Depressief door de hormonen, Deel 5

Oh, wel heel fijn dat ze zich zo verdiept had erin én dat jullie een goede oplossing hebben gevonden. Hopelijk slaat het goed aan bij je. Ik ben blij dat het wat heeft opgeleverd nu.

Lois, dat is het precies ja, die onwijze chaos, onrust en herrie in mijn kop.

Fijn zo'n oplossing Yppy, dat is precies een goede middenweg voor alle voor- en nadelen.

Goed om te horen Yppy dat jullie een oplossing hebben gevonden.
Hopelijk slaat het snel aan bij je!

Hier had ik op gehoopt voor je, YPPY . Heel erg fijn!

He, wat klinkt dat fijn en goed zeg. Vooral omdat ze je duidelijk serieus nam. Fijn!
Verder klinkt je post fijn door de lichte opgeluchtheid die doorklinkt. (toch?)

Oh ja, en ik wil toch graag ook nog iets anders opmerken over gewoon 'depressief door de hormonen'.
Want ik heb geen pnd of aanverwante zaken, maar zeker last van veel meer nare of moedeloze gevoelens door al die hormonen en mijn zwangerschap.

Dat werd me pas echt duidelijk toen ik vanmiddag opeens weer een grote pan met zelfgemaakte tomatensaus stond te maken en toen ik gisteren bedacht dat ik vandaag wel eens met de jongens naar de markt zou kunnen gaan. (en het ook deed )En dat ik weer de moed en het plezier vind in sporten en bewegen.

Tot op heden had ik gewoon de energie en de moed niet. Voelde ik me veel meer lusteloos en overmand door alles. Niets uit mijn handen komend en ook zo vaak gewoonweg verdrietig en overmand door een soort 'ik trek het niet meer gevoel'. De jongens uit handen gevend op het moment dat kozakkenman de deur binnen komt lopen.
En het gevoel dat ik mezelf zo lang -een beetje- kwijt was. Echt.. niet meer degene die ik zo graag wilde zijn. Noch in concentratie, noch in plezier. Want bijna alles leek wel een taak te zijn ipv ook blij te kunnen genieten.
Ik denk echt dat ook dat komt door al die hormonen die in dat stomme lijf gekomen zijn en nu er heel langzaam uit geraken. Ik ben er nog niet, maar wel op weg.

Het is echt niet zo dat het zo verschrikkelijk diep is gegaan. Maar ik denk dat er heel veel vrouwen last hebben van hormonale veranderingen tijdens en na je zwangerschap. Daarnaast denk ik ook dat dat soms pas duidelijk wordt na afloop wanneer je weer redelijk 'ontzwangerd' bent.

_{Wilde ik even gewoon even zeggen}

Het voelt inderdaad beter en opgelucht nu ik weet hoe het verder gaat kozakken. Er komt nog wel een boel nieuws bij (gespreken en ws een soort van 'bindings-groepje'), maar het begin is er nu echt en voorlopig hoef ik me geen zorgen te maken over de bv.

Wat je schrijft, dat je pas daarna weet dat je zo anders was, dat denk ik ook. Ik heb het misschien wat sterker, maar nu ik terugkijk zie ik pas hoe lang het al fout ging, alleen wist ik dat toen niet. Door alle drukte en hectiek ga je 'gewoon' mee in de veranderingen, maar hoe je daar zelf in staat, daar heb je geen tijd voor om naar te kijken.

YPPY, wat fijn dat er zo met jullie meegedacht wordt. Dit klinkt als een goede oplossing!

yppy, veel sterkte meid!

Yppy, het lijkt me een goede oplossing. Hopelijk loopt de bv niet terug en kunnen jullie op deze manier nog een tijd doorgaan! En veel sterkte met de AD en gesprekken, hopelijk gaat het goed werken!

Kozakken, jij ook sterkte! En je hebt het vast al tig keer gehoord, maar nog 1 keer: 9 maanden op en 9 maanden af! Het duurt zo lang voorat al die hormonen uit je lichaam zijn!

Kozakken, wat jij omschrijft herken ik heel erg. Alles lijkt een taak. De spontaniteit en genieten van dingen lijkt ver te zoeken. Vanochtend dacht ik dat ik beter maandag alleen naar de stad kan gaan, ipv vrijdag met Luuke. Omdat ik me ervan bewust ben dat we al zo weinig echt leuke dingen doen samen ga ik natuurlijk gewoon vrijdag. Een jaar geleden had ik nu al in de auto gezeten, niks gepland maar gewoon gegaan omdat ik zin had. Ik hoop dat het tijdelijk is, en ga daar ook vanuit.
Maar je omschrijft het zo herkenbaar en treffend. Nu voelt het niet of ik een slechte moeder ben maar lees ik dat meer moeders dat dus hebben. Dankjewel daarvoor.

Yppy, goedzo, die opluchting. Heel veel succes.

quote:

Op maandag 26 februari 2007 22:08 schreef kozakken het volgende:
Oh ja, en ik wil toch graag ook nog iets anders opmerken over gewoon 'depressief door de hormonen'.
Want ik heb geen pnd of aanverwante zaken, maar zeker last van veel meer nare of moedeloze gevoelens door al die hormonen en mijn zwangerschap.

Dat werd me pas echt duidelijk toen ik vanmiddag opeens weer een grote pan met zelfgemaakte tomatensaus stond te maken en toen ik gisteren bedacht dat ik vandaag wel eens met de jongens naar de markt zou kunnen gaan. (en het ook deed )En dat ik weer de moed en het plezier vind in sporten en bewegen.

Tot op heden had ik gewoon de energie en de moed niet. Voelde ik me veel meer lusteloos en overmand door alles. Niets uit mijn handen komend en ook zo vaak gewoonweg verdrietig en overmand door een soort 'ik trek het niet meer gevoel'. De jongens uit handen gevend op het moment dat kozakkenman de deur binnen komt lopen.
En het gevoel dat ik mezelf zo lang -een beetje- kwijt was. Echt.. niet meer degene die ik zo graag wilde zijn. Noch in concentratie, noch in plezier. Want bijna alles leek wel een taak te zijn ipv ook blij te kunnen genieten.
Ik denk echt dat ook dat komt door al die hormonen die in dat stomme lijf gekomen zijn en nu er heel langzaam uit geraken. Ik ben er nog niet, maar wel op weg.

Het is echt niet zo dat het zo verschrikkelijk diep is gegaan. Maar ik denk dat er heel veel vrouwen last hebben van hormonale veranderingen tijdens en na je zwangerschap. Daarnaast denk ik ook dat dat soms pas duidelijk wordt na afloop wanneer je weer redelijk 'ontzwangerd' bent.

_{Wilde ik even gewoon even zeggen}

heel herkenbaar dit regelmatig jank ik het uit van ellende nog. bij mij zijn veel dingen nog een taak idd, iets wat moet gebeuren. Ik ga ook sporten binnenkort en hoop dat dat gaat helpen ook. Mijn lijf begint aardig terug te plooien en dat maakt wel dat ik me al een stuk beter voel.
Het is wat jij zegt. geen pnd, maar wel down en toestanden van alle hormonen
Maar het wordt beter

Lieve Sugar en yppy (en anderen) dit heeft natuurlijk niks met jullie te maken en ik bedoel er ook zeker niet mee te zeggen dat jullie er ook zo makkelijk wel weer komen, want dat is geen vergelijken.

quote:

Op maandag 26 februari 2007 22:08 schreef kozakken het volgende:
dat stomme lijf

Dit komt mss heel zweverig over , maar 'dat stomme lijf' van je heeft wél twee prachtige zoons gefabriceerd en gebaard..... Geef het wat meer credits.

Je prikt wel weer feilloos door een deel van de pijn heen Moonah
Lief dat je dat zo schrijft. Want dat heb ik me echt wel eens zelf voor moeten houden.
Want dat weet ik ook wel. En daar ben ik ook heel dankbaar voor. Maar dat is tegelijkertijd wat zwanger zijn twee keer met me gedaan heeft: me vervreemden van mijn lijf.
En ook dat komt nu gelukkig steeds meer in balans.

Lishe, fijn dat het je helpt bij het plaatsen van jouw gevoel. Want dat was ook een van de hoofdredenen waarom ik het deed. Zwanger zijn doet zo verschrikkelijk veel met je. Niet alleen in je hoofd, maar ook in je lijf. En die twee zijn toch echt met elkaar verbonden. (ook al wil ik dat wel eens vergeten )
Dus heel graag gedaan

_{-Nogmaals hier echt geen groot gedoe behalve mijn eigen gedoe. Het is alleen dat het me opeens zo opviel dat er wat watten verdwenen uit mijn hoofd. En dat ik dat echt, echt wijt aan hormonale schommelingen groter dan anders-}

Even een update van mij, ben weer bij de huisarts geweest om de medicatie te bespreken. Ik ga vanaf nu de dubbele dosering slikken (hormonen). Ik had een heel lage dosering en misschien maakt de verdubbeling wel dat ik er stabiel van word. Ik stelde dat zelf voor en de ha had blijkbaar dezelfde gedachte al.
Verder kan ik 20 maart terecht bij de psychotherapiepraktijk, voor het eerste van drie onderzoeksgesprekken. Niet heel snel, maar in elk geval een datum en vooruitzicht.

Het gaat nu wisselend, ben weer veel vaker verdrietig, boos en soms echt kwaad. Ik merk gelukkig dat als ik de tijd voor mezelf krijg en neem, dat ik dan wel in staat ben normaal te reageren op man en kinderen. Als ik die tijd niet krijg of zelfs iets dreig te móeten, komt de paniek en heb ik mijn emoties en woede niet meer in de hand. Ik hoop echt dat het misschien beter gaat, echt beter gaat, nu ik de medicatie kan verdubbelen.

Yppy, wil jij nog vertellen hoe het nu met je is? Of vind je het niet prettig dat te doen?

Hopelijk werken die extra hormonen. Ik weet niet precies wat die doen, is het een soort van milde AD of echt iets totaal anders? Soms dan denk je dat het beter gaat en dat je beter aan het worden bent en even later is het weer helemaal mis. Dat herken ik wel bij je. De ene keer ben je heel optimistisch dat het echt beter gaat en nu schrijf je juist weer dat het minder is.

Op zich wil ik het wel vertellen nog, maar ik vind het nu moeilijk wat er hier zou horen en wat in r&p. Ik slik nu sinds maandag AD en merk er niet echt iets van geloof ik. Ik ben wel al een paar dagen wat positiever, maar dat kan ook komen omdat ik weet dat het beter-worden-proces nu echt in gang is gezet. Over een uur kan dat zo maar over zijn. Ik ga elke dag wandelen met Anna, want dat is goed. Gisteren naar de kinderboerderij was het plan, maar die was vanaf drie verschillende kanten onbereikbaar van de modder. Normaal gesproken verheug ik me echt op zoiets (prachtig, al die diertjes), maar nu kon het me niks schelen. Het boeide echt niet. Wel makkelijk, maar niet zoals ik eigenlijk ben. Aan dat soort kleine dingetjes merk ik wel dat ik niet normaal ben.
Het doet met wel goed dat zowel de kinderarts (reguliere controle) als de psychiater hebben gezegd dat ik wel goed voor Anna zorg en dat zij er (nog) niet onder lijdt. Die laatste is aan het informeren naar een soort van moeder groepen om mijn band met Anna te versterken, maar ik heb gezegd dat ik nog niet zeker weet of ik zoiets zie zitten. Ze gaf al aan dat ik voor veel niet in aanmerking kom, omdat ik nog wel 'gewoon' functioneer. De meeste groepen zijn voor moeders waar het echt helemaal mis mee is. Is zoiets bij jou voorgesteld Sugar? Of bij iemand anders?

Yppy, het gaat sinds het weekend weer rotter, ja. (Het weekendje weg was wél goed gewoon, hoor.)
De hormonen brengen de hormoonhuishouding weer in een beter evenwicht, zeg maar. Dus als zo'n depressie inderdaad een hormonenkwestie is, dan kan het slikken van dydrogesteron (Duphaston) je stemming en gemoed weer verbeteren. Ik zat op een lage dosering, omdat ik een middelmatige PPD heb, maar ik ga nu proberen of een normale dosering wel echt werkt.

Gekke gewaarwording, he, de dingen die je normaal leuk vindt, niet meer leuk vinden? Dat je nergens enthousiast over bent? Niet leuk ook.

Ik heb nooit iets gehoord over zo'n groep, voor mij was dat dus kennelijk niet nodig. Ik ben het daar zelf ook mee eens, ik kon wel alles doen qua verzorging. En zeker met de hulp van S en familie. De band met Storm is langzamer gegroeid dan met Maria en voelt nog steeds anders. Maar ik denk dat alle moeders met twee (of meer) kindjes dat misschien wel zo ervaren. Voor jou is het misschien lastiger beoordelen of je band met Anna er "genoeg" is, omdat ze je eerste kind is.

Toen ik afgelopen dagen de berichtgeving over het familiedrama in België hoorde, ben ik toch weer erg geschrokken. In een reportage werd genoemd dat de moeder in behandeling was voor een depressie.
Natuurlijk dacht ik aan jullie, en erachteraan dat het bij jullie allemaal vast niet zo erg is en zo ... maar het laat je ook niet echt los. Die vrouw was in behandeling, en toch ging het gruwelijk mis.
Schrikken jullie ook van dit soort berichten? Of heb je het gevoel dat het over een ander kaliber gaat?

O, maar voor Anna zorgen kan ik wel Sugar. Dat is het probleem eigenlijk. Er is wel wat voor moeders die niet weten wat ze met de verzorging moeten of die hun baby verwaarlozen. De psychiater heeft degene die dat voorstelde (ik zat daarbij, was telefonisch) meteen duidelijk gemaakt dat ik zoiets niet nodig heb. Het gaat meer om de band. Niet om het contact. We zingen, doen spelletjes, knuffelen enzo. Dat gaat allemaal goed. Het is meer mijn gevoel.

Weet je wat het stomme is phluphy, zoiets doet me eigenlijk niks. Ik vind het wel slecht van haar, dat wel, maar ik wordt er niet emotioneel van. Wat een jaar geleden zeker wel wat geworden. Ik zie dat echt als een andere situatie. Ik weet goed wat ik moet doen en dat doe ik ook. Ik heb dan ook geen enkele keer de behoefte gehad iets slechts te doen.

Ik zie het gelukkig wel als een ander kaliber, maar heb in het begin wel dwanggedachten gehad die niet leuk waren. Daar schrok ik dan zelf van. Maar het maakte me niet zó bang dat ik echt dacht dat ik Storm iets zou aandoen.

Hier was het dit weekend weer heel erg raak. Vrijdag en zaterdag echt 'crisis', heel rot. De dalen zijn er minder vaak, maar wel dieper dan ooit. Maakt me best bang en mijn omgeving nog meer, vanwege de heftige signalen die ik dan geef. Die signalen kloppen, die zijn er dan echt. De volgende dag of een paar dagen later is het dan wel afgezwakt of weer te doen in elk geval. Maar dat kan ik op zo'n moment of dag absoluut niet overzien en dus houdt het heel erg op dan. Niet leuk dus.

Ik zal zo blij zijn als ik mezelf gewoon weer leuk vind. En dan ook weer andere mensen en dingen leuk vind. Maar mezelf, niet meer mezelf zo makkelijk haten, stom vinden, lelijk en waardeloos. Dat echt, dat moet echt zo fijn zijn. Maar ergens zit het idee dat ik mezelf, mijn echte zelf, dus zonder allerlei strenge dingen vanuit mijzelf, dat ik die echte sugar stom, saai en lelijk vind. Dus die wil ik niet. En zolang dat zo is, ben ik dus gespannen en krampachtig bezig te zijn wie ik niet ben. Zoiets.

ik begrijp nog steeds niet dat je zo lang blijft modderen sugar? wordt het niet eens tijd om over AD te praten? dit gaat toch niet zo meissie?

Belana, ik heb daar ook wel weer over gedacht, maar ik ben er nu ook wel echt heel bang voor, na Luchtbels ervaring laatst (heel, heel, heel veel last van bijwerkingen, echt ondraaglijk gewoon). En ik hoop steeds dat het dan met die psychotherapie gaat lukken, omdat het probleem van mezelf zo haten soms, wel echt een "bespreekprobleem" is, denk ik. Maar ik weet het ook niet.

ieder mens reageert verschillend op AD. bijwerkingen heb je als je de medicijnen nodig hebt heb ik vaak gehoord. als je er niks van merkt, dan mis je ook die stofjes niet ofzo. de bijwerkingen kunnen de eerste weken wel erg zijn. zweetaanvallen e.d. (weten andere mensen met ervaring meer van dan ik) maar na een paar weken, als je ingesteld bent erop, dan kan je je echt veel beter voelen en dat gun ik je zo. het is niet iets wat jaren nodig is over het algemeen. het is weer af te bouwen. je hebt dan ook meer rust voor de psychotherapie lijkt me.
Dit lijkt me ook geen leven zo, toch? ik bedoel het niet rot, maar ik vind je wel een beetje eigenwijs