Hyperventilatie (Chronisch en Acuut)

Hier geen chronische hyperventilatie, maar wel vaak acute hyperventilatie, vaak in combinatie met paniekaanvallen. Vandaag al hele dag een kutdag gehad, en dan wordt het op een gegeven moment gewoon allemaal teveel en komt er dus een enorme paniekaanval met een huilbuil van hier tot Tokio, in combinatie dus met hypventileren. Ik kan het zelf maar moeilijk stoppen, als ik geluk heb dan lukt het binnen een uur, maar het gebeurt regelmatig dat het enkele uren duurt voor ik weer een beetje rustig ben. En dan heb ik ook knallende koppijn. Zoals nu, alleen slapen lukt nou ook gewoon echt niet na zo'n aanval, ben ik veel te nerveus, kan ik echt niet rustig in bed gaan liggen.

Herkenbaar wat betreft het (niet..) slapen na een aanval. Maak niet uit hoe moe, het lukt gewoon niet.

Enige wat bij mij dan helpt is een zooitje halve liters. Maar da's natuurlijk een oplossing van niks waardoor het toch vaak een nachtje doortrekken wordt. En dan de volgende dag zo brak zijn dat je weer gaat letten op je ademhaling en zie daar, de kuttige tyfuscirkel is rond

En zo'n periode heb ik nu dus al een dikke week Hopen dat 'ie snel weggaat en ik weer een aantal maanden mag genieten van het mooie, fijne, hyperventilatievrije leven...

Zo herkenbaar. Tering moe zijn, maar niet kunnen slapen. Vaak omdat ik wakkerschrik, ademhappend. Volgens mij ben ik onderbewust bang om in mijn slaap te stikken ofzo. Soms slaap ik pas in de morgen vanaf een uur of 5 en soms zelfs later dan 7 uur 's ochtends. Gewoon omdat ik bang ben om te gaan slapen, want je weet (zo denk je) het lukt toch niet. En als je er al mee bezig bent, zal het ook niet lukken.

Ik slaap ook vaak op de bank omdat we in de woonkamer een grote TV hebben waar ik lekker mee in slaap kan vallen. Ook leuk voor mijn vriendin als ik weer eens dagen en soms zelfs weken niet in bed heb geslapen.

Trouwens wel echt fijn om deze ervaringen met mensen te kunnen delen. Dat geeft je toch een beetje het gevoel dat je niet alleen op de wereld bent wat dit aangaat

quote:

Op dinsdag 22 april 2008 00:36 schreef Imperatore het volgende:

Trouwens wel echt fijn om deze ervaringen met mensen te kunnen delen. Dat geeft je toch een beetje het gevoel dat je niet alleen op de wereld bent wat dit aangaat

Ik vind het ook best vreemd dat er niet al te veel topics en posts zijn hier over. Het schijnt dat 800.000 Nederlanders er last van hebben, en dat vind ik eigenlijk wel veel...

quote:

Op dinsdag 22 april 2008 00:41 schreef -skippybal- het volgende:

[..]

Ik vind het ook best vreemd dat er niet al te veel topics en posts zijn hier over. Het schijnt dat 800.000 Nederlanders er last van hebben, en dat vind ik eigenlijk wel veel...

Veel mensen steken hun kop in het zand. Ik praat er normaal ook niet graag over, voor jezelf doen alsof het er niet is.

quote:

Op dinsdag 22 april 2008 01:49 schreef Imperatore het volgende:

[..]

Veel mensen steken hun kop in het zand. Ik praat er normaal ook niet graag over, voor jezelf doen alsof het er niet is.

Oh praten erover boeit me niet. Het is geen AIDS ofzo
Bijna iedereen die ik redelijk goed ken weet er wel van. Gedaan zodat ze niet compleet gaan trippen mochten ze mij ooit eens plotseling in een aanvalletje zien

Zijn er meer mensen die er weer last van hebben met het (benauwde) weer van gister en vandaag?
Ik heb altijd heel erg zitten zoeken naar psychische verklaringen en stressfactoren, maar ik krijg toch wel de indruk dat het weer een erg grote invloed op mijn ademhaling heeft..
(met benauwde zomerdagen, en winterdagen waarop overal de verwarming hoog staat als toppunt)

Ik weet niet of het bij mij chronisch is of niet! Kreeg van de huisarts een jaartje of 4 geleden alleen te horen dat ik hyperventilatie had
In de winter heb ik er weinig last van totdat ik in een ruimte kom waar veel word gerookt.
Vorig jaar ook periode gehad met duizeligheid en elk moment van de dag hartstikke moe zijn en energieloos voelen, dit had te maken met stress want na die periode namen de klachten weer af.
Met deze benauwde dagen voel ik me moe en benauwd, val dan gelukkig wel vrij snel in slaap maar dat is helaas voor een paar uurtjes en dan zit rechtop in bed omdat het zo vreselijk benauwd is.

Wat ik me afvraag: is de vermoeidheid met dit weer (door al het hyperventileren) ook échte vermoeidheid en moet je dus extra slapen om bij te komen van je hyperventilatie, of is het gewoon een symptoom van hyperventilatie waardoor je je versufd voelt en heeft extra slapen helemaal geen zin?

Van hyperventilatie zelf wordt je moe. Het vraagt meer energie van je lichaam.
Je zou volgens mij wel gewoon extra kunnen slapen, je lichaam verbruikt meer energie dus is het ook logsich dat je meer zou kunnen slapen.
Denk dat dit per persoon verschillend is. Ik zou zeggen luister goed naar je lichaam.
Ik weet het ook niet precies je zou je huisarts kunnen vragen als je het zeker wilt weten.

Vreemde bij mij is dat ik juist de laatste tijd met die klamme dagen eigenlijk niet echt noemenswaardige problemen heb gehad...

Ik heb tot voorkort last gehad van paniekaanvallen voornamelijk in massa's waar mensen kort opelkaar staan.. Het circeltje was snel rond... Ik had ook veel problemen tijdens het praten en ademen.

Voorheen:
Kort op elkaar -> adem fuxed up, ook al heb ik ruimte zat > tintelingen beginnen -> Ik schrik -> Gaat sneller ademen -> Paniek escaleert -> ik vlucht uit de massa.

Ging bijna altijd goed tot 2x toe, tijdens het uitgaan ben ik out gegaan...

tijdje terug:
Kort op elkaar -> adem fuxed up, ook al heb ik ruimte zat > tintelingen beginnen -> Ik schrik -> Gaat sneller ademen -> paniek ondercontrolen houden -> bewust goed rustig ademen -> Niks aan de hand.

Nu:
Kort op elkaar -> Niks aan de hand..

De sleutel van paniek is echt dat je je angsten nooit moet vermijden..

Een van de keren dat ik echt ben flauwgevallen ging eigelijk zo snel dat ik niet eens de kans kreeg om in te grijpen... Ik voelde (dacht ik) hartkloppingen.. Alhoewel dit ook gewoon zo een trillend spiertje kon zijn.. Ik voelde direct dat ik onbewust gelijk begon te hyperventileren.. Vertelde me vriendin dat ik me niet lekker voelde en dat we even naar buiten moesten gaan, ze gaf direct gehoor en liep direct achter me aan. Tijdens het naar buiten lopen kan ik me nog herinneren dat ik vol tegen iemand aan liep, me excuseerde en ik was weg. Kan me ook totaal niet herinneren dat ik naar de grond ben gegaan. Me vriendin vertelde me dat ik niet viel maar eigelijk in elkaar zakte en me eigen val opving met me handen. Me ogen draaide heel wat rondjes...

Kwam daarna heeeel vaag bij en merkte dat ik naar buiten werd gedragen door 2 gasten.. Ik kwam bij in de gang van de tent waar een hand vol onbekende geduldig afwachten tot ik weer bijkwam. Ik kwam bij en ik zat/lag een beetje in de armen van een andere gozer die mij rechtop hield (waarschijnlijk zodat ik niet op me tong zou kauwen of inslikken) Een meid kwam aan zetten met een glas water, ik nam een slok en koste direct het hele avond maaltijd uit. Ik bleef eventjes liggen omdat ik weet van de vorige keren als je direct opstaat dat je direct weer naar de vlakte gaat.. Ik dacht dat het wel weer ging en ging voorzichtig al hangend aan de nek van een maat even naar buiten. Daar kwam wéér een wegtrekker en me benen en zicht begonnen op te houden met werken maar ik ben niet weg geweest... Ik heb 5 minuutjes op de bank buiten gezeten, kreeg het eindelijk weer lekker koud en daarna was plots alles weer helemaal ok. Paniek alles was ook weg. Toen kon ik me vriendin troosten omdat die echt dacht dat ik dood ging.

Ik had altijd ook een angst om flauw te vallen bij onbekende (tijdens het uitgaan).. Ik heb 't nu een keer gedaan en het is goed erg goed uitgepakt.. Er waren meer onbekende die zich zorgen om mij maakte dan ik ooit had gedacht.

Wat bij mij echt heel erg hielp is om op het moment dat het begon direct de ademhaling heel even te onderbreken, want hyperventileren is immers teveel zuurstof in je bloed.. Daarna diep maar heel rustig ademhalen.. Meestal trok het dan weg..

[ Bericht 27% gewijzigd door blup op 04-06-2008 02:01:50 ]

Ik heb het al best een tijdje niet meer gehad. Bij mij is het gelukkig ook niet chronish, maar vooral door stress en lichamelijke inspanningen. Ik zal de eerste keer ook nooit vergeten, moest naar de huisarts om een kalmeringsspuit te halen, ik was helemaal verkrampt.

Ik weet wel dat de "standaardoplossingen" (ademen in een zak etc) bij mij niet werken, daar wordt het juist erger van. Ook goed bedoelde adviezen van mensen maken het alleen maar erger. Als ik een aanval heb, moet ik me echt compleet afzonderen en het op m'n eigen manier oplossen, als speelt er volgens mij daar meer mee. Ik heb het een tijdje heel erg gehad en had m'n toenmalige vriendin ook nadrukkelijk gevraagd niet raar op te kijken als ik spontaan weg zou lopen. En als er andere mensen bij waren, of zij er dan voor wilde zorgen dat ook die anderen me met rust zouden laten. Dat was trouwens in een hele stressvolle periode van m'n leven.

En het is weer raak hoor..
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?

Godver, ik heb bijna 2 jaar geen periode met echte aanvallen gehad en nu is het weer helemaal terug. Afgelopen week al een paar nachten amper geslapen en net een paniekaanval achter de rug. Kut kut kut!

paniekstoornis.

remedie: haptonomie.

Ik heb al sinds 2003 chronische hyperventilatie met als klachten vooral kortademigheid, hartkloppingen en druk/pijn op de borst. Hoewel ik onwijs rationeel en nuchter ben trap ik toch iedere keer in die angstgevoelens van doodgaan en een hartaanval krijgen. Echte zware aanvallen heb ik overigens maar een paar keer gehad, maar dat was dan ook na een paar nachten doorhalen met veel drank, sigaretten en drugs.

Ik heb wel hierdoor een lichte alcoholverslaving aan overgehouden. Omdat alcohol een instantmiddel was om de klachten weg te nemen en mij zelf te kalmeren. Maar nu, doe ik weer mee aan ademhalingsoefeningen en hardlopen en rook ik niet zoveel meer.

Ik kan er heel goed mee leven; alleen wil ik nog altijd een structurele lange termijnoplossing. Dus ik zal het topic eens goed lezen.

[ Bericht 6% gewijzigd door teknomist op 01-07-2008 21:53:49 ]

Ik heb het ook. Chronisch.

Het begon in 1998 waar ik een zware hyperventilatie-aanval kreeg (toen wist ik dat uiteraard nog niet) in New York op een drie uur durende rondvaart rond Manhattan.
De angst om daar dood te gaan maakte het natuurlijk nog veel erger en langduriger.

Eenmaal thuis kreeg ik het nog eens, 's nachts in bed. Deze duurde ook lang en was heftig. Ik wist werkelijk niet wat er met me gebeurde.
Ik werd pas rustiger nadat ik me er maar bij had neergelegd dat ik dus dood ging.

De huisarts vond verder niks en later bleek het hyperventilatie.

Ik heb het nu al 10 jaar en soms steekt het de kop op. Met buikademhaling houd ik het in de hand.
Toch heb ik ook, na al die tijd, nog steeds het gevoel dood te gaan bij een zware aanval (en dus een paniekgevoel).
Gelukkig komt dit nog zelden voor.

Lichtere akkefietjes duren meestal maar een paar minuten.

Ik weet echter nooit waar het nu vandaan komt. Waarom ik me ineens zo voel...

Ik heb ook het hyperventilatiesyndroom.
Ik heb er een jaar of 20 geleden fysio voor gehad, dus ik kan er aardig mee overweg als ik een aanval heb.
Gewoon rustig gaan liggen, handen op je buik en je ademhaling regelen. En water drinken. Want je krijgt er een droge bek van van heb ik jou daar.
Mocht het liggen niet helpen, dan (beter te doen in privéruimte hahahaha, want je staat voor gek) dan gaan huppelen, alsof je aan het touwtje springen bent, maar dan zonder touwtje.

Als je het chronisch hebt kan je er mee om leren gaan.

@Lily:
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik zit/lig nu thuis met een hernia en ik moest naar het ziekenhuis voor een MRI-Scan.
Dat ging kompleet verkeerd. Heb er zelfs claustrofobie bij gekregen. Ik werd kompleet gek in die buis. Volgens mij heb ik nog nog nooit zo'n angstaanval (hyperventilatie) gehad in mijn leven.
Ik krijg het al als ik er aan denk dat ik terug moet. Dan hyper ik de pan uit. Alleen om de gedachte al dat ik die buis weer in moet. Dus ze kijken nu of het onder volledige narcose kan. Want mij krijgen ze het ziekenhuis niet meer in, als ik weet dat ik niet 100% weg ben en ik zal er sowieso wel met hyperventilatie binnen komen.

Ik ben ervan overtuigd dat hyperventilatie tussen je oren zit, maar dat het vaak wordt onderschat.

Ik word ook erg onrustig in kleine ruimtes. Vind ik ook absoluut niet prettig dus zo'n MRI scan lijkt me dan ook vreselijk.

Hier ook een chronische hyperventilater!
Eerste aanval was in bed, was daarvoor naar de bioscoop geweest en daar al het gevoel van naar adem snakken, en het idee hebben niet weg te kunnen.
S'nachts in bed ging mijn hart als een gek ben daar zo van geschrokken dat ik begon te hyperventileren kreeg mijn vingers niet meer recht, die waren helemaal verkrampt. Mijn vriend heeft mij naar het ziekenhuis gebracht (eerst dacht ik oh god het is mij hart!) daar aangekomen stelde ze me gerust dat ik toch echt een hyperventilatieaanval had! Mijn hart en longen waren in orde.
De huisarts constateerde dat ook, er is ook nog een hartfilpmje gemaakt en bloedgeprikt was allemaal in orde!
Nu heb ik er eigenlijk de hele dag last van, mijn hart klopt de hele dag vrij snel, steek ook afentoe (wat ik echt eng vind ) afentoe zweten, en ontzettend moe.
Heb volgende week een afspraak met een haptonoom, heeft iemand daar ervaringen mee?

Sterkte allemaal

Hmm, ik heb het soms, wanneer ik iets ergs/kuts/verschrikkelijks zie of hoor of meemaak. Meestal duurt dat maar heel kort, gelukkig. Het lijkt me niet fijn om dit chronisch te hebben .
k heb het ook wel eens heeel licht wanneer ik in een kamer zit waar alle ramen dicht zijn, en dan met het idee dat er geen frisse lucht/zuurstof binnenkomt .

quote:

Op maandag 7 juli 2008 21:33 schreef Hardtosee het volgende:
ukkig. Het lijkt me niet fijn om dit chronisch te hebben .

99% van de tijd heb je het nog eens niet door. Althans ik niet...

Het meeste erg herkenbaar

Ze zeggen dat ademhalingsoefeningen achterhaald zijn, wat ik zelf doe op het moment dat ik een aanval aan voel komen, hou ik een paar seconden mijn adem in voor een paar keer.
Al is het natuurlijk gewoon psychisch, dus of het echt helpt of dat het gewoon tussen mn oren zit dat het helpt geen idee.
Een half jaar geleden was het bij mij het ergst, durfde bijna niet meer met de trein na een aanval daar en zelfs een examen verpest erdoor.
Zo zit ik nu gelukkig in een goede periode
Voelde me al licht in mn hoofd worden als ik de deur uit moest.
Medicatie en het positief denken (al is dat heel erg moeilijk in de ergere periodes) heeft bij mij al heel veel geholpen.
Het is gewoon doodvermoeiend omdat je er vaak continu mee bezig bent.