Eigenlijk schieten alle woorden tekort maar ik zal het toch proberen te beschrijven.
Alle eer die er bestaat komt Prince toe, niemand die dat na de fenomale zaterdag avond/nacht nog kan ontkennen. Beste entertainer: Prince. Beste gitarist: Prince. Beste bassist: Prince. Beste zanger: Prince. Beste pianist: Prince. Beste danser: Prince. Beste muzikant: Prince.
Vrijdag (31 augustus) vroeg in de ochtend vertrokken naar Londen. Het hotel waar ik en mijn moeder in verbleven was het Novotel London Excel. Dit was vanaf Stansted Airport makkelijk te bereiken. Eerst de trein naar Liverpool St. en daarna de metro via Bank naar Costum House, daarna een minuutje lopen en je bent er. Het is een heel mooi en verzorgt hotel, uitgebreid en lekker ontbijt, aardige mensen/personeel, mooie kamers, kortom een aanrader. Hemelsbreed licht het heel dicht bij de O2 arena, vanaf het terras heb je er een prachtig uitzicht op. Voor de rest vrijdag heel de dag Londen in geweest.
Dan nu de zaterdag, de dag der dagen, de dag waar ik al weken/maanden naartoe aan het leven was, de dag van mijn eerste Prince concert en wellicht aftershow, de dag waarop ik mijn purperen held voor het eerst met mijn eigen ogen kon gaan bewonderen. Die dag al vol in spanning opgestaan en tegen de middag een beetje in de buurt van het hotel rondgelopen om te kijken hoe we het beste naar de O2 toe konden lopen. Na een uurtje te hebben gewandeld bleek dat dus vrijwel onmogelijk te zijn. Even later bij het hotel legde de barman uit dat het lopend niet te doen was en dat het handiger was om met de metro te gaan.
Van te voren probeerde ik me al een beetje een soort van beeld te vormen van het concert. Ik heb hier een stuk of 25 concerten op dvd dus je hoopt altijd op bepaalde soortgelijke stukjes die je graag zou willen zien of hoe het concert er ongeveer uit zou gaan zien. Je hebt altijd je voorkeuren. Ik had op housequake.com al gelezen van de piano set die soms in de show zat en daar hoopte ik op. Ook had ik al de hele week het nummer 'The One' in mijn hoofd op de manier/versie zoals deze ten gehore werd gebracht op de Musicology tour bootleg dvd, ik had het die ochtend zelfs nog gedraaid.
Om vijf uur richting de O2 gegaan om daar rond half zes in de rij te gaan staan voor de aftershow tickets (omdat ticketmaster te lui is geweest ze op te sturen), AnnaStesia bedankt voor deze tip want om zes uur stond er echt een giga rij. De O2 zelf met al de eettentjes ziet er gezellig en ruimtelijk uit. Je kan goed zien dat het allemaal nog nieuw is en in sommige delen zijn ze nog aan het bouwen. Op naar de stoeltjes, lower trier 112 row F, leken op het eerste gezicht zeker niet de beste plaatsen (gelukkig ook niet de slechtste). (Zie op het plaatje hieronder linksboven bij het kleine rode rondje waar wij zaten.)
![]()
De sfeer was voordat het concert begon al fantastisch, de wave ging meerdere malen door de arena, en je kon de magie gewoon al voelen waardoor ik stiekem al steeds meer ging hopen op een aftershow. Naast mij zat een man die jaloers tegen mij en mijn moeder zei: "You've got the best seats, that's where he and the band come out, you can see him going into the box". Ik had op housequake.com al gelezen dat Prince d.m.v. een zwarte doos/flightcase naar en onder het podium gereden zou worden. Dus vanaf dat moment stond ik, over de reling hangend, langs een randje van het zwarte gordijn te turen. Verder viel het me tijdens het voorprogramma al op dat het geluid goed was, veel beter dan ik van te voren gedacht had. Ik was zo gefocust op het moment waarop Prince in zijn 'black box' zou stappen dat ik het amper doorhad dat de bandleden en Will.i.am al langsliepen. Twee seconden later zag ik Prince in zijn 'black box' stappen en samen met de band naar het podium begeven, even later begon het concert met de introstem van '1999' waarna Prince in de rook uit het podium verrees.
Ik zal verder niet teveel ingaan op de setlist omdat ik die hierboven al heb gepost. Ook de muziek zelf zal ik niet zoveel kunnen beschrijven, het is zoals Prince zelf zegt: "If you can describe it, it ain't funky"
Prince was vanaf het eerste moment al in een uitzonderlijk goede bui. Je kon meteen zien dat hij er ontzettend veel zin in had. Hij lachte maakte grapjes met het publiek en er was echt een soort van interactie. Het grootste gedeelte van de show was hij te vinden tussen midden van het teken en het rechteruitsteeksel (zie rode rondje op de foto). Daardoor hadden ik en mijn moeder bijna heel de tijd wel een goed zicht en stonden we niet vaak tegen zijn rug aan te kijken. De interactie tussen Prince en de band was weergaloos, hij is bezig met zijn show en tegelijkertijd dirigeert hij zijn 10 koppige band die op ieder klein teken van de meester kan veranderen van ritme, melodie, tempo etc. Vooral tussen Prince en Maceo Parker was er echt een soort magie. Maceo, die ontzettend veel ruimte en erkenning kreeg van Prince en publiek, blies werkelijk de sterren van de hemel. Tijdens 'Musicology' ging Maceo helemaal los en ook Will.i.am deed tijdens dit nummer een gastoptreden en rapte er even wat tussendoor. 'Satisfied' wat niet mijn meest favoriete nummer is werd door Prince zo prachtig gezongen en bevatte ook nog 'The Rules'.
Toen Prince de intro van 'The Question Of You' speelde en over ging op 'The One' steeg ik zowat op. Waar ik op gehoopt had gebeurde, het was de ongeveer de versie zoals op de Musicology tour (inclusief Fallin' Alicia Keys) alleen dat was deze nog vele malen beter. Hij zong het met zoveel emotie en eindigde uiteindelijk het nummer met 1 van die o zo emotionele schreeuwen van hem. Na dit hoogtepunt nam hij plaats achter zijn piano die was gesitueerd op het krullende linker uitsteeksel gedeelte van het teken (zie paarse rondje op de foto). De piano stond zo opgesteld dat hij precies met zijn gezicht naar ons toe zat en hij begon aan de piano sessie waar ik zo op gehoopt had.
Na de piano sessie toen de band weer terug kwam pakte hij tijdens 'Black Sweat' de basgitaar waar hij nog even tijdens zijn bassolo zijn fenomenale bas skils toonde. Tijdens het volgende nummer riep hij dat hij graag vannacht nog even door ging at 3121. Het drong pas wat later tot me door maar hij zei dus echt dat er een aftershow kwam vanavond.
Hij gaf vier encores (zie setlist). 1 van die encores was een synthesizer set waar hij zoiets deed als zijn eigen nummers sampelen/mixen en er deels zelf doorheen speelt en zingt en zo snel nog wat hits kan afwerken. Het was zoiets als Prince als dj. Ik had hem zoiets nog nooit zien doen dus was er wel blij verrast door dat hij weer iets nieuws deed. Hij heeft verschillende keren die avond geroepen dat hij te veel hits had en zo weinig tijd en dat bleek wel. Het purperen genie eindigde het concert met een overdonderende versie van 'Let's Go Crazy'. De band liep weer van het podium en Prince werd in zijn 'black box' weer langs gereden. Toen de band kwam aangelopen hing ik over de reling om te proberen een handje te krijgen van wat bandleden. Greg Boyer sprong omhoog om me een high five te geven en toen Maceo even later langsliep gaf hij me een handje. De band was weg, het licht ging aan en ik stond helemaal te trillen.
Tijdens het uilopen van de O2 arena had werkelijk iedereen een lach op z'n gezicht. Het concert was zoveel beter geweest dan ik had durven dromen. Dan op naar de Indigo2, dat was iets makkelijker gezegd dan gedaan. Er waren hier en daar wat opstoppingen om van ingang/uitgang H naar de indigo2 te komen. Eenmaal bij de indigo2 aangekomen stond er een ontzettend lange rij die zeer ver tot buiten doorliep. Achter ons sloot nog een Prince look-a-like aan, waardoor het wachten minder lang leek te duren. Tijdens het wachten werd er door de mensen van de Indigo2 wel honderd keer gezegd dat het verboden was om binnen foto's te maken. De rij was zogezegd heel lang, maar toen de deuren van de Indigo2 eenmaal openden waren we, nadat mijn paspoort nog even werd bekeken voor mijn leeftijd, snel binnen.
Eenmaal binnen waren er al allerlei technici bezig met de pedalen neer te leggen en versterker aan te sluiten, 1 van Prince zijn gitaar technici kwam met de Hohner op om deze even te testen en naar behoren af te stellen. De sfeer werd beter en beter.
Het barpersoneel in de Indigo2 was werkelijk waardeloos. Ze waren veel te langzaam met te weinig man en deden alles op een ingewikkelde manier inschenken waardoor het alleen maar langer duurde. Dus na een twintigtal minuten in de rij te hebben gestaan voor twee biertjes was het binnen zo goed als vol. Ik was net weer terug bij mijn moeder met de gehaalde biertjes toen er opeens een geschreeuw klonk. Iedereen die beneden in de zaal stond keek omhoog en zag daar Prince tussen het publiek op het balkon staan. Hij lachte en deed alsof hij zijn hoed naar beneden ging gooien. Toen dit eenmaal gebeurd was duurde het nog geen minuut en Prince en band stonden op het podium.
Ik en mijn moeder stonden denk ik precies midden in het publiek op een meter of acht van de man vandaan. Nooit gedacht dat ik ooit zo dichtbij hem in de buurt zou kunnen komen. Op de een of andere manier moest ik al aan het begin van de aftershow aan het Prince/Tamar nummer 'Redhead Stepchild' denken, maar zei tegen mezelf dat een Tamar nummer waarschijnlijk nooit meer ten gehore zou worden gebracht. Tijdens de aftershow haalde Prince werkelijk alles uit de kast. Enerzijds verscheurde hij zijn gitaar en bracht hij de meest fabuleuze solo's ten gehore, anderzijds leverde hij een uitmuntende vocale prestatie bij 'Gotta Broken Heart Again', waar hij tijdens het zingen met zijn rechter hand aan Renato aangaf hoe de piano melodie moest lopen.
Je kon goed merken dat het 'gewone' concert meer voor de fans is, waar hij de hits speelt. En dat hij de aftershows voor zichzelf doet, waar hij speelt wat hij (en de band) leuk vinden om te spelen, dus ook af en toe wat covers. Dat hij na al die jaren nog steeds die aftershows speelt kan alleen maar verklaren dat hij muziek leeft en ademt. Hij hoeft het voor niemand meer te doen, hij heeft zich op alle vlakken als artiest en muziekant bewezen, maar toch blijf hij het doen omdat hij simpelweg voor en met de muziek leeft en niet zonder kan.
De intimiteit in een 'klein' zaaltje (2500 man) als deze is nog zoveel specialer als tijdens het eerdere concert van die avond. Ook de Prince als dirigent van zijn band komt hier nog veel meer tot zijn recht. Al de tekens, signalen, het aanwijzen van bandleden voor solo's, de "stop on the one", "just the drum", "drum and bass", "Maceo blow your horn" etc. Dan pas zie je echt hoe goed de band is en hoe goed ze zijn ingespeeld op de meester zelf. Maceo kreeg hier net als tijdens het eerdere concert weer heel veel tijd en erkenning van Prince en publiek. Shelby en Marva King, waar ik van tevoren nog niet zo'n beeld van gevormd had, waren net als de rest in topvorm. Bij 'Love Is A Losing Game' ging ze zo op in haar zang dat ze zowat de controle over haarzelf verloor. Na een uiterst funky versie van 'Alphabet Street' leek de aftershow te zijn afgelopen, maar Prince kwam weer terug en nam deze keer Will.i.am mee die, als Prince het hem even aangaf, mocht rappen tijdens 'Get On The Boat'. Prince legde zijn Hohner op de handen van het publiek en verdween samen met zijn band, terwijl de gitaar technici probeerden de gitaar terug te krijgen van het publiek.
Het publiek begon met het allom bekende 'whooo eeeeyyy ooohhh whoohoo'. De technici kwamen weer op het podium en begonnen de pedalen op te ruimen en de keyboards te ontkoppelen. Even later gingen de zaallichten en de zaalmuziek weer aan. Mijn moeder wilde net als vele andere snel naar buiten, maar ik was een beetje aan het treuzelen omdat ik nog even wilde blijven hangen. Todat er plots weer gegil klonk en opeens Prince en de band weer op het podium verschenen en iedereen weer terug de zaal in probeerde te rennen. Ik die gelukkig nog in het midden van de zaal stond rende naar het podium en stond opeens op twee meter afstand van His Royal Badness, nooit gedacht dat ik ooit zo dicht bij hem zou kunnen komen. De technici die snel mee kwamen gerend gingen als een gek weer aan de slag om de apparatuur weer aan te sluiten. Hij en Shelby zetten een geweldige versie van 'Redhead Stepchild' neer, vol met gitaarsolo's ook zong Prince nog een stukje van het eerder door het publiek gezongen 'whooo eeeeyyy ooohhh whoohoo' Prince eindigde in een korte, maar zeer krachtige Prince-schreeuw zoals we die van hem kennen, riep: "Thank you London" en ging van het podium, het doek ging dicht en de lichten en zaalmuziek aan.
Om 3 uur stonden mijn moeder en ik bij de taxiplaats om terug te gaan naar het hotel, waar we nog een uur hebben moeten wachten totdat we eindelijk aan de beurt waren voor een taxi. Om vier uur aangekomen in het hotel viel ik meteen als een blok in slaap. De volgende dag werd ik wakker wetende dat ik iets unieks meegemaakt had. Veel mensen zullen het niet snappen, maar als je hem live ziet dan begrijp je pas echt dat je in de aanwezigheid bent van een muziekaal genie. Take you higher, zoals hij dat wel eens heeft gezongen werd letterlijk. Sinds zaterdag zweef ik en ben gelukkig nog steeds niet geland.