[Nog zon lang verhaal]

quote:

Op dinsdag 21 augustus 2007 06:19 schreef Crystal_Mind het volgende:
Ik ben al een poosje lid van FOK en heb al vaker overwogen om mijn verhaal (via een kloon) hier op te zetten. Het is niet echt een actieve hulpvraag, want ik zou niet goed weten hoe ik die moet formuleren, maar feit is wel dat ik behoorlijk in de knoop zit met een aantal dingen en zelf niet goed zie hoe het verder moet.

Ik was best huiverig in eerste instantie om dit hier te plaatsen, omdat ik vaak onserieuze, soms zelfs neerbuigende reacties lees op serieuze issues. Dat soort reacties kan ik natuurlijk niet gebruiken. Ook reacties als: Ga eens met een psycholoog praten helpen me niet. Daarom wil ik vragen of jullie, áls jullie reageren dan wel iets zinnigs willen zeggen.

Goed, naar aanleiding van Crystal_Mind der post, spuw ik ook mijn gal. Bovenstaande kwoot verwoord eigenlijk precies, wat ik dacht. Vetgedrukte zal duidelijk worden in het verhaal. Ergens toch wel moeilijk, aangezien dit zon beetje mijn leven in een paar regels voorsteld.

Vader > Persoonlijkheidstoornis
Moeder > Lichamelijk aftakelend door Fybromyalgie
Zusje > Borderline benoemd? Zeer egoïstisch opgesteld
En ik, zie mezelf voor het gemak maar even als slachtoffer (alhoewel het voor iedereen natuurlijk moeilijk is, maar ik kan mezelf niet zo 123 beoordelen)


Toen ik een kleine 12 jaar was, leek voor mij als opgroeiende jongen alles redelijk normaal. Vooruit, het was niet altijd even koek en ei, maar sinds april 2001 begon de sneeuwbal van ellende toch wel te rollen. In april overleed mijn opa. Een aardige man, die we toch regelmatig (eens in de 1-2 weken) een bezoek brachten, en ook andersom. Gaf natuurlijk een hoop verdriet. Tijdens zijn begrafenis werd mij gevraagd, of ik het eerste handje zand in het graf wilde gooien. Nog nooit klonk het gooien met zand zo hard in men oren als toen. Toch was dit een echt goede afsluiter van die ervaring.

Mei 2001. Rond die tijd, voltooide ik mijn basisschool. Allemaal erg leuke gebeurtenissen na het overlijden van men opa. Op kamp gaan voor het laatst met al je vrienden, en heerlijk genieten van je vakantie. Althans, tot we de terugweg vanuit Duitsland wilden nemen met de auto. Er bleek ineens dat er een stuk minder geld voor handen was, want we moesten noodgedwongen wc's poetsen om benzinegeld te verdienen. Dit deden toen alleen mijn ouders, mijn zusje en ik kwamen de dag door met spelen rennen etc. Onderweg ging de auto ook nog stuk, en konden we dankzij wat goedwillige duitse monteurs onze weg weer vervolgen, na wat lekkere verse broodjes. Eenmaal thuis, was de sfeer natuurlijk goed gespannen. Mijn vader had de tijden ervoor regelmatig rommelmarkten afgestruind, en die zooi zwierf dus overal en nergens rond. Die vakantie werd hij ook steeds geweldadiger als mijn zusje en ik weer eens ruzie hadden. Er vlogen op een gegeven moment bijzetkrukjes door het huis, en hij begon ook te slaan. Ik herrinner me het als een dag van gisteren, men ouders hadden ruzie en gooiden een zak basterdsuiker heen en weer. Toen was de druppel voor mijn moeder vol, en besloot ze mijn zusje, mij en de hond mee te nemen voor een paar dagen naar een tante. Dan kon iedereen even bedaren.

Die dagen werden er steeds meer. De volgende dag stond mijn vader namelijk al met de auto op de stoep, spullen van ons af te laden. Toen was het al vrij snel duidelijk dat het nooit meer zou worden als het was. Ik stond vlak voor het begin van mijn middelbare school, alleen zat ik dus nou ineens 15 kilometer verderop ipv 2. Niet erg, ik fietste elke dag heen en weer. Niet altijd met evenveel zin, maargoed. In het begin van het eerste jaar heb ik nog regelmatig naar de rechtbank gemoeten, vanwege wat er allemaal bij de scheiding kwam kijken. Mijn vader leek ineens een totaal ander persoon geworden, eentje van wel de lusten, niet de lasten. Mijn zusje en ik hebben gekozen voor voogdij van mijn moeder, zonder bezoekregeling. Ik vond het nog steeds wel best. Ik kropte alles weg, en eens in de zoveel tijd huilde ik het er wel uit op bed. Ik was nog steeds iemand, van, gewoon door blijven gaan, overal het positieve van inzien. Ik had ook nog wel iets positiefs, was werkelijk smoorverliefd op een meisje uit mijn klas. Zij ook op mij, alleen waren we allebei zo verlegen dat er nooit echt serieus iets gebeurd is.

Mijn zusje echter, had toch wel een serieuze klap gehad van al dit gebeuren. Ze was dan ook nog maar 9. Zij wilde graag bijgestaan worden door een psychologische hulp. Zogezegd, zogedaan. Althans, er gebeurde iets. Zoals je misschien al kan indenken, is het leven bij een tante na dit alles niet het makkelijkste wat er is. Tel er ook nog 2 puberende kinderen bij op , en het feestje is compleet. We hadden vaak ruzie, vaker dan "normaal" en ook dat werd steeds geweldadiger. In 2003 kregen we een huurhuis toegewezen, en gelukkig woonde ik nou een stuk dichter bij school. Een volgende periode begon daarmee, een eigen huis, een nieuwe start zou je denken.
Ik leerde hier in het dorp wel wat mensen kennen, maar ik dacht van goh, men meeste vrienden wonen in het dorp vlak bij school, en had ook niet echt zin om hier in te burgeren.

Langzaam aan bloeide de eerste liefde dood, en ik vond het ook wel best eigenlijk. Ik had een aantal goede vrienden, en mensen die ik van schoolde kende, ook plezier op school dus wel prima. Echter, thuis begon de situatie erger te worden. Ruzies met mijn zusje werden nog frequenter, bijna elke dag wel. Ook mijn moeder had haar niet meer in de hand, en daar komt de hulpverlening dus weer tevoorschijn. Na enkele kansloze trajecten te hebben behandeld, is mijn zusje tijdelijk uit huis geplaatst, naar een inrichting in Barneveld. Na, ik gok een half jaar, kwam ze weer thuis. Een poosje ging het goed, maar al gauw verviel iedereen weer in het oude patroon. Alleen deze keer werd het nog erger. In plaats van niet presteren op school , spijbelde mijn zusje. Ging veel met verkeerde vrienden om, en begon te stelen. Zo zijn er talloze euro's verdwenen uit mijn / mijn moeders portemonnee. Ruzies werden nóg geweldadiger. Ipv slaan, ging ze nu ook met dingen gooien, steken, etcetera. Ik deed sinds 1999 aan een vechtsport, waar ik veel baat bij had. Niet om keihard terug te meppen Maar vooral juist om niks te doen. Maar toen ze mij probeerde neer te steken met een mes, ging het me toch te ver. Ze heeft de deur van heeeel dichtbij gezien, en ik haar daarna 2 dagen niet. Ze vertelde overal verhalen over dat ik haar wel niet hard tegen die deur gesmeten heb, en och gut der beugel had haar lip geprikt.

Echt veel herrinner ik me er niet zo van. Althans, ik merk dat ik het meeste rond die tijd verdrongen heb. Weet wel dat toen het een paar maanden later weer raak was, ik aangifte heb gedaan van mishandeling. We hadden weer ruzie, en dit maal kwam ze de hoek om, en gooide een nagelschaar in men rug. Dit was de druppel op de gloeiende plaat, ook de volgende school werd ze afgetrapt wegens het spijbelen. Ze is toen uit huis geplaatst, ergens naar Groningen. Zo veel heb ik me er niet echt in verdiept. Wat ik wel weet, is dat elke hulpverlenende instantie tot nu toe gefaald heeft en nog steeds faalt. Elk traject wat er doorlopen kan / kon worden, hebben we inmiddels gehad. En overal mislukt het, door uitblijven van hulp, van de "hulpverlenende instanties". Ik weet dat ze een hoop geld verdienen, maar blijkbaar niet met waarvoor ze betaald horen te worden. 9 Tot 5 mentaliteit alom, blijkbaar word er vergeten dat ze met mensen werken. Over 2 jaar word ze 18, en dan trekt de "hulpverlening" zijn handen er van af, en zitten we met een onopgevoed, ongeschoold kind.

Tot het einde van 5 havo, had ik nog steeds de mentaliteit van, doorgaan, positief blijven denken. Ondanks alles wat er gebeurd was. Ik wist niet zeker of ik mijn Havo ging halen, het zou er om spannen. Dit omdat ik gewoon de hele opleiding niet zo veel moeite heb gedaan, een 5.5 is voldoende dacht ik. Heb het gehaald ook, maar dankzijn mijn 3.7 voor wiskunde b1b2 leek het mij niet al te verstandig om het HBO Werktuigbouwkunde meteen te doen. Daarom besloot ik een mbo>hbo traject te volgen.

Dit was de grootste fout tot nu toe door mijzelf gemaakt. Ik verwaarloosde al mijn contacten met klas/schoolgenoten na mijn examen, op een paar na. Na de vakantie, waarin ik veel gewerkt heb, begon de opleiding MBO Werktuigbouwkunde bol4. Ik zou instromen in het 2e lesjaar. En merkte al zeer snel dat ik het meeste al wist, en wat ik niet wist had ik binnen een paar uur onder de knie. Toch, leek de overstap naar het HBO mij een te grote. Gevolg, ik voelde mij totaal misplaatst op de opleiding. Het was wel leuk, de basis. Maar uiteindelijk kon je er vrij weinig mee, en mijn klasgenoten waren ook nou niet van het niveau waar ik mij mee wilde vergelijken (no offence). Ik heb het hele jaar maar wat aangekloot, en langzaam ging mijn psychische gezondheid toch wel rap achteruit. Ik begon me echt depressief te voelen, en elke minuut op die school werd het erger. Ik was er alleen de uren die ik er moest zijn, anders was ik het liefst weer thuis. Niet dat het dan beter werd ofzo, maar daar kon ik iig achter de pc zitten zonder een stel mongolen naast me.

Sinds maart april had ik een baantje bij het AH voor mekaar gekregen. Dit leek me toen een positief uitzicht. Een beetje weg uit die domper. Helaas, nou is het nog net zo erg, zo niet erger gesteld met mijn humeur dan eerst. Ben met mijn stomme kop vlak na het begin van de zomervakantie tegen een paal aan gefietst, waardoor ik 7 weken erg last had van lopen, nou iets minder. Maargoed, ik heb het afgelopen jaar niks bijzonder, leuks, of wat dan ook gedaan. Niet echt nieuwe mensen leren kennen. Had er aan de ene kant zoveel zin in, en aan de andere kant ook weer niet. Nou is een van mijn beste vrienden naar Delft voor zijn opleiding, en nou voel ik me toch echt nog eenzamer. Er blijven zo verdomd weinig mensen over met wie ik contact heb, en ik vind het eerlijk gezegd geen prettig vooruitzicht.

Wat ik misschien nog wel het meeste mis, is een vriendin. Het klinkt misschien stom, maar ik heb (misschien zoals elke man ) op dit moment gewoon enorm behoefte aan intimiteit. En dit is nog erger, omdat ik van mijzelf een verlegen persoon ben. Tot nu toe nog nooit een serieuze vriendin gehad, omdat ik voorheen geen eerste stap durfde te zetten, of uberhaupt men mond / hand / ogen / oren niet behoorlijk te gebruiken. Ik ging ook niet uit, of iets andere sociale bezigheden doen. Onlangs kwam ik dan toch echt een leuk meisje tegen bij de AH, ze werkt er ook. Goed, ik vond het wel klikken, dacht andersom ook, ik liet iig duidelijk weten dat ik haar leuk vond. Kreeg ook andersom die indruk. Blijkbaar verkeerd, want nadat ik haar msn kreeg nooit meer wat van haar gehoord, buiten dan de mail met daarin: " Steek je energie maar in iemand anders ik vind je niet leuk". Hád ik een keer een leuk meisje waarbij ik stappen durfde te zetten, krijg je dit. Het is wel normaal, maar toch, weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer het zoveelste wat niet gaat zoals ik het graag zou willen.

Volgende week begint mijn nieuwe opleiding, HBO Autotechniek... In eerst instantie had ik zoiets van leuk, dit past wel bij me. Maar hoe langer het duurt en hoe dichter bij het komt, hoe minder zin ik krijg. Heb trouwens ook gewoon nergens zin in meer. Alles wat leuk lijkt, zie ik meteen alle nadelen. Vaak is dit de financiele kant. Moeder zat in de WAO, maar sinds alle nieuwe regelingen is elke dag onzeker.

Zin in het leven verdwijnt gewoon langzaam aan, na al deze jaren van tegenslag lijkt het er ook niet beter op te worden. Het leven bekijk ik steeds meer dag tot dag, en hoop dat de dag snel voorbij is. Het kan goed zijn dat ik alleen op 1 dag, er alleen rekening mee houd dat k s avonds moet werken, en verder maar wat lambal. Dit is overigens ook veel gebeurd, afgelopen vakantie. Nou krijg ik vast als reactie: Dan ga je toch wat doen? Je bent pas 18. Dit zijn echt van die typische antwoorden van onwetenden. Sorry, maar ik denk echt dat mensen dan niet weten waar ze het over hebben. Neem ik ze ook niet kwalijk, imo moet je dit meemaken om te weten wat je meemaakt. Maar dat gun ik niemand. Zoals ik al zei, je gaat excuses zoeken om niets te doen. Er is geen geld voor, het is te vermoeiend, etcetera. Het meeste geld steek ik op dit moment in mijn brommer, dat is het enige waar ik nog plezier aan heb, rijden. Lekker verstand op 0, (voor zover dat kan) en uitwaaien. En dan het "pas 18". Het is al jaren een achtbaan van negativiteit, hoe moet ik dan mijzelf gelukkig zien over 40 jaar? Zoals je merkt (ik iig wel) verandert mijn humeur met het schrijven van dit verhaal ook. En zoals dit laatste nou getypt is, zo voel ik me echt. En tjsa, ik zie niet echt hoe et nou verder moet.

1 ding is zeker, ik stop nou met typen, ben er nou wel klaar mee.


_{Zie je de gelijkenis met dat andere topic?}

Zelfstandig genoeg

Helaas zit dat er toch niet in. Mijn moeder wordt steeds afhankelijker door haar ziekte van anderen. Buiten dat is het imo ongeoorloofd om te zeggen, mam, bedankt, nou ga ik men eigen weg en zoek het maar uit. Voor de duidelijkheid, ik woon op dit moment alleen met mijn moeder samen, mijn zusje komt soms op weekendverlof thuis, en mijn vader zie ik sporadisch.

Ik maak mij opzich niet druk om het krijgen van een vriendin, ik merk dat als ik gewoon "leef" er genoeg te doen is. Maar dat meelopen in het dagelijkse leven, gebeurd dus nou al veel te lang niet.

Weet trouwens ook heel goed dat als er iets wil veranderen, dat ik het zelf zal moeten doen. Maar hier blijft het bij steken :/

@ gambitrs2: Ik ben gestopt met sporten vanwege het financiele plaatje, vond het helaas erg leuk om te sporten. Bijbaantje zit ik zoiezo ook aan te denken, omdat AH niet meer in mijn tijdschema past met school zometeen.

@ avotar: Havo afgerond, mbo niet he Vrouwen maak ik me niet zo druk om, als ik eenmaal maar in het studentenleven zit.

@ oddman, zo zwart wit denk ik niet. Ik krijg het serieus niet over mijn hart om men moeder zo in de steek te laten. Oke, ben nou van weinig nut als ik het eerlijk moet zeggen, maar dan nog.

@ demellie: Ik lees het nog een aantal keer door, denk dat ik er wel wat aan heb

@ petitlapin2: Heb jij je oogkleppen nog op? Of ben je oost-indisch blind ? Ik kan je nou vertellen dat dit voor mij enorm opluchtte, dit topic.

@ Thaleia: Ik heb JUIST geen "anderen/instanties moeten het voor mij oplossen"-mentaliteit. Ik zie voor mijn ogen hoe dat alles faalt, en ben er inmiddels vele malen mee geconfronteerd dat je eig overal alleen voor staat. (ik dan iig op dit moment). Mijn zusje, interesseert me helemaal niks. Idd ik denk, haar problemen, zij verkloot haar leven , best, maar val mij er niet meer lastig mee.

Wat toch een lastig [edit, wel aftypen voor ik post] iets is, het zelfstandig worden dmv alles achter me laten. Het wordt hier zo makkelijk voorgesteld, maar het lijkt me toch een stuk moeilijker dan voorgedaan word. Vandaar dat ik Demellie's post nog even doorlees

Helaas moet ik je toch echt vertellen, dat wat je zegt als complete onzin op mij over komt.

Je bent juist wel afhankelijk van anderen, of jij je ook gelukkig voelt. Ik in ieder geval wel. Snap niet precies hoe jij geluk defineert, want zoals je het zegt kan je alleen door jezelf gelukkig worden? En dat er verder niks van invloed op is?

Het gaat niet zo om mijn leeftijd, maar wat ik allemaal meegemaakt heb. Ik zie dat je (nog ) 28 bent, en geïnteresseerd ben in psychologie? Post je dit dan direct vanuit een boekje ofzo want als je kijkt hoe het er werkelijk aan toe gaat gaat je vlieger niet op.

Hm, kort door de bocht maar daar komt het idd op neer

Ik zal eens informeren vd week hoe kamers geregeld zijn, meen dat ik op campus zo terecht kan. Mijn moeder kwam zowaar zelf met die optie vandaag :shock: Dat was overigens omdat het "leven" tussen ons niet echt botert, met name door mijn desinteresse op dit moment in alles.

oke... ik reageer toch. Zeg wel van tevoren even dat inderdaad, de vergelijking misschien een beetje misplaatst was.

quote:

Op zaterdag 25 augustus 2007 04:47 schreef r_one het volgende:

[..]

Om eerlijk te zijn: nee.

_{Behalve dat je ook een kloon hiervoor hebt aangemaakt, ook 18 bent en ook een mega OP hebt ingeklopt (wordt dit de nieuwe R&P trend?).}

Ik vind ik jouw story wezenlijk anders. Daar waar Crystal_Mind vooral direct slachtoffer is (geweest), projecteer jij voornamelijk de problemen van je naasten op jezelf.O? ik zie mij toch echt als een direct slachtoffer. De talloze (geweldadige) ruzies hebben meer effect dan je denkt. Crystal_Mind blokkeert, terwijl jij meer last krijgt van totale desinteresse. Ook het fiere van Crystal_Mind mis ik bij jou, jij gaat sneller bij de pakken neer zitten. Ik houdt het niet meer vol, het blokkeren. Na 6 jaar heb ik et er eig wel een beetje mee gehad.

Voorbeeldje vriendin: jij laat je al helemaal uit het veld slaan door iets normaals als een blauwtje lopen. Hierdoor laat ik mij niet uit het veld slaan, het komt alleen wel weer op mij over als het zoveelste wat negatief uitpakt voor mij. De problemen van Crystal_Mind met een vriend zijn van een totaal andere orde.

Daarmee wil ik overigens absoluut niet al je problemen wegwuiven hoor. Maar in vergelijking met Crystal_Mind heb jij veel oplossingen meer zelf in de hand.

@ JoeyT, ik heb voor mijn gevoel hier in dit topic meer bereikt, dan bij de duurbetaalde koffiegesprekken met de psycholoog. Zoals ik ergens las; "ik ben een denker, en heb et niet zo op die zweverige praatjes van de psycholoog". Ook komen daarbij enorme wisselde stemmingen bij kijken. Zo luchtte het de 1e keer enorm op, maar zodra ik de deur uit was kwam al het negatieve weer op me af. Praatjes vullen geen gaatjes.

Heb vorige week de introweek van HBO autotechniek gehad, was wel leuk. Na de intro, en alle voorbereidingen op school , had ik toch wel zin om weer met school te beginnen. Enige nadeel is dat het heel pittig word, en ik zit met een thuis>schoolreistijd van 1.5 uur. Heb helaas dus mijn baan bij AH op moeten geven.

Ik moet zeggen, dat ik ergens een sprankje hoop kreeg dat alles nou toch een stuk beter voor me gaat lopen. Kreeg gelukkig weer een beetje zin in het leven, na de paar dagen op / met school. Ook de activiteiten op de campus (HTS HEAO PABO) brachten een beetje plezier.

Zit er over te denken om inderdaad toch op kamers te gaan. Niet helemaal vrijwillig overigens Aangezien thuis het hele huishouden zo ongeveer op mij aankomt, en ik het niet echt bijhoud, is mijn moeder hier niet echt over te spreken. Overigens botert het totaal niet tussen mijn moeder en mij. Ik voel dat we gewoon met alles tegen mekaar aan het opboksen zijn. En dat is nou niet bepaald handig, met 2 depressieve mensen. Misschien verergeren we alles wel met elkaar? Ik krijg nou ook niet echt het gevoel dat ze begrijpt wat ik doormaak, en hoe alles op mij over komt. Niet verwonderlijk, ik praat ook niet echt met haar over dit soort dingen omdat ik het men strot gewoon niet uit krijg.

Zoiezo merk ik van mijzelf ook, dat ik steeds egoïstischer word. Heb een beetje de stemming van, als ik me niet druk om mezelf maak doet niemand anders het?.