OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik heb een vraagje voor jullie, of eigenlijk: ik zoek naar ervaringen.
Het zit zo. Mijn man en ik zijn inmiddels alweer 7 jaar getrouwd en hadden ruim daarvoor al een kinderwens. Onze dochter is na 4 jaar 'klungelen' gezond en wel geboren! Ze is nu 4,5 jaar. De eerste drie jaar van haar leventje hebben we niet eens nagedacht over een tweede kindje: de tijd ging zo snel en we genoten zo van haar! Maar nu, vooral het laatste jaar, zit ik er echt mee.
Want, wij vinden ons leven eigenlijk compleet! We kunnen haar alles geven wat ze nodig heeft, ze groeit op in een omgeving met kleine kinderen en doet het goed op school. Ik ben weer wat meer gaan werken (mijn man werkt (ploegendiensten) als ik thuis ben en andersom, dus perfect geregeld). We hebben een heerlijk leven.
Hij wil eigenlijk geen tweede kindje, maar zou het wel doen als ik het graag wil. En ik weet niet wat ik wil! Dagelijks spookt het door mijn hoofd! De enige reden waarom ik het zou doen is voor onze dochter, een broertje of zusje is toch geweldig! Ook met het oog op de toekomst enzo. Maar voor mij ? Ik weet niet wat ik wil! Diep van binnen waarschijnlijk niet, maar het kriebelt wel als ik jullie prachtige buikenfoto's enzo zie!
Kortom: ik zoek ervaringen: hoe hebben jullie de keuze gemaakt? Vinden jullie het egoistisch? Zijn er hier ouders die ook bewust maar 1 kind hebben?
Het zit zo. Mijn man en ik zijn inmiddels alweer 7 jaar getrouwd en hadden ruim daarvoor al een kinderwens. Onze dochter is na 4 jaar 'klungelen' gezond en wel geboren! Ze is nu 4,5 jaar. De eerste drie jaar van haar leventje hebben we niet eens nagedacht over een tweede kindje: de tijd ging zo snel en we genoten zo van haar! Maar nu, vooral het laatste jaar, zit ik er echt mee.
Want, wij vinden ons leven eigenlijk compleet! We kunnen haar alles geven wat ze nodig heeft, ze groeit op in een omgeving met kleine kinderen en doet het goed op school. Ik ben weer wat meer gaan werken (mijn man werkt (ploegendiensten) als ik thuis ben en andersom, dus perfect geregeld). We hebben een heerlijk leven.
Hij wil eigenlijk geen tweede kindje, maar zou het wel doen als ik het graag wil. En ik weet niet wat ik wil! Dagelijks spookt het door mijn hoofd! De enige reden waarom ik het zou doen is voor onze dochter, een broertje of zusje is toch geweldig! Ook met het oog op de toekomst enzo. Maar voor mij ? Ik weet niet wat ik wil! Diep van binnen waarschijnlijk niet, maar het kriebelt wel als ik jullie prachtige buikenfoto's enzo zie!
Kortom: ik zoek ervaringen: hoe hebben jullie de keuze gemaakt? Vinden jullie het egoistisch? Zijn er hier ouders die ook bewust maar 1 kind hebben?
Alleen met zelfspot kun je overleven...
ik ben ook enigskind... nooit last gehad van het geen broers / zussen hebben.
dus ik denk dat dit niet iets is wat je op je dochter af kan schuiven.
dus ik denk dat dit niet iets is wat je op je dochter af kan schuiven.
"I don't mean to sound bitter, cold or cruel, but I am, so that's how it comes out." - Bill Hicks
Tezz er heeft hier ooit een topic over gelopen, misschien heb je daar ook nog iets aan?
Enigskind zielig?
[ Bericht 3% gewijzigd door piglet op 19-04-2007 21:40:37 ]
Enigskind zielig?
[ Bericht 3% gewijzigd door piglet op 19-04-2007 21:40:37 ]
Onze dochter wordt zondag 2 jaar en ons wordt af en toe wel eens gevraagd wanneer er een tweede kind komt. Dat zet je tot nadenken en eigenlijk komen wij tot dezelfde conclusie als jij: We vinden het prima zo, vinden het goed zoals het nu is. Mijn man zou het eventueel nog wel willen maar alleen als ik het ook echt zou willen en ik heb er zelf eens goed over nagedacht en ik denk dat ik niet meer wil. Ik heb geen last van gierende hormonen, heb ook helemaal niet de behoefte om nog eens zwanger te zijn en ben compleet gelukkig met hoe het nu is. Wij hebben vrij lang gewacht met kinderen, mijn man was er eerder aan toe dan ik maar ik hakte heel lang de knoop niet door. Uiteindelijk wilde ik toch wel graag kinderen en toen ik 34 was werd onze dochter geboren. Ik heb best aan het moeder zijn moeten wennen maar nu gaat het prima en ik vind het goed zo, ben ook geen type voor een hele roedel kinderen. Ik heb er ook over nagedacht of het wellicht zielig zou zijn voor onze dochter om geen broers of zussen te hebben. Natuurlijk is het leuker voor haar om ze wel te hebben maar ik vind dat geen doorslaggevende reden om 'het dan maar toch te doen omdat het anders zielig is.' Een kind moet 100% gewenst zijn en niet uit een soort schuldgevoel geboren worden. Vind ik.
It's not going to stop 'till you wise up
Thx!quote:Op donderdag 19 april 2007 21:28 schreef piglet het volgende:
Tezz er heeft hier ooit een topic over gelopen, misschien heb je daar ook nog iets aan?
Enigskind zielig?
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Dank voor je openhartigheid. Ik deel je mening ook wel, maar als ik af en toe een kriebel voel als ik een baby vasthoud, dan denk ik meteen: zie je wel: ik wil het toch! Mijn man is zelf een enigskind, hij heeft er nooit nadelen van ondervonden zegt ie. Pff, moeilijk is dit hoor! Ik worstel er echt mee! Ik heb ook zoiets van: zolang ik het nog niet zeker weet worden er ook geen knopen doorgehakt!quote:Op donderdag 19 april 2007 21:33 schreef _Magnolia_ het volgende:
Onze dochter wordt zondag 2 jaar en ons wordt af en toe wel eens gevraagd wanneer er een tweede kind komt. Dat zet je tot nadenken en eigenlijk komen wij tot dezelfde conclusie als jij: We vinden het prima zo, vinden het goed zoals het nu is. Mijn man zou het eventueel nog wel willen maar alleen als ik het ook echt zou willen en ik heb er zelf eens goed over nagedacht en ik denk dat ik niet meer wil. Ik heb geen last van gierende hormonen, heb ook helemaal niet de behoefte om nog eens zwanger te zijn en ben compleet gelukkig met hoe het nu is. Wij hebben vrij lang gewacht met kinderen, mijn man was er eerder aan toe dan ik maar ik hakte heel lang de knoop niet door. Uiteindelijk wilde ik toch wel graag kinderen en toen ik 34 was werd onze dochter geboren. Ik heb best aan het moeder zijn moeten wennen maar nu gaat het prima en ik vind het goed zo, ben ook geen type voor een hele roedel kinderen. Ik heb er ook over nagedacht of het wellicht zielig zou zijn voor onze dochter om geen broers of zussen te hebben. Natuurlijk is het leuker voor haar om ze wel te hebben maar ik vind dat geen doorslaggevende reden om 'het dan maar toch te doen omdat het anders zielig is.' Een kind moet 100% gewenst zijn en niet uit een soort schuldgevoel geboren worden. Vind ik.
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Ik weet zelfs niet of het 'leuker' is om broers of zussen te hebben. Je weet maar nooit of ze met elkaar op kunnen schieten. Ik ben zelf enig kind en heb er nooit problemen mee gehad.quote:Op donderdag 19 april 2007 21:33 schreef _Magnolia_ het volgende:
Natuurlijk is het leuker voor haar om ze wel te hebben maar ik vind dat geen doorslaggevende reden om 'het dan maar toch te doen omdat het anders zielig is.' Een kind moet 100% gewenst zijn en niet uit een soort schuldgevoel geboren worden. Vind ik.
Wij hebben er zelf nu 2 omdat we de eerste zo leuk vonden dat we er nog een wilden
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Dat lijkt me heel verstandig. Zo lang je het nog niet zeker weet kan het nog beide kanten opgaan.quote:Op donderdag 19 april 2007 21:43 schreef Tezz het volgende:
[..]
Dank voor je openhartigheid. Ik deel je mening ook wel, maar als ik af en toe een kriebel voel als ik een baby vasthoud, dan denk ik meteen: zie je wel: ik wil het toch! Mijn man is zelf een enigskind, hij heeft er nooit nadelen van ondervonden zegt ie. Pff, moeilijk is dit hoor! Ik worstel er echt mee! Ik heb ook zoiets van: zolang ik het nog niet zeker weet worden er ook geen knopen doorgehakt!
It's not going to stop 'till you wise up
ik had gewoon ff wat behoefte aan wat meningen en ervaringen! Ik ben nu het andere topic aan het doorlezen, daar heb ik ook wel wat aan. Gek eigenlijk dat dit zo aan me vreet, het zou toch eigenlijk een natuurlijk proces moeten zijn (je wilt het of je wilt het niet) !quote:Op donderdag 19 april 2007 21:48 schreef _Magnolia_ het volgende:
[..]
Dat lijkt me heel verstandig. Zo lang je het nog niet zeker weet kan het nog beide kanten opgaan.
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Mijn moeder is enig kind, en heeft dat altijd lastig gevonden. Zelf heb ik wel een broer, en na elkaar twintig jaar de tent uit gevochten te hebben, hebben we het nu erg gezellig .
Het heeft bij mij zeker wèl meegespeeld in de beslissing om een tweede te willen, en gelukkig kunnen mijn kinderen het erg goed met elkaar vinden, maar er is bv geen haar op mijn hoofd die nog aan een derde zou willen beginnen.
Wat ik er maar mee wil zeggen, ik denk dat het van vrouw tot vrouw verschilt, ik denk dat je zelf heel goed weet wat voor jou "genoeg" is.
En of het er nou 1, 2 of 6 zijn, da's voor iedereen weer anders.
Ik vind 1 kind helemaal niet zielig in ieder geval.
.Het heeft bij mij zeker wèl meegespeeld in de beslissing om een tweede te willen, en gelukkig kunnen mijn kinderen het erg goed met elkaar vinden, maar er is bv geen haar op mijn hoofd die nog aan een derde zou willen beginnen.
Wat ik er maar mee wil zeggen, ik denk dat het van vrouw tot vrouw verschilt, ik denk dat je zelf heel goed weet wat voor jou "genoeg" is.
En of het er nou 1, 2 of 6 zijn, da's voor iedereen weer anders.
Ik vind 1 kind helemaal niet zielig in ieder geval.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Mensen in mijn omgeving konden ook nooit snappen waarom ik het bewust bij 1 kindje hield.
Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat mijn huwelijk niet zo super liep en de keus voor een 2e kindje niet echt mijn idee was.
Nadat mijn huwelijk stukgelopen was en ik later een nieuwe relatie begon met mijn huidige man, kreeg mijn dochter er 3 (stief)zusjes bij.
Achteraf ben ik dolblij dat ik het altijd maar bij 1 kindje heb gehouden.
Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat mijn huwelijk niet zo super liep en de keus voor een 2e kindje niet echt mijn idee was.
Nadat mijn huwelijk stukgelopen was en ik later een nieuwe relatie begon met mijn huidige man, kreeg mijn dochter er 3 (stief)zusjes bij.
Achteraf ben ik dolblij dat ik het altijd maar bij 1 kindje heb gehouden.
this bitch bites
Ik ben zelf enigskind. Ben ik zielig? Nee. Maar ik heb wel broer(s) en zus(sen) gemist en mis dat nog steeds. Tuurlijk, je krijgt de onverdeelde aandacht (wat overigens net zo veel negatief als een positief punt is) en financieel zijn er meer mogelijkheden. Ik heb het echter wel gemist dat ik dingen met anderen kon delen wat er binnen het gezin gebeurde (zeker toen het huwelijk van mijn ouders slecht ging). Ook jeugdervaringen en/of belevenissen (weet je nog dat....) kan ik met niemand delen. En ik heb het altijd een nare gedachte gevonden dat als mijn ouders er niet meer zijn, dat ik dan 'alleen op de wereld' ben. Je hebt geen vaste mensen (bij wie je aan kan kloppen) die er al je hele leven zijn geweest en die er je hele leven zullen blijven, ongeacht, hoe dan ook. Nu heb ik er vanaf mijn 16e er een stiefbroertje bij gekregen en daar ben ik erg blij mee, maar het is niet hetzelfde.
Vind ik je daarom egoïstisch omdat je er maar 1 wilt? Nee, absoluut niet. Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf moet weten. Je moet ZELF een 2e WILLEN. Anders moet je er niet aan beginnen. De 2e is geen kadootje voor de 1e tenslotte, het moet een kadootje voor jezelf en je partner zijn.
Uit mijn eigen ervaringen heb ik wel graag meerdere kinderen gewild en heb er 2 mogen krijgen, waar ik zielsgelukkig mee ben.
Vind ik je daarom egoïstisch omdat je er maar 1 wilt? Nee, absoluut niet. Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf moet weten. Je moet ZELF een 2e WILLEN. Anders moet je er niet aan beginnen. De 2e is geen kadootje voor de 1e tenslotte, het moet een kadootje voor jezelf en je partner zijn.
Uit mijn eigen ervaringen heb ik wel graag meerdere kinderen gewild en heb er 2 mogen krijgen, waar ik zielsgelukkig mee ben.
Ik ben heel blij met mijn tweede. Vooral omdat ik zelf enig kind ben. Heel bewust gekozen voor een tweede kind EN een broer/zus.
Ik ben het dus wel met de meesten eens dat alleen als reden van "enig kind" niet genoeg is. Het kind moet door jullie ook gewenst zijn.
Ik ben het dus wel met de meesten eens dat alleen als reden van "enig kind" niet genoeg is. Het kind moet door jullie ook gewenst zijn.
uit een aspergernest
Dat is wat mijn moeder dus ook zei, als je enig kind bent is er eigenlijk niemand waarmee je de zorgen/kwalen/ouderdom (vul maar in) van je ouders kunt delen. En er idd niemand meer is waar je een jeugd mee deelt als je ouders er niet meer zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij mij zeker heeft meegespeeld in de beslissing. En toen mijn moeder erg ziek werd kon ik dat toch het beste met mijn broer delen, ondanks dat man en vrienden ook heus erg voor me klaar stonden.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij mij zeker heeft meegespeeld in de beslissing. En toen mijn moeder erg ziek werd kon ik dat toch het beste met mijn broer delen, ondanks dat man en vrienden ook heus erg voor me klaar stonden.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
voor mij is dit een hele belangrijke reden. Mijn man denkt dat ook zo en hij heeft de ervaring van het enigste kind zijn.. ( 2 half broers maar wonen in amerika)quote:Op donderdag 19 april 2007 22:42 schreef Leah het volgende:
Dat is wat mijn moeder dus ook zei, als je enig kind bent is er eigenlijk niemand waarmee je de zorgen/kwalen/ouderdom (vul maar in) van je ouders kunt delen. En er idd niemand meer is waar je een jeugd mee deelt als je ouders er niet meer zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij mij zeker heeft meegespeeld in de beslissing. En toen mijn moeder erg ziek werd kon ik dat toch het beste met mijn broer delen, ondanks dat man en vrienden ook heus erg voor me klaar stonden.
Daarbij heb ik zoiets het is gewoon nog niet compleet zo.
Engaging Infinite Improbability Drive..
dat is de allerbelangrijkste reden, uiteindelijk. Denk ik.quote:Op vrijdag 20 april 2007 00:01 schreef _evenstar_ het volgende:
Daarbij heb ik zoiets het is gewoon nog niet compleet zo.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
en denk stiekem ook wel een klein beetje het gemis van kleine normale dingen..
zo genoot sugar dubbel zo hard van het omrollen tijgeren van storm.. als ik me goed herinner omdat zij het bij maria ivm spreid beugel had gemist.. alleen hier.. zou het zo fijn zijn om gewoon ook etend smeerpoetsje te hebben.. ze is de allerliefste mooiste dapperste enzovoorts.. maar toch je mist het..
zo genoot sugar dubbel zo hard van het omrollen tijgeren van storm.. als ik me goed herinner omdat zij het bij maria ivm spreid beugel had gemist.. alleen hier.. zou het zo fijn zijn om gewoon ook etend smeerpoetsje te hebben.. ze is de allerliefste mooiste dapperste enzovoorts.. maar toch je mist het..
Engaging Infinite Improbability Drive..
Ik denk stiekum een beetje met je mee hoor. Naast alle andere redenen die ik had om graag een tweede kind te willen, wilde ik ook erg graag gewoon een gezond kindje (en daarmee een leuke kraamtijd, ipv een hele stressvolle periode) krijgen, dat niet in de couveuse hoefde, dat niet erg ziek was, geen hoofdreden, wèl iets dat je neemt in je beslissing
En misschien stoot ik daarmee ook weer mensen voor het hoofd. Dat is zeker niet de bedoeling, maar het is/was zoals het toen voor mij was.
En misschien stoot ik daarmee ook weer mensen voor het hoofd. Dat is zeker niet de bedoeling, maar het is/was zoals het toen voor mij was.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Ik kon me er niets bij voorstellen dat mensen zo dachten want vond dat egoistisch totdat je het zelf meemaakt. hoe zoiets is. Ook al zijn het andere oorzaken andere dingen..
Vaak zijn het ziulke vanzelfsprekende dingen. maar ze kunnen een behoorlijk gemis geven vind ik zelf.
Ik ben niet jaloers ze is zo bij ons gekomen om eem reden denk ik, maar ik wil ook weten hoe het is om eens niet constant met eten e.d. bezig te zijn.
totdat je het zelf meemaakt. hoe zoiets is. Ook al zijn het andere oorzaken andere dingen.. Vaak zijn het ziulke vanzelfsprekende dingen. maar ze kunnen een behoorlijk gemis geven vind ik zelf.
Ik ben niet jaloers ze is zo bij ons gekomen om eem reden denk ik, maar ik wil ook weten hoe het is om eens niet constant met eten e.d. bezig te zijn.
Engaging Infinite Improbability Drive..
quote:Op donderdag 19 april 2007 22:42 schreef Leah het volgende:
Dat is wat mijn moeder dus ook zei, als je enig kind bent is er eigenlijk niemand waarmee je de zorgen/kwalen/ouderdom (vul maar in) van je ouders kunt delen. En er idd niemand meer is waar je een jeugd mee deelt als je ouders er niet meer zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij mij zeker heeft meegespeeld in de beslissing. En toen mijn moeder erg ziek werd kon ik dat toch het beste met mijn broer delen, ondanks dat man en vrienden ook heus erg voor me klaar stonden.
Ik ben ook alleen en mijn ouders zijn gescheiden, vroeger vond ik het niet erg om alleen te zijn want er waren altijd wel andere kinderen om mee te spelen enz... maar nu iedereen ouder wordt vind ik het wel vervelender, als er iets gebeurt sta ik er alleen voor. Natuurlijk zijn er andere mensen maar met die mensen kan je niet alles delen zoals met een broer/zus (denk ik).
Tof! Ik ben net op tijd voor de gnoes!
Let's plant a tree
Let's plant a tree
Ik ben het daar totaal niet mee eens. Het is maar net hoe je je kinderen zelf opvoedt; ik ben altijd dolblij geweest dat ik in mijn eentje was. Ik heb daardoor al heel snel geleerd om zelf vriendjes en vriendinnetjes te maken maar ik kan me ook úúren in mijn eentje vermaken. Ik pak een boek en ik ga lezen, ik ga een spelletje spelen, ik ga een verhaal schrijven, héérlijk. Mijn vriend heeft echter een broer en die kan dat dus ook niet. Die kan niet gewoon in zijn eentje zitten en zichzelf vermaken en dat vind ik juist een erg zwaar gebrek. Het opgroeien met een broer of zus tast je zelfstandigheid aan. Als je je verveelt zorg je dat je je met iemand anders vermaakt, en zo leer je nooit om je in je uppie te redden.quote:Op donderdag 19 april 2007 22:31 schreef Mammietje het volgende:
Ik ben zelf enigskind. Ben ik zielig? Nee. Maar ik heb wel broer(s) en zus(sen) gemist en mis dat nog steeds. Tuurlijk, je krijgt de onverdeelde aandacht (wat overigens net zo veel negatief als een positief punt is) en financieel zijn er meer mogelijkheden. Ik heb het echter wel gemist dat ik dingen met anderen kon delen wat er binnen het gezin gebeurde (zeker toen het huwelijk van mijn ouders slecht ging). Ook jeugdervaringen en/of belevenissen (weet je nog dat....) kan ik met niemand delen. En ik heb het altijd een nare gedachte gevonden dat als mijn ouders er niet meer zijn, dat ik dan 'alleen op de wereld' ben. Je hebt geen vaste mensen (bij wie je aan kan kloppen) die er al je hele leven zijn geweest en die er je hele leven zullen blijven, ongeacht, hoe dan ook. Nu heb ik er vanaf mijn 16e er een stiefbroertje bij gekregen en daar ben ik erg blij mee, maar het is niet hetzelfde.
En alleen op de wereld? Nee, je hebt sowieso nog een hele familie als je het daar mee kunt vinden (is bij mij niet zo, maar dat terzijde) en vaak kun je je verdriet toch niet delen omdat iedereen dat op zijn eigen manier verwerkt. Kun je net zo goed bij je vriend of gewone vrienden terecht....
1 kind is alles behalve egoïstisch, integendeel zelfs. Stel nou dat je een tweede kindje krijgt dat een afwijking heeft? Als je zo een som je heen kijkt zijn er zoveel kinderen die 'iets' mankeren waardoor ze alle aandacht van het gezin opslurpen, dat kun je je eerste kind toch ook niet aandoen? Als het nu goed is zoals het is, waarom niet? Echt niet doen vanuit 'sociale druk' hoor, als jij je kind laat merken dat 1 kind niet zielig is en ze/hij er trots op kan zijn, dan mist dat kind helemaal niks.
I had a signature once. It was awful.
Wat een belachelijke opmerking. Net alsof al die mensen met een broer of zus niet zelfstandig genoeg zouden zijn. Alsof al die mensen zichzelf niet weten te entertainen. Ik heb een zusje en geloof me, ook als kind zijnde gingen wij gewoon onze eigen gang en speelden we afzonderlijk van elkaar, met vriendjes, vriendinnetjes of gewoon alleen. Maar we speelden ook met elkaar en daarom heb ik al van jongs af aan geleerd dat ik het speelgoed moest delen (geen haar op mijn moeders hoofd die alles maar dubbel kocht) en dat ik niet alle aandacht kreeg. Dat is de andere kant van de medaille, maar die moet je wel willen zien.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 07:38 schreef zoeperzazke het volgende:
[..]
Ik ben het daar totaal niet mee eens. Het is maar net hoe je je kinderen zelf opvoedt; ik ben altijd dolblij geweest dat ik in mijn eentje was. Ik heb daardoor al heel snel geleerd om zelf vriendjes en vriendinnetjes te maken maar ik kan me ook úúren in mijn eentje vermaken. Ik pak een boek en ik ga lezen, ik ga een spelletje spelen, ik ga een verhaal schrijven, héérlijk. Mijn vriend heeft echter een broer en die kan dat dus ook niet. Die kan niet gewoon in zijn eentje zitten en zichzelf vermaken en dat vind ik juist een erg zwaar gebrek. Het opgroeien met een broer of zus tast je zelfstandigheid aan. Als je je verveelt zorg je dat je je met iemand anders vermaakt, en zo leer je nooit om je in je uppie te redden.
En alleen op de wereld? Nee, je hebt sowieso nog een hele familie als je het daar mee kunt vinden (is bij mij niet zo, maar dat terzijde) en vaak kun je je verdriet toch niet delen omdat iedereen dat op zijn eigen manier verwerkt. Kun je net zo goed bij je vriend of gewone vrienden terecht....
1 kind is alles behalve egoïstisch, integendeel zelfs. Stel nou dat je een tweede kindje krijgt dat een afwijking heeft? Als je zo een som je heen kijkt zijn er zoveel kinderen die 'iets' mankeren waardoor ze alle aandacht van het gezin opslurpen, dat kun je je eerste kind toch ook niet aandoen? Als het nu goed is zoals het is, waarom niet? Echt niet doen vanuit 'sociale druk' hoor, als jij je kind laat merken dat 1 kind niet zielig is en ze/hij er trots op kan zijn, dan mist dat kind helemaal niks.
Wat een belachelijke opmerking. Net alsof al die mensen met een broer of zus niet zelfstandig genoeg zouden zijn. Alsof al die mensen zichzelf niet weten te entertainen. Ik heb een zusje en geloof me, ook als kind zijnde gingen wij gewoon onze eigen gang en speelden we afzonderlijk van elkaar, met vriendjes, vriendinnetjes of gewoon alleen. Maar we speelden ook met elkaar en daarom heb ik al van jongs af aan geleerd dat ik het speelgoed moest delen (geen haar op mijn moeders hoofd die alles maar dubbel kocht) en dat ik niet alle aandacht kreeg. Dat is de andere kant van de medaille, maar die moet je wel willen zien.
History is the "know thyself" of humanity, the self-consciousness of mankind - Johann Gustav Droysen.
Ik vind het maken/krijgen/nemen van een kind al een egoistische keuze. Emma is er omdat ik dat wilde (nou goed Mike wilde het ook ) Als er een tweede komt is dat ook omdat wij dat willen. Dat Emma gek is van baby's en ik denk dat ze het geweldig gaat vinden om een broertje of zusje te hebben is mooi meegenomen.
De keuze of je wel of niet een tweede wil ís gewoon een egoistische keuze. Mijn zus bvb wil(de) geen tweede omdat ze 1 al druk genoeg vind.
) Als er een tweede komt is dat ook omdat wij dat willen. Dat Emma gek is van baby's en ik denk dat ze het geweldig gaat vinden om een broertje of zusje te hebben is mooi meegenomen.De keuze of je wel of niet een tweede wil ís gewoon een egoistische keuze. Mijn zus bvb wil(de) geen tweede omdat ze 1 al druk genoeg vind.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Kinderen moet je nemen omdat je ze wil, en je in de omstandigheid verkeert dat je ze aankan (financieel, emotioneel, relationeel) dus daar een getal aanhangen is vrij zinloos. Als de man eigenlijk niet wil, maar het wel zal tollereren moet je je afvragen of het zo'n goed idee is.
Onze eerste is nu 8, en was een verassing, zeg maar. We hadden op dat moment geen huis, baan, en leefde zelfs niet in hetzelfde land (toen duidelijk werd dat ze zwanger was).
Dus geen standaard situatie waarin mensen kinderen 'nemen'. Maar het was heel goed achteraf, want het dwong mij eindelijk eens actief te worden, en een baan en huis etc te krijgen (op dat moment al twee jaar bezig met afstuderen, en kwam niets van).
De tweede is nu een maand, en was een bewuste keuze, omdat we materieel nu veel beter af zijn, de dertig gepasseerd etc etc.. Als ik zie hoe goed ons zoontje ermee omgaat, hoe hij opeens een stuk verantwoordelijiker in zijn gedrag is, en hoe trots en blij hij is met z'n zusje, zou ik zeggen dat het zielig voor hem zou zijn geweest als hij enig kind was gebleven.
Ik vind de enige kinderen die ik om me heen meemaak, vaak veel egoistischer en verwender dan kinderen die hebben leren delen met broers/zussen.
Onze eerste is nu 8, en was een verassing, zeg maar. We hadden op dat moment geen huis, baan, en leefde zelfs niet in hetzelfde land (toen duidelijk werd dat ze zwanger was).
Dus geen standaard situatie waarin mensen kinderen 'nemen'. Maar het was heel goed achteraf, want het dwong mij eindelijk eens actief te worden, en een baan en huis etc te krijgen (op dat moment al twee jaar bezig met afstuderen, en kwam niets van).
De tweede is nu een maand, en was een bewuste keuze, omdat we materieel nu veel beter af zijn, de dertig gepasseerd etc etc.. Als ik zie hoe goed ons zoontje ermee omgaat, hoe hij opeens een stuk verantwoordelijiker in zijn gedrag is, en hoe trots en blij hij is met z'n zusje, zou ik zeggen dat het zielig voor hem zou zijn geweest als hij enig kind was gebleven.
Ik vind de enige kinderen die ik om me heen meemaak, vaak veel egoistischer en verwender dan kinderen die hebben leren delen met broers/zussen.
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
En dat ligt dus echt aan de opvoeding.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 08:57 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Ik vind de enige kinderen die ik om me heen meemaak, vaak veel egoistischer en verwender dan kinderen die hebben leren delen met broers/zussen.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Ja, maar kinderen voeden elkaar ook op, en dat mist een enig kind in mijn ogen.
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Nou Jelief, de aandacht hoeft een kind in ieder geval niet te delen. Dat kan nu eenmaal niet. Je kunt als ouder van 1 kind heel goed besluiten om het kind een beperkte/normale hoeveelheid speelgoed te geven. Maar dan praat je over zaken in de materiele zin. Op immaterieel gebied zal het toch vooral om dat ene kind draaien.
History is the "know thyself" of humanity, the self-consciousness of mankind - Johann Gustav Droysen.
Natuurlijk is het een deel opvoeding, maar mijn vriend kan zich in sociaal opzicht niet zelfstandig gedragen. Hij verveelt zich dood in zijn eentje en als ik dan in de buurt ben ben ik het slachtoffer om tegenaan te lullen en te doen. gewoon op de bank een boek zitten lezen komt niet in hem op, hij is van kinds af aan gewend geweest om zich dan maar met zijn broertje te gaan vermaken. En hij is echt niet de eerste met wie ik dat meemaak.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 08:31 schreef BettyR het volgende:
[..]
Wat een belachelijke opmerking. Net alsof al die mensen met een broer of zus niet zelfstandig genoeg zouden zijn. Alsof al die mensen zichzelf niet weten te entertainen. Ik heb een zusje en geloof me, ook als kind zijnde gingen wij gewoon onze eigen gang en speelden we afzonderlijk van elkaar, met vriendjes, vriendinnetjes of gewoon alleen. Maar we speelden ook met elkaar en daarom heb ik al van jongs af aan geleerd dat ik het speelgoed moest delen (geen haar op mijn moeders hoofd die alles maar dubbel kocht) en dat ik niet alle aandacht kreeg. Dat is de andere kant van de medaille, maar die moet je wel willen zien.
het lijkt me heerlijk om als ouder al je aandacht aan 1 kind te kunnen geven, in immaterieel opzicht dus. Mijn ouders gaven me heus niet 24 uur per dag aandacht; de aandacht die anders naar een tweede kind zou gaan gaven zij lekker aan elkaar. Wat wil je als ouder nou nog meer? Gelukkig met je kind en gelukkig met elkaar....
I had a signature once. It was awful.
quote:Het opgroeien met een broer of zus tast je zelfstandigheid aan. Als je je verveelt zorg je dat je je met iemand anders vermaakt, en zo leer je nooit om je in je uppie te redden.
Volgens mij kan je toch echt niet zeggen dat alle kinderen met broertjes/zusjes zichzelf niet kunnen vermaken. Net zo min kun je zeggen dat alle enig kinderen verwend zijn.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 08:57 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Ik vind de enige kinderen die ik om me heen meemaak, vaak veel egoistischer en verwender dan kinderen die hebben leren delen met broers/zussen.
Volgens mij heeft het idd te maken met opvoeding en karakter van het kind.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Ik zei ook niet alle...maar ik denk dat kinderen elkaar ook opvoeden/corrigeren.Dus een enig kind wordt door ouders opgevoed, en een kind in een groter gezin door ouders en de broertjes/zusjes.
Ik denk dat dat beter is.
Ik denk dat dat beter is.
Metalman. Maar ook ESF fan. Solo vakantiefietser met tentje. Dichter.
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
26-10 Attila/Eskimo Callboy (Amsterdam), 21-11 The Algorithm (Haarlem)
Mijn moeder heeft 3 broers, maar heeft zich nog nooit zo alleen op de wereld gevoeld als toen haar moeder overleed (vader was toen al 20 jaar dood), dus dat argument "er voor elkaar zijn biij ziekte/dood van de ouders" gaat echt niet voor alle broers/zussen op - haar broers waren meer bezig met de verdeling van de 'buit' dan met elkaar steunen (overigens is dat nu, ruim 10 jaar later, wel uitgepraat, maar mijn moeder heeft er nog steeds verdriet van).
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
Red de zeehond!
Het gaat misschien niet voor alle broers en zussen op, maar ik vind het een heel prettig idee dat ik buiten mijn ouders ook mijn zusje heb. Als pubers hebben we soms echt flinke ruzies gehad, maar we kunnen nu onzettend goed met elkaar overweg en ik ben echt blij dat ze er is om het zo maar even te zeggen.
History is the "know thyself" of humanity, the self-consciousness of mankind - Johann Gustav Droysen.
Het is natuurlijk niet zo dat je met broers of zussen automatisch meer (kunt) delen dan met vrienden. Ik heb een vriendin, een oud buurmeisje, waarmee ik veel meer deel dan met mijn zusje. Sterker nog, met mijn zusje deel ik eigenlijk niets. We spreken alleen over koetjes en kalfjes. Dus dit argument kan wel van tafel.
Misschien zeg ik nu wel iets heel geks en schop ik mensen tegen het verkeerde been, maar ik las ook dat het best een tijdje geduurd heeft voordat je zwanger raakte. Waarom laten jullie de natuur niet gewoon beslissen? Als je zwanger word, dan word je zwanger, en zo niet, dan is het ook goed.
Misschien zeg ik nu wel iets heel geks en schop ik mensen tegen het verkeerde been, maar ik las ook dat het best een tijdje geduurd heeft voordat je zwanger raakte. Waarom laten jullie de natuur niet gewoon beslissen? Als je zwanger word, dan word je zwanger, en zo niet, dan is het ook goed.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Heeft dat niet gewoon met opvoeding te maken? Ik heb drie zusjes maar ik heb het juist nodig om me gewoon even terug te trekken. Zelfs als ik bijvoorbeeld op studiereis ben met een hele groep vind ik 't heerlijk om even een half uurtje op mijn bed, alleen, te gaan zitten en even te lezen. Altijd al gehad. Ik las graag, tekende veel en kon uren alleen in mijn fantasiewereld leven als kind. Geen zusjes bij nodig. Op andere momenten echter konden we uren dollen of praten. Ik woon alleen, ging alleen (ja, ALLEEN!) op reis op mijn 18e... Gut, aangetaste zelfstandigheid zeg! Daar heeft het wel of niet hebben van broertjes en zusjes weinig mee te maken. Ik ken namelijk ook voorbeelden van enig-kinderen die zo ongelofelijk veel aandacht kregen van paps en mams dat ze totaal niet in staat waren om alleen te functioneren...quote:Op dinsdag 12 juni 2007 07:38 schreef zoeperzazke het volgende:
Ik ben het daar totaal niet mee eens. Het is maar net hoe je je kinderen zelf opvoedt; ik ben altijd dolblij geweest dat ik in mijn eentje was. Ik heb daardoor al heel snel geleerd om zelf vriendjes en vriendinnetjes te maken maar ik kan me ook úúren in mijn eentje vermaken. Ik pak een boek en ik ga lezen, ik ga een spelletje spelen, ik ga een verhaal schrijven, héérlijk. Mijn vriend heeft echter een broer en die kan dat dus ook niet. Die kan niet gewoon in zijn eentje zitten en zichzelf vermaken en dat vind ik juist een erg zwaar gebrek. Het opgroeien met een broer of zus tast je zelfstandigheid aan. Als je je verveelt zorg je dat je je met iemand anders vermaakt, en zo leer je nooit om je in je uppie te redden.
Ah, dus iedereen die voor een tweede, laat staan een derde gaat is egoistisch en geeft in de basis niet om het geluk van de eerste, want je neemt 't risico die eerste op te zadelen met een aandacht-slurpend monster?quote:1 kind is alles behalve egoïstisch, integendeel zelfs. Stel nou dat je een tweede kindje krijgt dat een afwijking heeft? Als je zo een som je heen kijkt zijn er zoveel kinderen die 'iets' mankeren waardoor ze alle aandacht van het gezin opslurpen, dat kun je je eerste kind toch ook niet aandoen? Als het nu goed is zoals het is, waarom niet? Echt niet doen vanuit 'sociale druk' hoor, als jij je kind laat merken dat 1 kind niet zielig is en ze/hij er trots op kan zijn, dan mist dat kind helemaal niks.
Ja. Eigenlijk wel ja. Als ik alles wat ik om me heen heb gezien objectief bekijk merk ik gewoon heel erg dat enig kinderen stukken beter af zijn qua ontwikkeling en opvoeding dan degenen met broers en/of zussen.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 11:14 schreef innovative het volgende:
Ah, dus iedereen die voor een tweede, laat staan een derde gaat is egoistisch en geeft in de basis niet om het geluk van de eerste, want je neemt 't risico die eerste op te zadelen met een aandacht-slurpend monster?
I had a signature once. It was awful.
Ik weet niet of je zoiets wel objectief kunt bekijken, zoepzazke. Je gaat toch altijd uit van je eigen ervaringen in zo'n situatie.
History is the "know thyself" of humanity, the self-consciousness of mankind - Johann Gustav Droysen.
Grappig, ik heb nooit het idee gehad iets in aandacht dan wel materiele zin etc tekort te komen, sterker nog, ik heb nog drie mensen die onvoorwaardelijk van mij houden náást mijn ouders. Ik wil niet zeggen dat ik beter af ben, het is anders. Ik ken mensen uit gezinnen met 8 kinderen en mensen uit éénkindergezinnen en ik kan niet zeggen dat de ene "soort" makkelijker door het leven gaat dan de ander. Je krijgt gewoon andere dingen mee, levenslessen die naast elkaar even waardevol zijn voor het leven.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 11:18 schreef zoeperzazke het volgende:
Ja. Eigenlijk wel ja. Als ik alles wat ik om me heen heb gezien objectief bekijk merk ik gewoon heel erg dat enig kinderen stukken beter af zijn qua ontwikkeling en opvoeding dan degenen met broers en/of zussen.
Maareh, definieer beter af qua ontwikkeling en opvoeding dan eens?
Bewust maar 1 kindje willen vind ik niet egoistisch, als daarmee de kinderwens is vervuld en je gezin compleet is.
Het bij 1 kindje houden omdat het eerste kindje dan minder aandacht zou krijgen vind ik geen reden. Je kind zal toch moeten leren delen enz. of dat nu met een broer/zus is of met een nichtje of andere kinderen op bv het kdv, leren zullen ze het toch moeten.
Dat enige kinderen beter af zijn qua opvoeding en ontwikkeling daar ben ik het niet mee eens, mijn nichtje (nu bijna 3 jaar) is enigst kind.
Als ze haar zin niet krijgt zet ze een ongeloofelijke keel op, delen hoeft ze met niemand dus als er eens een kindje komt spelen dan kan ze haar speelgoed niet delen en word er vaak een duw of krab gegeven.
Gelukkig gaat ze dit nu leren op de creche, het is een lieve meid maar door en door verwend in aandacht en materiele zaken, ze krijgt gewoon weg altijd haar zin als ze maar hard genoeg schreeuwt om aandacht dan geeft iedereen eraan toe. Op haar kont zitten en zelfstandig spelen kan ze niet.
Dit geld nu ook nog even bij opa en oma thuis, maar binnen nu en 10 weken komt daar verandering in dan word haar neefje of nichtje geboren, dat zal een hele cultuurschock voor haar worden als ze zondags bij opa en oma komt.
Dus dat een kind wat altijd alleen is zichzelf beter zou kunnen vermaken gaat dus niet perse op.
Ik had 1 broer en heb me altijd prima alleen kunnen vermaken, ik had daarvoor niet perse iemand nodig en nu nog niet. Het ligt dus echt aan het kind zelf, en aan de opvoeding die je het mee geeft.
Als je niet iedere keer overeind veert als de kleine uk een keel opzet, wen je dat gedrag ook niet aan. Je kan namelijk ook zeggen: Nu even niet... speel maar even met je speelgoed.
Het bij 1 kindje houden omdat het eerste kindje dan minder aandacht zou krijgen vind ik geen reden. Je kind zal toch moeten leren delen enz. of dat nu met een broer/zus is of met een nichtje of andere kinderen op bv het kdv, leren zullen ze het toch moeten.
Dat enige kinderen beter af zijn qua opvoeding en ontwikkeling daar ben ik het niet mee eens, mijn nichtje (nu bijna 3 jaar) is enigst kind.
Als ze haar zin niet krijgt zet ze een ongeloofelijke keel op, delen hoeft ze met niemand dus als er eens een kindje komt spelen dan kan ze haar speelgoed niet delen en word er vaak een duw of krab gegeven.
Gelukkig gaat ze dit nu leren op de creche, het is een lieve meid maar door en door verwend in aandacht en materiele zaken, ze krijgt gewoon weg altijd haar zin als ze maar hard genoeg schreeuwt om aandacht dan geeft iedereen eraan toe. Op haar kont zitten en zelfstandig spelen kan ze niet.
Dit geld nu ook nog even bij opa en oma thuis, maar binnen nu en 10 weken komt daar verandering in dan word haar neefje of nichtje geboren, dat zal een hele cultuurschock voor haar worden als ze zondags bij opa en oma komt.
Dus dat een kind wat altijd alleen is zichzelf beter zou kunnen vermaken gaat dus niet perse op.
Ik had 1 broer en heb me altijd prima alleen kunnen vermaken, ik had daarvoor niet perse iemand nodig en nu nog niet. Het ligt dus echt aan het kind zelf, en aan de opvoeding die je het mee geeft.
Als je niet iedere keer overeind veert als de kleine uk een keel opzet, wen je dat gedrag ook niet aan. Je kan namelijk ook zeggen: Nu even niet... speel maar even met je speelgoed.
Zo is het maar net. Bij ons is dat het geval en ik zou niet weten wat daar egoïstisch aan zou kunnen zijn.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 12:16 schreef marlieske het volgende:
Bewust maar 1 kindje willen vind ik niet egoistisch, als daarmee de kinderwens is vervuld en je gezin compleet is.
It's not going to stop 'till you wise up
dat lit maar net aan het gezin, volgens mij.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 09:02 schreef Captain_Fabulous het volgende:
Ja, maar kinderen voeden elkaar ook op, en dat mist een enig kind in mijn ogen.
Ik heb mijn broertje en zusje, ondanks het leeftijdsverschil, echt niet mee opgevoed, omdat zowel mijn ouders als mijn broertje en zusje me duidelijk te verstaan gaven dat opvoedin gebeurt door de ouders, dus da tik me daar niet mee hoorde te bemoeien. En terecht, imo.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Aandacht is niet iets dat alleen gedeeld hoeft te worden met andere kinderen binnen het gezin. Je kunt een kind ook leren dat papa en mama aandacht voor elkaar hebben, of dat mama nu aandacht heeft voor het boek dat ze aan het lezen is, enz. Dus ik denk dat je ook een enig kind kunt leren dat aandacht niet altijd onbeperkt voor dat kind aanwezig is.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 09:06 schreef BettyR het volgende:
Nou Jelief, de aandacht hoeft een kind in ieder geval niet te delen. Dat kan nu eenmaal niet. Je kunt als ouder van 1 kind heel goed besluiten om het kind een beperkte/normale hoeveelheid speelgoed te geven. Maar dan praat je over zaken in de materiele zin. Op immaterieel gebied zal het toch vooral om dat ene kind draaien.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja dat speelt inderdaad ook nog wel mee. Ik ben ook best wel 'bang' voor die periode (die bij onze dochter dus vier jaar geduurd heeft) voorafgaande aan de zwangerschap. Buiten dat heb ik ook nog een keer een miskraam gehad dus het was een zeer bewogen periode in mijn leven. Ook speelt nog mee dat ik een prenatale depressie heb gehad tijdens mijn zwangerschap en dus niet zo'n fijne tijd heb gehad toen (die depressie verdween overigens als sneeuw voor de zon toen ik bevallen was....).quote:Op dinsdag 12 juni 2007 10:38 schreef Tinkepink het volgende:
Misschien zeg ik nu wel iets heel geks en schop ik mensen tegen het verkeerde been, maar ik las ook dat het best een tijdje geduurd heeft voordat je zwanger raakte. Waarom laten jullie de natuur niet gewoon beslissen? Als je zwanger word, dan word je zwanger, en zo niet, dan is het ook goed.
Ik vind het zeer fijn om alle meningen van iedereen te lezen hier en irl te horen, maar ik zie ook wel in dat er geen antwoord op mijn vraag bestaat. De enige die er een antwoord op zou kunnen geven ben ikzelf natuurlijk. Pff.....moelijk hoor! Ik vind mijn leven zo fijn op het moment! Geen zorgen, een gezond kind, tijd voor elkaar (en dat heeft ons huwelijk echt nodig), financieel alles op orde................
Ik heb mezelf een ultimatum gegeven: na de zomervakantie ga ik definitief een beslissing nemen samen met mijn man. Of we gaan er voor, of we genieten van wat we hebben................Bente is inmiddels 4,5 dus ik kan het moment van beslissen ook niet uit blijven stellen natuurlijk.........
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Als ik dit lees vraag ik me af waarom je twijfelt. Ik heb het idee dat je diep van binnen hartstikke gelukkig bent met de situatie, maar dat je echt uit sociale druk een tweede kind overweegt... dat je het enkel zou doen omdat het zo leuk is voor Bente, omdat het zo hoort, of omdat je er anders later spijt van krijgt.... Dat zijn geen redenen om aan een tweede kind te beginnen, vind ik persoonlijk. Je zwangerschap heeft veel moeilijke periodes met zich meegebracht, maar je hebt een kind en je bent nu gelukkig met je leven. Waarom zou je het dan niet gewoon zo laten?
I had a signature once. It was awful.
Helaas herken en erken ik bovenstaande helemaal.quote:Op dinsdag 12 juni 2007 17:53 schreef zoeperzazke het volgende:
Als ik dit lees vraag ik me af waarom je twijfelt. Ik heb het idee dat je diep van binnen hartstikke gelukkig bent met de situatie, maar dat je echt uit sociale druk een tweede kind overweegt... dat je het enkel zou doen omdat het zo leuk is voor Bente, omdat het zo hoort, of omdat je er anders later spijt van krijgt.... Dat zijn geen redenen om aan een tweede kind te beginnen, vind ik persoonlijk. Je zwangerschap heeft veel moeilijke periodes met zich meegebracht, maar je hebt een kind en je bent nu gelukkig met je leven. Waarom zou je het dan niet gewoon zo laten?
Toch wil ik het nog wel even een paar maanden overwegen, totdat ik een definitieve keuze maak. Vooral het stukje 'als ik er later maar geen spijt van krijg', weegt erg zwaar op het moment.
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Ik denk misschien dat je er later meer spijt van zult hebben als je tóch je gevoel niet gevolgd hebt, en gewoon gelukkig te zijn met wat je nu hebt....quote:Op dinsdag 12 juni 2007 18:03 schreef Tezz het volgende:
[..]
Helaas herken en erken ik bovenstaande helemaal.
Toch wil ik het nog wel even een paar maanden overwegen, totdat ik een definitieve keuze maak. Vooral het stukje 'als ik er later maar geen spijt van krijg', weegt erg zwaar op het moment.
I had a signature once. It was awful.
Ha Tesje,quote:Op donderdag 19 april 2007 21:43 schreef Tezz het volgende:
[..]
maar als ik af en toe een kriebel voel als ik een baby vasthoud, dan denk ik meteen: zie je wel: ik wil het toch! Mijn man is zelf een enigskind, hij heeft er nooit nadelen van ondervonden zegt ie. Pff, moeilijk is dit hoor! Ik worstel er echt mee! Ik heb ook zoiets van: zolang ik het nog niet zeker weet worden er ook geen knopen doorgehakt!
Ik heb ook nog steeds kriebels hoor, zeker in de buurt van babietjes
Maar mijn leven is nu gewoon meer dan perfect. Ik kan Milou alles bieden wat ze nodig heeft, zelf kan ik ook doen en laten wat ik wil. Daarnaast heeft ze bergen vriendjes en familie, zodat ze nooit alleen zal zijn ook.
Bij mij speelt natuurlijk ook wel mee dat Milou downsyndroom heeft, en ik geen zin in de rompslomp van nog een zwangerschap heb, wel testen/niet-testen e.d.
Je moet echt puur op je eigen gevoel af gaan en soms zal dat wel eens een beetje tegenstrijdige gevoelens opleveren, zoals bijv. dat je kriebels krijgt als je weer zo'n schattig mopje in je armen hebt.
HELLUP waarom bestaat er geen 'alles-weten-wat-je-wilt-bijbel"..................................quote:Op dinsdag 12 juni 2007 18:20 schreef SeaOfLove het volgende:
[..]
Ha Tesje,
Ik heb ook nog steeds kriebels hoor, zeker in de buurt van babietjes
Maar mijn leven is nu gewoon meer dan perfect. Ik kan Milou alles bieden wat ze nodig heeft, zelf kan ik ook doen en laten wat ik wil. Daarnaast heeft ze bergen vriendjes en familie, zodat ze nooit alleen zal zijn ook.
Bij mij speelt natuurlijk ook wel mee dat Milou downsyndroom heeft, en ik geen zin in de rompslomp van nog een zwangerschap heb, wel testen/niet-testen e.d.
Je moet echt puur op je eigen gevoel af gaan en soms zal dat wel eens een beetje tegenstrijdige gevoelens opleveren, zoals bijv. dat je kriebels krijgt als je weer zo'n schattig mopje in je armen hebt.
Alleen met zelfspot kun je overleven...
Dat vraag ik me ook regelmatig afquote:Op dinsdag 12 juni 2007 18:26 schreef Tezz het volgende:
[..]
HELLUP waarom bestaat er geen 'alles-weten-wat-je-wilt-bijbel"..................................
|
|
