En nu gaan we het écht doen!

quote:

Op zondag 20 mei 2007 16:59 schreef p-etr-a het volgende:
Jouw verhaal wordt dus nu niet chronologisch. Het mijne is dat tot zover wel, is dat saai, is het de moeite waard dat om te gooien?

Nee, ik denk dat je onderweg vanzelf merkt of je flashbacks nodig hebt, of andere trucs om je informatie kwijt te raken. Sowieso denk ik dat elk verhaal op veel verschillende manieren verteld kan worden, het gaat erom dat je (liefst voordat je begint met schrijven) zo lang hebt nagedacht over de 'constructie' dat het nog maar op één manier kan. Het moet kloppen voor de lezer, maar ook voor de hoofdpersoon (of de alwetende verteller of wie dan ook). Bij mij gaat het om een 'spannend' verhaal - een soort puzzel - en dan ligt het voor de hand dat de hoofdpersoon evenveel weet (of liever: even weinig) als de lezer. Ze maken die zoektocht samen. En dus kan het alleen maar chronologisch worden verteld, anders zou de hoofdpersoon de antwoorden al kennen en zou het hele verhaal niet verteld hoeven worden, tenminste niet op deze manier, als een 'zoektocht'.

Bij mij begint het met een schokkende ontdekking (een familiegeheim), de rest van het verhaal volgt daaruit - de hoofdpersoon wil de toedracht van het familiegheim ontrafelen. En degene die de antwoorden kent, is dood (begrafenis in eerste hoofdstuk). Die zoektocht zou bijvoorbeeld zeven dagen kunnen beslaan, of zeven maanden (weet ik nog niet), maar die rode lijn wordt op chronologische wijze verteld, stap voor stap of dag na dag. Het eindigt dan ook met het (opnieuw 'schokkende') antwoord: dus zó zit het, en dáárom is erover gezwegen. Tussendoor komen wel flashbacks, dat kan niet anders, omdat het om een familiegheim gaat. In gedachten gaat de hoofdpersoon terug in de tijd: waren er al aanwijzingen, hoe waren de verhoudingen tussen de betrokkenen, enzovoort.

Volgens mij heeft de manier van vertellen (chronologisch of niet) te maken met de hoeveelheid informatie die je kwijt moet - onderweg kun je altijd vragen tegenkomen die beantwoord moeten worden, en als dat niet lukt in het 'heden', kun je dus terugschakelen naar vroeger.

Maar ik denk wel dat het heel goed is om een verhaal, maakt niet uit welk verhaal, op zoveel mogelijk verschillende manieren voor je te zien. Het belangrijkste is: hóe vertel je het? Door al die mogelijkheden naast elkaar te zetten, alles steeds om te gooien (wat gebeurt er als ik begin met het einde? Of als ik het verhaal door een ánder personage laat vertellen? Of als ik meerdere perspectieven kies? Of... enzovoort) zie je ten eerste meteen waar de (toekomstige) problemen kunnen zitten, waardoor je minder kans hebt om vast te lopen, en bovendien zorgt het ervoor dat je het verhaal steeds beter gaat begrijpen. Waarom je het wilt vertellen. Waar het naartoe moet. Of je geen belangrijke informatie over het hoofd hebt gezien. Zo krijg je het verhaal in de vingers. Dus ja, ik zou die chronologische vertelwijze zeker omgooien, dat wil zeggen: om te kijken wat er gebeurt.

JAM en Moon-Bridge
Een heel maagdelijk forum ligt voor jullie om te verkloten.
Laat iig dit topic met rust

Kritiek op "nu gaan we het doen" ga daar ff lekker verder.

You're so full of yourself, it's almost adorable... if only you weren't an attention whore. Let's have sex.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:29 schreef Cairon het volgende:
You're so full of yourself, it's almost adorable... if only you weren't an attention whore. Let's have sex.

Graag , ik ga even de troep opruimen hoor.

Meid, ik had het over JAM.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:33 schreef Cairon het volgende:
Meid, ik had het over JAM.

Wil je daar seks mee? Die gun ik alleen onbeschermde anale bloedseks met een enorme aidsneger

V.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:33 schreef Cairon het volgende:
Meid, ik had het over JAM.

I know, maar ik zag sex
Anyhow, opgeschoond, min of meer en schrijven maar.

GODSAMME. Mijn maagdverhaal, Yvonne.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:36 schreef Moon_Bridge het volgende:
GODSAMME. Mijn maagdverhaal, Yvonne.

Ander topic

quote:

Op maandag 21 mei 2007 08:08 schreef DaMart het volgende:

Ik heb alleen een vraag/opmerking: je schrijft dat je de tweede hoofdpersoon eerst een vervelende vent wilde laten zijn, maar nu toch kiest voor een sympathieke vent. is hij nu van het begin af aan al sympathiek of laat je hem dat geleidelijk aan worden? Want dat kan natuurlijk ook een aardig verhaal opleveren. Iemand die in het begin vervelend is, maar gaandeweg het verhaal toch een stuk sympathieker wordt.

In de eerdere versie was hij een gefrustreerde, teleurgestelde schrijver (dat is een andere lijn in het boek: de strijd tussen twee schrijvers, de één commercieel & succesvol, de ander literair & miskend) en ik kwam er gaandeweg achter dat het karakter te eendimensionaal was voor zo'n grote rol. Ik liep vast na ongeveer 100 bladzijden, ik had geen zin meer in het verhaal. Later besefte ik dat het vooral die man was waar ik geen zin meer in had. Ik denk nu na over twee mogelijkheden: óf de schrijver krijgt een kleinere rol, dan kan hij onsympathiek blijven, óf ik maak een aardige vent van hem. Ik denk dat het tweede beter is. Jouw suggesie, om hem gaandeweg sympathieker te maken, is inderdaad interessant, maar ik ken mijn beperkingen: ik denk niet dat ik dat kan. Zo'n karakterontwikkeling lijkt me een enorme opgaaf, misschien iets voor de toekomst. Bovendien heeft hij wel een grote rol, maar hij blijft een 'aangever', dus die ontwikkeling is voor dit personage ook teveel eer.

quote:

Het heeft bij mij trouwens ook even geduurd voordat het boek in mijn hoofd zo ver gevorderd was, dat ik het ook aan het papier kan toevertrouwen. Ik loop al zo'n twee jaar met dit verhaal rond, heb een paar pogingen gedaan om het op papier te zetten, maar liep telkens na één hoofdstuk al vast. Uiteindelijk heb ik het maar even naast me neergelegd, en bedacht telkens weer nieuwe ontwikkelingen.

Ja, die ontwikkelingen moeten eigenlijk van tevoren al vaststaan. Ik vind het zelf heel belangrijk om ergens naartoe te schrijven, om te weten hoe ik van A naar B kom, anders (heb ik veel ervaring mee) beland ik binnen de kortste keren op locaties waarvan ik bij God niet weet wat de personages er te zoeken hebben, en krijg ze dan nog maar eens terug. Ik geloof heel erg in schema's. Zo strak mogelijk, alle lijnen moeten vaststaan, en vreemd genoeg ontstaat er dan juist veel ruimte voor fantasie en rare invallen. Als ik teveel vrijheid heb, gaat het verhaal met me op de loop. Maar goed, dat werkt voor iedereen anders.

quote:

Het eerste hoofdstuk heb ik nu voor de vierde keer helemaal opnieuw geschreven, en nu heb ik het idee dat ik echt verder kan. Vanaf het begin wilde ik namelijk al met een enorme plottwist eindigen, maar bedacht me dat die wel heel erg uit de lucht zou komen vallen. En dat is ook niet de bedoeling. Als lezer moet je achteraf kunnen denken:'ik had het kunnen weten, dat het zo zat'.

Komt die enorme plottwist aan het einde van het eerste hoofdstuk, of als ontknoping van het hele verhaal? Wat je misschien kunt doen, is voor jezelf uitschrijven waarom die plottwist logisch is. Waarom (bijvoorbeeld) iemand zoiets zou doen. What makes him tick? Dat moet aannemelijk zijn, en voor bijna álles is een verklaring te bedenken, maar die verklaring moet je wel van tevoren hebben uitgedacht. Voorvallen uit het verleden van een personage, bijvoorbeeld, die geleid hebben tot deze krankzinnige daad. Dan kun je ernaar vooruitwijzen, alsvast wat hints geven, zodat de lezer naderhand niet verbijsterd achterblijft, maar denkt: 'Ah, dat zat erin.'

quote:

Op zondag 20 mei 2007 16:08 schreef Cairon het volgende:
12 Juni 2003

Lief dagboek.

Vandaag was een geweldige dag voor me, zo heb ik besloten. (...) Iets zegt me dat ik vanavond er goed aan doe om de deur van de slaapkamer op slot te doen als ik ga slapen.

Cairon, ik begrijp het niet. Is dit een kort verhaal? Ik denk het niet, het einde lijkt vooruit te wijzen naar een vervolg. Maar dan: waar gaat het eigenlijk over? Een schone jonkvrouw - die eigenlijk heel dik en lelijk is, misschien alleen in de verbeelding van de verteller, misschien ook wel echt - is vastgebonden aan een rots. Dit gebeurt vaker; het is kennelijk een ritueel. Ook de verteller heeft vaker met dit bijltje gehakt; hij kan eigenlijk geen vastgebonden schone jonkvrouw meer zien. Gaat het om een soort pervers spelletje? Of is het allemaal overdrachtelijk bedoeld en moeten we in de verteller een soort uitgebluste en gedesillusioneerde welzijnswerker of psycholoog zien? Een man die al zijn (vrouwelijke) patiënten haat?
Als dat zo is, lijkt die pornofilm me een veeg teken. Die man (psycholoog?) is stapelgek.

Afijn, ik kan er geen vloeibare chocola van maken. Maar misschien zou het helpen als je iets vertelt over de achtergrond van het verhaal/de motieven van de verteller.

Het is een verhaal dat op verschillende manieren tot uiting komt. Aan de ene kant heb je een wereld waarin alles kan, ridders, draken, vadsige wijven die om hulp roepen, je kan met alle gemak van de wereld naar huis gaan om daar naar tekenfilms te kijken... en porno, en waar je kat een plot brouwt dat je ondergang bewerktstelligt.

Aan de andere kant heb je de wereld waarin wij leven, saai, eentonig, gebonden aan een bijna oneindige hoeveelheid wetten, waar je toekomst zo goed als vastligt en er altijd wel mensen zijn die iets te zeiken hebben.

Mijn verhaal gaat over iemand die de reis maakt van de ene wereld naar de andere wereld. Het verhaal verloopt niet chronologisch, voor de één is tijd een niet-bestaand iets, voor de ander is tijd niet belangrijk genoeg om er aandacht aan te besteden.

Wat je uiteindelijk ziet is hoe de ene lijn zich ontwikkelt in de andere lijn, welke zaken, figuren, gebeurtenissen ertoe leiden dat het één het ander word.

quote:

Op maandag 21 mei 2007 10:38 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ja, die ontwikkelingen moeten eigenlijk van tevoren al vaststaan. Ik vind het zelf heel belangrijk om ergens naartoe te schrijven, om te weten hoe ik van A naar B kom, anders (heb ik veel ervaring mee) beland ik binnen de kortste keren op locaties waarvan ik bij God niet weet wat de personages er te zoeken hebben, en krijg ze dan nog maar eens terug. Ik geloof heel erg in schema's. Zo strak mogelijk, alle lijnen moeten vaststaan, en vreemd genoeg ontstaat er dan juist veel ruimte voor fantasie en rare invallen. Als ik teveel vrijheid heb, gaat het verhaal met me op de loop. Maar goed, dat werkt voor iedereen anders.
[..]

Ik probeer nu ook eerst een globale hoofdstukindeling te maken. Anders verzin ik er teveel hoofdstukken bij (ook ik ken mezelf ). Synopsis heb ik al geschreven, probeer nu ook wat beschrijvingen van de personages op papier te zetten. Naam, achtergrond, karakter, voor het verhaal interessante feiten uit het verleden van het personage, dat soort dingen.

quote:

Komt die enorme plottwist aan het einde van het eerste hoofdstuk, of als ontknoping van het hele verhaal? Wat je misschien kunt doen, is voor jezelf uitschrijven waarom die plottwist logisch is. Waarom (bijvoorbeeld) iemand zoiets zou doen. What makes him tick? Dat moet aannemelijk zijn, en voor bijna álles is een verklaring te bedenken, maar die verklaring moet je wel van tevoren hebben uitgedacht. Voorvallen uit het verleden van een personage, bijvoorbeeld, die geleid hebben tot deze krankzinnige daad. Dan kun je ernaar vooruitwijzen, alsvast wat hints geven, zodat de lezer naderhand niet verbijsterd achterblijft, maar denkt: 'Ah, dat zat erin.'

Het wordt een twist aan het einde van het boek. En hij komt niet zozeer uit een personage, maar meer uit het verhaal zelf. De achtergrond van alles wat de lezer daarvoor gelezen heeft, wordt gigantisch omgegooid. Maar goed, dat komt ook niet uit de lucht vallen hoor. Eigenlijk sluit het laatste hoofdstuk straks aan op het eerste hoofdstuk, en ga ik in de rest van het boek wel diverse 'hints' verstoppen, aan de hand waarvan de lezer achteraf inderdaad zou kunnen weten dat het zo zat.

Overigens zit zo'n zelfde twist al in hoofdstuk 2, ten opzichte van hoofdstuk 1. Maar in het laatste hoofdstuk wordt de twist uit hoofdstuk 2 weer teruggetwist zeg maar. De uitwerking moet natuurlijk wel goed gebeuren, lezers laten zich niet graag beetnemen, maar ik heb wel mijn gedachten over hoe ik dat zo goed mogelijk kan doen, en ik weet ook al welke hints ik ga geven die de twist op het eind inleiden.

quote:

Op zondag 20 mei 2007 03:05 schreef Nadine26 het volgende:
... dus bij het in elkaar timmeren van dit soort schema's roep ik hulp in. Het is me al eerder opgevallen dat mensen met talent voor wiskunde veel meer begrijpen van mijn eigen schema dan ikzelf. ...

Een wenk in mijn richting?

quote:

Op maandag 21 mei 2007 22:25 schreef Gajus het volgende:
Een wenk in mijn richting?

Je mag jezelf gelukkig prijzen dat je nooit een schema van mij hebt gezien Voor dagboek van een kindermeisje heb ik ook niet met een echt schema gewerkt, daarvoor ging het te snel. Toen kon ik hooguit tussendoor een paar dagen nadenken over de volgende stap, maar nu - met het nieuwe boek - ga ik het heel anders aanpakken. Ik droom er al heel lang van om een boek te schrijven volgens de Amerikaanse 'How To Write A Bestselling & Dazzeling Masterpiece'-methode, met andere woorden: ik wil bewijzen dat die trucs werken. Ik geloof erin! Je kent ze wel, die blaadjes/boekjes die je in Amerika overal kunt kopen, en waarin nog één keer uit de doeken wordt gedaan (door een volstrekt onbekende B-auteur) hoe het moet.

Dan krijg je van die tips in de trant van: "Leg een kaartenbak-systeem aan en noteer elke inval of losse gedachte op een apart kaartje. Rubriceer op alfabetische volgorde. Werk ook met een kleurensysteem: rode kaartjes zijn voor de hoofdlijn, gele kaartjes voor de personages, groene kaartjes voor de achtergrondschetsen en blauwe kaartjes voor flashbacks. Tijdens het schrijfproces trek je, al naar gelang de scène waaraan je werkt, een kaart uit je systeembox. Als je een beetje ruim woont, is het een goed idee om aan verschillende bureaus te werken: een geel bureau voor het uitdiepen van de personages, een blauw bureau waaraan de flashbacks worden gefabriceerd, enzovoort. Deze werkwijze schept orde in de chaotische schrijversgeest. Mocht je onverhoeds vastlopen in het verhaal, schud alle kaarten dan door elkaar, bind een theedoek voor je ogen (niet te strak!) en trek één kaart uit de waaier. In bijna alle gevallen zal blijken dat de inspiratie meteen weer begint te stromen."



Ik ben gek op Amerikanen. Ik houd van dit soort illusies. Ik gelóóf erin!

.

.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 01:04 schreef JAM het volgende:
.

Wat?

Wat Jam?

Ik ben halverwege een fantasy die toch echt een keer af moet. Ik ben hem begonnen als "post dagelijks een stukje en laat anderen je stimuleren verder te gaan" maar daar is een beetje de klad in gekomen, dus misschien kan ik hier nog wat stokken achter de deur vinden

Oh ja, en ik ben met deel twee in mijn trilogie begonnen, maar daar heb ik amper stimulatie voor nodig

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 01:14 schreef Ryan3 het volgende:
Wat Jam?

Hé, Jam is een kunstenaar-artiest. Die heeft geen kaartenbak-systeem nodig.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 00:51 schreef Nadine26 het volgende:
... rood ... geel ... groen ... blauw ...

Amerikaanse schrijvers kiezen voor wit ... voor witte poeder. .
_{ik kies voor rood ... du rouge.}

'We' gaan helemaal niet schrijven. 'We' gaan weer 'ns ( écht ) schilderen. Da's véél spannender.

Of gewoon tekenen. Een beetje rommelen met een zwart krijtje en vlekken maken. Ook leuk.

Tja, je hebt schrijvers en producenten, jedem das Seine.

quote:

Op woensdag 23 mei 2007 02:51 schreef De-oneven-2 het volgende:
'We' gaan helemaal niet schrijven. 'We' gaan weer 'ns ( écht ) schilderen. Da's véél spannender.

En als 'we' gaan schilderen, heb je dan nog onbetaalbare tips?

Schrijvers houden hun eigen mythe graag in stand. Ik herinner me een interview, lang geleden, met Jessica Dürlacher waarin ze vertelde hoe ze elke dag, vóórdat ze begon met schrijven, even 'de stilte zocht in haar hoofd': ze sloot dan de ogen en focuste zich op een soort 'kernpunt', en na verloop van tijd begon ze vanzelf ritmisch met haar voorhoofd op het toetsenbord te beuken, en op die manier nam het schrijfproces automatisch een aanvang, op geheel natuurlijke wijze, snap je wel.

Heb je niet zo'n soort tip?

Zo'n slapeloze nacht zou eigenlijk inspirerend moeten werken.

So wat nen geloel.