Een volzin

Ergens diep van binnen knaagt er bij iedereen een vragend gevoel. Maandenlang zul je het niet voelen...
Maar dan komt er zo'n vlaag dat je je dingen gaat afvragen. Een concrete vraag en toch niet onder woorden te brengen. Hard er over nadenkend wordt het 'verlangend' gevoel sterker en sterker. Tot dat je op het punt dat je niet meer snapt wat je je eigenlijk afvraagt. Vraagloos ben je dan, met een leeg hoofd.
Een vraag is beantwoord zodra die gesteld is. Zullen we ooit de vraag en dus het antwoord snappen?
Zou er een moment komen dat alles alles is? Dat er een volzin is die alles duidelijk of sterker nog: onzinnig, onbeduidend, irrelevant maakt? Of is de crux nu juist dat er geen antwoord en dus geen vraag is?

't Is niet echt pijn. Geen erge pijn in ieder geval. 't Is een gevoel van volledigheid. Vol en ledig. Niet als de dikke Amerikaan met de volle buik en het ledige hoofd. Maar vol en ledig aangrijpend op het zelfde punt, alsware het Newtons actie-reactie.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 15:48 schreef IHVK het volgende:
Wat is dit voor quasi intellectueel gebrabbel trouwens?

Veel quasi, weinig intellectueel.

Haat?