Genderdysforie deel 7

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 13:26 schreef Meike26 het volgende:
Ik dacht dat je je haar rood had ?

Dan werkt dar verfen toch niet zo als ik zelf ook gehoopt had

Ja ben undercover...

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 14:39 schreef Meike26 het volgende:
Ik ben semi-blond

@Meike26: je bent niet blond, maar je identificeert je er wel mee?

Ik schijn officieel donkerblond te zijn. Zomers wat lichter dan 's winters, maar zover ik weet niet aantoonbaar op IQ-tests ofzo

Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn? Hoe zijn jullie erachter gekomen? en waarin merken jullie in het dagelijke leven dat je eigenlijk gewoon een vrouw bent ipv een man. Dacht je eerst dat je gewoon onzeker was ofzo? of een id-probleem had? Die keuze gaat niet van de een op andere dag neem ik aan hehe

[ Bericht 10% gewijzigd door punkiie op 15-05-2007 23:10:28 ]

Meh. Had hier wat staan maar ik bedacht me.

[ Bericht 35% gewijzigd door Hildy op 15-05-2007 23:58:21 ]

Logician, je doet 't goed zeg.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 23:03 schreef punkiie het volgende:
Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn? Hoe zijn jullie erachter gekomen? en waarin merken jullie in het dagelijke leven dat je eigenlijk gewoon een vrouw bent ipv een man. Dacht je eerst dat je gewoon onzeker was ofzo? of een id-probleem had? Die keuze gaat niet van de een op andere dag neem ik aan hehe

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 00:42 schreef AnnaB het volgende:

[..]

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

Op zo'n 'late' leeftijd lijkt het me extra moeilijk.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 23:03 schreef punkiie het volgende:
Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn?

Dat weet je gewoon... punt. Alleen heb ik het tot mijn 34e voor me gehouden. Tot die tijd toneel gespeeld en mijn gevoelens onderdrukt. Mja eens kan je het niet meer onderdrukken.

Hoe ik merk dat ik een vrouw ben? Ik hoor het van alles en iedereen om me heen. Laatst een vriend van me: "Jemig Chantal, je bent echt een wijf! Die doen ook altijd zo moeilijk!" Je merkt het vooral goed aan mannen, die kijken je niet meer in de ogen, maar 30cm lager...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 06:47 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Op zo'n 'late' leeftijd lijkt het me extra moeilijk.

Ik heb in het verleden gehoord dat er concentraties liggen van mensen rondom hun 20e, 40e en 60e levensjaar. Waarbij opviel dat vrouw naar man transseksuelen toen veel meer op jonge leeftijd er voor uit durfden te komen dan man naar vrouw. Ik denk (en hoop eigenlijk) dat nu er ook verhoudingsgewijs meer man naar vrouw op jongere leeftijd het proces aandurven, er voor uit durven en kunnen komen.
Er zijn ook mensen die op/rond hun 60e nog er aan beginnen.
Ik kreeg maandag van een verpleegkundige te horen in de gipskamer (we zaten er met z'n 2-en) 'Er is niet aan je te zien of merken dat je van geslacht bent, je bent een grote, wat grove vrouw. Vooral ook door je stem wordt dat beeld compleet gemaakt. Ik had bij jouw niet gedacht dat je van geslacht veranderd was'. Dit naar aanleiding van het feit als ik eind juni geopereerd wordt mijn arm met de operatie niet in het gips mag zitten. Is dat zo dan krijg ik een brace.

Maar over de oorspronkelijke vraag, ja, op de leeftijd waar ik op ben begonnen is het in ieder geval niet makkelijker. Moeilijker durf ik niet te zeggen. Ik heb al heel lang geleden het standpunt ingenomen dat datgeen wat iemand het moeilijkst vind in zijn leven dat voor hem ook is, en dat ik niet kan/mag zeggen, ja maar wat ik heb meegemaakt en doorstaan is veel moeilijker, wie ben ik om daar over te oordelen ?
Ja, ik was getrouwd, heb 3 kinderen. Maar eigenlijk is dat toch redelijk goed gegaan, eerst woonde 1 zoon bij mij. Ging op kamers , kwam terug. 2e zoon wilde vanwege reizen voor studie ook bij mij wonen. De 3e zit nu in 2 VWO, dus die komt zeker voorlopig nog niet bij mij wonen. De oudste is weer op zoek naar een kamer. De middelste blijft nog zeker 2 jaar bij mij wonen. Als ie is afgestudeerd en werk heeft (werkkans nu is 95%) gaat ie op zichzelf wonen. Goede contacten met mijn ex, alleen niet met mijn ex-familie. Alhoewel ik wel op de begrafenis van mijn schonnvader (ex...) ben geweest en dat werd toch zonder veel problemen geaccepteerd.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 00:42 schreef AnnaB het volgende:

[..]

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

OK. Ik geloof dat heel goed. Merkte jij dat aan de manier van denken die anders was als dat van man?Kunnen ze dat wetenschappelijk onderleggen dat je manier van denken etc en je hersenen van een vrouw zijn? . En Kelly bijv. de manier hoe ze praat denkt overkomt. Die maniertjes dan merk je dat ze in een verkeerd lichaam geboren is

[ Bericht 3% gewijzigd door punkiie op 16-05-2007 13:57:56 ]

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 07:52 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Dat weet je gewoon... punt. Alleen heb ik het tot mijn 34e voor me gehouden. Tot die tijd toneel gespeeld en mijn gevoelens onderdrukt. Mja eens kan je het niet meer onderdrukken.

Hoe ik merk dat ik een vrouw ben? Ik hoor het van alles en iedereen om me heen. Laatst een vriend van me: "Jemig Chantal, je bent echt een wijf! Die doen ook altijd zo moeilijk!" Je merkt het vooral goed aan mannen, die kijken je niet meer in de ogen, maar 30cm lager...

ok. mag ik vragen hoe je voor die tijd leefde? Heb je wel een gewone baan gehad etc.? want ik moet een werkstuk schrijven over genderidentiteit/transsexualiteit. EN vind wel interessant onderwerp!. En merken ze aan je stem dat je man ben geweest vroeger?

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 13:55 schreef punkiie het volgende:

[..]

ok. mag ik vragen hoe je voor die tijd leefde? Heb je wel een gewone baan gehad etc.?

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man. Ondertussen wist je van jezelf dat je eigenlijk in een groot toneelspel acteerde. Ik had ook gewoon een baan. En nog steeds trouwens. Mijn collega's gaan er echt super goed mee om.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 13:55 schreef punkiie het volgende:

[..]

En merken ze aan je stem dat je man ben geweest vroeger?

Helaas nog wel. Zeker aan de telefoon. Ik heb een jaar lang logopedie gedaan, maar moet rond uit toegeven dat ik te weinig oefen en het te weinig in de praktijk breng. Het hele traject van verandering is een bevrijding voor me. Ik heb er totaal geen moeite mee met alle veranderingen. Echter die stem is gewoon het lastigste...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man.

Daar moet ik altijd een beetje van huilen Alsof wat er tussen je benen hangt bepaalt hoe je je moet gedragen

Stomme wereld

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:26 schreef wonderer het volgende:

[..]

Daar moet ik altijd een beetje van huilen Alsof wat er tussen je benen hangt bepaalt hoe je je moet gedragen

Stomme wereld

Ach het is bijna verleden tijd...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:31 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ach het is bijna verleden tijd...

Oh? Merk ik nog niks van...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Helaas nog wel. Zeker aan de telefoon. Ik heb een jaar lang logopedie gedaan, maar moet rond uit toegeven dat ik te weinig oefen en het te weinig in de praktijk breng. Het hele traject van verandering is een bevrijding voor me. Ik heb er totaal geen moeite mee met alle veranderingen. Echter die stem is gewoon het lastigste...

Hier hetzelfde verhaal wat betreft de stem. Ik heb een vrij hese stem. Maar ik ben nog maar net begonnen met logopedie. Ben 2 keer geweest nu. Je zal je er natuurlijk wel goed voor in moeten zetten

Een flinke schop in je ballen gaat niet meer natuurlijk...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:50 schreef wonderer het volgende:
Een flinke schop in je ballen gaat niet meer natuurlijk...

Dan praat je als Kelly... Nee dank je!

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man.

Maar hoe zagen ze jou nou precies dan? Ik werd altijd meer voor homo aangezien. Ik werd zeker niet voor heteroman aangezien

Ben achteraf wel blij dat ik nooit aan een vrouw en kinderen ben begonnen. Dat had ik die extra bagage er nu ook nog bij gehad. En daarbij, ik moest en moet er ook niet aan denken om iets met een vrouw te moeten hebben. Eerder niet, nu niet en na de operatie ook niet. Ik val niet op vrouwen en aanverwanten

Daar zijn wij (enkele van ons) in de minderheid, want uit onderzoek van het VU is weleens gebleken dat 80% van de transen lesbisch zijn. Als je het mij vraagt gaat het volgens mij eerder om 90%.

Ik kan er niets aan doen maar ik blijf het een giller vinden. Je gaat van man naar vrouw en dan val je ook nog op vrouwen. Dat gaat er bij mij niet in.

[ Bericht 6% gewijzigd door patricia27 op 16-05-2007 17:01:41 ]

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:52 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Dan praat je als Kelly... Nee dank je!

Kelly heeft meer een homostem (vinden heel veel tenminste)
En Kelly heeft geen logopedie gehad en daar is ze nog trots op ook.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:53 schreef patricia27 het volgende:

[..]

Maar hoe zagen ze jou nou precies dan?

Als een onzekere in zichzelf gekeerde man... Logisch soms weet je echt niet hoe je een houding moet nemen. Dat onzekere in zichzelf gekeerde is nu veranderd in een zelfbewuste meid met een eigen mening. Die ook nog eens "straalt" in haar blik (aldus anderen).

Maargoed dat alles is verleden tijd. Richt me liever op de toekomst!