[Geestelijk] Plasangst

quote:

Op zondag 4 juli 2010 16:08 schreef kevin3 het volgende:
want er is niks vervelenders als je met een stel vrienden naar de kroeg gaat en ze hebben alleen een bak waar je met ze allen in kan plassen en jij kan dat niet. daar word je gek van en kost je vrienden en leuke avonden.

Als dat je vrienden kost... wat voor vrienden zijn dat dan?

quote:

Op zondag 4 juli 2010 17:27 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Als dat je vrienden kost... wat voor vrienden zijn dat dan?

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 19:07 schreef Lucian het volgende:
Ik heb 1 keer 13u mijn plas om moeten houden. Damm dat is vervelend, daar word je lichamelijk gewoon naar van hoor.

als je ervan uit gaat dat woorden soms een diepere lading hebben vind ik het toch wel heel opvallend dat je hier zegt dat je het 'moest' ophouden.
dat is toch wel heel vreemd
je probleem is toch dat je niet KUNT plassen? niet dat je het op moet houden.

Ik heb er ook al jaren last van. Hoe het probleem juist ontstaan is, heb ik nog niet kunnen achterhalen. Wel weet ik dat ik als kind reeds problemen had met het "gaan" op schoolreis. Voordat ik uitging heb ik er verder niet zoveel last van gehad voor zover ik mij herinner. Maar de laatste jaren is het probleem serieus verergert. Een drietal jaar geleden ben ik dan via internet te weten gekomen, door te googelen, dat ik paruresis heb. Voordien herkende ik het probleem niet. Het was een hele opluchting dat ik niet de enige ben. Nu is het de eerste keer dat ik erover praat. Momenteel weet niemand het, zelf niet thuis. Ik schaam er mij erg voor. Mijn vrienden hebben het ondertussen wel al een beetje door, door mijn plasgedrag.

Als ik uitga, ben ik echt van vooraf al bezig met het plassen. Ik ga aleen als het echt dringend is, en ik gebruik nooit pisbakken. Dat lukt gewoon niet, ook al is het hoogstnodig. Het lang ophouden kan soms tot pijnlijke situaties lijden. Ook al is de aandoening lauter geestelijk, het beperkt mij enorm in mijn vrijheid. Ik dacht dat het probleem met de jaren ging beteren. Maar integendeel, het wordt er allee maar erger op.

Morgen vertrek ik voor 2 weken op reis, en ik weet echt niet wat het zal geven. Ik heb al verschillende keren over "breathholding" gelezen, maar is dat niet schadelijk op langere termijn? En is dit echt efficient?

Nu zoek ik eigenlijk mensen (bij voorkeur uit België, maar Nederland is ook okee) die bereid zijn om samen met mij van het probleem verlost te geraken. Wie hierin interesse heeft, mag mij altijd PM'en.

Grtz

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 16:18 schreef corollake het volgende:
Ik heb er ook al jaren last van. Hoe het probleem juist ontstaan is, heb ik nog niet kunnen achterhalen. Wel weet ik dat ik als kind reeds problemen had met het "gaan" op schoolreis. Voordat ik uitging heb ik er verder niet zoveel last van gehad voor zover ik mij herinner. Maar de laatste jaren is het probleem serieus verergert. Een drietal jaar geleden ben ik dan via internet te weten gekomen, door te googelen, dat ik paruresis heb. Voordien herkende ik het probleem niet. Het was een hele opluchting dat ik niet de enige ben. Nu is het de eerste keer dat ik erover praat. Momenteel weet niemand het, zelf niet thuis. Ik schaam er mij erg voor. Mijn vrienden hebben het ondertussen wel al een beetje door, door mijn plasgedrag.

Als ik uitga, ben ik echt van vooraf al bezig met het plassen. Ik ga aleen als het echt dringend is, en ik gebruik nooit pisbakken. Dat lukt gewoon niet, ook al is het hoogstnodig. Het lang ophouden kan soms tot pijnlijke situaties lijden. Ook al is de aandoening lauter geestelijk, het beperkt mij enorm in mijn vrijheid. Ik dacht dat het probleem met de jaren ging beteren. Maar integendeel, het wordt er allee maar erger op.

Morgen vertrek ik voor 2 weken op reis, en ik weet echt niet wat het zal geven. Ik heb al verschillende keren over "breathholding" gelezen, maar is dat niet schadelijk op langere termijn? En is dit echt efficient?

Nu zoek ik eigenlijk mensen (bij voorkeur uit België, maar Nederland is ook okee) die bereid zijn om samen met mij van het probleem verlost te geraken. Wie hierin interesse heeft, mag mij altijd PM'en.

Grtz

Anders maak je er even een wereldprobleem van Het is ook zo verschrikkelijk als je medemensen het weten. Als je nu eerst eens begint met er zelf niet zo'n drama van te maken dan scheelt het al de helft denk ik.

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 16:46 schreef 1299 het volgende:

[..]

Anders maak je er even een wereldprobleem van Het is ook zo verschrikkelijk als je medemensen het weten. Als je nu eerst eens begint met er zelf niet zo'n drama van te maken dan scheelt het al de helft denk ik.

Fijn voor jou dat jij ze geestelijk helemaal op een rijtje hebt, maar ietsjes meer respect voor een serieuze angststoornis is wel op zijn plaats hoor

quote:

Op vrijdag 9 juli 2010 16:54 schreef zoeperzazke het volgende:

[..]

Fijn voor jou dat jij ze geestelijk helemaal op een rijtje hebt, maar ietsjes meer respect voor een serieuze angststoornis is wel op zijn plaats hoor

Haha, het tegendeel is waar, ik heb zelf ook last van angststoornissen (OCD gerelateerd) maar ik probeer toch zeker niet om dat mijn leven te laten beheersen. Ik denk dat het zondermeer helpt om niet jezelf alleen maar zielig te vinden in dit geval. En het kan juist heilzaam zijn om het thuis gewoon bespreekbaar te maken. Het is helemaal niets geks dus waarom zou je er zelfs iets geks van maken?

Ik voel mijzelf niet zielig hierdoor. Ik wil ook niet dat het mijn leven bepaald, net DAAROM wil ik er vanaf. Verder amuseer ik mij zoals iedereen als ik wegga, ik zie het gewoon als een serieuze storing.

quote:

Op zaterdag 10 juli 2010 11:54 schreef Dejannn het volgende:
Ik heb hier dus ook last van gehad, nog beter gezegd, ik ben de TS van dit topic. Inmiddels ben ik grotendeels van de problemen af. Ik denk dat het vooral wat onderliggende redenen had, ik was erg onzeker des tijd, mijn ouders hadden veel ruzie en ik had heel weinig vrijheid, werd continue op alles gecontroleerd door mijn ouders enzo. Inmiddels heb ik veel zelfvertrouwen en ben met allerlei dingen bezig in het leven, langzaam aan werd naar de wc gaan voor mij gewoon iets wat weer nornaal werd. Ga vooral niet obsessief op zoek naar de oplossing zoals ik des tijd deed. Want hoe meer je dat zult doen hoe groter het probleem in je leven wordt.

Ik ben ook nog niet dat ik overal al naar de wc kan, bijv in drukke café's ofzo lukt het mij ook niet, maar wat maakt dat uit? Dan wacht ik even tot het wat rustiger is of pak gewoon een boompje buiten

idd, de truuk is om je jezelf er niet door te laten belemmeren. Ik heb het tegenwoordig ook veel minder maar ik heb er vertrouwen in dat m'n lichaam weet waar die mee bezig is. En als het me een x niet lukt probeer ik het gewoon 4x of ik loop ff naar buiten en pis in een steegje. M'n vrienden weten het ook allemaal. Ik moet dat truukje van naar boven kijken en tegen je huig aan drukken nog eens proberen