Dit doet me trouwens denken aan Plato vs. Aristoteles. Bij Plato is waarheid absoluut en objectief terwijl Aristoteles waarheid ziet als het resultaat van consensus tussen wijze lieden. Ik vind Aristoteles geweldig, maar ik heb dit standpunt van hem altijd onverteerbaar gevonden.
Wie Plato met Aristoteles vergelijkt, wordt met twee opvattingen over filosofie geconfronteerd, die vandaag de dag nog steeds tegenover elkaar staan. Wanneer je uitgaat van Aristoteles' respect voor opinies, rijst een beeld van filosofie op, waarin de filosoof meningen tegen elkaar afweegt, aannames blootlegt, begrippen verheldert en kritiek levert op overtuigingen vanuit het oogpunt van andere overtuigingen. De filosoof is er in deze visie om onze alledaagse opvattingen meer samenhangend te maken. Ze probeert ons te vrijwaren van zelfbedrog en verwarring. Als je echter uitgaat van Plato en de presocratici, dan is dat niet genoeg. Plato en de presocratici zouden diep teleurgesteld zijn, als ze zouden horen dat het werk van filosofen neerkomt op het vermijden van inconsistenties en het streven naar samenhang. Zij willen namelijk dat de filosoof daar bovenuit naar waarheid streeft. Dat onze opvattingen, in het geval ze waar zijn, gerechtvaardigd zijn en een coherent geheel vormen, is voor hen vanzelfsprekend. Maar samenhang is voor Plato en de presocratici niet genoeg. Al hangen onze overtuigingen nog zo goed samen, wederzijds gerechtvaardigde overtuigingen hoeven om die reden nog geen ware overtuigingen te zijn.
[ Bericht 38% gewijzigd door Claudia_x op 03-04-2007 17:18:18 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.