Bevallingsverhalen deel 5

_{'t is kiezen of delen, verkramping of verzakking maar een verkramping krijg je dan iig niet}

Heb nog eens wat verhalen terug zitten lezen, gehuild bij die van Snakelady en gelachen om de schrijfstijl van Mwana!
Wat een mooi topic, ik wil mijn bevalling eigenlijk nog eens gaan opschrijven. Dit zonder te lezen wat ik eerst geschreven heb, om te zien of ik er nu anders tegenaan kijk.

Vivi wat een verhaal zeg, logisch dat je zo uitgeput was na al die uren weeen Je mag best trots zijn en je hebt een prachtig ventje!

Vivi wat een verhaal! Ik heb het met samengeknepen dijen gelezen
Dean is prachtig, wat heb je dat geweldig gedaan joh

Vivi, je hebt mijn bevalling van Liam nagedaan... niet fijn (understatement of the year) maar wat een resultaat! wees maar heel trots op jezelf!

Viev, ik ben reuze trots op je, you did it. En wat ben je toch een mooie mama, Dean zal trots zijn op zo'n beauty-mams als je straks bij het schoolplein staat te wachten op hem
Je hebt een lekker ventje. En Dean mag er ook wezen *grinnik*.
Smak!

Hey allemaal! Wat een lieve reacties, maar nu ophouden hoor, ik word er gewoon verlegen van !!!

ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

quote:

Op zondag 4 februari 2007 18:13 schreef Beaker het volgende:
ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Maar iets anders valt er ook niet over te zeggen toch? "Jammer dat je daar en daar een beetje je hoofd liet hangen." "De volgende keer iets meer pit erin." Hahaha.
Na de bevalling was ik daar zo vol van... Dat ik het (ook) kon. Zo overweldigend. Dat je het volhoudt, omdat het moet, omdat het niet anders kan. Maar het voelt alsof je het zelf doet.

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:48 schreef Vivi het volgende:

[..]

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

als ik mijn moeder en zus na ga doen dan ben ik er binnen vier uur vanaf maarja voor als nog lijkt mijn hele zwangerschap niet een beetje op die van hun

Beaker , ga es weg uit dit topic

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:37 schreef Bluezz het volgende:
Beaker , ga es weg uit dit topic

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Hahahaha, heerlijk zoals jij realistisch bent .
Maar je hebt wel een prachtventje en je hebt het wel gered zonder de KS.
Ik zat gisteren naar de bevalling te kijken oid op TV. En ik ben echt verdomd blij dat ik dat niet heb gehad . Ondanks wat er is gebeurd in de OK bij mij .

Mijn verhaal.

Maandag, Na 2 slapeloze nachten en al 2 en halve dag heftige en pijnlijke voorweeën zou ik een nachtje in het ziekenhuis gaan slapen om wat tot rust te komen. ’s Middags om half 2 moest ik nog even langs de verloskundige om te kijken of er niks veranderd was. Nog steeds geen ontsluiting, alleen de baarmoedermond die steeds weker aan het worden was.
Toen ik eenmaal weer thuis was begonnen de weeën toch wat sneller op elkaar te komen. In eerste instantie trok ik me er niks van aan. Het was die dagen ervoor wel vaker zo dat ze de ene keer een periode sneller op elkaar kwamen en dan weer wat rustiger. Maar rustiger werd het niet. Rond 5 uur begon ik me toch af te vragen of het wel normaal was. Maargoed die avond moest ik om 9 uur in het ziekenhuis zijn om een nachtje te slapen dus ik dacht, ik wacht wel tot we in het ziekenhuis zijn, ze kijken daar vast ook nog wel even. (in de vooronderstelling dat het nog dagen zou duren voor ik zou gaan bevallen) Om half 8 ben ik nog even gaan douchen voor ik weg zou gaan. Vanaf dat moment wist ik gewoon dat het geen voorweeën meer waren. Ze kwamen ineens om de minuut en ze leken zoo lang te duren en het voelde echt alsof ik uit elkaar zou knallen, zo ‘diep’ gingen ze. Ze waren nauwelijk op te vangen. Snel gedoucht en toen ben ik naar beneden gegaan, daar was mijn vader. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ben in paniek geraakt. Als dit het echt zou zijn dan zou ik het echt niet aankunnen dacht ik. Huilend de weeën op proberen te vangen maar dat ging natuurlijk helemaal niet. Ik begon te hyperventileren en toen hebben ze me op moeten vangen omdat ik bijna van mijn stokje ging, ik kreeg het ineens zo benauwd.
Mijn vader had intussen de verloskundige gebeld omdat we niet wisten wat we moesten doen. Ik zou over een uur in het ziekenhuis moeten zijn maar voor mijn gevoel ging dat niet echt lukken. Er moest NU naar gekeken worden. De verloskundige was er om kwart over 8. Ik bleek nu 3 cm ontsluiting te hebben. Aan de ene kant was het echt een opluchting dat het nu toch eindelijk door ging zetten maar aan de andere kant zag ik er zo tegenop omdat ik nu de 3e nacht inging zonder slaap. De verloskundige heeft toen besloten mijn vliezen te breken omdat ik al zo lang rondliep. Wat was dat een opluchting! Tijdens de weeën had ik ineens veel minder druk en ze waren nu wel goed op te vangen. Ik kreeg er het gevoel van dat ik zo wel een nachtje door zou kunnen gaan.
De verloskundige vroeg raadde me aan om toch nog naar het ziekenhuis te gaan zodat ik een ruggenprik kon krijgen zodat ik eventueel een paar uurtjes zou kunnen slapen.
Ik had me er de hele tijd op voorbereid dat ik thuis zou bevallen dus eigenlijk wilde ik dat niet, maar naar aandringen heb ik me toch laten overhalen omdat het beter voor me zou zijn.
Inmiddels was het kwart voor 9. Ik moest snel snel nog wat spullen pakken want we werden voor half 10 nog in het ziekenhuis verwacht. De anesthesist was speciaal voor mij gebleven.
Intussen mijn vriend gebeld dat hij ook maar naar het ziekenhuis moest komen omdat het nu toch echt ging gebeuren.
Om kwart voor 10 werd de ruggenprik gezet, wat akelig was dat. Ik leek weg te vallen, net of ik flauw viel maar dan heel langzaam. Mijn bloeddruk daalde ineens enorm maar gelukkig was het snel verholpen. Daarna voelde het zoo fijn, voor het eerst in 2 en halve dag geen pijn en gewoon even rust, echt heerlijk! Ook toen voelde ik pas hoe moe ik was.
Om half 11 was ik terug op de kamer en toen was mijn vriend er ook.
Ik kreeg toen nog een infuus met weeënopwekkers erbij om het vlotter te laten verlopen.
Mijn ouders en zijn moeder kwamen nog even kijken en daarna ben ik wat gaan proberen te slapen.
Rond 11 uur had ik tussen de 4 a 5 cm ontsluiting. Maar de baby was nog net niet helemaal ingedaald. Zijn hoofd drukte niet genoeg op de baarmoedermond dus mijn blaas moest steeds leeggemaakt worden zodat hij meer ruimte had om in te dalen.
Uiteindelijk heb ik nog niet kunnen slapen van de spanning en opwinding. Ook had ik door die ruggenprik enorm veel jeuk, tenminste zo leek het wel. Zullen wel tintelingen van de verdoving zijn geweest.
Om half 5 ’s nachts begon ik de weeën weer te voelen en moest ik ze wegpuffen.
Intussen was ik zo ontzettend moe. De weeën kwamen om de minuut, tussendoor viel ik even in slaap en af en toe te laat om de wee op de vangen. Ben toen maar op het schermpje gaan kijken waar je op kan zien wanneer je een wee hebt voor wat afleiding. :’)
Om 7 uur had ik nog steeds maar tussen de 4 a 5 cm dus het leek maar niet op te schieten. Ze zouden over een uurtje weer terug komen om te kijken hoever het stond en als het dan nog niet verder zou zijn zouden ze gaan overleggen voor een andere oplossing.
Ik herinner me nog dat ik hele rare dromen had. Dat was heel vreemd, ik was gewoon wakker maar aan het dromen. Het was net alles in de kamer zelf gebeurde, naast mijn bevalling.
Toen ik mijn vriend riep om hem te vertellen over mijn dromen kwam ik weer een beetje bij kennis.
Net voor ze zouden komen kijken hoe het ging moest ik overgeven. Ik raakte een beetje in paniek, ik dacht normaal als je moet overgeven heb je rond de 7 cm ontsluiting. En ik was toen totaal uitgeput dus ik zag mezelf echt niet meer nog langer zo doorgaan en dan uiteindelijk nog moeten persen. Maar na de controle bleek dat ik nog steeds maar 4 a 5 cm had. Ze zouden gaan overleggen met de gyneacoloog en dan terug komen.
Om half 9 waren ze terug en ik zou een keizersnede krijgen. Hoewel een keizersnede ook geen pretje is was ik zo ontzettend blij dat hij gehaald zou worden. Dan zou het eindelijk voorbij zijn.
Ik werd klaargemaakt en mijn vriend ging even bellen naar zijn ouders en mijn ouders. Hij was net 5 minuten weg maar moest al terugkomen want we moesten NU gaan. Alles ging ineens zo snel
Nou daar lag ik dan op de operatietafel. De ruggenprik bleek niet voldoende te zijn en ik kreeg nog een extra verdoving. Die sloeg uiteindelijk te ver door. Ik werd ontzettend misselijk en ik kon me helemaal niet meer bewegen! Het ademen ging steeds moeilijker. Ik zei dat ik stikte zo voelde het ook. Ik had echt het gevoel alsof ik elk moment kon stoppen met ademen, het was zo akelig! Praten ging ook niet meer. Ik kreeg extra zuurstof toegediend en toen ging het gelukkig wat beter. Toen konden ze beginnen. Ik heb bijna de hele keizersnede geslapen zo moe was ik.
Mijn vriend heeft de hele tijd naast me gezeten om mijn hand vast te houden. Toen was het moment daar dat Damian eruit werd gehaald. Dinsdag 21 februari om 9.17. Mijn vriend mocht gaan staan om het te zien. Ik hoorde hem Wauw, wauw roepen, zo mooi! Toen hoorde ik Damian huilen. Hij was er eindelijk en hij huilde!
Hij heeft even bij me gelegen, toen moest hij huilen maar zodra hij mijn stem hoorde werd hij rustig.
Achteraf ben ik heel blij dat ik een ruggenprik gehad heb. Ik zou niet weten hoe ik het zonder heb moeten doen.
Natuurlijk weet je nooit hoe een bevalling gaat verlopen, maar juist al die dingen die ik niet had verwacht zijn wel gebeurd. Zolang voorweeën, toen was ik uiteindelijk bezig en wilde het nog niet lukken en dan een keizersnede ook niet helemaal voorspoedig. Ergens hoe stom het ook klinkt, kan er zelf natuurlijk ook niks aan doen, voelt het toch een beetje als falen.
Ik wist wel dat zulke dingen kunnen gebeuren maar je verwacht gewoon niet dat het bij jezelf gebeurd. (tenminste ik niet) Ik dacht dat ik de bevalling in zou gaan met geen verwachtingen en ik zie wel wat er gebeurd maar ik ben er onbewust toch een beetje vanuit gegaan dat alles goed zou gaan.

Het was ontzettend zwaar, vermoeiend en emotioneel. Nu ik dit zo typ stromen de tranen over mijn wangen. Ik had gewoon niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.
Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Appelsapje, wat een verhaal joh!
_{Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 21:09 schreef appelsap het volgende:

Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Niet te geloven dat je dat nog eens zou willen he?

En dat overgeven was bij mij al bij de eerste cm, dus zegt idd niks.

Appelsapje, wat een verhaal Goed dat je het opgeschreven hebt.

Wat een uitputtingsslag appelsap! Logisch dat je niet moet denken aan nog een bevalling
_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:06 schreef beefcake het volgende:

_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.

Tjonge appelsap, wat een vreselijke bevalling heb je gehad. Praat er veel over, het helpt echt bij het verwerken!