Oh Vivi, dat van je moeder wist ik helemaal niet
![]()
wat erg dat ze kanker heeft. Echt super-rot-ziekte dat. Hier in de directe familie ook veel meegemaakt qua kanker (vader, opa, zus ws. ook) ... Ik voel met je mee (ook al heb je daar helemaal niets aan...), en wat fijn dat je er voor je moeder kunt zijn. Heb je een goede band met haar? Heel veel sterkte
![]()
!!
Wat gaaf, een huisje met een tuin. Ik zat ook in een appartementje drie-hoog, dus trappen op, elke dag, met dikke buik (zwanger van Emma) en een baby (Noa). Niet ideaal! Nu heb ik ook een huis-met-tuin en spelen de kinderen er elke dag in. Gelukkig Dean nog niet zo groot, hij heeft nu nog geen zandbakje nodig
![]()
...
Ik ben gisteren bij de psychologe geweest weer, eigenlijk nog voortvloeiend uit de ziekenhuisopname van Julia. Dat is daar standaard, dat de ouders ook ondersteund worden op die manier. Ik vind het wel heel fijn, wat lekker gaat het hier nu niet. Ik ben eigenlijk gewoon labielig, bah. Elke keer dan weer vrolijk (als het goed gaat en de kinderen lief zijn... ) en dan weer diep in de put (als het met de kinderen niet goed gaat of als ik me helemaal niet lekker voel) en echt van die super-rot-dagen heb ik.
Ik voel me ook best wel opgesloten, wat ook al heb ik een huis-met-tuin en allerlei leuke dingen erin, de kinderen vervelen zich nog best vaak. En simpele dingen zoals naar de speeltuin gaan zijn al een hele opgave met drie kleintjes...zo'n opgave dat ik de moed verlies als k er alleen al aan denk. Speeltuin is niet om de hoek, het is een kwartier lopen met kleintjes, dus ik kan niet even snel, en als Julia moet slapen o.i.d. kan het soms net te lang zijn. En de kinderen slapen ook om en om, heel onhandig maar ja, wat moet je??
Pfft, dat allemaal samen met mijn vermoeidheid die maar niet weggaat, en je hebt een wrak van een Suzanna. Ik voel me ook vaak een beetje 'in de steek gelaten' door familie en vrienden, die hebben gewoon niet door hoe zwaar het voor me is en ik heb geen zin om te gaan 'klagen'. Wat kunnen zij eraan doen (behalve eens wat vaker langskomen misschien, maar ik weet dat dat gewoon niet gaat, tenminste, ik vind het stom dat ik zelf niet eens ergens langs kan komen zonder me een enorme last te voelen... (tja, drie kleintjes meenemen ergens heen is toch een last!)
Maar goed, ik vind het lekker om het even van me af te schrijven, hopelijk vinden jullie het niet erg. Er zitten er hier toch wel wat meer in situaties die op die van mij lijken, al is het maar een klein beetje.