Genderdysforie, deel 8

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 00:51 schreef TheHamsterSlayer het volgende:

[..]

Omdat een transsexueel geen vrouw is, noch een man. Misschien qua gedrag een vrouw, maar qua lichaam absoluut niet....

Maar dat is nu juist waar wij allen nu al zo lang mee worstelen. Omdat de geest vrouw is, en 't lichaam man (of, zoals bij kerels als Wonderer, andersom). En aangezien het onmogelijk is gebleken het de geest aan het lichaam aan te passen (niet dat ze 't niet geprobeerd hebben, maar de zelfmoordstatistieken werden wat hoog) wordt nu het omgekeerde gedaan.

Wat jij kwa gedrag ziet, dat is de persoon. Zijn/haar lichaam is slechts een schilletje er omheen, en om die persoon goed te laten functioneren moest daar even wat groot onderhoud aan gepleegd worden.

quote:

(inhakend op dat er zoveel 'vrouwen' op dit topic reageren, want fysiek gezien zijn transsexuelen geen vrouwen, en normaal gesproken beoordeel je iemand of diegene man of vrouw is door naar het geslachtsoorgaan te kijken, en dan een orgaan dat bij de geboorte al aanwezig is/was...)

Iedereen heeft 5 geslachtsdeterminanten, die helemaal los van elkaar staan:

1. genetisch geslacht (46,XX, 46,XY, of exotischere combinaties zoals 45,XO of 47,XXY)
2. hormonaal geslacht (of testosteron of oestrogenen dominant zijn)
3. genitaal geslacht (piemeltje, vagina, of iets er tussen in)
4. lichaamsbouw (secundaire seksuele kenmerken zoals borsten, baargroei, zware stem en lichaamslucht, waarbij alle combinaties mogelijk zijn)
5. geslachtsidentiteit (wie je je voelt te zijn)

Haast alle combinaties zijn mogelijk. Er zijn zelfs vrouwen die genetisch 46,XY zijn (man dus), die een vagina hebben en kinderen op de wereld hebben gezet. Of mannen met piemel die 46,XX zijn. Geen van de 4 eerste kenmerken lijkt voor de volle 100% het 5de kenmerk te bepalen.

Als je wel een manier weet om in 100% van de gevallen 't geslacht te bepalen zonder 't gewoon aan de persoon in kwestie te vragen dan is 't internationaal olympisch comité denk ik wel geďnteresseerd. Die hebben dat een paar jaar terug geprobeerd, en dat is toen een beetje mis gegaan. Ach, die paar vrouwen die op basis van een bloedtest als man werden aangewezen, dat was zo erg nog niet, maar ze werden door een rechtszaak gedwongen dezelfde test op de mannelijke deelnemers los te laten, en 't idee dat een aantal van die mannen misschien als vrouw zou worden aangemerkt werd hun iets te veel (de watjes).

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 08:19 schreef BetaWolff het volgende:

[..]

Daar ben ik het niet mee eens. Een kritische blik is wat mij betreft welkom, mits iemand het er niet om doet om te beledigen.

ff kijken naar zijn profiel:
Beroep: Voltijd Fokken en masturberen
Hobbies/interesses: Masturberen, porno, (gevechts)vliegtuigen, raketjes .........
Nou dat belooft veel goeds...

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 00:51 schreef TheHamsterSlayer het volgende:

[..]

Omdat een transsexueel geen vrouw is, noch een man. Misschien qua gedrag een vrouw, maar qua lichaam absoluut niet....(inhakend op dat er zoveel 'vrouwen' op dit topic reageren, want fysiek gezien zijn transsexuelen geen vrouwen, en normaal gesproken beoordeel je iemand of diegene man of vrouw is door naar het geslachtsoorgaan te kijken, en dan een orgaan dat bij de geboorte al aanwezig is/was...)

Ik snap je "probleem" niet echt,....
Een transseksueel zal lichamelijk nooit echt 100% een vrouw of man kunnen worden, dat is bekend...

Maar als hij of zij na... laten we het maar "modificatie" noemen, op een man of vrouw lijkt.
Wat is dan het probleem om hem / haar ook zo te behandelen?

Er zijn binnen FOK al zoveel discussies geweest over een transseksueel wel of niet man cq vrouw zijn. Ik was net zo blij dat we daar in dit onderwerp redelijk van verschoond bleven. Het is nl ook een eindeloze discussie. Vandaar dat ik dan liever zie dat de persoon in kwestie bv een onderwerp opent als "Is een man naar vrouw transseksueel na de operatie een vrouw ?" . Kijk, zo'n discussie durven beginnen als je vind dat wij geen echte vrouwen zijn, dan toon je beetje moed. Maar niet ons hier aanvallen in een onderwerp waar dat helemaal niet ter discussie staat, en waar we eigenlijk elkaar en anderen willen helpen ! Als ik dat laatste verkeerd zie, hoor ik het graag. Maar ik denk als we in dit onderwerp gaan discussiëren daarover, een stukje veiligheid voor mensen die uit de kast proberen te komen weg is ! Ook al is dit anoniem. Ook anoniem kan het heel pijnlijk zijn om je aangevallen te voelen.
(en vanaf nu ben ik de rest van de dag op familiebezoek, uur rijden)

quote:

Ach, die paar vrouwen die op basis van een bloedtest als man werden aangewezen, dat was zo erg nog niet, maar ze werden door een rechtszaak gedwongen dezelfde test op de mannelijke deelnemers los te laten, en 't idee dat een aantal van die mannen misschien als vrouw zou worden aangemerkt werd hun iets te veel (de watjes).

Ik denk dat daar een kern van 't acceptatie probleem ligt : om de een of andere reden schijnt het dat mannen vooral al en bovenal mannelijk móeten zijn. Iets anders word al gauw opgevat als een blamage....

Ik heb me afgevraagd hoe ik zou reageren als iemand in mijn kennisen kring een TS bleek te zijn. Dat zou denk ik toch wel ff wennen zijn als die persoon net uit de kast kwam.

_{ik heb 't vorige topic inmiddels met belangstelling door geploeterd}

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 07:24 schreef teamlead het volgende:

[..]

hoi
[...]
Dan mag ik toch hopen dat hij of zij mij beter kent dan op basis daarvan de conclusie te trekken dat ik iets tegen transseksuelen zou hebben. Zeker na een jaar of 9.
Je zegt zelf dat die vriend zo'n open mind heeft toch? Dan zal ie hier best tegen kunnen lijkt me
_{al krijg ik de indruk dat ik niet helemaal representatief ben voor de mannelijke wereldbevolking op dit onderwerp}

ow.. en zich de pestpokken schrikken natuurlijk

Mja je hebt daar best een goed punt hoor. Maar ik wist op dat moment, en laat ik eerlijk zijn op dit moment net zo min, even niet goed wat ik moest doen/zeggen/denken/voelen. Ik heb hem alleen maar wat glazig aangekeken, misschien zelfs ergens geschrokken, en ben maar vlug gaan luisteren naar wat voor 'grappigheden' de minder bekende vriend wel niet had te vertellen over het onderwerp. Luisteren naar een 'onbekende' die zich er zo over uitlaat was makkelijker dan mijn beste vriend aankijken terwijl hij denkt een grappig verhaal te vertellen maar me eigenlijk diep aan het kwetsen is. (Niet dat ik hem kwalijk kan nemen dat hij me kwetst want hij is niet op de hoogte van wat er werkelijk in mij omgaat. Hij is altijd erg voorzichtig met het uiten van voor mij misschien 'confronterende' zaken. Hij zou zich nooit zo uitlaten als hij er van wist, dat weet ik zeker!)

Wat betreft de 9 jaren dat wij elkaar al 'kennen', hebben we flink veel met elkaar gedeeld. Eigenlijk zijn er geen onderwerpen, voor mij althans, geweest die me wel aan het hart gingen maar nooit besproken zijn. Op mijn genderdysforie na dan. De emotionele band is dan ook erg sterk en ik denk niet dat hij, zeker niet op dit moment, iemand anders in zijn leven heeft waar hij zoveel mee deelt. Voor mij geldt dat overigens ook! Daarom zijn we dus beste vrienden. Maar ik ben zooo bang dat ik hem kwijt zou raken omdat ik me niet kan gedragen en voordoen zoals ik me werkelijk voel en dat eingelijk zooooo graag wel zou willen doen. Het voelt alsof ik emotioneel uit elkaar gerukt wordt op dit soort momenten. Ergens voel ik me dan radeloos. Zo heb ik het namelijk nooit gewild.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 08:33 schreef BetaWolff het volgende:
Dat zegt niet zoveel hoor.

Het gaat over een nicht. Waarschijnlijk heeft hij het niet zo op nichten (Ikzelf trouwens ook niet zo, terwijl ik weer totaal geen problemen heb met homo's of lesbo's).

Ik heb het ook echt niet op nichten/dragqueens. Zoals ik al eens eerder zei kan ik me moeilijk, zeg maar gerust niet, met hun het overdreven gedrag identificeren. Dat ik 's avonds, als er niemand meer wakker is hier thuis, in vrouwenkleding kleedt heeft voor mij heel erg weinig met travestie te maken en heel erg veel met mezelf zijn (en een beetje voelen ondanks als dat haar, slechte figuur en, vanwege het wegstoppen, een pijnlijk verkeerde geslachtorgaan). Homo's en lesbo's in het algemeen vind ik helemaal niets mis mee. Sterker nog, ik ben hier nog niet helemaal achter maar dat zal me gaandewg wel duidelijk worden denk ik, ben ik denk ik toch een potje. Ik vind vrouwen mooi en aantrekkelijk en heb dan ook in het verleden geen enkele moeite gehad met het strelen, kussen en bevredigen van mijn vrouwelijke partners. Het ging bij mij juist mis op het moment dat zij mij wilde bevredigen. Overigens ben ik misschien zelfs wel bi want gek genoeg spookt het tegenwoordig zelfs wel eens door mijn hoofd hoe het zou zijn met een man. Iets dat ik tot nu toe weinig gehad heb.

quote:

Kortom, maak je niet druk dat hij het niet zal accepteren!

Dat is lief!

quote:

Iets wat wel kan gebeuren (helaas) is dat jullie uit elkaar groeien omdat je gedurende de transitie een deel van jezelf tot uiting gaat brengen dat voorheen minder aan de oppervlakte kwam. Voor je omgeving kun je dan sterk veranderen en (naar mijn ervaring) maar weinig vriendschappen zijn daar tegen bestand. Er komen echter wel nieuwe vriendschappen voor terug.

Over nieuwe vriendschappen heb ik geen enkele twijfel. Ik ben best een aangenaam mens om bij in de buurt te zijn en er zijn meer genoeg mensen in deze wereld waarvoor hetzelfde geldt. Alleen hier al heb ik het idee dat ik enige, nou ja virtueel is dat toch anders dan in real life maar dan nog, nieuwe vriendschappen aan het opbouwen ben.

Maar ik wil hem gewoon niet kwijt, we delen zoveel met elkaar... dan kan zoiets als geslacht toch niet tussen ons in komen te staan? Misschien maak ik me wel te veel zorgen.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 09:43 schreef deedeetee het volgende:
Ik denk dat daar een kern van 't acceptatie probleem ligt : om de een of andere reden schijnt het dat mannen vooral al en bovenal mannelijk móeten zijn. Iets anders word al gauw opgevat als een blamage....

Een bezoekje aan de kroeg bevestigt dit soort gedrag vaak. Geef een doorsnee man een paar biertjes en de stoere verhalen, het loeren naar mooie dames, het overdreven zelfvertrouwen, de ongevoeligheid tegenover andersmans gevoelens en de overgevoeligheid over wat anderen over hen te zeggen hebben laat vaak niet zo lang op zich wachten. Daar zijn ze immers man voor. Overigens heb ik me hieraan in het verleden en soms nog, de schaamte is groot, ook schuldig gemaakt.

Maar deedeetee, ik ben eigenlijk wel een beetje benieuwd naar de reden waarom jij hier post/leest.

Heb je er al mee te maken gehad? Heb je je vermoedens over iemand in je omgeving? Ben je hiermee bezig voor je studie? Of speelt het voor jou zelf misschien een rol? Dat soort vragen komen er in mij op.

Mijn belangstelling hierin is oprecht, dus maak je geen zorgen over hoe serieus ik het neem.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 10:50 schreef Eline2602 het volgende:

[..]

Mja je hebt daar best een goed punt hoor. Maar ik wist op dat moment, en laat ik eerlijk zijn op dit moment net zo min, even niet goed wat ik moest doen/zeggen/denken/voelen. Ik heb hem alleen maar wat glazig aangekeken, misschien zelfs ergens geschrokken, en ben maar vlug gaan luisteren naar wat voor 'grappigheden' de minder bekende vriend wel niet had te vertellen over het onderwerp. Luisteren naar een 'onbekende' die zich er zo over uitlaat was makkelijker dan mijn beste vriend aankijken terwijl hij denkt een grappig verhaal te vertellen maar me eigenlijk diep aan het kwetsen is. (Niet dat ik hem kwalijk kan nemen dat hij me kwetst want hij is niet op de hoogte van wat er werkelijk in mij omgaat. Hij is altijd erg voorzichtig met het uiten van voor mij misschien 'confronterende' zaken. Hij zou zich nooit zo uitlaten als hij er van wist, dat weet ik zeker!)

Dat je zeker weet dat hij je nooit bewust zou willen kwetsen is al heel belangrijk natuurlijk . Ik denk dat je je daar dan ook op moet richten.

quote:

Wat betreft de 9 jaren dat wij elkaar al 'kennen', hebben we flink veel met elkaar gedeeld. Eigenlijk zijn er geen onderwerpen, voor mij althans, geweest die me wel aan het hart gingen maar nooit besproken zijn. Op mijn genderdysforie na dan. De emotionele band is dan ook erg sterk en ik denk niet dat hij, zeker niet op dit moment, iemand anders in zijn leven heeft waar hij zoveel mee deelt. Voor mij geldt dat overigens ook! Daarom zijn we dus beste vrienden. Maar ik ben zooo bang dat ik hem kwijt zou raken omdat ik me niet kan gedragen en voordoen zoals ik me werkelijk voel en dat eingelijk zooooo graag wel zou willen doen. Het voelt alsof ik emotioneel uit elkaar gerukt wordt op dit soort momenten. Ergens voel ik me dan radeloos. Zo heb ik het namelijk nooit gewild.

Ik heb natuurlijk makkelijk kletsen, omdat ik niet in jouw schoenen sta... maar ik kan me écht niet voorstellen dat iemand met wie je zo'n ontzettend goeie band hebt, er niet mee om zou kunnen gaan dat je jezelf wilt kunnen zijn.
Natuurlijk, hij krijgt een lekke hartklep, weet waarschijnlijk niets zinnigs te zeggen en weet zich geen houding te geven.. maar dat gaal allemaal over

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 11:18 schreef BetaWolff het volgende:

[..]

Geslacht is niet niets... Belangrijk is in hoeverre je nu ongeremd jezelf bent. In veel gevallen is iemand na de transitie echter een heel ander persoon dan de persoon voor de transitie. De vraag is of jullie dan nog steeds hetzelfde delen... Het is echter iets waar je vanzelf gaandeweg achter komt.

Sja, qua politieke standpunten, levensvisie (op dat ene vlekje na dan), ambities, interesses (ook weer op een paar dingen na) en geloofsovertuiging/levensbeschouwing heb ik niet het idee dat ik me anders voor gedaan heb dan ik werkelijk ben. Ik bedoel als ik fysiek nu vrouw was geweest dan zou ik volgens mij nog steeds graag autorijden, muziek maken, plaatjes draaien, een feestje bouwen en mijn doelen in het leven willen nastreven. Ik zou dat alleen wat anders aan willen pakken. Ik zou graag mijn vrouwelijke flair daaraan toevoegen en volgens mij zou ik daardoor ook beter kunnen functioneren. Natuurlijk zou er wel een hoop veranderen. Ik zou graag, doe dat nu al regelmatig veel meer dan eerst, willen beppen met de dames. Ik krijg hierover trouwens nog wel eens wat scheve blikken van mijn mannelijke vrienden. Nouja scheef. eerder een vreemde blik zou ik zeggen. Zo van, wat doe jij nou? Maar goed, ik heb natuurlijk ook wel anders gereageert op bepaalde dingen in het verleden dan ik eigenlijk had willen doen. Ik vond dat op dat moment noodzakelijk want ik zou en moest in die tijd aan mezelf, en ook aan anderen, bewijzen dat ik een man was! En dat zou me voor mijn gevoel nog wel eens duur komen te staan...

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 08:30 schreef deedeetee het volgende:
Oeh ik heb met belangstelling zitten lezen en ging net tvp-en toen ik zag dat er iemand moeilijk ging doen.

Ikke niet hoor, ik vind het interessant en wil gewoon de rest óók lezen

Jij bent lief

En serieus, hoe kortzichtig kan iemand zijn door gedrag af te meten aan wat er tussen iemands benen zit "Oh, je hebt een kut, dus... [vul iets doms in]"

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 15:56 schreef wonderer het volgende:

"Oh, je hebt een kut, dus... [vul iets doms in]"

"Oh, je hebt een kut, dus je stinkt naar vis"... Zoiets?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 16:15 schreef ChantalC het volgende:

[..]

"Oh, je hebt een kut, dus je stinkt naar vis"... Zoiets?

Nee, meer een "Je hebt een kut dus je weet niks van computers".

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 16:19 schreef wonderer het volgende:

[..]

Nee, meer een "Je hebt een kut dus je weet niks van computers".

Mag 't niet hopen, dan heb ik straks geen baan meer!

quote:

Maar deedeetee, ik ben eigenlijk wel een beetje benieuwd naar de reden waarom jij hier post/leest.

Gewoon belangstelling, altijd al gehad.Ook voor heel veel andere dingen hoor. Menselijke zaken/problemen in alle soorten hebben mijn belangstelling. Ik ben er inmiddels wel achter dat het leven vol verrassingen zit en ze zijn lang niet allemaal leuk Maar het is maar net hoe je ermee om gaat en ik heb hier het een en andere geleerd over de moed om problemen onder ogen te zien en er wat aan te gaan doen.

Nou is in een * verkeerd * lichaam zitten dus echt iets waar je lelijk door in de war kunt raken ( volgens mij ) en ik kan me voorstellen dat je daar geestelijk toch flink door van slag raakt. Ik ben gewoon geďnteresseerd in hoe men er mee om gaat.
Hoe sla je je er door heen als je zoiets overkomt ?

Ik heb me eens voorgesteld hoe het zou zijn om te ontdekken dat je in een mannenlichaam zit als vrouw zijnde.. mijn eerste reactie was : the horror en dat geld dan alleen nog maar voor de fysieke kant, dat je je dan ook nog als een mán moet gedragen maakt het helemaal moeilijk.

Als je niet beter weet zul je er niet zo van schrikken maar het is wel zo dat je een rol opgelegd hebt gekregen die je helemaal niet * ligt * en aangezien mannen * moeten * zoals ik al eerder zei ben je dan mooi in de aap gelogeerd.

Vrouwen mogen wat dat betreft veel meer. Ik zelf ben niet zo mutserig van aard en er is niemand die daar moeilijk over doet. Ik mag best stoer zijn maar een man mag niet onstoer zijn als ik het zo ff mag verwoorden. Ik ben gewoon een flinke vrouw en dat mag. Maar een man moet een kérel wezen. Ga daar maar eens aan staan als vrouw zijnde.

Mja ik denk dat dit hier allang eerder is gezegd en ik ben bang dat ik niet veel te vertellen heb dat niet al is besproken.

Dat ik uit de kast ga komen zit er dus helaas niet in maar goed ook, want een vrouw van 1.88 m is één ding - dat kan heel mooi zijn - maar een man van 1.59 m.......... oiiii wat zou ik dan in de problemen komen

_{grapjes maken mag toch wel hé ?}

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 18:41 schreef deedeetee het volgende:
Nou is in een * verkeerd * lichaam zitten dus echt iets waar je lelijk door in de war kunt raken ( volgens mij ) en ik kan me voorstellen dat je daar geestelijk toch flink door van slag raakt. Ik ben gewoon geďnteresseerd in hoe men er mee om gaat.
Hoe sla je je er door heen als je zoiets overkomt ?

Doorleven. Hopen dat 't vanzelf overgaat, dat je lichaam zich corrigeert. Of dat mensen zien dat je toch echt een meisje bent, en dat daar maar eens wat aan moest gebeuren. Want zelf durf je er niet over te beginnen, want als er *iets* is waar je je voor schaamt.

Zo zag mijn jeugd er tenminste grotendeels uit.

quote:

Dat ik uit de kast ga komen zit er dus helaas niet in maar goed ook, want een vrouw van 1.88 m is één ding - dat kan heel mooi zijn - maar een man van 1.59 m.......... oiiii wat zou ik dan in de problemen komen

Neehoor. Er zijn genoeg mannen die door pure persoonlijkheid hun gebrek aan lengte weten te compenseren. Bovendien wordt er veel minder op mannen gelet. Dus mocht je ontdekken dat je je toch meer een gozer voelt, dan kan 't altijd nog (al hoewel je dat dan nu wel geweten had).

Ik ben 1,90m lang (hoewel erg androgyn gebouwd), dat heb ik altijd echt als een probleem gezien.

quote:

_{grapjes maken mag toch wel hé ?}

Ik denk zelfs dat 't essentieel is om zo met zo'n zwaar onderwerp om te kunnen gaan.

[ Bericht 2% gewijzigd door Hildy op 03-07-2007 19:01:26 ]

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 18:56 schreef Hildy het volgende:

[..]

Doorleven. Hopen dat 't vanzelf overgaat, dat je lichaam zich corrigeert.
Zo zag mijn jeugd er tenminste grotendeels uit.

Wat verdrieitg is dat zeg.

quote:

Ik denk zelfs dat 't essentieel is om zo met zo'n zwaar onderwerp om te kunnen gaan.

Ik denk het ook

Verder wordt er hier ook gesproken over de zogenaamde rasechte nichten. Ik moet zeggen dat een paar van mijn vrienden daar toch wel aan voldoen. Ze treden stuk voor stuk graag op in travestie, gaan erg graag met make-up in de weer en bloeien op bij veel aandacht, waarbij hun hele handelswijze zich bij dat moment aanpast, dus de overdrevenheid bedoel ik.

Het zijn echter geweldige gozers, alledrie. Ik kan met hen vaak beter over mijn gevoelens praten dan met vriendinnen. Ik vind dus pur sang nichten niet persé iets om denigrerend over te doen eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:09 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Wat verdrieitg is dat zeg.

Het gekke is dat ik er op dat moment niet eens heel veel last van had, los van dat ik eens in de zoveel tijd in bed lag te huilen dat ik nog steeds niet m'n moeder had kunnen zeggen dat ik helemaal geen jongetje wilde zijn. Na m'n eerste en enige crossdress avontuur op 7-jarige leeftijd (ik speelde zuster in een toneelstuk op school, m'n moeder vond me maar raar; ojee, ik ben raar, maar dat wil ik helemaal niet zijn!) heb ik 't allemaal zo diep weggestopt dat ik het zelf nauwelijks meer wist.

Nu komt alles stukje bij beetje weer boven, en dat is soms wel heftig.

Vandaar die galgenhumor soms

Als kind al niet jezelf mogen zijn

Het is een harde leerschool waardoor je wel leert incasseren en je aanpassen denk ik.
Er zal ook wel een boel toneelspel aan te pas komen. Hoe red een kind zich die nou net met die zaken moeite heeft vraag ik me af ?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:26 schreef deedeetee het volgende:
Als kind al niet jezelf mogen zijn

Het is een harde leerschool waardoor je wel leert incasseren en je aanpassen denk ik.

Er zal ook wel een boel toneelspel aan te pas komen. Hoe red een kind zich die nou net met die zaken moeite heeft vraag ik me af ?

Kwestie van heel diep wegstoppen en ontkennen. Rond m'n 7-de/8-ste ben ik m'n leven gaan compartimentaliseren ("zo ben ik op school, zo ben ik thuis"). Daardoor kon ik 't diep wegstoppen, kon ik de leugen blijven leven.

Met een jaar of 10 was ik er van overtuigd dat ik een jongetje was. Niet dat ik dat wilde, maar ja, ik kon toch ook niet ontkennen dat m'n lichaam d'r toch echt zo uit zag. Een orthopedagoog heeft me d'r toen wel naar gevraagd, maar ik wist het "goede" antwoord te geven (ik schaamde me er voor, dacht dat ik geen meisje *mocht* zijn).

Wat voor mij echt een klap in m'n gezicht is geweest realiseer ik me nu is m'n diagnose Syndroom van Asperger op 15-jarige leeftijd. Die aardige vrouwelijke psychologen waarbij ik me zo thuis voelde, die me vertelden dat mijn hersenen verkeerd in elkaar zaten en dat ik iets had wat toch haast alleen maar (dacht men toen) bij mannen voorkomt.

Vrij rottige jeugd dus.

Hee, grappig. het COC heeft een biseksualiteitstest online gezet, hoebibenjij.nl. Eerste vraag, geslacht: man, vrouw, transgender, anders namelijk: <vul in>.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:48 schreef Hildy het volgende:
Hee, grappig. het COC heeft een biseksualiteitstest online gezet, hoebibenjij.nl. Eerste vraag, geslacht: man, vrouw, transgender, anders namelijk: <vul in>.

Ja, en daarna "val je meer op hetzelfde geslacht of het andere geslacht"

Welke is dat dan?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:09 schreef ElizabethR het volgende:
Het zijn echter geweldige gozers, alledrie. Ik kan met hen vaak beter over mijn gevoelens praten dan met vriendinnen. Ik vind dus pur sang nichten niet persé iets om denigrerend over te doen eigenlijk.

Ik geloof dat ik ook heb gepost dat ik zelf niets met 'nichten' en travestie heb. Daarmee heb ik generlei denigrerend willen doen over beide zaken. Als dat wél zo over gekomen is dan wil ik dat graag hierbij rechtzetten. Voor mijzelf is geen van beide echter van toepassing. Ik houd niet van overdreven gedrag en wil al helemaal niet worden gezien als een doos. (Iets dat makkelijk wordt gedaan als je je ook als zodanig opstelt.) Ik hecht zelfs enorm veel waarde aan mijn intellectuele denkvermogen. Ik ben liever wat 'sophisticated', om het zo maar even te noemen.

Tijdens mijn stage heb ik zelf samengewerkt met iemand die zich overdreven homoseksueel gedroeg. Vergelijk hem voor het gemak maar even met Albert Verlinde, dan weet je wat ik bedoel. Ik kon goed met deze persoon overweg en heb best heel veel met hem kunnen lachen. Mede door hem, natuurllijk ook door de lotgenoot die ik niet heb durven aanspreken, ben ik me bij de omroep thuis gaan voelen. Immers, hij is daar succesvol geworden dus dan kan ik dat vast ook!
Ik heb niets tegen deze mensen. Ik kan me alleen niet met hen identificeren. Dat kan ik ook niet met Erik uit de gouden kooi of Kelly van der Veer. That's all. Ze zijn zeker niet minder mens omdat ze zich zo gedragen, er is plek voor iedereen in deze wereld. Maar dat neemt niet weg dat ik me soms wel eens aan dergelijk gedrag kan irriteren.

Bij nader inzien denk ik dat een kind geneigd is de dingen te nemen zoals ze zijn. Het wil * gewoon * zijn en * erbij * horen.
Hoe de ouders/omgeving er tegen aan kijkt zal ook wel een grote rol spelen.

Ik had als kind( ong 8 jr schat ik) een vriendje ( ik had eigenlijk alleen vriendjes en geen vriendinnetjes ) dat als hij kwam spelen zich met veel enthousiasme als meisje verkleedde. Met lange rokken en sluiers enzo. Ik trok dan jongens kleren aan en dan speelde wij * toneeltje* . Wij hadden en hutkoffer vol met verkleedkleren thuis.
Het deed mij niks speciaals, die verkleedpartij, maar mijn moeder had 't er wel eens over dat Dolf - zo heet hij en 't was ook nog 'ns 't zoontje van een dominee- zo graag bij mij kwam spelen omdat hij zich dan als meisje mocht verkleden.

Ik wist wel dat er eigenlijk * iets * aan de hand was volgens mijn moeder. Mja wist ik véél ! Ik weet nog wel dat 't iets was waar zijn ouwelui wrs niet blij mee zouden zijn. Ik weet niet meer waarom ik dat wist, het is al zo lang geleden.
Hij is toen verhuist en ik zag hem een paar jaar niet meer, tot ik hem nog eens ontmoette tijdens een schoolreisje. Ik schrok erg van hem.
In plaats van de grappige, aardige jongen was hij een stoere vuilbekker geworden dáár was ik niet van gediend

Achteraf gezien denk ik wel te begrijpen waar dat veranderde, overdreven macho gedrag vandaan kwam, maar toen was ik heel boos en hevig teleurgesteld.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:54 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ja, en daarna "val je meer op hetzelfde geslacht of het andere geslacht"

Welke is dat dan?

Ja, ik weet ook niet wat ik er van moet maken.

Ik heb op de 1ste vraag maar gelogen, en verder ingevuld dat ik me seksueel tot mannen en emotioneel tot vrouwen aangetrokken voel. Volgens de site ben ik een ware biseksueel. Bizar.

Edit: Hm, volgens lnbi.nl:

quote:

Er zijn mensen die zich vooral seksueel aangetrokken voelen tot het eigen geslacht, maar vaste relaties toch eerder aangaan met het andere geslacht. Ook het omgekeerde komt voor.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 19:43 schreef Hildy het volgende:

[..]

Kwestie van heel diep wegstoppen en ontkennen. Rond m'n 7-de/8-ste ben ik m'n leven gaan compartimentaliseren ("zo ben ik op school, zo ben ik thuis"). Daardoor kon ik 't diep wegstoppen, kon ik de leugen blijven leven.

Ja daar kan ik me wel iets bij voorstellen, hier dit en dáár dat een rol waar je automatisch in * schuift * ( heb zelf ook zo mijn problemen gehad, heel andere oorzaak maar toch... )

quote:

Wat voor mij echt een klap in m'n gezicht is geweest realiseer ik me nu is m'n diagnose Syndroom van Asperger op 15-jarige leeftijd. Die aardige vrouwelijke psychologen waarbij ik me zo thuis voelde, die me vertelden dat mijn hersenen verkeerd in elkaar zaten en dat ik iets had wat toch haast alleen maar (dacht men toen) bij mannen voorkomt.

Hmmmm en de diagnose klopt ? Niet dat 't nog wat uit maakt overgens, maar je hoort zo vaak dat ze er naast schieten bij het diagnostiseren en in jouw geval was 't toch net nog wat gecompliceerder lijkt mij.

Mijn jongste zoon heeft een niet officieel erkende( nooit laten testen,dat wil hij niet ) aan autisme verwante stoornis en ik hoor van andere ouders die ook kinderen hebben met problemen op dat vlak dat het stellen van een goede diagnose nogal wat voeten in aarde heeft en de heren/dames geleerden het lang niet altijd met elkaar eens zijn.

Trouwens ik heb allang geleden een boek gelezen dat was geschreven door een autistische Australisch meisje. Het komt echt bij meisjes óók voor.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 20:43 schreef deedeetee het volgende:
[..]

Hmmmm en de diagnose klopt ? Niet dat 't nog wat uit maakt overgens, maar je hoort zo vaak dat ze er naast schieten bij het diagnostiseren en in jouw geval was 't toch net nog wat gecompliceerder lijkt mij.

Nou, dat is ook iets wat ik me afvraag. Ik was een beetje een randgeval: ze wilden me eerst de diagnose PDD-NOS geven (pervasieve ontwikkelstoornis, niet anderszins gespecificeerd, soort van catch-all weten-wij-veel-wat-hier-aan-de-hand-is), maar toen m'n ouders vertelden over m'n toch wel goede taalontwikkeling (kwebbelaartje) werd 't toch Asperger.

Ik was altijd te "autistisch" om echt "normaal" te zijn, en te "normaal" om echt "autistisch" te zijn.

Maar verder heb ik alle tekenen: belabberd sociaal inzicht, slechte motoriek en evenwicht, erg naief, geobsedeerd door trivia, krijg soms teveel prikkels binnen waardoor ik overbelast raak...

quote:

Mijn jongste zoon heeft een niet officieel erkende( nooit laten testen,dat wil hij niet ) aan autisme verwante stoornis en ik hoor van andere ouders die ook kinderen hebben met problemen op dat vlak dat het stellen van een goede diagnose nogal wat voeten in aarde heeft en de heren/dames geleerden het lang niet altijd met elkaar eens zijn.

Nouja, bij mij ging dat dus ook een beetje uit de losse pols.

quote:

Trouwens ik heb allang geleden een boek gelezen dat was geschreven door een autistische Australisch meisje. Het komt echt bij meisjes óók voor.

Ja, daar kwam ik later ook achter. En 't schijnt ook relatief veel onder transjes voor te komen.

Maarja, ik las in eerste instantie over de "Extreme Male Brain" theorie van meneer Baron-Cohen, en dat deed toch wel zeer.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 20:00 schreef Eline2602 het volgende:

[..]

Ik geloof dat ik ook heb gepost dat ik zelf niets met 'nichten' en travestie heb. Daarmee heb ik generlei denigrerend willen doen over beide zaken. Als dat wél zo over gekomen is dan wil ik dat graag hierbij rechtzetten.

Dankjewel hoor

Uiteraard gaat iedereen anders met elkaar om en uiteraard heb je je voorkeuren in mensen. Ik geloof ook zeker dat mijn goede omgang met nogal wat 'eigenaardige' mensen voortkomt uit het feit dat ik meer dan 25 jaar in de theaterwereld heb rondgehangen en je komt daar nogal wat tegen aan vogels van divers pluimage. Basically vind ik iedereen een prachtmens, tot aan mij het tegendeel is bewezen, en dat duurt vaak heel lang hoor. Hoewel ik soms wel argwanend kan zijn

Ik heb jouw post niet zo opgevat als ware jij super denigrerend ten opzichte van 'nichten'.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 20:41 schreef Hildy het volgende:

[..]

Ja, ik weet ook niet wat ik er van moet maken.

Ik heb op de 1ste vraag maar gelogen, en verder ingevuld dat ik me seksueel tot mannen en emotioneel tot vrouwen aangetrokken voel. Volgens de site ben ik een ware biseksueel. Bizar.

Edit: Hm, volgens lnbi.nl:
[..]

Ik was halverwege gestopt. Ik weet toch al wat ik ben

quote:

Maar verder heb ik alle tekenen: belabberd sociaal inzicht, slechte motoriek en evenwicht, erg naief, geobsedeerd door trivia, krijg soms teveel prikkels binnen waardoor ik overbelast raak...

Gezellig zo eentje heb ik dus thuis zitten enne da's echt geen asperger hoor.In zijn geval speelt het een rol dat hij een hevige lactoseintollerantie en een -helaas nog véél later - ontdekte stofwisselingziekt bleek te hebben waardoor hij vaak beroerd werd van zijn eten en tot overmaat van ramp ook nog 'ns last had van hypoglykemie.
Door dat laatste moet hij erg vaak verward en ook suf zijn geweest en dit duurde totdat ik eindelijk- toen hij 2 1/2 jr was -ontdekte wat er aan de hand was en hem op het juiste dieet kon zetten. Daarna slaagde hij erin om steeds * normaler* te functioneren en gelukkig heeft die verbetering steeds door de jaren heen steeds verder door gezet.

Ik denk jij als kind ook vaak aan verwarring ten prooi moet zijn geweest en dat zal toch ook een rol hebben gespeeld lijkt me.

Het belangrijkste kenmerk van asperger is toch een gebrek aan inlevings vermogen en ik heb nou niet direct de indruk dat 't jouw daaraan ontbreekt. Mja ik kan me vergissen natuurlijk.
Aan de andere kant :
Hoe heb je 't in hemelsnaam voor elkaar gekregen om verschillende rollen te spelen ( jongetje/meisje) als je helemaal geen inlevings vermogen hebt

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:25 schreef BetaWolff het volgende:

[..]

Ik vraag me af of een kind dat moeite heeft met toneelspelen zich sowieso dan redt. Tegenwoordig kunnen kinderen wel al in contact komen met een genderteam, maar daarbij hangt ook veel af van de ouders...

Ik speelde nooit echt toneel. Ik was altijd mezelf, ook al kon ik dat niet onder woorden brengen, en wilde zeker niet zo zijn als de anderen of erbij horen. Heb ook zelden concessies gedaan.

Natuurlijk had dat zijn weerslag wel, maar ik ben blij dat ik niet bezweken ben onder de druk uiteindelijk.

Wat testen betreft, mijn dochter stuurde me deze toe en lag samen met mij in een deuk om mijn score : 70

test hoe mannelijk of vrouwelijk jouw hersenen zijn

_{joehoe !!!!! waar is de deur van de kast}

testen, práát me er niet van......

[ Bericht 8% gewijzigd door deedeetee op 03-07-2007 21:52:17 ]

Ik heb die test dus ook gedaan, en echt eerlijk geantwoord.

Dit is mijn uitslag

Jouw score is: 2.7
Gemiddeld 2.6 - 5.5:
Gefeliciteerd! Jij bent een echte biseksueel. Wees er trots op!

Nou, ik heb altijd van mezelf gezegd dat ik hetero ben. Maar ik heb geen problemen met deze uitslag. Het zou me zelfs niet verbazen als in iedereen een vorm van bi-seksualiteit zit, maar goed, dat is weer een heel andere discussie.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:19 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik was halverwege gestopt. Ik weet toch al wat ik ben

dat dacht ik ook maar de uitkomst was toch nogal verrassend

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:26 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Gezellig zo eentje heb ik dus thuis zitten enne da's echt geen asperger hoor.In zijn geval speelt het een rol dat hij een hevige lactoseintollerantie en een -helaas nog véél later - ontdekte stofwisselingziekt bleek te hebben waardoor hij vaak beroerd werd van zijn eten en tot overmaat van ramp ook nog 'ns last had van hypoglykemie.

Voor zover ik weet heb ik daar geen last van (al hoewel ik wel moet opletten dat ik regelmatige eettijden aanhoud, anders word ik heel gaar en geďrriteerd en heel soms zelfs agressief).

Wat overigens ook een klassiek symptoom van Asperger is is bij een intelligentietest een groot (meer dan 10 punten ongeveer) verschil tussen de verbale en performale IQ-waarden, en dat is bij mij inderdaad ook het geval.

Maar zoals ik al zeg, ik zit een beetje op 't randje. Je bent lang niet de eerste die mij helemaal niet zo autistisch vindt.

quote:

Ik denk jij als kind ook vaak aan verwarring ten prooi moet zijn geweest en dat zal toch ook een rol hebben gespeeld lijkt me.

Ja, dat ook. En een toch wel heel erg vreemde jeugd.

quote:

Het belangrijkste kenmerk van asperger is toch een gebrek aan inlevings vermogen en ik heb nou niet direct de indruk dat 't jouw daaraan ontbreekt. Mja ik kan me vergissen natuurlijk.

Met alle respect denk ik dat je dat inderdaad doet. Ik "fake" een hele hoop. Ik heb een heel repertoire aan standaarduitdrukkingen die ik gebruik in bepaalde veel voorkomende situaties, omdat ik geleerd heb dat die daarvoor geschikt zijn. Maar als ik een nieuwe situatie tegenkom helpt 't als ik eerst me even voorbereid heb op wat ik 't beste kan zeggen.

Wat hier heel erg helpt is dat ik m'n posts kan editen

quote:

Aan de andere kant :
Hoe heb je 't in hemelsnaam voor elkaar gekregen om verschillende rollen te spelen ( jongetje/meisje) als je helemaal geen inlevings vermogen hebt

Gewoon: nadoen, daar was ik altijd al sterk in (ik betrapte me soms erop haast letterlijk personen te gaan nadoen). Daar hoef je je m.i. niet voor te kunnen inleven. Niet dat dat altijd even goed lukte. Zo geloof ik nooit dat ik op de Havo voor heterojongen heb kunnen doorgaan.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:39 schreef deedeetee het volgende:
Wat testen betreft, mijn dochter stuurde me deze toe en lag samen met mij in een deuk om mijn score : 70

test hoe mannelijk of vrouwelijk jouw hersenen zijn

_{joehoe !!!!! waar is de deur van de kast}

testen, práát me er niet van......

*gniffel*.. 220

Ik geloof dat ik vast een mooi felrood handtasje mag gaan kopen.

Of felgroen, dat past beter in m'n interieur

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:39 schreef deedeetee het volgende:
Wat testen betreft, mijn dochter stuurde me deze toe en lag samen met mij in een deuk om mijn score : 70

test hoe mannelijk of vrouwelijk jouw hersenen zijn

_{joehoe !!!!! waar is de deur van de kast}

testen, práát me er niet van......

score 95 . No surprises there

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:39 schreef deedeetee het volgende:
Wat testen betreft, mijn dochter stuurde me deze toe en lag samen met mij in een deuk om mijn score : 70

test hoe mannelijk of vrouwelijk jouw hersenen zijn

_{joehoe !!!!! waar is de deur van de kast}

testen, práát me er niet van......

Jouw aantal punten: 40
Klopt wel

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:39 schreef deedeetee het volgende:
Wat testen betreft, mijn dochter stuurde me deze toe en lag samen met mij in een deuk om mijn score : 70

test hoe mannelijk of vrouwelijk jouw hersenen zijn

_{joehoe !!!!! waar is de deur van de kast}

testen, práát me er niet van......

200

@deedeetee: Vast aanmelden bij 't VU?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 21:56 schreef Hildy het volgende:


[..]

Met alle respect denk ik dat je dat inderdaad doet. Ik "fake" een hele hoop. Ik heb een heel repertoire aan standaarduitdrukkingen die ik gebruik in bepaalde veel voorkomende situaties, omdat ik geleerd heb dat die daarvoor geschikt zijn. Maar als ik een nieuwe situatie tegenkom helpt 't als ik eerst me even voorbereid heb op wat ik 't beste kan zeggen.

Wat hier heel erg helpt is dat ik m'n posts kan editen

Ja nadoen lijkt me voor de hand liggen, maar ik heb me wel eens afgevraagd of niet heel veel mensen netjes * nadoen * wat ze geleerd hebben. Dat je er zo goed in bent en het juiste * nadoen * weet te spelen geeft toch wel aan dat je idg geval wel een aardig idee hebt van hoe het moet.
Je hebt misschien niet de spontane drang maar toch wél iets dat 't nadoen vergemakkelijkt. Als je er totaal geen gevoel voor hebt lijkt het me erg moeilijk om 't te faken.
Het probleem met van kin af aan een rol spelen is dat je op een gegeven moment niet meer goed kunt bepalen wanneer je een rol speelt en wat nog * echt * is. Hierbij spreek ik vanuit mezelf want ik ben er zelf ook erg goed in. En ja ik ben ook zo blij dat ik hier lekker kan editten ensow..

quote:

Gewoon: nadoen, daar was ik altijd al sterk in (ik betrapte me soms erop haast letterlijk personen te gaan nadoen). Daar hoef je je m.i. niet voor te kunnen inleven. Niet dat dat altijd even goed lukte. Zo geloof ik nooit dat ik op de Havo voor heterojongen heb kunnen doorgaan.

Logisch hoor zo heeft mijn zoon óók en hoop op gepikt denk ik. Maar nogmaals je moet er toch echt een beginnetje voor hebben om 't enigszins redelijk te kunnen spelen. Oké in de puberteit ( havo)zul je er veel meer moeite mee hebben gehad, dan beginnen de hormonen ook nog 'ns te gieren en dat maakt 't nog ingewikkelder. Plus dat op die leeftijd iedereen elkaar vreselijk in de gaten houd en graag kritiek levert....

Ik wil je overgens helemaal niet de gestelde diagnose uit je hoofd praten hoor. Daarvoor heb ik er domweg te weinig verstand van. Ik zie 't gewoon wat genuanceerder

En nu moet ik van de pc af voor er hier een moord gepleegd word omdat zoonlief dringend ff het een en ander moet checken

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 22:45 schreef Hildy het volgende:
@deedeetee: Vast aanmelden bij 't VU?

Ga fietsen jij

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 22:54 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Ja nadoen lijkt me voor de hand liggen, maar ik heb me wel eens afgevraagd of niet heel veel mensen netjes * nadoen * wat ze geleerd hebben. Dat je er zo goed in bent en het juiste * nadoen * weet te spelen geeft toch wel aan dat je idg geval wel een aardig idee hebt van hoe het moet.
Je hebt misschien niet de spontane drang maar toch wél iets dat 't nadoen vergemakkelijkt. Als je er totaal geen gevoel voor hebt lijkt het me erg moeilijk om 't te faken.

Goed kunnen observeren helpt. Het probleem bij mij was alleen altijd *wanneer* ik iets moest toepassen. Of dat door Asperger kwam of door de onnatuurlijkheid van de rol die ik speelde weet ik niet.

quote:

Het probleem met van kin af aan een rol spelen is dat je op een gegeven moment niet meer goed kunt bepalen wanneer je een rol speelt en wat nog * echt * is.

Een van de vele problemen waarmee ik me bij de psych meldde. Ik wist niet meer wie ik nou was. En ohja, ik zat me telkens met vrouwen te identificeren in boeken en films enzo.

quote:

Logisch hoor zo heeft mijn zoon óók en hoop op gepikt denk ik. Maar nogmaals je moet er toch echt een beginnetje voor hebben om 't enigszins redelijk te kunnen spelen. Oké in de puberteit ( havo)zul je er veel meer moeite mee hebben gehad, dan beginnen de hormonen ook nog 'ns te gieren en dat maakt 't nog ingewikkelder. Plus dat op die leeftijd iedereen elkaar vreselijk in de gaten houd en graag kritiek levert....

Het is alsof... het toen ik klein was nog wel te doen was maar langzamerhand steeds moeilijker werd. Waarbij het hoogtepunt een paar jaar terug was, toen ik angstproblematiek heb ontwikkeld uit m'n moeite om als man over te komen.

quote:

Ik wil je overgens helemaal niet de gestelde diagnose uit je hoofd praten hoor. Daarvoor heb ik er domweg te weinig verstand van. Ik zie 't gewoon wat genuanceerder

Nou, je zet me wel weer aan 't twijfelen. En op zich is 't een valide vraag.

Ik zou 't antwoord erop ook niet weten eigenlijk. Dat is een van die dingen waarom ik dus niet snap waarom ik me zo voel.
Ik interpreteerde je antwoord verkeerd. Wat jij zei sloeg natuurlijk op Asperger, niet op genderdysforie.

Ik weet 't verder niet eigenlijk, en ik maak me d'r op 't moment ook niet heel erg druk over om heel eerlijk te zijn. Je bent in ieder geval lang niet de eerste die d'r naar vraagt, en je zult denk ik ook wel niet de laatste zijn.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2007 22:56 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Ga fietsen jij

Die's stuk

[ Bericht 7% gewijzigd door Hildy op 05-07-2007 19:01:15 ]