Ik heb een tijdje terug een prentenboek gekregen van mn moeder, over 'Caroline, het ondeugende kalfje'.
Had ze gekocht omdat ik Caroline heet.
Lara (4) vind het een fantastisch boek, kan er geen genoeg van krijgen. Maar omdat wij (haar zussen en ik) er vervelend van werden om het steeds maar weer dat verhaal voor te moeten lezen zei ik: 'Nou je kent hem al bijna helemaal, ga zelf maar lezen'.
Dus Lara begint te vertellen: 'Kijk mama: hier ga je wandelen he! Mama, hier ging je met je vriendje het varken in de modder spelen he, toen je nog een kalfje was. En dat vond je moeder he-le-maaaaal niet leuk!!
En hier ga je slapen he!'
Op het plaatje ligt het kalfje in bed, moeder naast het bed en de koeiebel hangt aan het bed. Even is het stil en dan ineens: 'Zeg,... heb je die bel eigenlijk nog?'
Je kon ons echt opvegen!
Screw them.
We're going home.