quote:
Op donderdag 12 juli 2007 15:58 schreef Luchtbel het volgende:Gek zeg. Ik vind het zo'n raar gespreksonderwerp
Had jouw dochter op die leeftijd iets met de dood te maken gehad? Mijn opa is dus een paar maanden geleden overleden en daar heeft ze het nog vaak over. Om eerlijk te zijn geloof ik nergens in, ik bedoel, niets in als je dood bent. Maar ik vond het zo hard om te zeggen. Dus toen heb ik maar verteld dat als je niet meer kunt ademen, dat je dan dood gaat en dat je niets meer kunt met je lichaam. Nu komt ze ineens met zulke dingen, soms denk ik dat mijn uitleg niet oke was
Aan de andere kant zoek ik er niks achter hoor. Ze is gewoon bezig met familiedingen en groter worden. En gelukkig begon ze niet veel later gewoon weer over Ome Willem
Toen Isabel twee was overleed mijn opa, maar daar heeft ze niet echt iets van meegekregen. Verhalen over vorige levens of leven na de dood hoorde ze al helemaal niet.
Het was er ineens. "Vóór ik in jouw buik zat, mama, weet je nog dat we toen...?" of "Vroeger, toen ik jouw mama was..."
Zoals ik het me herinner was zij toen míjn moeder en mijn moeder was ook familie. Hoe dan ook, we waren toen al bij elkaar en ze sprak erover alsof het echt pas kort geleden was.
De verhalen bleven ook altijd hetzelfde, er veranderde niets en het werd net zo droog en makkelijk verteld als een vermelding dat ze trek had. Gewoon tussen neus en lippen door en ja, zit je even heel stom te kijken.
Net als de verhalen over een vrouw die altijd bij haar was. 's Nachts, overdag, iemand was altijd bij haar. Die verhalen waren echt heel anders dan fantasietjes en spel over elfjes en kabouters.
Overigens moet je je niet te druk maken over een uitleg. Ik heb Isabel altijd alle ruimte gegeven om haar verhaal te vertellen. Niet tegenspreken, niet verbeteren, niet een ander idee opleggen, gewoon luisteren.
Voor haar was het zo en dat is okay.
Ook al zijn ze zo jong, ze hebben ook een eigen mening en hun eigen manier van beleven en geloven.
Ruimte geven, aanhoren en interesse tonen. Een "Oh, is dat zo? Vertel eens meer?" is al genoeg.
Ook zeggen dat jij het ook eigenlijk allemaal niet zo goed weet als ze vraagt hoe het zit, geeft echt niet.
Misschien zit het zo, misschien zit het zus... een kind gaat in zo'n gesprek met je meedenken en geeft dan ook de eigen mening. Dat is juist zo mooi.
Toen mijn tante overleed kreeg ze dat bewuster mee. Ze had heel even verdriet en toen was het meteen weer over, want later....
.
En ja, ze kunnen van "je gaat toch rotten onder de grond?' ineens overgaan naar "wat eten we vanavond?".
.
Oi!Op maandag 5 april 2004 21:27 schreef Lorax het volgende:Ik had die kop van SC wel willen zien toen MUUS 'm in z'n bek scheet