hij liep mee naar m'n auto, zodat ik veilig aan zou komen. Bij m'n auto nog wat gepraat en ineens sloeg hij z'n armen om me heen en zei:"Ik ben zó trots op je". Daarna hebben we niks meer gezegd maar ook niks méér gedaan als elkaar vastgehouden.
Ik weet nog steeds niet waarom, maar juist díe opmerking deed 't 'm bij mij. M'n twijfels waren er nog wel maar ik wist zeker dat ik in ieder geval er goed aan had gedaan om bij m'n ex weg te gaan. Op de een of andere manier putte ik er zoveel kracht uit!
Tussen die collega en mij is het verder niks geworden. Wel wat gerommeld maar hij vertrok voor 'n jaar naar 't buitenland en ik moest m'n leven weer op de rails zetten. Wel heb ik 'm enorm op z'n hart getrapt en daar schaam ik me nog steeds voor. Zou hem heel graag nog eens zien om m'n excuses aan te bieden èn om hem te bedanken voor wat 'ie toen zei...