Dat heb ik bij ieder nieuwe taal Phileine. Mijn Duits was vloeiend, tot ik in Zwitserland, en later in Frankrijk ging wonen. Toen nam het Frans die plaats in en was het zoeken naar Duits. Toen Spaans daarbij kwam bleef het allemaal redelijk stabiel, maar Mandarijn heeft vervolgens de plaats van het Spaans ingenomen. En nu moet ik me verschrikkelijk concentreren om geen Thaise woorden te gebruiken als ik Mandarijn wil spreken. Zelfs tellen tot 10 lukte me laatst alleen met opperste concentratie.
En nee, tenzij je weer intensief Duits gaat spreken, gaat het voorlopig niet over
![]()
Dan wonderers vragen: nee, ik sprak geen Thai voor ik hier kwam, en ik vind het heel erg vreselijk moeilijk. Het is een tonentaal, net als Mandarijn, maar de tonen zijn net een beetje anders. Bovendien heeft het een eigen schrift, met heel eigen letters en bijbehorende klanken.
Toen een van m'n ukken een jaar geleden in het ziekenhuis belandde heb ik het ook laten vallen (Thai, niet de uk ja...), vast van plan om het later weer op te pakken, maar tot nu toe heb ik mezelf er niet toe kunnen brengen. Ik kan mezelf redden op straat, maar meer ook niet, en eigenlijk is dat niet leuk.
M'n Nederlands wordt inderdaad -na bijna 9 jaar in het buitenland- minder. Niet slecht, maar er schieten sneller Engelse woorden tussendoor, en mijn woordenschat wordt, vind ik, minder breed, minder interessant.