Regels opstellen voor bevalling en kraamtijd?

Ik sta er ook een beetje van te kijken MeNicole, voor al van dat eerste flesje is voor mij, waarom zou je vriend die niet mogen geven?

Ikzelf stel niet zo'n lijst samen, ik zal wel met mijn vriend en kraamhulp al mijn en zijn wensen doornemen en dan vertrouw ik er op dat het goed komt
Maar ik kan het wel begrijpen dat het voor sommige mensen prettig voelt om alles duidelijk op papier te hebben dus als je dat wilt, dan moet je dat zeker doen.

Ik vind sommige dingen eigenlijk heel logisch. Mijn ouders wisten beide keren wanneer wij naar het ziekenhuis gingen maar ze gingen toch echt niet op de gang staan wachten hoor. Het idee
Ze hebben netjes gewacht tot ik belde dat Eva was geboren, en in Iris' geval dat Jeroen belde, en daarna zijn ze pas naar het ziekenhuis gekomen.
Ik vind dat je het niet kan maken om wel je ouders te vragen en niet je schoonouders, maar dat is mijn persoonlijke mening.
Verder denk ik wat iedereen al zegt "het loopt wel los". Je zult snel genoeg zien in je kraamtijd wat goed gaat en wat anders moet. Het is jullie kind, en jullie huis dus jullie regels.

Ik lees het zo dat MeNicole eerst zelf de baby wilde vasthouden voordat familie enz dat zou doen. Dat had ik ook besproken met mijn man. Bij een keizersnee wel ouders bellen enz, maar mijn man zou dan de enige zijn die voor mij de baby vast zou mogen houden. Lijkt me zo rot als je uit de narcose komt en de halve familie heeft je kind al gezien en aangeraakt en zelf heb je dat nog niet gedaan.

Ik heb een keizersnede gehad en mijn vriend mocht het eerste flesje niet geven. Dat werd door de hoofdzuster gedaan om te kijken of hij goed dronk.

Ik las het ook zo dat MeNicole bedoelde dat zij het eerst wilden vasthouden!

quote:

Op maandag 23 juli 2007 20:15 schreef cattie het volgende:
Ik lees het zo dat MeNicole eerst zelf de baby wilde vasthouden voordat familie enz dat zou doen. Dat had ik ook besproken met mijn man. Bij een keizersnee wel ouders bellen enz, maar mijn man zou dan de enige zijn die voor mij de baby vast zou mogen houden. Lijkt me zo rot als je uit de narcose komt en de halve familie heeft je kind al gezien en aangeraakt en zelf heb je dat nog niet gedaan.

Dat lijkt mij ook hartstikke rot! Gelukkig heeft Karin dat ook goed begrepen, en hoewel het niet nodig was mijn ouders dat ook verteld en die bleven dan ook netjes weg tot ik Iris had geknuffeld.

Oh, op die manier. Mijn ouders en schoonmoeder zijn sowieso pas naar het ziekenhuis gekomen nadat ze het telefoontje hadden gehad dat dat de kinderen geboren waren.

En aangezien dat ook apart op MeNicoles lijst stond dacht ik dat ze bedoelde dat niemand de baby vast mocht houden.

Mijn lief vind dat ik me niet moet bezig houden met dit soort dingen....

Ach, hij weet mijn enthousiasme soms goed te verpesten... Voor hem is het allemaal de 2e keer. Iedere keer als ik met iets zit dan weet hij er alweer antwoord op, ik weet niet hoor maar ik kan me er zo kwaad om maken soms. Mannen....

Maar goed, ik heb dus gezegd dat ik geen bezoek wil in het ziekenhuis, hij vond dat dus al raar. Heerlijk he, 2 verschillende meningen.

Soms denk ik dat ik de enige ben die elke dag met de zwangerschap bezig is.

Ook als je langere tijd in het ziekenhuis ligt, Ticootje?

En ik denk ook dat jij de enige bent die elke dag met de zwangerschap bezig is. Als je al leest in het topic van Hello_Dolly dat veel moeders met de 2e zwangerschap al veel minder bewust mee bezig zijn, dan kan ik me best voorstellen dat de a.s. vaders ook niet altijd met de zwangerschap bezig zijn.

Maar mss heeft hij ook wel een punt Ticootje.
Ik vond het heel bijzonder om vrij snel (na een uurtje of 1,5/2) mijn kind te kunnen laten zien aan onze ouders.
Ook in het ziekenhuis.
Ik was zo onbeschrijvelijk trots en wilde dat graag delen.

Ik kan zijn mening wel delen Ticootje. -persoonlijk-
Maar het gaat er toch vnl om dat je niet je hele achterneven en nichtenfamilie en gezellige tantens en ooms op bezoek wilt?

Pruk, wat vindt je vriend/man er eigenlijk van? Als hij er geen problemen mee heeft dat jij je schoonouders niet wil inlichten als je begint met bevallen, dan zou ik er verder geen probleem van maken. Als hij ze wél graag wil inlichten, dan zou ik hem dat ook wel gunnen (het is voor hem immers ook heel spannend), maar dan wel van te voren duidelijk maken (en dat kan hij dan het beste doen) dat je liever niet hebt dat ze naar het ziekenhuis komen.

Wat betreft bezoek: kraamhulpen zijn er echt geweldig in om die regels te handhaven, die hakken vaker met dat bijltje en het is best goed er van te voren een beetje over na te denken en dat dan met haar te bespreken. Ik had een soort 'code' met haar, waarmee ik stilletjes kon laten weten dat het genoeg was en dan stuurde zij me met kind en al naar bed en werkte het bezoek de deur uit. Verder hebben wij gewoon de geboortekaartjes een paar dagen later verstuurd, dat hielp enorm in het bezoek. En met schoonouders/ouders blijft het nu eenmaal voor veel mensen schipperen (mijn schoonmoeder kan niet zelfstandig het huis uit, dus we hebben dat probleem nooit gehad, maar het is zo'n lief mens dat ik niet denk dat het anders wel problematisch geweest zou zijn).

Maarre...

quote:

Op maandag 23 juli 2007 13:39 schreef Pruk het volgende:

[..]

Teugels laten vieren is niet iets wat echt bij Pruk past Helaas.

Ik denk dat je jezelf, je vriend/man en je toekomstige kindje een ENORME dienst bewijst door daar dan zo snel mogelijk aan te gaan werken. Niet alleen wat betreft bezoek en omgang met je schoonouders, maar in ongeveer ELK aspect van een kind krijgen en daarna verzorgen en opvoeden zul je dat echt moeten kunnen, anders wordt het voor iedereen een drama. Bijna niets zal gaan lopen zoals je van te voren in je hoofd had, het is constant aanpassen, constant flexibel zijn, constant improviseren en vooral heel vaak denken "als het niet precies gaat op de manier die ik had gedacht is het eigenlijk ook wel goed" . Als je nu al weet dat dat een zwak punt van je is, dan zou ik er nu alle prioriteit aan geven om daar aan te gaan werken. [/einde preekmodus]

Wat ik eigenlijk ook nog wilde zeggen... toen ik met dat lijstje bezig was werd het alleen maar steeds groter en groter. Meer en meer dingen die je in de hand wilt houden, je kan niet altijd alles zelf in de hand hebben... En ik ging er steeds meer tegenop zien, vooral mn schoonmoeder die in haar enthousiasme nog wel eens over mn grenzen heen walst zeg maar. Maar nu ik het wat meer laat rusten verandert dat gelukkig ook.
Ik probeer me in haar enthousiasme te verplaatsen, maar hou daarbij ook wel mijn eigen gevoel in de gaten. En dan lijkt ze ineens veel minder een boeman (want dat is ze eigenlijk helemaal niet, alleen maar een dolenthousiaste oma).

Wat je zou kunnen doen, ook om niet onnodig op schoonouderlijke tenen te trappen , is een soort lijstje maken voor je man, wat je beslist niet wilt. Bij voorbeeld in geval van een KS, ik noem maar wat.

Dan kan hij daar tegen die tijd een beetje op letten, en stoot je niemand voor het hoofd.

Dat jij je moeder bij de bevalling wilt is je goed recht, daar hoef je imo dan niet automatisch ook je schoonmoeder bij te vragen. Ik denk wel dat je het niet kunt maken om ze lang na de bevalling weg te houden, het is ook hun kleinkind, waar ze misschien wel helemaal dol op ziijn. (Waardeloze schoonouders zijn nl niet per defintie ook waardeloze grootouders ).

Hou er rekening mee dat je best van te voren kunt bedenken dat je je moeder bij de bevalling wil, maar op het moment dat het echt zover is, er niet aan moet denken... Spreek dat dan wel van te voren met haar af .

_{Ik dacht altijd dat ik als een soort klittenbal aan Hub zou hangen tijdens de bevalling. Niet was minder waar, hij moest braaf op een stoeltje een meter of wat van me vandaan zitten (hij rook naar koffie nl ), en als ie wat zei, kon ik alleen maar puffen "Hou. Je. Mond." Heel knus was het .}

[ Bericht 1% gewijzigd door Leah op 23-07-2007 21:30:53 (ik bedoelde bijvoorbeeld, geen borstvoeding :D) ]

quote:

Op maandag 23 juli 2007 21:14 schreef Leah het volgende:

_{Ik dacht altijd dat ik als een soort klittenbal aan Hub zou hangen tijdens de bevalling. Niet was minder waar, hij moest braaf op een stoeltje een meter of wat van me vandaan zitten (hij rook naar koffie nl ), en als ie wat zei, kon ik alleen maar puffen "Hou. Je. Mond." Heel knus was het .}

!

quote:

Op maandag 23 juli 2007 21:09 schreef Nijna het volgende:
wel eens over mn grenzen heen walst zeg maar. Maar nu ik het wat meer laat rusten verandert dat gelukkig ook.
Ik probeer me in haar enthousiasme te verplaatsen, maar hou daarbij ook wel mijn eigen gevoel in de gaten. En dan lijkt ze ineens veel minder een boeman (want dat is ze eigenlijk helemaal niet, alleen maar een dolenthousiaste oma).

Weet je wat ook helpt? Stel dat je een zoon krijgt, zou jij het leuk vinden om later op een zijspoor gezet te worden?
Dat hielp bij mij echt, toen ik me dat realiseerde. Het kindje is voor schoonouders net zo kleinkind als voor je eigen ouders. Jouw gevoel is er misschien anders bij (bij mij wel), maar hun gevoel voor het kindje niet.

Het belangrijkste is het denk ik dat je man en jij het eens zijn. Dat je weet dat hij je steunt en achter je staat. Dat jullie het eens zijn, over wat je nu doet, wat je tijdens de bevalling wilt en hoe het tijdens de kraamtijd gaat.
Als je alleen je moeder bij de bevalling zelf wilt, en je man, is dat niet raar. Je kunt het, denk ik, alleen niet maken om je schoonmoeder na de bevalling pas heel laat te bellen. Wat er ook gebeurd is tussen jullie. Het is toch zijn moeder en zij krijgt ook een kleinkind. Daarnaast lijkt het me voor de toekomst niet verstandig het zo te spelen.

Wat Leah zegt is wel heel zinnig idd. Probeer je eens in te beelden dat jouw kind ooit een keer een kind krijgt en dan mag je dus pas heel laat komen nadat de andere opa en oma al uitgebreid zijn geweest. Lijkt mij persoonlijk echt vreselijk.

quote:

Op maandag 23 juli 2007 20:29 schreef Ticootje het volgende:
Mijn lief vind dat ik me niet moet bezig houden met dit soort dingen....

Ach, hij weet mijn enthousiasme soms goed te verpesten... Voor hem is het allemaal de 2e keer. Iedere keer als ik met iets zit dan weet hij er alweer antwoord op, ik weet niet hoor maar ik kan me er zo kwaad om maken soms. Mannen....

Maar goed, ik heb dus gezegd dat ik geen bezoek wil in het ziekenhuis, hij vond dat dus al raar. Heerlijk he, 2 verschillende meningen.

Soms denk ik dat ik de enige ben die elke dag met de zwangerschap bezig is.

Dat had ik ook hoor Ticootje, dat is toch een beetje inherent aan het feit van het hebben van een partner met kinderen uit een vorige relatie. Het is toch jammer dat hij dat allemaal al wél een keer (of meerdere keren) heeft meegemaakt.

@ Purk, ook ik vind het eigenlijk niet kunnen om je eigen ouders wel te laten komen en je schoonouders niet. Het zijn natuurlijk net zo goed de opa en oma van je kindje. Leah zegt het enorm goed idd

Verder mbt bevallingsplannen etc; het loopt toch altijd anders!
Dus, ook Phileine sprak wijze woorden, doe er echt je voordeel mee, anders ga je het nog zwaar krijgen.

Ik heb zelf wel de geboortekaartjes pas na een week verstuurd
Eerst even lekker aan elkaar wennen

quote:

Op maandag 23 juli 2007 21:17 schreef Leah het volgende:

[..]

Weet je wat ook helpt? Stel dat je een zoon krijgt, zou jij het leuk vinden om later op een zijspoor gezet te worden?
Dat hielp bij mij echt, toen ik me dat realiseerde. Het kindje is voor schoonouders net zo kleinkind als voor je eigen ouders. Jouw gevoel is er misschien anders bij (bij mij wel), maar hun gevoel voor het kindje niet.

Dat soort dingen helpen inderdaad wel.
Het klopt wel wat je zegt, mijn gevoel is er anders bij dan bij mn eigen ouders. Maar ze zijn allebei evenveel opa en oma. Dus wat dat betreft zou ik niet de een wel laten komen en de ander niet.

Ik krijg alleen soms wel nu al enorme bezit-drang (of hoe je het noemen wilt) als ik de a.s. grootouders hoor over logeren in de toekomst en dat soort dingen. Moet er nog even niet aan denken (maar daar groei je vast ook wel in... ). Eerst moet die kleine nog maar even blijven zitten en moet ik niet teveel op zaken vooruit lopen. Want alle beren die ik op de weg zie zijn er misschien niet eens dus daar hoef ik me nu nog geen zorgen over te maken.

quote:

Op maandag 23 juli 2007 21:17 schreef Leah het volgende:

[..]

Weet je wat ook helpt? Stel dat je een zoon krijgt, zou jij het leuk vinden om later op een zijspoor gezet te worden?
Dat hielp bij mij echt, toen ik me dat realiseerde. Het kindje is voor schoonouders net zo kleinkind als voor je eigen ouders. Jouw gevoel is er misschien anders bij (bij mij wel), maar hun gevoel voor het kindje niet.

Dat is ook precies wat mij helpt!
En met twee zonen probeer ik dan ook maar te leven met: Doe wat u wilt dat u niet geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Een (klein)kind is een tweesnijdend zwaard. (Maar echt, zo ervaar ik het wel. Wapen en tegelijkertijd ontwapenend )

quote:

Op maandag 23 juli 2007 22:28 schreef kozakken het volgende:

[..]

Wapen en tegelijkertijd ontwapenend )

Oh.. en verder ook nog:
Alles moet groeien. Net zo goed moeten de beide grootouders ook in die rol groeien.
Mijn vader heeft (ook al kon en mocht hij gerust) beider onzer mannen niet vastgehad voordat ze bijna een week oud waren.
Ze waren meer voor de 'oma's'. Niet omdat hij geen kans kreeg (nou ja... ) Maar ook omdat hij het veel te klein en te enkel vond.
Dat is gegroeid, kan ik je melden.

Net zo goed als dat mijn ouders heel andere opa en oma zijn, dan zijn ouders. Dat moet je ook maar loslaten.
(Net zo goed als de eerste paar keer dat manlief de luiers verschoont/ het badje doet/ je kind de trap afdraagt en ga zo maar verder )

Ze zeggen dat loslaten al begint vanaf het eerste moment.
Nou... daar is geen woord van gelogen.

quote:

Op maandag 23 juli 2007 22:28 schreef Nijna het volgende:

als ik de a.s. grootouders hoor over logeren in de toekomst en dat soort dingen. Moet er nog even niet aan denken (maar daar groei je vast ook wel in... ).

Mijn kind ging pas logeren toen ie drie was . Na drie jaar drammen van MIJN ouders . Na twee uur hebben ze hem rap weer terug gebracht .
Voor zowel ouders als schoonouders geldt, het is ons kind, en als wij vinden dat iets wel/niet kan, dan gaat het zo. Maar ik maak daar dus geen onderscheid in, of het moet de afstand zijn, het is wat lullig als je 150 km moet rijden om de verloren kleinzoon terug te brengen.

Nu ken ik ook iemand waarin ik het me heeeel goed kan voorstellen dat je je schoonouders nooit meer wilt zien, die hebben het ook echt te bont gemaakt, maar dat zou ook voor eigen ouders kunnen gelden.

Ik vind het vreselijk als kleinkinderen als wapens worden gebruikt, maar ik ken de verhalen wel van wanhopige grootouders die op eieren lopen omdat ze bang zijn om maar iets verkeerds te doen. En natuurlijk doen ze in de ogen van (meestal) de schoondochter toch wel iets fout waarna ze direct gestraft worden en ze hun kleinkinderen weer een tijd niet mogen zien.

Sterker nog, in mijn directe omgeving zie ik daar 2 mensen kapot aan gaan. En natuurlijk heeft iedereen zijn fouten en zij zullen vast niet de perfecte schoonouders zijn, maar wat hen wordt aangedaan is echt wreed.

Ja, net zo goed als vervelende schoonouders, bestaan er ook vervelende schoondochters. Helaas. Dat soort verhalen ligt ook altijd erg ingewikkeld natuurlijk.

Maar goed, daar ging het eigenlijk niet over .

Eigenlijk niet, maar indirect ging het hier ook wel over natuurlijk.
Maar ik ben het met je eens dat de relatie schoondochters/schoonouders wel een apart topic waard is.

Want ik ben zelf ook niet zonder zonden op dit punt