Nauwelijks verrassend, maar het NRC is tamelijk lovend:
quote:
Vlammende gitaren van originele Wilco
Door Ja n Vol l a a r d
Als we het onderscheid maken tussen platte en diepe popmuziek, dan behoort Wilco tot het diepste wat de rockcultuur nu te bieden heeft. Wilco begon als een countryrockband die wat ruigheid betreft kon worden vergeleken met de Rolling Stones uit de seventies, maar ontwikkelde zich aande weg tot een experimenteler geheel. Onder invloed van de avant-gardist Jim O’Rourke liet Wilco op de twee voorlaatste cd’s haar muziek overwoekeren door een web van compromisloze noise, waaruit zich aantrekkelijke melodieën en mooie liedjes losmaakten.
Nu de alternatieve rockers uit Chicago op het nieuwe album Sky Blue Sky teruggekeerd lijken tot tamelijk traditionele songs, was het nog even afwachten of hun optreden even intens kon zijn als op de vorige tournee, toen ze het radicale en indrukwekkende live-album Kicking Television opnamen. Voor de fanatieke aanhang was het even slikken in een vol Paradiso, toen zanger Jeff Tweedy gisteren begon met twee saaie countryliedjes. Maar dat kwam spoedig goed, dankzij de onlangs aan de bezetting toegevoegde gitarist Nels Cline die vreemde en verontrustende geluiden toevoegde aan het toch al niet erg romantische liefdeslied I am trying to break your heart.
Een beetje schizofreen leek het optreden toen, na de nodige geluidsexplosies, weer een heel ouderwets driemansgitaarduel in de traditie van de Allman Brothers volgde. Impossible Germany heette dat nummer en het werd een hoogtepunt van intens samenspel.In bassist John Stiratt en drummer Glenn Kotche heeft Wilco misschien wel de inventiefste ritmesectie ter wereld. Op zijn batterij computerdrums kan Kotche getingel met koebelletjes binnen de kortste keren doen omslaan in mokerslagen. In het nummer Via Chicago liet Kotche een apocalyptische donderwolk over de muziek neer dalen, aritmisch en anarchistisch, terwijl hij toch de beat na enkele maten weer feilloos oppakte.
Onwaarschijnlijke invloeden uit de Duitse Krautrock mengden zich met kleine, innemende liedjes en vlammend gitaarspel. De bloedserieuze sfeer werd doorbroken toen iemand in het publiek schreeuwde om ‘een eigen nummer’. Wilco speelde niet anders dan eigen materiaal. Origineel en gedurfd als geen andere rockgroep van nu, hebben ze het bedaagde countryrockverleden afgeschud. En als er toch ouderwetse liedjes op hun repertoire stonden, hadden ze een onvermoede angel.