Gisteren heeft in Turkije de eerste ronde van de presidentsverkiezingen plaatsgevonden. In die eerste rond heeft Abdullah Gül van de regerende AKP 352 van de mogelijke 500 stemmen gekregen. Dat is onvoldoende om direct de president te worden, maar er is wat anders aan de hand ook nog.
Tot gisteren gingen de tegenstanders van de AKP, die deze partij zien als de grootste bedreiging voor de seculiere staat in Turkije ervanuit dat het volgende scenario zich zou gaan ontvouwen.
De grootste oppositiepartij CHP zou voorkomen dat er 367 parlementsleden aanwezig zouden zijn bij de eerste stemming. Vervolgens zou de parlementsvoorzittern (AKP) de stemming toch laten plaatsvinden, en de CHP zou de stemming betwisten als ongrondwettig bij het hooggerechtshof. Gelet op de (veronderstelde?) partijdigheid van het hooggerechtshof zou dan de verkiezing van een president onmogelijk worden gemaakt tijdens het huidige parlement waarna een verkiezing afgedwongen kon worden.
De CHP maakte echter gisteren een kolosale fout; in een poging om nog meer munitie tegen de AKP te verzamelen werden 8 leden naar de vergaderzaal gestuurd als 'observator'. Dit was voor de voorzitter reden om te constateren dat er 368 leden aanwezig waren bij de vergadering en dat de vergadering doorgang zou gaan vinden (de voorzitter zelf vond dat 184 leden al voldoende was voor een geldige stemming, maar nu kan ook de CHP nauwelijks meer hard maken dat er te weinig leden aanwezig waren).
Een en ander betekende dat Abdullah Gül eigenlijk niks meer in de weg stond naar het presidentschap van de Turkse Republiek. Een voornamelijk ceremoniële functie, maar wel eentje met een heel erg symbolische lading omdat de oprichter van het moderne Turkije ook de eerste president van het land was.
En toen was daar plotseling de mededeling vanacht van het leger. Met een nagenoeg sfinx-achtige uiting liet de generale staf weten verontrust te zijn over de discussie over het 'seculiere karakter' van Turkije, noemde wat onbenullige incidentjes die zich hadden voorgedaan op dat gebied tijdens de voorbereiding van de viering van de nationale jeugdfeestdag. Tenslotte liet het leger met nadruk weten dat het óók partij was in de discussie en dat er geen twijfel over zou moeten bestaan aan welke kant het leger staat. Namelijk aan de kant van de beschermers van de seculiere staat.
Volgens mij heeft het leger de conclusie getrokken dat het de parlementaire 'verdedigers' niet is gelukt om de 'imam uit het presidentiële paleis te houden' zodat ze het nu, net zoals in 1997 zelf gaan doen. Er zal misschien geen soldaat de kazerne uitkomen, maar in Turkije is de stille staatsgreep evengoed aan de gang.
Nog niet in het nieuws, maar als je alle puntjes in de puzzel die Turkije heet verbindt, is er geen enkele andere conclusie meer mogelijk.