[Autisme] Deel 1

tvp...

open je nou alleen een topic over autisme omdat het er nog niet is, of heb je nog een andere reden?

oftewel: op welke manier heb jij ermee te maken?

tvp, en wat lady_wrb zegt.
Ik post hier, omdat ik door mijn psycholoog ben aangemeld bij het autismeteam. ZIt nu te wachten op een brief voor een intakegesprek. Ik begin zelf steeds meer en meer te vermoeden dat ik niet Asperger of ADD heb (zoals ik eerst dacht), maar Borderline. En ik denk dat de psych dat ook denkt (gezien de vragen die hij stelde). Maar we zullen zien wat eruit komt bij de tests.

Ik heb tot dusver nog geen centraal autisme topic gezien. Wel een asperger en een pdd-nos topic. Anyway, ben zo asperger als maar kan, maar heb er geen last van, dus veel succes met 't topic (en als je er wel last van hebt)

Na lange tijd begint autisme nu eindelijk echt flinke aandacht te krijgen in de hele wetenschappelijke gemeenschap, met serieuze en goed gefinancieerde onderzoeken.

ja maar wie mogen er hier dan wel posten en wat is het doel van dit topic? ik snap het centrale eerlijk gezegd niet zo van dit topic

Ik ken sinds een tijdje iemand die dit (in welliswaar een milde vorm) heeft. Ik vind dit toch wel erg interessant om te volgen.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:03 schreef lady-wrb het volgende:
ja maar wie mogen er hier dan wel posten en wat is het doel van dit topic? ik snap het centrale eerlijk gezegd niet zo van dit topic

- Praten over autisme
- Iedereen die wil praten over autisme

Zo heb ik een autistisch familielid. Daarom vind ik het interessant.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:03 schreef lady-wrb het volgende:]ja maar wie mogen er hier dan wel posten en wat is het doel van dit topic? ik snap het centrale eerlijk gezegd niet zo van dit topic

Dat past dan wel bij het onderwerp zal ik maar zeggen.

Leuk plaatje, maar het ziet er m.i. meer ADD-ig dan autistisch uit.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 16:45 schreef Blivox het volgende:
En om zelf ook even te beginnen. Ik ben sinds een paar maanden nu Asperger gediagnoseerd, en krijg nog steeds psycho-educatie en ben (twee)wekelijks bij het autismeteam te vinden. Het rare is dat ik nooit serieus heb verwacht autistisch te zijn, omdat ik door een hogere intelligentie al mijn gebreken camoufleer. Daardoor is het voor anderen ook moeilijk te begrijpen dat ik het met sommige dingen moeilijk heb, zelfs voor mijzelf is het moeilijk te begrijpen.

Hoe ben je erachter gekomen dat je autistisch bent? Heb je er last van in het dagelijks leven, bijvoorbeeld bij school/werk? Waar merk je aan dat je autistisch bent?

Als ik die Asperger checklist naloop, dan heb ik zeker meer dan de helft van de genoemde dingen....

'k Vind mezelf alleen nog niet vreemd genoeg om er naar een psych mee te gaan eigenlijk.... ik red mezelf nog wel....

En tja, je hebt dan een labeltje, en dan? ... Dat zal m'n gedrag toch niet veranderen zeker? ...

Tevens tvp.

plus: als je weet wat je hebt, kun je het ook beter aan anderen uitleggen. Ik loop nu tegen van alles aan waarvan ik niet weet wat het is en daar word ik erg onrustig van. Als ik weet dat dat kenmerken zijn van een bepaalde stoornis, weet ik waar het aan te wijten is en kan ik er gericht aan werken.

En mensen die geen last hebben van hun Asperger... héb je dan wel Asperger? En als je geen last hebt: hoe kom je er dan op om je te laten testen? (er is toch immers geen aanleiding?). Of had je er in het verleden wel last van?

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 01:09 schreef Blivox het volgende:

[..]

Via een kennis op MSN die me op Asperger wees, omdat hij dat zelf heeft. Eerst daht ik zo van "oh"... tot ik de checklist uitvoerig ging lezen. Bij iedere nieuwe regel herkende ik mijzelf steeds meer en beter. Toen ging het balletje rollen, ben ik naar de SARR gegaan en heb ik na wat maanden testen een uitslag gekregen.

Volgens mij stond de checklist in mijn eerste post bovenaan, die van autsider...

Iedereen zal zo wel zijn puntjes hebben waarvan hij heeft van, goh, ,dat heb ik ook, maar zo buitensporig veel als ik er kon vinden en op de manier waarop die criteria zich manifesteerden was toch wel treffend te noemen.

En last, natuurlijk heb je er last van. Probleem is alleen dat ik het nooit heb geweten tot een paar maanden terug, en dus ook nooit heb gedacht dat andere mensen het minder zwaar dan mij hebben met bepaalde dingen. Er is ook naar voren gekomen bij de uitslag dat ik zelf ontzettend slecht kan opnoemen en beseffen wat mijn last is, en hoeveel dat is.

In ieder geval heb ik dus last op gebied van sociaal contact. Ik heb wel sociaal contact, ik heb vrienden, ik ga wel eens uit, maar aan de andere kant heb ik minder behoefte aan veel contact, liever intensieve één-op-één contacten en houd ik in principe niet van rumoer om me heen. Mijn grootste probleem die ik zelf kan erkennen en waar ik ook zelf mee kwam is dat ik een ontzettende schijtangst heb om te telefoneren. Gebeld worden door bekenden valt nog mee, maar zodra ik onbekende mensen moet bellen begint mijn hart letterlijk in mijn keel te kloppen. Het idee dat ik afhankelijk ben van éééén technologie, en niet in staat ben om iemand te schrijven, te zien of te gebaren in geval van miscommunicatie vind ik verschrikkelijk.

Ook heb ik (gelukkig) absoluut geen last van peer-pressure, waardoor ik altijd mijzelf ben gebleven. Het is niet allemaal slecht .

Ik vind het haast eng hoeveel kenmerken op mij van toepassing zijn. Al een tijdje vermoed ik dat ik autistisch ben, ik zit er dan ook aan te denken om me te laten testen. Heb ik er wat aan als ik zou horen of ik wel of niet autistisch ben? Er is voor zover ik weet geen genezing of wat dan ook voor.
Waarschijnlijk ben ik het wel, het zou gewoonweg heel veel verklaren wat betreft mijn gedrag in het verleden.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 21:32 schreef Biff-Tannen het volgende:

[..]

Ik vind het haast eng hoeveel kenmerken op mij van toepassing zijn. Al een tijdje vermoed ik dat ik autistisch ben, ik zit er dan ook aan te denken om me te laten testen. Heb ik er wat aan als ik zou horen of ik wel of niet autistisch ben? Er is voor zover ik weet geen genezing of wat dan ook voor.
Waarschijnlijk ben ik het wel, het zou gewoonweg heel veel verklaren wat betreft mijn gedrag in het verleden.

er is geen 'genezing' voor autisme, maar duidelijkheid omtrent je gedrag kan allerlei bij-symptomen bij jezelf en je omgeving teniet doen. als je bijvoorbeeld iets wil doen, maar je wordt verhindert door iets in je, en je probeert dat krampachtig te veranderen zonder dat het lukt, maar blijft proberen en het lukt echt niet, dan kan je diagnose je meer innerlijke rust geven, zovan 'ok, dit hoort, dit is een beperking, everything is cool'. Exit vechten tegen jezelf, realistische doelen kunnen formuleren en nastreven.
En zo ook voor je omgeving, mensen staan vaak erg open voor ander gedrag als ze weten dat dat andere gedrag veroorzaakt wordt door een stoornis. is best sneu, maar daardoor kunnen ze het beter begrijpen en daardoor accepteren. Dat vermindert ook veel meer stress.

En dat lijkt me juist voor een autist heel erg fijn omdat het mensen zijn die vrij snel in de stress (kunnen) schieten.

Ik kan me best vinden en herkennen in wat je zegt. Accepteren dat je met een 'beperking' leeft kan inderdaad misschien innerlijke rust geven en stress verminderen. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat het juist frustrerend is om te weten dat je een beperking hebt, helemaal als je bepaalde ambities hebt die worden gedwarsboomd door die beperking.

Anderen laten weten dat je een psychologische 'issue' hebt is denk ik niet iets wat je graag zegt, dat staat zo dramatisch en zielepoterig , ook al kunnen andere mensen dan beter rekening met je houden.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 07:17 schreef Viking84 het volgende:
tvp, en wat lady_wrb zegt.
Ik post hier, omdat ik door mijn psycholoog ben aangemeld bij het autismeteam. ZIt nu te wachten op een brief voor een intakegesprek. Ik begin zelf steeds meer en meer te vermoeden dat ik niet Asperger of ADD heb (zoals ik eerst dacht), maar Borderline. En ik denk dat de psych dat ook denkt (gezien de vragen die hij stelde). Maar we zullen zien wat eruit komt bij de tests.

Borderline is een hype.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 22:34 schreef Biff-Tannen het volgende:
Ik kan me best vinden en herkennen in wat je zegt. Accepteren dat je met een 'beperking' leeft kan inderdaad misschien innerlijke rust geven en stress verminderen. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat het juist frustrerend is om te weten dat je een beperking hebt, helemaal als je bepaalde ambities hebt die worden gedwarsboomd door die beperking.

Anderen laten weten dat je een psychologische 'issue' hebt is denk ik niet iets wat je graag zegt, dat staat zo dramatisch en zielepoterig , ook al kunnen andere mensen dan beter rekening met je houden.

Mja het staat en valt denk ik met zelfacceptatie. dat je gefrustreerd raakt omdat je bepaalde ambities niet kan naleven en je psychologische (biologische! vergeet dat niet!) issues zielepoterig en dramatisch vinden wordt wat mij betreft veroorzaakt door een negatieve houding naar dat wat zich WEL afspeelt. het lijkt me dat je dat per definitie ongelukkig maakt. Maar veel mensen met een handicap, en ook veel mensen zonder handicap maar met issues (iedereen heeft ie) accepteren op een gegeven moment zichzelf wel.. je moet wel, anders wordt je steeds meer ongelukkig.

En geen enkele autist staat te springen om te zeggen dat ie anders is. Maar veel mensen met een of andere afwijking zijn wel realistisch. Als je vermoedt of als het al reeds is bevestigd dat jij in combinatie met andere mensen of situaties op problemen stuit waarvan je weet dat die inherent zijn aan jezelf en niet kunnen worden opgelost door jou, dan zeg je zoiets gewoon, mensen snappen dat, geen tot veel minder stress is het gevolg. Dat is een stuk minder dramatisch dan de problemen/irritaties die kunnen ontstaan als mensen niet weten wat er aan de hand is.

Ikzelf heb een probleem met luisteren. Ik ben niet doof, maar soms kunnen mijn hersenen geen woorden uit klank halen. kweenie waarom, maar het is nou eenmaal zo. in een rumoerige omgeving wordt het voor mij nog complexer terwijl het voor anderen heel makkelijk is om een gesprek te houden. van de week moest ik werken in een keuken waar alle juiste factoren aanwezig waren om mij volledig woorddoof te maken. ik heb alles wel 4x moeten vragen voordat alle woorden en intenties daarachter duidelijk waren, echt te suf voor woorden. en zelfs dan deed ik veel dingen fout op een gegeven moment heb ik maar gezegd dat ik half doof ben en dat ze wat duidelijker moeten praten, mij moeten aankijken en dergelijke. Dat helpt wel een beetje, en dan hoef ik het minder vaak te vragen en doe ik ook minder dingen fout. Het is voor hun een kleine moeite, maar voor mij gewoon m'n redding om mezelf te kunnen handhaven in zo'n auditief complexe omgeving. Ik vind dat niet zielepoterig, maar gewoon het beste uit de situatie/samenwerking halen.

wat heeft het stripje ermee te maken?
zo denk ik volgens mij al mn hele leven als ik wakker wordt 's ochtends.

of mis ik iets als niet autist zijnde?