quote:
Op zondag 10 juni 2007 22:35 schreef denthemen het volgende:Ik ben op zoek naar een boek dat een goeie impressie geeft van de harde kernen van verschillende clubs, waar de auteur ook meegaat naar wedstrijden en dergelijke, welke raden jullie me aan?
Acht jaar lang had Bill Buford twee banen. Doordeweeks was hij redacteur van het Engelse literaire magazine Granta. In de weekends liep hij mee met de voetbalhooligans - jonge Engelsen die zichzelf iedere zaterdag verloren in menigten gewijd aan sport, drank en verbijsterend geweld. Als Amerikaan en als intellectueel was Buford geschokt - en gefascineerd - door de bloeddorst van zijn aangenomen landgenoten. Hij ging naar hun wedstrijden, doorstond het vreselijke gepoch, at hetzelfde vettige voedsel en dronk grote hoeveelheden bier. Als zij in moeilijkheden kwamen, hetgeen zij zo graag deden, was hij daar om toe te kijken. Zij trapten rellen met de regelmaat van de klok, ze vernielden, ze stalen en vaak moordden ze zelfs. Honderden mensen zijn omgekomen in voetbalrellen in de laatste tien jaar.
Uiteindelijk zijn 'onderwerpen' zat en maar een beetje minder walgend van zijn eigen obsessieve interesse in hun wangedrag - concludeerde Buford dat voetbal een voorwendsel was. Partizaanschap en nationalisme waren ook voorwendselen. Wat dit tuig werkelijk opwond - de meesten van hen hadden werk, velen hadden gezinnen - was geweld. "Het is eigenlijk een godsdienst" zei een fan. " Zaterdag is onze heilige dag."
Buford ontdekte dat zijn onderwerpen, meestal best aardig als individuen, duivels werden zodra ze in een menigte opgingen. Nog ongelooflijker, Buford ontdekte dat zodra hij zich bij de relschoppers aansloot, hij zelf door het geweld werd verleid. "De massa zit in ons allemaal. Het is geen instinct of behoefte ... maar voor de meesten van ons houdt de menigte een bepaalde essentiele aantrekkingskracht in. Het is als een honger, iets waarin een duistere bevrediging gevonden kan worden."
Voor Buford gaan rellende menigten - of ze nu in Londen of Los Angeles zijn - buiten hun normale omstandigheden. Massageweld heeft minder te maken met armoede of onderdrukking, gelooft hij, dan met het laten varen van de individuele wil ten gunste van de grotere, onheilspellende macht van de massa. Of je Buford's theorie nu gelooft of niet, zijn boek is een briljant stuk verslaggeving. Zonder een maal hun barbaarsheid te vergoelijken, Buford maakt Steamin' Sammy, Lunar the Lunatic en de hele zieke Dickensiaanse groep onvergetelijk realistisch. Hoe meer menselijk zij worden, des te angstaanjagender ze lijken. "Tussen het Tuig" is een van de meest ontnuchterende boeken die je ooit zult lezen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !