[Centraal] Poolen.... Deel 2

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:22 schreef AFX. het volgende:

[..]

Dat zijn Amerikaanse regels

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:29 schreef Garisson72 het volgende:
hey Affiks!

Ja die twee-keer-regel zou een Amerikaanse regel kunnen zijn, van die zwart-in-tegenovergestelde-pocket-regel weet ik zeker dat die er is om je euro te rekken.
Of ms hebben we allebei gelijk, en willen die Amerikanen hun dollar rekken. Cheapskates.

Hoe staat het met jouw pool-aspiraties dan tegenwoordig?

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:29 schreef Garisson72 het volgende:
hey Affiks!

Ja die twee-keer-regel zou een Amerikaanse regel kunnen zijn, van die zwart-in-tegenovergestelde-pocket-regel weet ik zeker dat die er is om je euro te rekken.
Of ms hebben we allebei gelijk, en willen die Amerikanen hun dollar rekken. Cheapskates.

Hoe staat het met jouw pool-aspiraties dan tegenwoordig?

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:45 schreef Garisson72 het volgende:
haha, goed bezig heur! keen on the ball, dat mag ik wel.
afstand is altijd moeilijk. Pro's hebben daar als training de Mighty X voor: cueball bij een hoekpocket, objectball in het midden van de tafel, die je dan diagonaal over de tafel in de andere hoek inknalt.
Echte pro's leggen de cueball tussen de kaken van de hoekpocket...

enneh... *kuch
we zijn dus een pool-Fok!-meet aan het bekokstoven alhier, zin om aan te haken? 12 aug a.s., Utrecht.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:15 schreef Garisson72 het volgende:
je speelt godzijdank in ieder geval met de juiste regels.
En die termen maken natuurlijk niet uit, iedere sport e.d. heeft zijn jargon, zo ook pool.
_{tis ook een hoop aandachttrekkerij denk ik weleens, maar dat hou je wel stil hè.}

quote:

Op maandag 30 juli 2007 16:59 schreef AFX. het volgende:

Dat kan ik nooit
Zijn er poedelprijzen ? ?

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:02 schreef dawg het volgende:

Nouja, we gaan voor de fun, maar we proberen wel een beetje op niveau te spelen, met bijbehorende regels dus.

Maar soms, dan zie ik daar van die gasten, die spelen de game dat elke willekeurige bal 1 punt is, zo enorm serieus, met stalen gezichten, urenlang nadenken over elke bal, etc. Dat vind ik ergens ook een beetje neigen naar aandachttrekkerij eigenlijk.
Dat is dus ook niet echt mijn ding. Gewoon een balletje schieten, pilsje erbij, wat ouwehoeren, en ik vermaak me uitstekend.

(dus tafels leegschieten, ik breng je terloops ook ff wat jargon bij )

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:08 schreef Garisson72 het volgende:

[..]

En wat voor poedelprijzen had jij in gedachten dan?
De mooiste keu?
De hardste afstoot?
Het mooiste afgesleten krijtje?

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:15 schreef Garisson72 het volgende:

[..]

Ok. Wij moeten maar niet gaan poolen dan dawg.
Ik ben die gast die zo lang nadenkt over ieder shot. (En wat zij spelen is ws straightpool, overigens.)

Nou ja, té lang nadenken is niet goed natuurlijk, gaat ten koste van je ritme, maar ik check wel alle opties en maak dan een keuze waar ik achter sta. En idd met een stalen gezicht, en als ik echt slecht speel nog erger. Als je racks wil blijven runnen _{(dus tafels leegschieten, ik breng je terloops ook ff wat jargon bij )} moet je wel!
En dat combineer ik dan met voornoemd pilsje en het aangehaalde ouwehoeren. Al met al nog best hard werken hoor. En dan hoor je weleens dat pool geen sport is, tsk.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:37 schreef dawg het volgende:

[..]

Ach, als je even tijd nodig hebt om te kijken, dat heb ik ook af en toe. Maar wat ik bedoel is, kijken, aanleggen, toch maar niet, rondje om tafel lopen, weer kijken, weer aanleggen. En dat maal 3, en dan stoten, en niet snappen als hij hem dan niet pot. Ja, dat vind ik wel een beetje showoff stijl.

En ik ken wel een beetje jargon: bal, pocket, potten, stoten, en keu.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:37 schreef dawg het volgende:

Ach, als je even tijd nodig hebt om te kijken, dat heb ik ook af en toe. Maar wat ik bedoel is, kijken, aanleggen, toch maar niet, rondje om tafel lopen, weer kijken, weer aanleggen. En dat maal 3, en dan stoten, en niet snappen als hij hem dan niet pot. Ja, dat vind ik wel een beetje showoff stijl.

quote:

En ik ken wel een beetje jargon: bal, pocket, potten, stoten, en keu.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:48 schreef AFX. het volgende:

[..]

Break-in-one !

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:48 schreef Garisson72 het volgende:

[..]

als betrokkene door dat alles heen gaat en dan die stoot compleet verkloot, ben ik het met je eens. Als het duidelijk een moeilijke bal is, of positie voor de volgende is moeilijk te behalen, en het lukt na die heisa om aan tafel te blijven en dat rack te runnen, dan is 't gewoon goed gespeeld.

quote:

Maar ik snap je punt, zulke types die het doen voor de impressive looks ken ik ook! vergeet vooral die grimassen niet, en de hand over de kin strijken, en veel zuchten en steunen en naar de tegenstander kijken: "pfoe kijk mij het eens zwaar hebben hier..."

quote:

Op maandag 30 juli 2007 18:33 schreef AFX. het volgende:

quote:

Op maandag 30 juli 2007 17:37 schreef dawg het volgende:

[..]

Ach, als je even tijd nodig hebt om te kijken, dat heb ik ook af en toe. Maar wat ik bedoel is, kijken, aanleggen, toch maar niet, rondje om tafel lopen, weer kijken, weer aanleggen. En dat maal 3, en dan stoten, en niet snappen als hij hem dan niet pot. Ja, dat vind ik wel een beetje showoff stijl.

En ik ken wel een beetje jargon: bal, pocket, potten, stoten, en keu.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 23:21 schreef Faxie het volgende:
Mensen die zeggen dat pool geen sport is moeten zich eens wat meer verdiepen.

Pool combineert mentale en fysieke controle op een manier dat weinig andere sporten dat doen. En een heel toernooi lang je uiterste concentratie zien vast te houden is zelfs lichamelijk vermoeiend. Conditie telt echt wel mee op de lange duur.

Stel je eens voor dat je in de finale staat, laatste frame, je runt het rack maar verkloot de positie op de zwarte bal, ik zeg maar wat, wit ligt er een halve centimeter vandaan, en je kan niet direct op een pocket richten. Houd je hoofd dan maar eens koel. Oplossing: een pique-bankshot. Zoiets moet je als echt goede poolspeler ook kunnen.

Ja als je met een paar maten een beetje voor jan lul met veel bier erbij wat op die ballen gaat hakken is het geen sport nee.

Het word een sport door de manier waarop je het beoefend, en dat geldt voor elke sport.

quote:

Op maandag 30 juli 2007 23:36 schreef Schnabbeltje het volgende:

[..]

Ik heb altijd gezegd dat het een sport is. Maar hoor inderdaad genoeg mensen die het geen sport vinden. Dan vertel ik ze wel eens dat er genoeg speler zijn die zo'n 10 uren lang achter elkaar moeten poolen in een toernooi en vraag ze om het eens na te doen. Meestal kijken ze dan wel anders tegen aan . Maar het is gewoon zo dat als je over poolen hebt, dat ze een beeld krijgen van een paar kerels achter de bar met een glas bier en dan af en toe een balletje proberen te potten.

quote:

Too dull to miss


Trying to make snooker exciting is like asking a glacier to move faster. Slow, silent and unashamedly tedious, it is the most boring sport on TV. And that's just the way it should stay, says Barney Ronay

Friday October 27, 2006
The Guardian


An odd thing happened at the end of Ronnie "the Rocket" O'Sullivan's televised defeat of David Gray in snooker's Grand Prix on Wednesday night. As the two players shook hands, it became clear that something wasn't quite right with the Rocket's opponent. He looked dazed. He didn't seem to be completely aware of what was going on. In fact, he looked exactly like someone who had just sat through every second of seven long frames of snooker. Gray's dopey demeanour, which even the prospect of a winner's prize of £60,000 seemed unable to dispel, was quickly seized upon by those outside the sport. Breakfast television broadcast pictures of him shaking hands and looking a bit like your slightly daft octogenarian uncle when he's just been woken up from his afternoon nap and asked his opinion on the new Lil' Jon album. And once again snooker was being dragged, blinking, out of its natural habitat - the garage, the lockup, the dingy and fetid members' club - and asked to explain exactly what it thinks it's doing with its tuxedos, its long silences and, most of all, its insistence on stretching itself out all this week across three hours of prime-time BBC2 .

Not that snooker wasn't expecting it. Snooker won't be fazed by this kind of talk. The arguments always tend to boil down to the same thing: is snooker unbelievably tedious? It's a question snooker itself has never been afraid to confront. Last year at this very tournament O'Sullivan was booed by spectators after describing the sport as "boring" in a press conference. There are those who see it as a strangely British quirk that what is essentially a parlour game maintains a stranglehold over such a large volume of publicly funded air time. What exactly is all this snooker doing here, they ask - and how do we make it go away?
Oddly, the bits of snooker people tend to attack are precisely the things that make it great. Let's get the big one out of the way. Is it boring? Yes. Proudly and triumphantly boring. Snooker draws strength from its boredom. It presents its boredom to you unashamedly. Like many great British pursuits, like waiting for a bus or queueing at the post office, snooker moves to its own gentle and unhurried rhythms. It may not offer instant thrills. It may not be interactive, fast-paced or well suited to a jerkily edited hip-hop montage. Everything else is already like that; snooker offers you something else.

For a start, no other televised pursuit involves quite so much sitting down in a chair and staring into space. What could be more soothing than that? It is no accident that snooker is so closely associated with late nights, sweaty clubs and, above all, drink. Snooker is comforting. It's always there. It comes to you from a dimly lit place where people move slowly, where smoking is not just permitted but positively encouraged; where going to work on the train, fresh air and daylight are all things that other people do.

And beyond the boredom, there is substance. As a contest, snooker is about character. It all boils down to bottle. There are no rewards here for athleticism, agility or physical power. You can't throw money at it. The only way to get really good at snooker is to play loads and loads of snooker. A snooker match is all about the slow, incremental revelation of character. Drama, intrigue, smart suits, smouldering male leads, lovely upholstery - it could be a lavish BBC costume drama. Except snooker is much, much cheaper and doesn't feature anybody called Rufus.

There are other reasons snooker deserves to be on TV. For a start, it even looks like a TV. The green baize table fits perfectly into the rectangle of your box. It's simply meant to be there. All those primary colours: it looks like a Rothko painting. Who needs abstract expressionism when you've got 18 frames of Peter Ebdon versus Graeme Dott? Not only that, the players are, without exception, really nice chaps. Modest, unassuming and very good at snooker - if slightly pale - these a re the kind of sporting role models we want on our screens.

But couldn't it just jolly itself up a little bit, you ask? This is a mistake snooker has made in the past, noticeably during its televisual heyday 20 years ago. Helped by the absence of live football, snooker gradually gathered momentum as a spectacle, reaching a peak in the mid-80s, when Barry Hearn's Matchroom stable of high-profile cuemen became household names. An audience of 18.5 million watched Steve Davis lose to Dennis Taylor in the 1985 final. A year later the song Snooker Loopy entered the charts, a cheerful Chas and Dave singalong featuring the vocals of five leading snooker players. Snooker had never had it so good.

The idea of the "charismatic" snooker player had already been floated around with the success of Alex Higgins. Now so-called "flair" players, showmen of the baize, were being presented to us as exciting, larger-than-life figures. Kirk Stevens wore a white suit and developed (oddly, for such a sedentary pursuit) a cocaine habit. Housewives' favourite Tony Knowles was pictured lolling in a Jacuzzi surrounded by blondes before a world championship semi-final. It couldn't last. Quietly, methodically, boringly, the unreconstructed purist Steve Davis hoovered up most of the titles and most of the airtime too. The crash was coming. By the early 90s, snooker's popularity was on the wane. Dependent on the oxygen of television, it has periodically found itself shunted to one side by its noisier cousin, darts. Darts is like drunk snooker. It's snooker without the dignity, the bow ties, the air of severity. Darts is caveman snooker.

In all its terribly apologetic attempts to make itself less boring, snooker has experimented with format. Shorter matches are in vogue. The current Grand Prix kicked off with a weird league format. Even the TV companies have attempted to jolly things along with snappier graphics and instant slow-motion replays (yes, really) featuring an exciting "thunk!" noise when the ball hits the pocket. Needless to say, none of this has made any difference. "I want to be like Billy the Kid. Lots of snooker players are too intense and serious," O'Sullivan said this week. This is, of course, just talk. Billy the Kid didn't play snooker. And if he did, he would have been rubbish at it. Snooker remains unchangeably what it is: a business of potting balls, sitting in a chair and occasionally shaking hands.

Which isn't to say that vultures aren't circling the professional game. Rumours persist that many leading players have been tempted by offers to join the lucrative US pool circuit, where they can be given silly nicknames and paid lots more money to pot five balls rather than 21. There is much hopeful talk of the sport's fevered popularity in China, a country with a vast and mythical appetite for boredom.

Whatever happens, the game itself will remain the same. Gray shouldn't be hounded for falling asleep during his own match. Far from betraying the sport, he may just have been making a public stand for the great, boundless, glacial - and occasionally very boring - forces that make it so much fun in the first place.