nieuwe relatie, turbulent verleden..

Ik heb twee maanden geleden een enorm leuke jongen ontmoet. Tien dagen daarna kregen we iets en eigenlijk gaat het allemaal hartstikke goed. Ik vind hem super en hij mij ook. Eigenlijk nog nooit zo'n goed gevoel over een jongen gehad, veel raakvlakken, dezelfde interesse's, als ik eerlijk ben denk ik gewoon echt dat hij perfect bij me past! Doordat ik hem zo leuk vind en megaverliefd ben, ben ik ook extreem bang iets te verpesten.
Ik heb best wel wat persoonlijke issues, afgelopen jaar was best moeilijk voor me (relatie van zeven jaar verbroken, daarna een eetstoornis waar ik nog mee worstel, verliefd geweest op een jongen die absoluut niet eerlijk was en me gekwetst heeft en nog meer gedoe) en heb dat nog niet helemaal afgesloten. Ben wel echt klaar met die relatie maar denk nog veel na over hoe het allemaal gelopen is en waardoor dat komt.
Ik heb het zelf uitgemaakt, en heb daar absoluut geen spijt van)

Mijn (nieuwe) vriendje heeft een relatie van twee jaar achter de rug en ook daarvan heb ik soms het idee dat hij het nog niet helemaal heeft afgesloten.(Ook hij heeft het zelf uitgemaakt en zegt dat hij dat een moeilijke maar goede keuze vond)
Hij praat er wel gewoon over, heeft niks te verbergen en is ook heel open met zijn gevoel naar mij toe. Ik weet dat hij gek op me is en hij laat dat ook altijd merken, hij is zo heerlijk dat ik mezelf wel kan schoppen omdat ik dan nog steeds loop te twijfelen!
We praten heel erg veel, hij wil dat het goed met me gaat, en vraagt me altijd hoe het gaat met eten enzo.. Ik wil gewoon een leuk vriendinnetje zijn. Ben bang dat ik het verpest als ik zware onderwerpen aanbreek terwijl ik ze eigenlijk ook niet kan negeren. Ik weet dat ik moet praten en mijn gevoelens moet uiten, hij wil ook dat ik dat doe en ik hoop ook dat hij het doet als er iets is. Toch heb ik het idee dat het nu allemaal te moeilijk is. Dat het begin van een relatie leuk moet zijn, en niet zo gecompliceerd. Daarbij zijn we allebei ook nog eens enorme denkers, lopen alles te analiseren en te besrpreken. En als ik helemaal op slot zit breekt hij dwars door de muur heen.
Nou ja, hoop gezeur om niks eigenlijk, hij is precies wat ik wil, en toch ben ik bang dat door de lastige omstandigheden we allebei te veel druk uitoefenen op elkaar en deze relatie.
Is er iemand die ook maar iets herkent van wat ik bedoel? Ik kan het allemaal niet zo goed omschrijven dus vraag maar als je iets wil weten. Ik vraag me echt af of mijn angsten gegrond zijn, of dat ik me erover heen moet zetten.

Ja thanks! Dat heeft hij zelf ook al een paar keer gezegd. En als het nu zwaar is, en minder leuk. Dat het dan daarna echt wel beter zal worden. En anders horen we niet bij elkaar.

Ik ben toch steeds aan het denken dat ik hem wegjaag door de dingen waar ik mee zit. En dan zeg ik er maar niks over maar ja, krijg je van die vreemde situaties waarin je voelt dat iemand iets kwijt wil maar het bewust niet zegt uit angst voor zware gesprekken.
Ik wil hem echt niet kwijt namelijk! Maar niet mezelf zijn werkt absoluut averechts.

En mijn issues bij hem neerpleuren wil ik juist niet! Met het gevaar dat ik alles voor mezelf hou omdat ik het niet gezond vind als hij me daarmee gaat helpen. Prof. hulp heb ik. En ik weet dat ik wel moet praten natuurlijk. De grens vinden is lastig. Wil niet afhankelijk zijn, gewoon leuk nieuw vriendinnetje waar hij verliefd op is en haar eigen boontjes dopt.

Ben erg blij met jullie reacties. Het is namelijk helemaal niet zo dat ik loop te zeuren, en mijn problemen steeds wil bespreken. Integendeel juist. Ik hou het liever voor me, relativeer heel veel en vind het zelf allemaal wel meevallen. Tenminste, zo laat ik dat het liefst naar buiten zien.

Toch zijn het, hoe gelukkig ik ook met hem ben, dingen die me beinvloeden. Ik kan niet volledig mezelf zijn nu omdat ik aan mezelf moet werken zoveel. Als ik hem over een jaar had leren kennen, dan had ik ws veel ongecompliceerder in een relatie kunnen stappen. Nu loop ik maar steeds na te denken en wil veel meer genieten!
Ik ga het echt proberen, niet meer zo zwaar overal aan tillen en genieten!

quote:

Op maandag 13 augustus 2007 16:24 schreef mgerben het volgende:

[..]


Samenvatting: Ik denk dat het uitgaat omdat jullie (jij vooral en vooral jij) alles dood-analyseren en jij deze relatie afsluit met de conclusie dat jullie er allebei nog niet klaar voor waren.

nee...
Ik denk dat ook wel eens hoor, dat ik gewoon op het verkeerde punt aanstuur puur doordat ik zo bang ben dat dat gaat gebeuren. Zo stom he? Moet ik echt niet doen!

quote:

Op maandag 13 augustus 2007 14:12 schreef Demellie het volgende:
ik ontmoette een jongen, via via. Begin is best zwaar geweest en omstandigheden zijn ook nu ook best zwaar.... maar daar kan je niet omheen. Je kan niet een relatie beginnen en zorgen dat niets gebeurd, want dat kan niet!

Dit zijn belangrijke dingen waar je mee zit, daar moet je gewoon over praten, stel je voor dat je zo hard je best doen te negeren en je eetprobleem komt giga terug?!!! Zou dat niet zonde zijn? Onderschap eetproblemen niet, ik heb ze ook gehad en praat er (te) weinig over en soms val ik nog terug in mijn oude gewoontes. Mijn vriend weet dit en ziet het ook en zo sukkelen we weer verder....

Wees niet zo bang joh, ik heb geen makkelijk leven gehad en nu gaat ook niet vlekkeloos en ik heb altijd gedacht: mijn vriend moet gewoon tegen een stootje kunnen, want zo gaat dat hier... (denk over al wel)

Tnx, erg herkenbaar.
Goed te horen dat het wél kan dan..

ja, maar het is niet mijn verleden!

quote:

Op maandag 13 augustus 2007 17:40 schreef mgerben het volgende:

[..]

Nou, da's dus een fundamenteel punt van verschil van inzicht.
Alles van vóór je hem ontmoette mag je onder het kopje 'mijn verleden' zetten en mag je als boekje op de plank zetten.

Als jij er voor kiest om te zeggen dat je het allemaal niet verwerkt hebt en dat het dus je heden is, is dat een keuze. Jij kiest ervoor om in het verleden te leven, het verleden op te rakelen en alles wat er vandaag gebeurt aan het verleden te refereren.


Door die keus te maken om telkens maar over je verleden te blijven malen maak je dat je zelf een willoos slachtoffer wordt van dat verleden.
Als je gewoon zegt 'ok, 't was allemaal naar, biertje, filmpje, sex en strand' neem je gewoon een andere instelling.
Je kiest er niet voor dat die gedachten zoveel invloed hebben. Maar dat krijgen ze pas als jij ze toelaat en gaat malen. En je kiest er wél voor om ze toe te laten.

Inderdaad, ik vind dat je gelijk hebt. Ik zal eens proberen me los te maken, en het anders te zien. Goed omschreven, tnx!

Boekje op de plank dus..

quote:

Op maandag 13 augustus 2007 17:29 schreef Aneurism het volgende:

[..]

Jawel dus, je loopt de boel te verneuken terwijl dit de heerlijkste tijd van een relatie is. Ik snap niet hoe je het kan presteren dat je binnen een paar weken tijd hem al opzadelt met jouw eetstoornis, verleden en weet ik wat.. Echt een totale anti climax voor een jongen. Feit dat hij je nogsteeds geweldig vind is voor mij dan ook een wonder en echt een jongen die je dan maar moet koesteren want ik had al 10x "DOEI, nee... niet maar... DOEI!" gezegd.

Mens doe toch niet zo moeilijk, pak een terrasje... Hij een goede maaltijd, jij een salade fat free.. Hij een biertje, jij een watertje.. En geniet!

Jong, doe toch normaal! Je hebt duidelijk niet goed gelezen! Ik zeg juist bijna niks over hoe ik me voel terwijl ik wel veel te vertellen heb. Ik ben me er heel érg van bewust dat ik moet genieten en zadel hem helemaal nergens mee op! Echt enorm kortzichtig van je dat je zegt dat elke andere jongen al lang weg was. Ik ben geen zichzelf snijdende emo borderliner zoals jij ze blijkbaar vaak ontmoet.

Ik moet wel zeggen dat hij heel erg serieus is, als we wel eens praten over mij, dan is hij altijd degene die erover begint. Hij zegt dat hij wil dat het goed met me gaat en dat ik alles zeg wat ik denk. Ik ben daar dus zelf niet zo'n voorstander van. Hou het ook liever een beetje leuk en luchtig.

Heb ik dus de eerste tijd ook moeite mee gehad. Mijn gevoelens uiten, dingen zeggen waarvan ik helemaal niet wil dat hij ze weet. Maar ik wil ook geen valse start natuurlijk. Dus ik dacht, dan moet hij het maar weten. En als hij er dan geen zin meer in heeft weet ik ook waar ik aan toe ben.

Wat een aantal posters al zeiden, relatie dood-denken, er zelf op aan sturen, te moeilijk maken terwijl het niet hoeft. Ik herken dat wel. En wil het absoluut niet! Maar ik wil ook niet een toneelspelletje spelen. What you see is what you get. En eigenlijk reageert hij supergoed. Dus idd, gewoon van genieten en de balans vinden.

quote:

Op dinsdag 14 augustus 2007 02:20 schreef releaze het volgende:
hoort het ook niet gewoon in deze fase van verliefdheid? dat onzekere, dat jezelf willen zijn maar ook weer bang zijn dat de dingen waar jij zo onzeker over bent in je leven hem ook onzeker over jou zullen maken? ik zeg dit omdat ik er nu ook weer midden in zit. ik zit in een complexe situatie en ben in zn algemeen een complexe meid, wil m'n beste beentje voor zetten voor deze jongen maar zit wel constant met issues in mn hoofd en ik zinder naast mn verliefdheid van de onzekerheid dat het hele complexe gebeuren het de das om gaat doen.
en wie weet is dat ook zo, maar ik heb maar besloten om het gewoon aan te zien, en gewoon op mn gevoel te gaan leven, en kijken waar het schip strand. het is mooi, want als ik het gevoel heb wat te willen zeggen dan doe ik dat gewoon en dan is de druk van de ketel, en loopt het dus niet op en zit ik niet eeuwen lang met een negatief gevoel. En het is gezegd, hij accepteert het voorlopig nog allemaal dus is het probleem opgelost. Ik heb er dagen over lopen analyseren, honderden 'what if' scenarios in mn hoofd gehad en geen een kwam er in de buurt van wat er gebeurde wanneer ik gewoon mn gevoel volgde ipv mn verstand en het hem gewoon vertelde

spannend, absoluut. je bent toch bang voor een negatieve reactie, of dat ie het uitmaakt, je niet meer wilt zien. maar die kans is even zo hard aanwezig (misschien wel groter) als je alleen maar uptight zelfmodererend bezig bent. Jij voelt je daar niet goed bij, en dat straal je uit.

Owyeah, zeker waar! Had hiervoor een hele lange relatie die is begonnen toen ik 18 was, dus toen was ik nóg minder zeker van mezelf. Heb daarna lang gedacht dat het gewoon mijn leeftijd was. Iedereen zal het wel herkennen natuurlijk. Je vriend doet waarschijnlijk precies hetzelfde.
Ik heb alleen bij deze jongen écht het gevoel dat hij alles is wat ik altijd al wilde! Maar daardoor is de angst het te verpesten zo groot, dat ik het juist doe.
Bah, ik heb geen zin in dat geforceerde, mezelf zo leuk mogelijk voordoen. Ik weet dat ik leuk genoeg ben, juist als ik mezelf ben en niet als ik zo op slot zit. Zelf-sabotage suckt!

Toffe post! Ik ga nu pitten, maar ga 'm morgen weer eens lezen en reageren. Heel herkenbaar iig!

En ben ik dat dan zelf schuld?
Je hebt geloof ik nog steeds niet goed gelezen.
Stel je voor dat je iemand tegenkomt, waar je echt serieus mee verder wil. En diegene zou zoiets belangrijks voor je verzwijgen. Dan begin je toch al in een leugen?

But then again, ik ben nog nooit een normale post van jou tegengekomen dus ik ga er niet meer op in.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 14:01 schreef Aneurism het volgende:

[..]

[..]
Ik slaap niet snachts.
[..]

Jij had toch nooit een serieus reactie gehoord, vanwaar die intresse dan ineens?

Jij kan echt niet lezen he> Ik heb dat niet geschreven hoor!