Genderdysforie deel 7

quote:

Op zondag 13 mei 2007 22:29 schreef Meike26 het volgende:
Even een quote van de allerlaatste reactie in deel 6 van Logician:

Hele stomme vraag misschien

Er bestaan geen stomme vragen

quote:

maar v.a welke leeftijd realiseerde jullie je dat je een ander geslacht wou zijn?

Vanaf m'n 7de-8ste ongeveer. Wat mij bij zoiets was van "ik was eigenlijk een meisje, maar perongeluk is d'r een piemeltje aangegroeid". Maar daarvoor identificeerde ik me al met meisjes, en ik denk dat ik me d'r in de kleuterklas al min-of-meer van bewust was (ik weet dat ik toen erg morbide was (teken van depressie in kleuters) en aansluiting zocht bij de meisjes). Ook was kleding bij mij altijd problematisch (niet dat ik meisjeskleren wilde, maar vooral absoluut geen stoere jongenskleren).

Rond m'n 10de heb ik 't proberen te zeggen tegen m'n moeder, maar toen ging 't psychisch met mij een beetje mis en ben ik dit heel erg hard gaan wegdrukken (schaamde me d'r erg voor). Recent is 't door angstproblematiek en een onbegrepen seksualiteit weer boven water gekomen.

quote:

De reden dat ik dit vraag is omdat ik een zoontje heb van bijna 4jr die al v.a zijn 1e jaar een meisje wil zijn en steeds serieuzer hierin begint te worden... Ik moedig hem liever niet aan, maar ik wil hem ook niet onderdrukken, dus thuis mag hij jurkjes dragen en staartjes in etc.. maar buiten moet hij zijn jongenskleertjes aan.. ik probeer hem zo vrij mogelijk hierin te houden.. maar vind het wel lastig omdat ik niet weet of het nog een fase kan zijn of niet... het duurt nu nl. al wel heel lang voor een fase.. mijn huisarts opperde een gesprek met een kinderpsycholoog maar daar twijfel ik nog over..

Op die leeftijd is er echt nog heel weinig over te zeggen. Het is inderdaad wel lang voor 'n fase, maar zoiets is echt afwachten. Statistisch gezien blijken overigens slechts ongeveer 25% van de jongenskleuters met intens cross-gender gedrag (jongens die wel heel overtuigend meisje zijn, en dat meerdere jaren lang) uiteindelijk transseksueel. Nog eens 25% is "gewoon" heteroseksueel en zo'n 50% homoseksueel. Ik weet zo even niet hoe dat met meisjeskleuters zit, maar 't zal ook wel zoiets zijn.

Eens praten met een kinderpsycholoog kan wel zin hebben denk ik, hooguit om andere dingen uit te sluiten. Je kunt ook overwegen op termijn met de werkgroep transseksualiteit van humanitas contact op te nemen. Die hebben een contactgroep voor ouders van intens genderdysfore kinderen. Misschien mogelijkheden tot herkenning?

Mocht je zoontje inderdaad toch je dochter blijken dan ben je er in ieder geval meer dan op tijd bij. Hulde daarvoor.

quote:

Als jullie het niet erg vinden zou ik graag dit topic een beetje willen volgen en af en toe misschien wat advies vragen...

Gezellig. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Ik had al vanaf heel jong dat ik me duidelijk identificeerde met jongens. Met peuterzwemles wilde ik alleen een broekje aan want dat hadden de jongens ook, ik noemde mezelf Felix en ik had jongenskleren (zie hier).

Echt heel eenduidig was het overigens niet, ik had op mijn vierde ook een jurkje en toen wilde ik af en toe wel staartjes, maar de tendens was toch wel jongensgedrag.

Ik ben echter geen transseksueel Veel meer info moet je even mijn blog lezen, de entry van 4 mei.

Ik heb het idee dat je het niet "supererg" zou vinden als je zoontje uiteindelijk je dochter bleek, dat doet me in ieder geval deugd. Je probeert hem niet iets te maken dat hij niet is. Hulde

Bij deze ook even een reactie van een vn de vrienden (die overigens nog steeds gewoon hij en hem zegt )
Maar het is wel opvallend dat het zo lang nu al aan de gang is.
Waar het poppenhuis in de kamer voor het ene zoontje een kasteel is met ridders en paarden is het voor de anders een prinsessenhuis. En zo is het met vanalles. Maar bovenal is het gelukkig een vrolijk kind

Hier met toestemming van Logician, een foto.

-edit-foto op verzoek van logi weer weg-edit-

[ Bericht 5% gewijzigd door DrMarten op 14-05-2007 00:48:12 ]

quote:

Op zondag 13 mei 2007 23:55 schreef Logician het volgende:
Allereerst ontzettend bedankt voor de reacties, bij ons is het momenteel zo dat zodra mijn zoontje thuis komt de jurkjes en haarclipjes tevoorschijn komen, dit helemaal uitzichzelf, ik begin er bewust nooit over omdat ik hem niet wil beinvloeden maar wel zo vrij mogelijk hier in wil laten.

De laatste tijd is hij heel erg bezig met zijn piemeltje die hij niet wil, en die er af moet en dat hij borsten wil hebben etc...

Dat is wel typisch. Er zijn maar weinig meisjes die op hun 4de echt borsten willen, het is meer dat ze er stellig van overtuigd zijn dat dat allemaal wel komt.

Maarja, ik ben ook maar een huis-, tuin- en keukenpsych...

quote:

na een voorval met een schaar waar ik gelukkig op tijd bij was heb ik toch eens contact opgenomen met de huisarts en deze opperde dus om eens met een kinderarts hierover te gaan praten...

Ja, ik kan je toch erg aanraden eens naar een kinderpsycholoog te stappen. Dit keer is 't goed gegaan, maar 't zou ook maar een keer helemaal fout kunnen aflopen.

quote:

Het stomme is dat we er allemaal zo gewend aan zijn, sommige vrienden van mij zeggen vaak zij of haar en dan oops... het is afwachten hoe de toekomst gaat lopen, en ik wil hem zo vrij mogelijk laten, maar voor wat ik allemaal heb gelezen tot nu toe denk ik dat zo vroeg mogelijk er bij zijn wel het beste is voor de ontwikkeling, ook emotioneel gezien..

Vooralsnog is 't beste denk ik om 'm vooral zichzelf te laten ontdekken en zich daar zo vrij mogelijk in te laten. Op school kan dat heel moeilijk worden (kinderen kunnen heel hard zijn tegen iedereen die "anders" is). Ik zou eigenlijk ook niet weten hoe je daar mee om moet gaan. Misschien kijken of hij als meisje ingeschreven kan worden?

quote:

het enige probleem zou misschien zijn vader zijn (we zijn uit elkaar) alhoewel hij ook wel eens heeft gezegd dat dit niet echt een fase meer is... maar het blijft natuurlijk gissen...

Heel 't leven is hoe dan ook een fase. Ergens moet je de knoop doorhakken.

-edit-foto op verzoek van logi weer weg-edit-

[ Bericht 89% gewijzigd door DrMarten op 14-05-2007 00:49:14 ]

Schattig kind. Wat gaat die 't hoe dan ook zwaar krijgen zeg. Ik wordt er stil van.

Gelukkig heeft hij het met z'n moeder erg getroffen.

Ik ga proberen wat nachtrust te krijgen. Welterusten... en sterkte.

Ik zou gewoon naar een deskundige gaan. Met hormonen kan de puberteit uitgesteld worden zodat eventuele geslachtsverandering dan makkelijker is of iets in die richting, dan is het toch wel lekker als je er vroeg bij bent enzo.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 00:43 schreef Logician het volgende:
Sorry trouwens dat ik het halve topic hier mee volgooi

Is het topic toch voor?

Ik heb ooit ergens gelezen dat dit vaker voorkomt bij kleine kinderen. 70% hiervan groeit er overheen. Ik zou dus gewoon even afwachten tot hij/zij wat groter is. Je kan over een paar jaar alsnog contact opnemen met een genderteam.

Humanitas in Amsterdam heeft een aparte groep voor ouders waarvan de kinderen zulke gevoelens hebben. Wellicht kan je daar in contact komen met andere ouders. Helaas is hun site offline zag ik net.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 00:43 schreef Logician het volgende:
Het is natuurlijk nog niet te zeggen wat de toekomst brengt, maar de mogelijkheid dat er misschien toch is in deze richting speelt begint steeds groter te worden..

Ik weet ieg wel dat ik alles zou doen om zijn leven zo makkelijk mogelijk te maken, ik bedoel hij blijft gewoon altijd mijn babietje

Sorry trouwens dat ik het halve topic hier mee volgooi

Als ik zo alles lees, en eerlijk mijn mening geef, zou ik aan de huisarts een verwijzing vragen voor de afd. psychologie van het universitair medisch centrum Utrecht, daar heeft dr. Peggy Cohen een speciaalteam voor begeleiding, maar ook voor kijken of iemand van jonge leeftijd inderdaad transseksueel, zoja, of als er twijfels zijn krijgen ze goede begeleiding en alles, voor de rest kan er ook kontakt opgenomen werkgroep transseksualiteit van Huminitas , die heeft een groep Berdache, voor ouder en jeugdige kinderen (www.wgtrans.nl).
Ik wens je heel sterkte toe, en als we hier iets voor je kunnen betekenen, zullen we dat zeker niet laten.

In feite is in Utrecht het genderteam t/m 18 jaar gevestigd, en er zijn perfecte contacten met het genderteam van het VU in Amsterdam

Vier jaar is ook nog wel erg jong heh.

Maar als ze bij 't genderteam van 'm af weten is dat zeker niet nadelig natuurlijk.

Ik denk als het kind echt transseksueel is dat een zo vroeg mogelijk contact met Peggy Cohen wel degelijk belangrijk is, voor diagnosestelling maar ook voor begeleiding. Dat ze ondertussen ook in Amsterdam is, tja, ik kan niet alles weten en bijhouden. Ik heb me de afgelopen 5 jaar zo goed als niet met het hele gebeuren bezig gehouden behalve dat ik bij het VU op controle ging. Nu ik een zware hersteloperatie voor de boeg heb, ben ik eigenlijk over het onderwerp weer iets actiever geworden.
Bovendien weet ik van Peggy Cohen (heb haar verschillende keren gesproken) dat er een soms ook andere problemen ten grondslag liggen aan wat transseksueel gedrag lijkt te zijn. En als dit is op te lossen lijkt me dat toch wel belangrijk.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 22:45 schreef AnnaB het volgende:

[..]

Als ik zo alles lees, en eerlijk mijn mening geef, zou ik aan de huisarts een verwijzing vragen voor de afd. psychologie van het universitair medisch centrum Utrecht, daar heeft dr. Peggy Cohen een speciaalteam voor begeleiding

Zo! Heb jij in een kuil gezeten ofzo?

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 12:04 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Zo! Heb jij in een kuil gezeten ofzo?

Ik heb mij bewust ongeveer 2 jaar na mijn operatie afgesloten van alles wat met transeksuelieteit te maken had, dit kwam vnl doordat ik bij de zelfhulpgroep als vrijwilgster niet geaccepteerd werd dorr de anderen omdat ik anders ben dan andren (we zijn allemaal anders). Ik heb ook niet de behoefte om nu nog alles bij te houden wat er veranderd rondom het proces van de verandereing en de begeleiding tijdens. Dat lig al geruime tijd achter me, en hoe moet ik weten dat iemand met haar team van Utrecht naar Amsterdam verhuist als ik me niet speciefiek richt op transseksualiteit ????
Ik weet ook zaken uit de ggz die anderen hier op dit forum niet weten. Je kunt niet alles weten gelukkig.

En ja, om nou zo'n opmerking te maken terwijl er daar boven duidelijk mijn berichtje staat over hoe of wat , hmm, wat wil je nou, mij laten lachen, belachelijk maken ?

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 13:17 schreef AnnaB het volgende:

[..]

En ja, om nou zo'n opmerking te maken terwijl er daar boven duidelijk mijn berichtje staat over hoe of wat , hmm, wat wil je nou, mij laten lachen, belachelijk maken ?

Let op de smilies in mijn vorige bericht...

Ach ik heb ook vaak zat blonde momenten hoor...

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 13:26 schreef Meike26 het volgende:
Ik dacht dat je je haar rood had ?

Dan werkt dar verfen toch niet zo als ik zelf ook gehoopt had

Ja ben undercover...

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 14:39 schreef Meike26 het volgende:
Ik ben semi-blond

@Meike26: je bent niet blond, maar je identificeert je er wel mee?

Ik schijn officieel donkerblond te zijn. Zomers wat lichter dan 's winters, maar zover ik weet niet aantoonbaar op IQ-tests ofzo

Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn? Hoe zijn jullie erachter gekomen? en waarin merken jullie in het dagelijke leven dat je eigenlijk gewoon een vrouw bent ipv een man. Dacht je eerst dat je gewoon onzeker was ofzo? of een id-probleem had? Die keuze gaat niet van de een op andere dag neem ik aan hehe

[ Bericht 10% gewijzigd door punkiie op 15-05-2007 23:10:28 ]

Meh. Had hier wat staan maar ik bedacht me.

[ Bericht 35% gewijzigd door Hildy op 15-05-2007 23:58:21 ]

Logician, je doet 't goed zeg.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 23:03 schreef punkiie het volgende:
Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn? Hoe zijn jullie erachter gekomen? en waarin merken jullie in het dagelijke leven dat je eigenlijk gewoon een vrouw bent ipv een man. Dacht je eerst dat je gewoon onzeker was ofzo? of een id-probleem had? Die keuze gaat niet van de een op andere dag neem ik aan hehe

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 00:42 schreef AnnaB het volgende:

[..]

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

Op zo'n 'late' leeftijd lijkt het me extra moeilijk.

quote:

Op dinsdag 15 mei 2007 23:03 schreef punkiie het volgende:
Ik vind het wel interessant de vraag: Hoe weten jullie transsexuelen dat jullie echt vrouw zijn?

Dat weet je gewoon... punt. Alleen heb ik het tot mijn 34e voor me gehouden. Tot die tijd toneel gespeeld en mijn gevoelens onderdrukt. Mja eens kan je het niet meer onderdrukken.

Hoe ik merk dat ik een vrouw ben? Ik hoor het van alles en iedereen om me heen. Laatst een vriend van me: "Jemig Chantal, je bent echt een wijf! Die doen ook altijd zo moeilijk!" Je merkt het vooral goed aan mannen, die kijken je niet meer in de ogen, maar 30cm lager...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 06:47 schreef Isegrim het volgende:

[..]

Op zo'n 'late' leeftijd lijkt het me extra moeilijk.

Ik heb in het verleden gehoord dat er concentraties liggen van mensen rondom hun 20e, 40e en 60e levensjaar. Waarbij opviel dat vrouw naar man transseksuelen toen veel meer op jonge leeftijd er voor uit durfden te komen dan man naar vrouw. Ik denk (en hoop eigenlijk) dat nu er ook verhoudingsgewijs meer man naar vrouw op jongere leeftijd het proces aandurven, er voor uit durven en kunnen komen.
Er zijn ook mensen die op/rond hun 60e nog er aan beginnen.
Ik kreeg maandag van een verpleegkundige te horen in de gipskamer (we zaten er met z'n 2-en) 'Er is niet aan je te zien of merken dat je van geslacht bent, je bent een grote, wat grove vrouw. Vooral ook door je stem wordt dat beeld compleet gemaakt. Ik had bij jouw niet gedacht dat je van geslacht veranderd was'. Dit naar aanleiding van het feit als ik eind juni geopereerd wordt mijn arm met de operatie niet in het gips mag zitten. Is dat zo dan krijg ik een brace.

Maar over de oorspronkelijke vraag, ja, op de leeftijd waar ik op ben begonnen is het in ieder geval niet makkelijker. Moeilijker durf ik niet te zeggen. Ik heb al heel lang geleden het standpunt ingenomen dat datgeen wat iemand het moeilijkst vind in zijn leven dat voor hem ook is, en dat ik niet kan/mag zeggen, ja maar wat ik heb meegemaakt en doorstaan is veel moeilijker, wie ben ik om daar over te oordelen ?
Ja, ik was getrouwd, heb 3 kinderen. Maar eigenlijk is dat toch redelijk goed gegaan, eerst woonde 1 zoon bij mij. Ging op kamers , kwam terug. 2e zoon wilde vanwege reizen voor studie ook bij mij wonen. De 3e zit nu in 2 VWO, dus die komt zeker voorlopig nog niet bij mij wonen. De oudste is weer op zoek naar een kamer. De middelste blijft nog zeker 2 jaar bij mij wonen. Als ie is afgestudeerd en werk heeft (werkkans nu is 95%) gaat ie op zichzelf wonen. Goede contacten met mijn ex, alleen niet met mijn ex-familie. Alhoewel ik wel op de begrafenis van mijn schonnvader (ex...) ben geweest en dat werd toch zonder veel problemen geaccepteerd.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 00:42 schreef AnnaB het volgende:

[..]

Ik ben mijn problemen gaan herkennen naar aanleiding van een documentaire op tv rond mijn 30e. Ik heb altijd geweten dat er iets niet klopte, maar dacht altijd dat kan niet, doe niet zo gek enzo. Ik heb toen boeken en artikelen etc gelezen en ben toen heel bang geworden voor wat me allemaal te wachten stond als ik inderdaad besloot om van geslacht te veranderen. Ik heb er ook met mijn partner open over gepraat toen al. Die heeft ook een aantal dingen gelezen enzo.
Maar op mijn 36e, op 1e dag van onze vakantie in Engeland zijn als het ware door alles wat de maanden daarvoor gebeurd was de stoppen bij mij doorgeslagen om het zo maar te noemen. En heb toen eigenlijk het besluit genomen ik ga van geslacht veranderen, want zo doorleven dat gaat op een gegeven moment niet meer.

OK. Ik geloof dat heel goed. Merkte jij dat aan de manier van denken die anders was als dat van man?Kunnen ze dat wetenschappelijk onderleggen dat je manier van denken etc en je hersenen van een vrouw zijn? . En Kelly bijv. de manier hoe ze praat denkt overkomt. Die maniertjes dan merk je dat ze in een verkeerd lichaam geboren is

[ Bericht 3% gewijzigd door punkiie op 16-05-2007 13:57:56 ]

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 07:52 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Dat weet je gewoon... punt. Alleen heb ik het tot mijn 34e voor me gehouden. Tot die tijd toneel gespeeld en mijn gevoelens onderdrukt. Mja eens kan je het niet meer onderdrukken.

Hoe ik merk dat ik een vrouw ben? Ik hoor het van alles en iedereen om me heen. Laatst een vriend van me: "Jemig Chantal, je bent echt een wijf! Die doen ook altijd zo moeilijk!" Je merkt het vooral goed aan mannen, die kijken je niet meer in de ogen, maar 30cm lager...

ok. mag ik vragen hoe je voor die tijd leefde? Heb je wel een gewone baan gehad etc.? want ik moet een werkstuk schrijven over genderidentiteit/transsexualiteit. EN vind wel interessant onderwerp!. En merken ze aan je stem dat je man ben geweest vroeger?

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 13:55 schreef punkiie het volgende:

[..]

ok. mag ik vragen hoe je voor die tijd leefde? Heb je wel een gewone baan gehad etc.?

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man. Ondertussen wist je van jezelf dat je eigenlijk in een groot toneelspel acteerde. Ik had ook gewoon een baan. En nog steeds trouwens. Mijn collega's gaan er echt super goed mee om.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 13:55 schreef punkiie het volgende:

[..]

En merken ze aan je stem dat je man ben geweest vroeger?

Helaas nog wel. Zeker aan de telefoon. Ik heb een jaar lang logopedie gedaan, maar moet rond uit toegeven dat ik te weinig oefen en het te weinig in de praktijk breng. Het hele traject van verandering is een bevrijding voor me. Ik heb er totaal geen moeite mee met alle veranderingen. Echter die stem is gewoon het lastigste...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man.

Daar moet ik altijd een beetje van huilen Alsof wat er tussen je benen hangt bepaalt hoe je je moet gedragen

Stomme wereld

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:26 schreef wonderer het volgende:

[..]

Daar moet ik altijd een beetje van huilen Alsof wat er tussen je benen hangt bepaalt hoe je je moet gedragen

Stomme wereld

Ach het is bijna verleden tijd...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:31 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ach het is bijna verleden tijd...

Oh? Merk ik nog niks van...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Helaas nog wel. Zeker aan de telefoon. Ik heb een jaar lang logopedie gedaan, maar moet rond uit toegeven dat ik te weinig oefen en het te weinig in de praktijk breng. Het hele traject van verandering is een bevrijding voor me. Ik heb er totaal geen moeite mee met alle veranderingen. Echter die stem is gewoon het lastigste...

Hier hetzelfde verhaal wat betreft de stem. Ik heb een vrij hese stem. Maar ik ben nog maar net begonnen met logopedie. Ben 2 keer geweest nu. Je zal je er natuurlijk wel goed voor in moeten zetten

Een flinke schop in je ballen gaat niet meer natuurlijk...

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:50 schreef wonderer het volgende:
Een flinke schop in je ballen gaat niet meer natuurlijk...

Dan praat je als Kelly... Nee dank je!

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 14:06 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Ik gedroeg me zoals de maatschappij verlangd van een man.

Maar hoe zagen ze jou nou precies dan? Ik werd altijd meer voor homo aangezien. Ik werd zeker niet voor heteroman aangezien

Ben achteraf wel blij dat ik nooit aan een vrouw en kinderen ben begonnen. Dat had ik die extra bagage er nu ook nog bij gehad. En daarbij, ik moest en moet er ook niet aan denken om iets met een vrouw te moeten hebben. Eerder niet, nu niet en na de operatie ook niet. Ik val niet op vrouwen en aanverwanten

Daar zijn wij (enkele van ons) in de minderheid, want uit onderzoek van het VU is weleens gebleken dat 80% van de transen lesbisch zijn. Als je het mij vraagt gaat het volgens mij eerder om 90%.

Ik kan er niets aan doen maar ik blijf het een giller vinden. Je gaat van man naar vrouw en dan val je ook nog op vrouwen. Dat gaat er bij mij niet in.

[ Bericht 6% gewijzigd door patricia27 op 16-05-2007 17:01:41 ]

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:52 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Dan praat je als Kelly... Nee dank je!

Kelly heeft meer een homostem (vinden heel veel tenminste)
En Kelly heeft geen logopedie gehad en daar is ze nog trots op ook.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 16:53 schreef patricia27 het volgende:

[..]

Maar hoe zagen ze jou nou precies dan?

Als een onzekere in zichzelf gekeerde man... Logisch soms weet je echt niet hoe je een houding moet nemen. Dat onzekere in zichzelf gekeerde is nu veranderd in een zelfbewuste meid met een eigen mening. Die ook nog eens "straalt" in haar blik (aldus anderen).

Maargoed dat alles is verleden tijd. Richt me liever op de toekomst!