Attention!!!!! Het volgende lange verhaal is waarschijnlijk alleen interessant als je jezelf een beetje kunt vinden in de topic titel.
Ik ben een jonge man van 25 jaar en heb dus zoals de topictitel al zegt nog nooit enige vorm van liefde mogen ervaren. Ik had tot mijn 24 zelfs nog nooit seks gehad. 1 van mijn normen en waarden was dat de eerste keer zou moeten gebeuren met iemand waar ik van hield. Echter al de vrouwen waar ik veliefd op ben geweest tot mijn 24ste waren voor mij onbereikbaar. Noem me shallow maar ben tot nu toe alleen maar verliefd geworden op mooie sociaal onderlegde vrouwen/meiden die zeer goed in de markt liggen bij de meeste mannen. Echter is verliefd worden niet iets waar je bewust voor kiest, maar iets wat je overkomt. Zelf ben ik echter zeer 'incompatible' met vrouwen waardoor al mijn liefdes tot nu toe ver buiten mijn bereik lagen. Met ‘incompatible’ bedoel ik dat ik de sociale capaciteiten mis om een vrouw voor mij te kunnen winnen.
Echter heb ik op mijn 24ste een punt bereikt dat ik het maagd zijn goed zat was en besloten had mijn normen en waarden te laten vallen en seks te hebben met de eerste beste gewillige dame die op mijn pad terecht zou komen. Een avondje uit, veel alcohol en verstand op nul en het was gebeurd, in eerste instantie viel er een enorme (maatschappelijke) last van mijn rug dat ik niet meer behoorde tot de 'maagden'. Echter de keerzijde was toch dat ik het gevoel had iets moois weggegooid te hebben aan iemand waar ik absoluut geen gevoelens voor had. Dit gebeuren heeft me doen beseffen dat seks zonder liefde voor mij vrijwel betekenloos is en zeer zeker geen oplossing voor mijn probleem
Ik ben nu oud genoeg om mezelf goed in te schatten, en ben me dus zeer bewust dat ik een vrij zekere toekomst tegemoet ga zonder liefde. Dit vooruitzocht stemt mij zeer somber. Tuurlijk probeer ik mijn gedachten te focussen op andere dingen in het leven. Ben bijna klaar met studeren en heb op gebied van carriere kansen een mooie toekomst tegemoet. Echter wordt dit zwaar overschaduwt door mijn gemis aan liefde. Zo erg zelfs dat ik weinig nut meer in het leven zie. Niet dat ik zelfmoord zou plegen, heb mijzelf bij een bijna dood ervaring plechtig gezworen zoiets nooit te doen. Tijdens deze bijna dood ervaring werd ik mij enorm bewust van de liefde die ik koester voor mijn naasten (familie). En ik hun nooit en te nimmer hun dit zou kunnen aandoen.
Maar ja hoe nu verder te gaan, leef het leven nu dag bij dag en soms gaat het een tijdje goed. Echter zijn het de kleine dingetjes om mijn heen die kunnen zorgen voor een enorme geestelijke terugval. Paartjes op straat vrienden die een vriendin krijgen of gaan samen wonen. Al deze dingen doen mij herinneren wat voor loser ik wel niet ben op het gebied van liefde. Ik weet zeker dat hier op fok mensen zijn die een soort dergelijke situatie zitten. In mijn omgeving ken ik een paar gasten die volgens mij ook in een dergelijke situatie verkeren, echter durf ik niet met hun over deze kwestie te praten aangezien ik me er erg voor schaam.
Ikzelf heb een paar mogelijke oplossingen bedacht, als ze echter uitvoerbaar zijn is een tweede
A. Accepteer dat ik een leven zonder liefde tegemoet ga en proberen te genieten van de rest wat het leven te bieden heeft.
B. Elke dag proberen mezelf zo te focussen op mijn werk/studie zodat ik geen tijd heb om over mijn gemis na te denken.
C. Een relatie aangaan met iemand waar ik niet verliefd op ben en hopen dat die liefde na een tijdje vanzelf komt.
D. Emigreren naar het buitenland en hopen dat je in een ander land meer compatible bent met de vrouwen.
Ach ja het zijn slechts een paar opties waarvan ik denk hoe andere mannen het zouden kunnen 'overleven'.
Ik ben zeer benieuwd of er mannen zijn die zich hierin herkennen en hoe zei hiermee omgaan in het leven.
It doesnt matter what your name is!!!!!