Het spook van het Louvre wordt vaker over gesproken, soms zeggen ze ook wel eens tegen mensen dat ze een spook van het louvre zijn, waarom weet ik niet precies.
Eifeltoren heb ik nog nooit beklommen en ook niet met de lift omhoog geweest. Ondertussen wel "al" 5 keer in Parijs geweest maar dat nog niet gedaan.
Was even aan het denken over nachtmerries en het leven als nachtmerrie ervaren. Soms lijkt het wel eens een nachtmerrie te zijn, zelfs al zijn er geen problemen in je eigen hoofd. Zoals de ziekte van de kat van Nok of andere ziektes van mensen of simpelweg situaties die angstaanjagend zijn zonder echte reden.
Dan denk ik soms dat ontwaken uit die nachtmerrie in mijn geval wel eens nodig kan zijn. Wakker worden overdag en eens anders het leven beleven, soms zak ik naar beneden en lijk ik in een soort van wereld te leven die niet helemaal realistisch overkomt maar alsnog bittere realiteit is. Alsof het leven me ook opslokt soms.
Dan lees ik vaker boeken van Stephen King en kom ik erachter dat het leven net zoals die boeken kan aanvoelen.
Bij zorgen maken is het dan bewust worden van iets anders dat wel positief is. Zorgen uit de weg gaan door de aandacht te leggen op het betere. Alsof het ontwaken is uit een staat van bezorgdheid als het ware, en dan bezorgdheid zonder concrete zorgen, bezorgdheid en angst omdat het simpelweg een gevoel is dat naar voren komt, bezorgdheid dus ook als gevoel waar ik wel eens in kan blijven hangen. En dan wederom het idee van ontwaken. Soms lijk ik wakker te worden en echt in leven te zijn zoals het hoort
![]()
Alsof ik uit een slaap wakker wordt die aanwezig is terwijl ik wakker ben.
Het leven als een horror-film en soms als komedie en actie. Horror kun je al zien wanneer je bij de opticien zit om je ogen te laten opmeten, niet vanwege het feit dat de opticien een klootzak is maar simpelweg al die handelingen die je moet ondergaan.