quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:06 schreef Serendips het volgende:
[afbeelding]

Amir en Hassan zijn gevoed door dezelfde min en groeien samen op in de hoofdstad van Afghanistan. Als blijk van hun verbondenheid kerft Amir hun namen in een granaatappelboom: 'Amir en Hassan, de sultans van Kabul'. Maar sultans zijn ze alleen in hun fantasie, want Amir hoort tot de bevoorrechte bevolkingsgroep en Hassan en zijn vader zijn arme Hazaren, in dienst van Amirs vader.
Bij de jaarlijkse vliegerwedstrijd in Kabul is Amir de vliegeraar, degene die het touw van de vlieger in handen heeft. Hassan is zijn hulpje, de vliegervanger. 'Voor jou doe ik alles!' roept Hassan hem toe voordat hij wegrent om de vallende vlieger uit de lucht op te vangen. Die grenzeloze loyaliteit is niet wederzijds. Wanneer er iets vreselijks gebeurt met Hassan verraadt hij zijn trouwe metgezel.
Na de Russische inval vluchten Amir en zijn vader naar de Verenigde Staten. Amir bouwt er een nieuw bestaan op, maar hij slaagt er niet in Hassan te vergeten. De ontdekking van een schokkend familiegeheim voert hem uiteindelijk terug naar Afghanistan, dat inmiddels door de Taliban is bezet. Daar wordt Amir geconfronteerd met spoken uit zijn verleden. Zijn voornemen om zijn oude schuld jegens Hassan in te lossen sleept hem tegen wil en dank mee in een huiveringwekkend avontuur.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:13 schreef -skippybal- het volgende:
En op het eind vliegt 'ie een toren in ofzo?

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:13 schreef -skippybal- het volgende:
En op het eind vliegt 'ie een toren in ofzo?

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:12 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Zelden dat een 'achterflap' van een boek me al direct interesseert, maar dit maakt me wel heel erg nieuwsgierig naar het boek. Je zegt dat sommige critici het als een sprookje omschrijven, wat vind je daar zelf van nu je het hebt gelezen?

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:20 schreef Mikani het volgende:

[..]

Als ik ook hiervoor mag antwoorden;

Ik heb het verhaal binnen enkele dagen uitgelezen, het greep me echt. Achteraf op het boek terug kijkend lijkt het wel een beetje een sprookje. Het is wel realistisch, het kan echt zo gaan, maar sommige dingen zijn wel héél toevallig. Puzzelstukjes vallen in elkaar. Het is moeilijk zo even uit te leggen, want dan beschrijf ik straks gelijk het hele boek.
Ik vond het in ieder geval een heerlijk weg te lezen boek, kon het echt niet weg leggen. En 10 euro voor dit boek is echt niet veel en het zeker waard.

SPOILER

En wat voor een verhaal! Vader, een rijk, krachtig en onverzettelijk rechtschapen man, laat op zeker moment speciaal een plastisch chirurg overkomen om de hazelip van Hassan te opereren. Tegelijkertijd mag Hassan niet leren lezen. Slechterik Assef – het is waarschijnlijk niet toevallig dat hij een Duitse moeder heeft – houdt, voordat hij Hassan aftuigt, met een boksbeugel maar liefst, en verkracht (welja!), een lange speech dat Hassan zich vooral niet moet verbeelden dat Amir echt zijn vriend is. Alsof een bully zich interesseert voor de psychologische achtergrond van zijn slachtoffer. Later mag Assef, als hij in hoedanigheid van Talibanleider ook Hassan’s zoontje Sohrab heeft verkracht, nog een keer uitvoerig over zijn wreedheden uitweiden. Wie dacht beter inzicht te krijgen in de absurde, wrede wereld van de Taliban, wordt met een karikatuur als Assef in het riet gestuurd. Blijkens de mij bekende informatie zijn de Taliban gewone Afghanen, gefrustreerde, verarmde mannen met een kortzichtig verlangen naar een overzichtelijke, strenge samenleving waarin hun positie gunstig is. In deze roman zijn het geperverteerde misdadigers. (Vrouwen komen in het verhaal eigenlijk niet voor. Ze worden zwanger, of juist niet, al naar gelang de plot zulks vereist.) Afijn, twintig jaar na dato mag Sohrab Assef alsnog een oog uitschieten met de katapult, wordt Amir volledig in puin geslagen als genoegdoening voor wat hij Hassan heeft aangedaan en ontvangt hij – hoeveel symboliek kun je verdragen – zelfs diens hazeliplitteken, en kan Sohrab (die eerst getraumatiseerd zwijgt, vervolgens een uitleg volgens het boekje geeft over hoe vies en zondig hij zich voelt en dan nog een zeer volwassen, maar mislukte, zelfmoordpoging doet) de plaats van zoon innemen in Amir’s kinderloos gebleven huwelijk. De cirkel is rond, zoals ze bij dit genre zeggen.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:13 schreef -skippybal- het volgende:
En op het eind vliegt 'ie een toren in ofzo?

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 13:15 schreef Frollo het volgende:
Ik wil de spoiler nog niet lezen, maar ik denk wel dat ik begrijp wat de recensent bedoelt. Ik ben pas op een kwart van De Vliegeraar, maar vind de personages inderdaad wat eendimensionaal en het plot weliswaar meeslepend, maar tot nu toe niet verrassend.

Mijn vrouw schaart dit boek in het rijtje The Namesake (Jhumpa Lahiri) en A Fine Balance (Rohinton Mistry), maar die twee titels staan in mijn ogen toch wel een paar treetjes hoger.

En het romantische beeld van Kabul, ach, daar stoor ik me niet aan. De auteur komt er zelf vandaan, dus die mag romantiseren, vind ik.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 13:49 schreef Serendips het volgende:

[..]

Tot op een kwart van het boek gebeurt er vrij weinig en gebruikt de schrijver het verhaal om uit te leggen hoe de jeugd van Amir en Hassan was. Pas daarna gebeuren er verrassende dingen.

De onveelzijdigheid van een karakter vind ik alleen van toepassing op Hassan, maar gezien de komaf van Hassan is het niet zo vreemd dat zijn nederigheid en trouw altijd blijkt. Ik heb in ieder geval er geen last van gehad.
Bovendien blijkt een van de karakters aan het eind van het verhaal minder eendimensionaal dan het vantevoren geleken heeft, maar daar zal ik verder niks over vertellen.
[..]

Ik ken die boeken niet, De Vliegeraar vond ik iig een geweldig boek. Het leest vlotjes weg, de puzzelstukjes vallen op het eind in elkaar, al zie je dat wel een beetje aankomen.
Verder is het beeld van Kabul in het laatste deel van het verhaal al een stuk minder romantisch. Ik ken een jongen uit Kabul en ik moet bekennen dat ik sommige elementen uit het boek herkende uit zijn verhalen. Het is dus niet zo dat er een geheel onrealistisch beeld van de stad en het land wordt geschetst.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 13:50 schreef Etcetera het volgende:
maar is het dan zo erg dat je ziet aankomen hoe een plot (deels) in elkaar zit ik wil echt niet elk boek m'n hoofd zitten breken over wie wat waarom en hoe

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 13:54 schreef Serendips het volgende:

[..]

Wat ik wel een beetje jammer vond aan het einde van het boek was dat

SPOILER

Sohrab een zelfmoordpoging doet. Iets teveel drama, vond ik. Wat mij betreft had de schrijver het beter iets lastiger kunnen maken om Sohrab naar Amerika te krijgen.

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 13:55 schreef Etcetera het volgende:
ja dat ben ik wel met je eens dat was iets te makkelijk gevonden

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 18:59 schreef Twinkle20 het volgende:
Werk in een boekhandel, lees ook heel wat af.

Maar dit is een van die boeken waarvan ik de hype niet begrijp
Ik vond het dan ook geen goed boek en ik zit nog even te dubben of ik het nieuwste boek zal aanschaffen of niet.

Vind het een beetje een ver van mijn bed show

quote:

Op maandag 18 juni 2007 16:50 schreef Twinkle20 het volgende:
Ik vind het moeilijk om me dan in te kunnen leven.

Ik vind het ook moeilijk om bijvoorbeeld boeken van Zweedste thriller-schrijvers/schrijfsters te lezen. Gewoon al door de namen van de hoofdpersonen, de lokaties.. Ik kom er dan op de een of andere manier niet doorheen en namen blijven maar moeizaam hangen.

Het liefste lees ik daarom ook boeken van Nederlandse schrijvers, noem een Rene Appel of Esther Verhoef. Dan kan ik mij veel beter inleven in het verhaal.
Geldt ook voor Engelse schrijvers.

Ben ook meer een thriller-lezer dan gewone literatuur. Koop zelden echte literatuur, eerder zelfs nog chicklit (een keer in het jaar ofzo )

quote:

Op zaterdag 23 juni 2007 08:59 schreef LXIV het volgende:
Sorry S&S

quote:

Op zaterdag 23 juni 2007 10:05 schreef Serendips het volgende:

[..]

Hey L.
Louter gemotiveerde en beargumenteerde standpunten, por favor....

Wat is het? Staat het boek je niet aan, staat het topic je niet aan, staat de schrijver je niet aan, sta ik je niet aan?
Enne, je zou het boek toch helemaal niet gaan lezen, voorlopig althans...

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 14:30 schreef Mwanatabu het volgende:
Ik vond het een mooi boek, maar niet zo mooi als Duizend Schitterende Zonnen, waar de karakters overtuigender en dieper leken. Dat was echt een kippenvelboek, dit is ook amusant maar minder oprecht lijkt het en idd wat gekunstelder. Desondanks een dikke 8 hoor.

quote:

Op zaterdag 23 juni 2007 12:02 schreef LXIV het volgende:
Hoi S!

1) Het is politiek-correcte cryptopropaganda
2) Het gaat niet over Afghanistan of de Afghanen
3) Het is gelogen

quote:

Op zondag 24 juni 2007 16:39 schreef Serendips het volgende:

[..]

1) Mmm, cryptisch . Verklaar je nader!
2) Moet een boek daadwerkelijk over Afghanistan dan wel Afghanen gaan om interessant of leuk te zijn?
3) Wat wil je? Het is fictie, dat is in zekere zin altijd gelogen...

quote:

Op zondag 24 juni 2007 16:47 schreef LXIV het volgende:
1) Cryptisch als in stiekem, zonder dat je het meteen in de gaten hebt.
2) Natuurlijk niet! Maar dat was wel wat ik verwachtte c.q. gesuggereerd werd.
3) Dat is niet waar. Het is pas gelogen wanneer ik het lees en denk:'Dat is verzonnen' Of het nu echt gebeurt is of niet!

Vandaag niet bij een vliegeraar maar bij een (water)-molenaar langs geweest. Dat was ook heel leuk!

quote:

Op zondag 24 juni 2007 16:56 schreef Serendips het volgende:

[..]

Maarre....Je hebt je dus wel laten verleiden en het gelezen...?
Tja, het is gewoon een geromantiseerd verhaal waar het gelukkig toeval een zeer grote rol speelt en je het 'eind goed-al goed' van mijlenver ziet aankomen. En toch vond ik het een mooi verhaal...
Ik heb dan ook niet de illusie gehad dat dit boek me inzicht zou bieden in het Afghaanse leven of land. Misschien is het ook wel gewoon een wijvenboek...

quote:

Op zondag 24 juni 2007 17:02 schreef LXIV het volgende:
Nu had ik een heel stuk geschreven, waarvan de kernboodschap was dat smaken nu eenmaal verschillen, en toegaf "De Vliegeraar" nog niet helemaal uit te hebben en er nog steeds in te lezen, maar toen ging er iets mis en postte ik enkel een hartje!

quote:

Op zondag 24 juni 2007 17:10 schreef Serendips het volgende:

[..]

Ach, het kwam lief -maar niet geheel LXIV-achtig- over.



_{Het viel me trouwens ook op dat ik toen ik je post " Sorry S' quotte, dat er opeens 'Sorry S&S' tevoorschijn kwam. Nu weet ik wel wie je bedoelt, maar dat is toch wel een beetje vreemd...}

quote:

Op zondag 24 juni 2007 17:12 schreef LXIV het volgende:
Nou, dat had ik dan ook gepost! Maar om de een of andere duistere reden kwam er toen S&S te staan!

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 18:59 schreef Twinkle20 het volgende:
Werk in een boekhandel, lees ook heel wat af.

Maar dit is een van die boeken waarvan ik de hype niet begrijp

quote:

Op zondag 24 juni 2007 18:20 schreef Elseetje het volgende:
Ik heb een maand over dat boek gedaan, op z'n minst. Eerste deel vond ik goed, en overtuigend, maar het tweede deel was zo vergezocht, zo dramatisch, zo Amerikaans, dat ik het bijna niet meer uit wilde lezen.

SPOILER

als hij Sohrab zelfmoord laat plegen.

quote:

Wat ik vooral niet begrijp: het boek is al 4, 5 jaar uit, er zijn al een miljoen exemplaren van verkocht, en tóch denken mensen nog dat het een origineel cadeau is. Het ligt in de boekhandels nog steeds met dikke stapels, omdat je anders nee moet verkopen

Hypes

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 17:22 schreef Seventees het volgende:
Heb 'm in huis.
Hij was maar 10 euro bij de Bruna.
Dan ga ik niet moeilijk doen.
Hebben!

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 00:32 schreef Serendips het volgende:


Tot 3 maanden geleden had ik nog nooit van dit boek gehoord.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 11:52 schreef Twinkle20 het volgende:

Maar inderdaad, mensen denken dat dat boek pas een paar maanden in de winkel ligt terwijl het echt al zoooooo oud is.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 09:32 schreef Biancavia het volgende:
Ik heb na De Vliegeraar nu ook Duizend Schitterende Zonnen gelezen. Ik vond het mooier dan de Vliegeraar, alleen het einde vond ik er wel wat doorheengejaagd.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 10:16 schreef Serendips het volgende:

[..]

Je citeert verkeerd. Nog nooit van een boek gehoord hebben is iets anders dan denken dat een boek net uit is.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 10:20 schreef Vivi het volgende:
Tvp voor als ik het uit heb

quote:

Op dinsdag 12 juni 2007 14:37 schreef Serendips het volgende:
Deze mevrouw vindt het maar helemaal niks. Ik ben het niet met haar eens, al vind ik wel dat het toeval op het einde van het boek wel een erg grote rol krijgt.

Ergens in het begin van het boek – het verhaal is dan al een flink eind op streek - wordt verteld over het eerste korte verhaal dat Amir, de hoofdpersoon, als jongen schrijft. Het betreft, geheel volgens de Arabische tradities, een sprookje over een man met een toverschaal, waarop geplengde tranen in parels veranderen. De man besluit, uit hebzucht, zichzelf treurig te maken om veel parels te vergaren en vermoordt tenslotte zijn vrouw. Rahim Khan en Hassan vinden het een prachtig verhaal. Wij moeten, als lezer, maar aannemen dat het een prachtig verhaal was. Misschien was het briljant geschreven, stukken beter dan deze roman. Toch kan het mij niet overtuigen. Alweer zo’n Arabisch sprookje, vol toverkracht, symboliek en geweld. Repelsteeltje met een tulband. Terecht vraagt Hassan waarom de man niet gewoon aan een ui rook. Maar de schrijver hoort zijn eigen vraag niet, en timmert gewoon aan zijn eigen sprookje door. Na lezing van dit boek ben ik verbijsterd en verontwaardigd. Dat dit boek zo goed zou zijn zingt in brede kringen rond, het wordt algemeen prachtig gevonden. Ben ik dan de enige die een alleen op verkoopsucces gericht, geforceerd wanproduct zie? De schrijver is duidelijk meegelift op de grote belangstelling voor het Midden Oosten en Afghanistan, maar in plaats van ons oprecht iets over zijn land van afkomst te vertellen bedient hij ons met een oppervlakkig, bombastisch, slecht geschreven duizend-en-één-nacht sprookje, een omgevallen boekenkast van populaire thema’s, moderne oorlogsjournalistiek en huis, tuin en keuken psychologie. De karakters, allen eendimensionaal, larger-than-life, bijna karikaturen, zijn ondergeschikt aan het uit dik hout gezaagde plot, waarvan je het spoor van krullen vervelend duidelijk ziet liggen. Al vrees ik dat kebab en verse naan, hete thee met amandeltaart en honing en verse sneeuw op Kabul voor diverse romantici dit slecht geschreven verhaal aan het oog zullen onttrekken.

SPOILER

En wat voor een verhaal! Vader, een rijk, krachtig en onverzettelijk rechtschapen man, laat op zeker moment speciaal een plastisch chirurg overkomen om de hazelip van Hassan te opereren. Tegelijkertijd mag Hassan niet leren lezen. Slechterik Assef – het is waarschijnlijk niet toevallig dat hij een Duitse moeder heeft – houdt, voordat hij Hassan aftuigt, met een boksbeugel maar liefst, en verkracht (welja!), een lange speech dat Hassan zich vooral niet moet verbeelden dat Amir echt zijn vriend is. Alsof een bully zich interesseert voor de psychologische achtergrond van zijn slachtoffer. Later mag Assef, als hij in hoedanigheid van Talibanleider ook Hassan’s zoontje Sohrab heeft verkracht, nog een keer uitvoerig over zijn wreedheden uitweiden. Wie dacht beter inzicht te krijgen in de absurde, wrede wereld van de Taliban, wordt met een karikatuur als Assef in het riet gestuurd. Blijkens de mij bekende informatie zijn de Taliban gewone Afghanen, gefrustreerde, verarmde mannen met een kortzichtig verlangen naar een overzichtelijke, strenge samenleving waarin hun positie gunstig is. In deze roman zijn het geperverteerde misdadigers. (Vrouwen komen in het verhaal eigenlijk niet voor. Ze worden zwanger, of juist niet, al naar gelang de plot zulks vereist.) Afijn, twintig jaar na dato mag Sohrab Assef alsnog een oog uitschieten met de katapult, wordt Amir volledig in puin geslagen als genoegdoening voor wat hij Hassan heeft aangedaan en ontvangt hij – hoeveel symboliek kun je verdragen – zelfs diens hazeliplitteken, en kan Sohrab (die eerst getraumatiseerd zwijgt, vervolgens een uitleg volgens het boekje geeft over hoe vies en zondig hij zich voelt en dan nog een zeer volwassen, maar mislukte, zelfmoordpoging doet) de plaats van zoon innemen in Amir’s kinderloos gebleven huwelijk. De cirkel is rond, zoals ze bij dit genre zeggen.

Bron

quote:

Op maandag 3 maart 2008 02:33 schreef buzzer het volgende:

[..]

die mevrouw heeft dus geen ene kut van het boek begrepen, erg jammer....

quote:

Op vrijdag 9 mei 2008 23:49 schreef TornadoDK het volgende:
En over Assef wat ik op de vorige Bladzijde las. Amir geeft al in het begin aan dat hij hem een psyco vind, iemand met een enge blik in zijn ogen. Dus persoonlijk dacht ik geen moment dat alle taliban strijders zo zijn, maar gewoon dat hij een psyco is die zich bij de taliban heeft aangesloten.

SPOILER

Mee eens. De eerstedebeste psycholoog zou Assef na diens introductie al diagnosticeren met een antisociale gedragsstoornis (oftewel als de psychopaat).
Ook de zelfmoordpoging van Sohrab is helaas minder ongeloofwaardig dan het lijkt. Ik heb De Vliegeraar dan ook niet echt als 'eind goed al goed' gelezen, maar eerder als een aanklacht (het kind dat altijd enorm beschadigd zal blijven)

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2007 09:32 schreef Biancavia het volgende:
Ik heb na De Vliegeraar nu ook Duizend Schitterende Zonnen gelezen. Ik vond het mooier dan de Vliegeraar, alleen het einde vond ik er wel wat doorheengejaagd.

SPOILER

De overgave van Mariam en de uiteindelijke vlucht van Laila, met Tariq en de kids, had van mij best beschreven mogen worden!