Valt me op dat vooral vrouwen er last van schijnen te hebben. Zou het wat te maken hebben met hormoonschommelingen? (lees: anticonceptiepillen die eigenlijk je natuurlijke hormoonbalans verstoren?)
Ik, als mannetje dan, heb enkele korte periodes last gehad van relatief lichte aanvallen, misschien in totaal vijf of zo in een periode van 2 jaar.
De laatste paar kwamen bij mij in een stress-en-niet-lekker-in-mijn-vel-zitten-periode, ook iedere keer op dezelfde momenten.
Eerste aanval: na een flinke joint in de bus, ik dacht dat ik gek werd, ik heb daarna ook nóóit meer geblowd. (Bleek dus niet de oorzaak)
Tweede aanval 's ochtends vroeg na een sigaret tijdens het wachten op de bus (connecties?) was gelukkig bij huis, ben meteen terug mijn bed in gedoken. Deze was ongeveer een jaar na mijn eerste.
Derde vierde en vijfde alledrie IN de trein, in een periode van vier-vijf maanden na de tweede. In het OV word ik er echt panisch van; je kan nergens heen, mensen om je heen, drukdrukpaniek.
Symptomen:
Ik heb wel iedere keer dezelfde uitingen gehad:
Begint met een lichte misselijkheid en een soort van wee gevoel, drukkerig en leeg tegelijk, in mijn hoofd.
Daarna krijg ik een paar lichte vlekjes voor mijn ogen en moet ik meteen mijn hoofd omlaag doen en zeer rustig maar diep blijven ademhalen om meer tegen te gaan, wat me dus die vijf keer niet is gelukt.
Doe ik dat niet, dan krijg ik een totaal wit beeld, alsof je een onwijs overbelichte film aan het bekijken bent. Doet pijn aan je ogen, je ziet geen steek. Op die manier de trein uit proberen te komen is een drama
Terwijl ik dat heb ga ik zweten als een otter en als ElisaB al aangaf tranerige ogen en de nood om te plassen komen daar bij. Ik heb al die keren geprobeerd zo snel mogelijk iets te drinken met een smaakje tot me te nemen (dubbelfriss of zo, smaakpapillen activeren leidt de zintuigen af).
Na een klein kwartier is bijna alles weer prima maar ben ik zo slap als een vaatdoek, slapheid en sufheid kunnen soms een week of langer aanhouden.
Na een uur tot twee uur krijg ik een druk in mijn hoofd, niet echt hoofdpijn, maar het houdt me wel tegen me ook maar op íets te concentreren
Gelukkig heb ik hier nu al een tijd geen last meer van, zeker een maandje of 5 á 6, en zijn mijn leef- en werkomstandigheden ook gunstig genoeg om het niet te stimuleren. Ik vermijd de trein in zijn geheel, of ik moet rustig door het land kunnen hobbelen zonder haast of stress.
Combinatie stress + OV (slecht geventileerd/drukke ruimtes?) triggerde het in ieder geval meestal. Ook onderdrukte aanvallen waren bijna altijd in het openbaar vervoer.
Tegenwoordig heb ik nergens last van, maar ik denk deel mijn ervaring even met jullie, misschien heb je er wat aan.