De Gokchinees: De Aziatische gokmaffia aan het werk ...

Nederlanders weten het misschien wat minder, maar het Belgische voetbal is al maanden in de "greep" van de "Gokchinees" wellicht een van de grootste omkoopaffaires die stilaan blootgelegd wordt die het Europese voetbal van de laatste decennia leerde kennen
Het weekblad "Humo" beet zich vast in de zaak, en geeft een reconstructie van de "feiten".

Dit is deel 1, zelfs voor niet voetbalfans eens "het lezen waard" , hoewel het bittere waarheid is had het zo een goed fictieboek kunnen zijn :


DE GOKCHINEES (1)



In de voetsporen van Zheyun Ye, de man achter de Belgische voetbalfraude


Natúúrlijk was hij rijk. Hij verplaatste zich toch in een limo met chauffeur en bodyguard? Hij had toch, zoals Roman Abramovich van Chelsea, een aktetas vol cash bij zich? Er was maar één ding dat al die Belgische clubleiders vergaten: eens te gaan kijken waar de Redder van het Belgische Voetbal woonde - in een muffig flatje in een armzalige woontoren aan de rand van Parijs.

Overal waar Zheyun Ye kwam, kwam rotzooi. Spelers werd gevraagd wedstrijden te verkopen, gokkantoren noteerden absurd hoge inzetten op banale degradatieduels in de Jupiler League en bij KV Oostende moest, kort na de passage van Ye, trainer Gilbert Bodart ophoepelen. Humo reconstrueert vanaf deze week - exclusief - het parcours van Zheyun Ye, gezant van de Aziatische gokmaffia.


Liquidation totale. Boutique à céder. Alles min 50 procent. De affiches hangen er sinds begin november, en volgens de serveerster in de brasserie aan de overkant zat het er een beetje aan te komen. ‘Die winkel heeft een jaar-en-nog-wat bestaan, en ik geloof niet dat er in die tijd meer dan drie mantels zijn verkocht. Allez, wie koopt er nog bont? En dan nog van dat kitscherige bont van drieduizend euro per mantel. Dat geen van de verkoopsters meer dan een paar woorden Frans sprak, hielp ook niet echt.’

De winkel heet Cecilia Bilanci en ligt in het centrum van Parijs: rue des Pyramides 29, een zijstraat van de avenue de l’Opera. Het Louvre is één metrohalte ver. De winkel is sober ingericht, fel verlicht en heeft de Parijse toeristische dienst als buur. ‘Chinezen die bont verkopen,' weten ze daar alleen te vertellen: ‘Ze mijden meestal contact.’

Volgens de Parijse rechtbank van koophandel werd de société coopérative à responsabilité limitée Cecilia Bilanci op 29 september 2004 opgericht door ene Xiandi Xu, Chinees. Het startkapitaal bedroeg slechts 30.000 euro. Het bedrijf bezit geen onroerend goed, heeft één vestiging - de winkel - en doet naar eigen zeggen niet aan export. Het allereerste spoor is een aanvraag tot erkenning als gedeponeerd merk, op 16 juli 2004 bij de dienst Marques de Fabrique de Commerce ou de Service. De definitieve toekenning kwam er op 24 december 2004.

Twee telefoontjes, en de officials van de vele in opspraak gekomen - of nog te komen - Belgische voetbalclubs hadden dit allemaal geweten. Ze hadden in één oogopslag kunnen zien dat Cecilia Bilanci niet zozeer in bontmantels doet, maar in dekmantels. Een minimale hoeveelheid hersenen had ook kunnen helpen: wie kon ooit geloven dat een bontjassenwinkel in hartje Parijs zich als exclusieve brand op de Europese markt wou gaan positioneren via shirtreclame bij SK Ronse of Verbroedering Geel? ‘De Chinees had wel een fraaie catalogus meegebracht,' zegt Ronse-voorzitter André Deruyver. ‘Er stonden mooie foto’s in.’

Dat klopt. Van steeds hetzelfde fotomodel, met telkens een ander stuk bont om hals of heupen. Nergens in de catalogus wordt een adres vermeld, een ontwerper of een fotograaf. Nergens ook één woord geschiedenis over de 'trendsetter in modeland' die Cecilia Bilanci pretendeert te zijn. Je kan de naam googlen, opzoeken in lijsten van beroepsorganisaties of er kenners over aanspreken, het resultaat is identiek: Cecilia quoi? Er is, blijkt, ergens in Shanghai wel een winkel waar ze spullen van Cecilia Bilanci verkopen, maar ook daar pas sinds 2004.

Zheyun Ye is als vanuit het niets naar België gekomen in, zo wordt aangenomen, oktober 2004. Hooguit enkele weken, misschien dagen, nadat het bedrijf was gesticht. Hij wou hier, zei hij, ‘een nieuwe textiellijn lanceren'.

Na het losbarsten van de gokaffaire bleef één man volhouden dat Ye ‘in de voetbalwereld al jaren een bekend figuur is’: Filippo Gaone, voorzitter van La Louvière. Twee, misschien drie jaar geleden, zo verklaarde hij onlangs, stond Ye ook in zijn kantoor met een aanbod als sponsor. Maar even doorvragen en Gaone is minder zeker: ‘Ik ben niet zo goed in data. En misschien verwar ik hem met een andere Chinees. Er lopen tegenwoordig ook zoveel Chinezen rond, en ze lijken zo op elkaar. Heeft het belang? Hier in de Borinage spreken de mensen al niet meer over die zaak, hoor. Volgens mij gaat niemand uw artikel lezen. Als ik u was, ik zou er niet eens aan beginnen.’


Ye, right

Twee Aziatische meisjesogen staren ons verschrikt aan. Humo? Is dat niet cet hebdomadaire belge waarvan er nu al wekenlang om de zoveel dagen iemand aan de lijn hangt? Vlijtig noteert het verkoopstertje bij Cecilia Bilanci op een post-it de mobiele nummers van Xiandi Xu en Zheyun Ye. De één is de baas, zegt ze. En de andere? Ook baas. ‘Maar mijnheer Ye is sinds begin november op zakenreis. We weten niet of hij nog terugkomt. De winkel is verkocht en tegen eind januari, uiterlijk begin maart, gaat ze dicht. Meer weten wij niet.’

Zoals verwacht levert het nummer van Ye niks op, net zo min als al zijn vorige nummers en zijn e-mailadres. Mijnheer Xu neemt wel op. Hij spreekt zelfs een klein beetje Frans.

HUMO: Uw winkel was een dekmantel voor de Chinese gokmaffia.

XIANDI XU (opgewonden): « Vendu! Magasin est vendu! Nouveaux propriétaires! Pas moi! Peux-je parler Chinois?»

HUMO: Liever niet. Waar zit mijnheer Ye?

XU: « Monsieur Ye disparu! Hij neemt al weken de telefoon niet meer op en beantwoordt geen mails. Ik hoop dat hem niks ergs is overkomen.»

HUMO: Hij schijnt naar Shanghai vertrokken te zijn.

XU: « Je sais pas, moi.»

HUMO: Hij wordt in België verdacht van het omkopen van voetballers om wedstrijduitslagen te manipuleren.

XU: « Moi pas au courant.»

HUMO: Hij heeft diverse clubs miljoenen aangeboden om de naam Cecilia Bilanci op de shirtjes te krijgen.

XU: « Vraiment? Dat is dan buiten mijn medeweten gebeurd. Cecilia Bilanci is een modewinkel, haute gamme. Wat moeten wij met Belgisch voetbal?»


James, koop mij een Porsche

Aan cafétogen noemen ze hem de gokchinees. Zheyun Ye is in no time een begrip geworden in het landelijke profvoetbal. Ziet AA Gent-voorzitter Ivan Dewitte zijn verdediger Stephen Laybutt blunderen, dan zegt hij: ‘Dat is onze Chinees.’ Wint een slechte ploeg verrassend van een betere, dan hoor je gemompel op tribunes: 'Daar zit de Chinees voor iets tussen.’

Toen de politie hem op maandag 31 oktober oppakte in het Hilton-hotel in Brussel - en prompt weer liet gaan - had Ye een paspoort op zak dat aangaf dat hij in 1965 geboren is in Taiwan. Voor het soort globetrottende zakenman-miljonair dat hij beweert te zijn, bevatte het document niet veel stempels. ‘We zijn er vrij zeker van dat hij verschillende paspoorten bezat,' zegt een speurder. ‘Waarmee de vraag rijst: is Zheyun Ye wel zijn echte naam?’

En gesteld dat dat zo is: hoe schrijf je die dan? Zheyun Ye, zoals hij zelf deed? Zhe Yun Ye? Soms noemde hij zich Michael Ye, soms Mister J. Toen hij in juni met de hulp van spelersmakelaar Pietro Allatta en ex-voetballer Olivier Suray in Finland voetbalclub AC Allianssi opkocht, liet hij journalisten in Helsinki noteren dat hij in China aan 5.000 mensen werk verschaft, in mijnen, de textielhandel en meubelfabrieken. Na twee maanden onderzoek vraagt de dienst Serious Fraud bij de federale politie (GDA) in Brussel zich nog steeds af hoe het kan dat van zo’n immens zakenimperium nergens enig spoor terug te vinden is.

Zheyun Ye had geen adres in België. Hij verbleef hier soms weken aan een stuk: dan huurde dan een kamer of een suite in het Hilton, het Sheraton of in de Antwerpse hotels Park Plaza of Park Lane. Op restaurant claimde hij altijd de rekening, keek hij niet op een dure fles wijn meer of minder en was hij extreem gul met fooien. Een week voor hij verdween liet hij Olivier Suray, zijn manusje-van-alles, in een opwelling een Porsche Cayenne kopen. 65.000 euro. Cash betaald. 'Hij was héél rijk,' zegt Suray. ‘Een man van de wereld. Dat voelde je.'

Ye liep rond met een Franse verblijfsvergunning voor de periode 1996-2006. Ook de authenticiteit daarvan is nog een punt van discussie. Mensen die hem ontmoet hebben, betwijfelen of hij werkelijk al zo lang in Europa rondhing. ‘Hij sprak amper drieëneenhalf woord Frans,' zegt Virginie Parijs, commercieel manager bij voetbalclub RAEC Mons. ‘Hij is hier twee keer geweest, telkens in het gezelschap van een tolk. Hij was een raar mannetje. Klein van gestalte, heel erg druk.’

Het was november 2004, weet Parijs nog, toen dat mailtje kwam. RAEC Mons bengelde onderaan in eerste klasse, waaruit de club aan het eind van dat seizoen ook zou degraderen. ‘In die mail bood de Chinees aan om voor 250.000 euro shirtsponsor te worden namens een Frans modehuis - hoe heette het ook alweer?'

HUMO: Cecilia Bilanci?

VIRGINIE PARIJS: « Juist, dat was het. Hij zou in eerste instantie shirtsponsor worden, en later zouden er ‘nog veel miljoenen’ bijkomen. Hij wou meerderheidsaandeelhouder worden in onze vennootschap. Zijn patron, zei hij, bezat in China meerdere topclubs. Hij zou Chinese spelers naar hier halen.»

HUMO: Klonk aanlokkelijk, kortom.

PARIJS: « Dan kent u onze voorzitter niet (lacht). Kijk, we hebben twee keer met die man vergaderd, de laatste keer duurde het maar tien minuten. Ik hoor Dominique Leone na afloop nog zeggen: ‘Wat denkt die wel? Wil die hier mijn speelgoed komen afpakken of zo?’»

HUMO: Jullie hebben hem doorgestuurd?

PARIJS: « Exact. Hij is hier wat later nog eens geweest, in het gezelschap van Pietro Allatta. Om een match te bekijken. En daar houdt het voor ons op.»

Zégt RAEC Mons. Zoals zoveel clubs vandaag de aard en het aantal van hun contacten met Ye minimaliseren. Na wekenlang onderzoek kon Humo achterhalen dat niet alleen de al genoemde clubs Germinal Beerschot, SK Lierse, La Louvière en Verbroedering Geel over commerciële samenwerking met de Chinees hebben onderhandeld, maar ook KV Oostende, RAEC Mons en SK Ronse. Ye probeerde het ook nog bij SV Roeselare en KV Kortrijk - voor zover bekend de enige clubs die meteen klaar en duidelijk njet zeiden.

Volgens Brusselse speurders zijn er ook 'sterke aanwijzingen' dat Ye individuele spelers benaderd heeft bij onder meer Sint-Truiden, Lierse, GBA en tweedeklasser RS Waasland. Zij zouden bedragen van 5.000, 25.000, 30.000 tot 72.000 euro aangeboden gekregen hebben. Om één keer wat minder goed te spelen.

Bij de clubs waar de Chinees passeerde, lopen spelers rond met maandlonen van minder dan 1.500 euro.


Dubbel spel

Tot vandaag zijn er clubbestuurders die in alle ernst blijven geloven dat Zheyun Ye in België werkelijk in voetbal wou investeren. Want die mens had toch geld? En is Lierse er niet in geslaagd hem via een gegeven-is-gegeven-clausule in het contract 370.000 euro te ontfutselen? Blijkbaar wel, maar wie Ye's parcours bestudeert, ziet een heel ander patroon. De Chinees had één ambitie: in de kortst mogelijke tijd gerespecteerd worden in Belgische voetbalstadions, bij voorkeur op hoofdtribunes, in business seats en spelershomes. Bekeken worden als een nieuwe Roman Abramovich, de Russische miljardair achter Chelsea die wereldwijd zoveel clubbestuurders natte dromen bezorgt.

Op 22 januari 2005 wordt Ye na de thuiswedstrijd tegen Westerlo in het spelershome van SK Lierse aan de spelers voorgesteld als ‘potentiële nieuwe investeerder’. Wat niemand weet, is dat dezelfde Ye twee dagen later aan de andere kant van het land zit te onderhandelen met het bestuur van SK Ronse. Lierse zegt niks tegen Ronse, Ronse zegt niks tegen Lierse.

Kennelijk zijn de clubbesturen zo verblind door de beloofde fortuinen dat ze vergeten te doen wat ze ook zónder achtergrondkennis over Cecilia Bilanci hadden kunnen doen. Op een paar van de luttele documenten die Ye heeft achtergelaten, prijkt zijn privé-adres: avenue de Choisy 3, 75013 Paris. Geen enkele clubbestuurder doet de moeite om na te gaan wie of wat er op dat adres zit. Een kasteel? Een villa met zwembad? Een luxueus penthouse? Droom verder. Het is een dertig verdiepingen hoge sociale woontoren, midden in de Chinese wijk van de Franse hoofdstad, met veel prullenwinkels, Chinese restaurants en straten vol zwerfvuil. Een bewoner in de grauwe woontoren meent in een hem voorgelegde foto vaag een man te herkennen die hij weleens in de lift gezien heeft: ‘Maar dat is toch alweer enkele maanden geleden.’ In de hal vermelden de brievenbussen geen namen. Bij syndicus Foncia Gobelins vinden ze in het databestand nergens een Ye terug. 'Dat kan betekenen dat hij een appartement gehuurd heeft en inmiddels weer is vertrokken.'

Voor zover na te gaan valt, is Germinal Beerschot Ye's eerste Belgische halte, in oktober 2004. Nadat hij bij de club geïntroduceerd is door het Antwerpse makelaarsduo René Vijt en Walter Mortelmans wordt hij op 30 oktober tijdens de uitmatch in Westerlo aan hun zijde gespot, temidden van de GBA-delegatie in de hoofdtribune. Ye wordt na de wedstrijd aan spelers en trainer Marc Brys gepresenteerd als potentiële ‘nieuwe investeerder’. Daar is natuurlijk niks van gekomen, maar GBA-spelers Daniel Cruz (nu bij Lierse), Luciano Da Silva en Mohammed Messoudi bekenden onlangs dat Ye hen in april 2005 aansprak en 25.000 euro aanbood om ervoor te zorgen dat hun club een bepaalde wedstrijd zou verliezen. De spelers weigerden, maar lieten na binnen 48 uur de Voetbalbond in te lichten, zoals het bondsreglement verplicht. Dus riskeren de drie nu een 'sanctie'.

Dat bondsreglement is één van de grote hinderpalen voor het onderzoek van de Brusselse onderzoeksrechter Silviana Verstreken. Spelers die, zoals Cruz, Luciano en Messoudi, ooit een aanbod hebben gekregen, zullen wel twee keer nadenken voor ze justitie gaan vertellen wat hen overkomen is.

Ook een voetbalmakelaar die aan het begin van de affaire nog ongeremd de pers te woord stond over hoe hij Ye had geïntroduceerd bij een eersteklasser, houdt nu liever zijn mond: ‘De speurders hebben me geadviseerd geen verklaringen meer af te leggen, in het belang van het onderzoek. En ook, zeiden ze, 'in het belang van uw veiligheid en dat van uw gezin.’'


Bad vol zoutzuur

In de twaalf maanden waarin Ye als een schim door de Belgische voetbalwereld doolde, werd hij meestal vergezeld door Pietro Allatta. Die introduceerde Ye vanaf begin 2005 bij nagenoeg alle clubs waar hij een poot aan de grond zou krijgen.

Allatta, een 58-jarige Siciliaanse Belg, is een spelersmakelaar met een Togolose licentie. Vorige zomer kwam hij in de belangstelling als raadsman van doelman Silvio Proto, toen nog bij La Louvière. Anderlecht wou hem graag, maar manager Herman Van Holsbeeck weigerde te praten met 'die man': nog liever géén Proto dan een Proto waarvoor moest worden onderhandeld met Allatta. Van Holsbeeck kreeg bakken kritiek: hoe kon hij zijn persoonlijke aversie boven het belang van de club stellen? Omdat, weten we nu, Van Holsbeeck iets beter geïnformeerd was dan de meeste anderen.

Eind jaren tachtig was Allatta de rechterhand van de Siciliaanse Belg Carmelo Bongiorno, koning van de Henegouwse koppelbazen en vooral bekend vanwege het organiseren van de moord op Stéphane Steinier van La Nouvelle Gazette, waarvoor hij ook werd veroordeeld. De jonge journalist legde iets te veel belangstelling voor het Henegouwse koppelbazenmilieu aan de dag. Daarom werd hij volgens getuige Giuseppe Condello, die daarvoor de omertà doorbrak, begin 1989 neergeknald en in een zoutzuurbad gelegd, waarna wat restte van zijn lijk ‘in een betonblok werd gegoten’. Het lichaam van Steinier is nooit teruggevonden.

Koppelbazerij houdt in dat je op naam van een meestal buitenlandse metselaar een nepfirma opricht, in onderaanneming arbeiders in het zwart laat werken en na zes maanden - bij de eerste controles van RSZ of fiscus - het nepbedrijfje opdoekt, de zaakvoerder laat ‘verdwijnen’ en een dag later van vooraf aan begint. Een lucratieve business, bleek begin 2000 op het grote koppelbazenproces dat Pietro en zijn broer Salvatore Allatta respectievelijk vier en vijf jaar gevangenisstraf opleverde. Als overnemers van het netwerk van de inmiddels gearresteerde Bongiorno hadden ze volgens een schatting van het openbaar ministerie 1,6 miljard frank uit de Belgische schatkist weggesnoept.

Die koppelbazerij, zo leerde de zaak-Bongiorno, geeft soms problemen. Zo’n directeur geworden metselaar is niet altijd even meegaand als na zes maanden het punt is bereikt waarop hij het land uit moet. Dus eindigden er in de jaren tachtig wel meer in een betonblok: Jean-Claude Boittiaux, Virgilo Darga of Adriano Gattesco, metselaar en keeper bij RUS Binche.

De clan rekende genadeloos af met klikspanen. De ouders van verklikker Condello kregen drie dagen na zijn getuigenis een granaat in de woonkamer geworpen, en wat later brandde de zaak van vader Condello uit. Een ander hulpje van Bongiorno, Giuseppe Dell’Area, werd ervan verdacht aanstalten te maken om met de politie te praten. Op 8 november 1989 werd hij in het centrum van Morlanwelz vanuit een rijdende auto neergemaaid. Dood. ‘U moet het verleden niet opnieuw oprakelen,’ zei Pietro Allatta vorige zomer tegen Het Nieuwsblad nadat de transfer van Proto dan toch succesvol was afgerond. ‘Ik ben iemand die vooruit kijkt. Niet achteruit.’

In de ochtend van 24 december 2004, een jaar geleden pas, keek Allatta niet achteruit en ook niet vooruit, maar opzij. Die dag berichtte Belga: ‘In Chapelle-lez-Herlaimont heeft zich vrijdagochtend rond 8 uur een schietpartij afgespeeld. Pietro Allatta, een voetbalmanager, was net voor zijn huis in zijn wagen ingestapt toen een ander voertuig vertraagde. Er werden verschillende schoten gelost, maar Allatta dook instinctief neer in de wagen, zodat hij niet geraakt werd.’

Het is maar één anekdote uit het spannende leven van Pietro Allatta, die sindsdien ostentatief door het leven gaat met een bobbel in zijn jas en het leren riempje van een holster. Het is precies die achtergrond die spelers, makelaars en trainers nog méér doet aarzelen om met justitie te praten.


'We kopen Beckham!'

Woensdag 26 januari 2005. In de kantine van voetbalclub SK Ronse, bierglazen op tafel, vergadert de raad van bestuur. Het gaat goed met de club: Ronse is in enkele jaren tijd van bevordering naar tweede klasse geklommen en staat daar nu gedeeld tweede, wat zowaar uitzicht zou kunnen geven op promotie. In het verslag van de vergadering is te lezen: ‘Een Chinees, zijnde mr. Ye Zheyung, zou bereid zijn een substantiële som in te brengen in KSK Ronse. Er is hiertoe reeds een voorbereidend gesprek geweest op maandag 24 januari 2005. De termen waaronder mijnheer Ye zou willen toetreden, is dat hij 100 miljoen BEF zou inbrengen, 500.000 euro voor sponsoring ‘Cecilia Bilanci’ en (...) voor spelerskosten, dit laatste mits hij controle verkrijgt op het sportieve beleid van KSK Ronse.’

Het verslag biedt aanknopingspunten om het parcours van Ye te reconstrueren. Nadat hij was doorgestuurd bij RAEC Mons, besprak commercieel manager Virginie Parijs 'het geval van die kleine Chinees' met haar vriend Nenad Petrovic. Die is spelersmakelaar en werkt vaak samen met Daniel Striani, ook makelaar. Striani heeft bij SK Ronse ex-Standard-speler Jinks Dimvula aangebracht en is er zo bevriend geraakt met sportief manager Yves Vancoppenolle. ‘Ik kreeg Nenad aan de lijn,' legt Striani uit. ‘Hij vertelde me over een Chinees met een pak miljoenen die op zoek is naar een club om te sponsoren. Dus bel ik Vancoppenolle. Vergeet niet: er was sprake van 500.000 euro, alleen al voor sponsoring. Wij konden aanspraak maken op een commissie van 7 procent. Zoiets laat je niet liggen.’

In Ronse klopt het clubbestuur zich nu nog op de borst omdat het zo alert heeft gereageerd. ‘Wij hebben zeer snel een lijn getrokken,' zegt voorzitter Deruyver. Uit het verslag van de raad van bestuur is inderdaad op te maken dat Ronse graag Ye's centen wil, zij het met enige mitsen en maren: ‘Uiteraard mag mijnheer Ye zoals elke potentiële sponsor beroep doen op KSK Ronse teneinde zijn producten te promoten. Inzake het sportieve wordt evenwel opgemerkt dat wij thans reeds substantiële resultaten hebben bereikt en dat wij die lijn moeten verderzetten (...). Verder wordt ook opgemerkt dat we moeten opletten inzake wetgeving op het witwassen van geld.’

Niettemin zal SK Ronse alles samen een maand lang blijven onderhandelen met Ye. Hij komt naar wedstrijden kijken, spreekt met spelers, ontvouwt zijn plannen om snel naar eerste te promoveren en in het seizoen 2005-2006 meteen voor de landstitel en de Champions League te gaan. Eind januari wordt ten kantore van André Deruyver, tevens advocaat, een ontwerp-contract opgesteld dat bepaalt dat Ye met ingang van 1 februari en tot 31 mei 2006 500.000 euro in SK Ronse zal pompen. Niet namens de Parijse bonthandel, maar namens een firma genaamd Shanghai Yun Wei International Trade Ltd met zetel te Pudong, Shanghai, room 607, Cimic Tower, 1090 Century Road. Het contract is nooit ondertekend. Omdat, zegt Deruyver, ‘wij hem vrij snel doorhadden’.

HUMO: De onderhandelingen hebben wel een maand geduurd.

ANDRÉ DERUYVER: « Een maand ja, zoiets. Maar toch. Eén van onze ondervoorzitters, Serge Crucke, heeft een handel in kousen. Die importeert hij via Shanghai uit China, dus daar moet hij weleens naartoe. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat Crucke die Chinees ontmoette. Hij begint de paar woorden Chinees af te haspelen die hij kent, dingen als ‘goedendag’ en ‘hoe gaat het met u?’. Ye reageerde verschrikt. Hij heeft nooit meer willen praten met Crucke. Je zou denken: zo’n Chinees vindt het prettig dat daar iemand in Ronse een paar woorden Chinees tegen hem spreekt. Nee dus.»

HUMO: Hij dacht: die heeft mij door.

DERUYVER (zucht): « Crucke neemt het mij nog steeds kwalijk dat we nog een maand met die Chinees zijn blijven praten. Hij had dat adres in Shanghai eens bekeken en een kennis gevraagd te gaan kijken wat voor bedrijf dat was, in die kantoortoren. Een lege kamer, zo bleek.»

HUMO: Toch hebt u nog dat sponsoringcontract opgesteld?

DERUYVER: « Ja, kijk, Ronse stond tweede. Promotie naar eerste was niet denkbeeldig. Hier hadden we een man die een half miljoen euro wou investeren, alleen om de naam Cecilia Bilanci op de shirtjes te krijgen. Zegt ú a priori neen als iemand met zo’n aanbod bij u komt? Het pijnpunt was en bleef dat hij absolute alleenheerschappij over het sportieve eiste. Daarop hebben wij altijd neen gezegd.»

HUMO: Cecilia Bilanci is een dure bontjassenhandel in Parijs. Wat moest zo’n winkel met SK Ronse?

DERUYVER: « Ha, de spelersvrouwen aan een schone frak helpen, eventueel (lacht). Weet u, wij zitten hier niet in een rijke regio. In Ronse is niets te beleven. Als er opeens zo’n Chinees komt, dan is dat eens iets anders. De man heeft hier een paar wedstrijden bijgewoond. En maar roepen: ‘Je veux être champion!’ We hadden, vond hij, een probleem op de rechterflank. ‘We gaan David Beckham kopen,' zei hij (lacht). David Beckham!»

HUMO: U vond het allemaal geweldig grappig?

DERUYVER: « We wisten toen niet wat we nu weten.»

HUMO: Wat voor iemand was hij?

DERUYVER: « Vrij vriendelijk, eigenlijk. Niet de arrogante dictator zoals hij in de media is afgeschilderd. Hij kwam meestal met de trein uit Parijs, en vanuit Rijsel met de taxi. Aan het eind van de vergadering was het altijd van: ‘Kan hier iemand onze Chinees naar Rijsel brengen?’ Hij wou ook graag imponeren. Eén keer kwam hij met een aktetas vol bankbiljetten - zo op het eerste gezicht meer geld dan ik als advocaat in mijn hele leven kan verdienen. ‘Dat is voor jullie,' zei hij, ‘als ik de sportieve leiding in handen krijg’.»

HUMO: Hij hád geld?

DERUYVER: « Dat staat vast.»

HUMO: Zijn eigen geld of geld van iemand anders?

DERUYVER: « Crucke heeft vanaf de eerste ontmoeting gezegd: ‘Dit is een pion van de Chinese gokmaffia.’ Hij had daar geen bewijzen voor, alleen een gevoel. Telkens als we met Ye die discussie hadden, zeiden we: 'Wij zijn tevreden over Vancoppenolle, maar u kunt eventueel in samenspraak met hem suggesties doen over transfers en ploegopstelling.’ Dan nam hij zijn gsm en begon hij te ijsberen door de vergaderruimte. We hoorden hem Chinees spreken en hoorden ook zeer duidelijk dat hij bevelen ontving van de man aan de andere kant van de lijn. Dan ging hij weer zitten en zei: ‘Absolute alleenheerschappij over het sportieve, anders gaat het niet door.’ Eén keer werd hij vergezeld door een andere Chinees, van wie we toen een foto hebben genomen. We hebben nooit geweten hoe die man heette, maar hij was duidelijk één van de patrons van Ye. Hij gaf bevelen, in het Chinees.»

HUMO: Waar is het geëindigd?

DERUYVER: « Ik denk dat de Chinees na enige tijd doorhad dat wij hem doorhadden. We hebben niks meer van hem gehoord. In het begin kon je hem bellen: hij nam wel nooit op, maar hij belde altijd na twee dagen terug. Op zeker moment belde hij niet meer. En dat was dat.»


Fuifje in China

Nee, zegt spelersmakelaar Striani, die zelf ‘hooguit een keer of twee, drie’ aan de vergaderingen in Ronse heeft deelgenomen, over David Beckham heeft hij nooit horen spreken. ‘Wel over Micky Mumlek van Standard, toen. De Chinees noemde namen van spelers uit eerste klasse die hij naar Ronse zou halen. Het was zo van: ‘Vandaag leg ik geld op tafel, morgen leid ik de ploeg en overmorgen zijn we kampioen.’ Aan de andere kant begon hij af te dingen op de som die hij zou inbrengen. Dat werd eerst 300.000 en daarna 100.000 euro. Dan stelt 7 procent al niet zoveel meer voor. Op het eind hebben we gezegd: arrêtons le plaisanterie.'

Een lolletje? Begin vorig jaar rolde de politie in Peking een netwerk van internetgokkers op dat ervan verdacht werd in een jaar tijd een slordige 27 miljoen dollar te hebben verdiend door voetbalwedstrijden en inzetten te manipuleren. Enkele maanden later meldde de Wenhui Daily de ontmanteling van een nog grotere bende in Shanghai die 'vele miljoenen dollars' had verdiend door te gokken op verkochte wedstrijden. Beide operaties pasten in een officiële campagne tegen de corruptie in het Chinese voetbal. In 2004 waren de elftallen van Beijing Hyundai en Dalian Shide midden in wedstrijden van het veld gestapt, omdat ze er rotsvast van overtuigd waren dat de scheidsrechter was omgekocht. Er waren tientallen gewonden en zelfs doden gevallen na rellen met supporters die manifest corrupt fluitgedrag niet konden pruimen. En op de Chinese televisie verkondigde de voorzitter van Beijing Hyundai dat de hele Chinese voetbalcompetitie ten onder dreigt te gaan aan 'geflikte wedstrijden, corrupte scheidsrechters en illegaal gokken'.

Zou het dát kunnen zijn: dat de grond in China wat te heet onder de voeten werd, waarna één van de goksyndicaten besloot de grenzen te verleggen? Maar waarom dan naar clubjes als Lierse, Ronse, Bergen of Geel? 'Veel mensen snappen dat niet, maar het is perfect logisch,' zegt Marc Callu, leidend ambtenaar bij de Kansspelencommissie. 'Wie wil knoeien, zal dat eerder proberen met kleine clubs. Die zijn makkelijker te benaderen, en lopen ook minder in het oog.'

Bij de in Peking ontmantelde bende waren 96.000 mensen betrokken. 96.000 Chinezen die achter de pc met hun kredietkaart geld inzetten, nieuwe bets openden, inzetten verhoogden, en dat alles volgens een uitgekiende strategie die ervoor zorgde dat het de bookmakers niet direct opviel, maar dat zij met de vingers in de neus miljoenen opstreken.

Even wat rondklikken op het internet en je ziet hoe over de hele wereld kan worden gegokt op onze Jupiler League, en soms zelfs op de tweede klasse. Er zijn tientallen sites.

MARC CALLU: « Het bestáát dus hé. Zo'n heel netwerk, daar ergens in Azië. Ze gokken niet alleen op winst, maar ook op het aantal gemaakte doelpunten of op de stand aan de rust - alles kan. Als ze weten dat bij de sterkere ploeg enkele spelers rondlopen die naar het gewenste resultaat toe gaan spelen, dan kunnen ze vrij zeker zijn van de winst.»

HUMO: Maar iemand moet dan toch ook geld verliezen?

CALLU: « Aziaten zijn gek van gokken. Ze kijken ook anders aan tegen wat foefelen: dat hoort erbij, vinden ze. Dus heb je een massale geldstroom die via het net heen en weer schuift. In die wildgroei is het mogelijk af en toe een slag te slaan. Stel dat je een netwerk van duizenden Chinezen hebt, elk achter een computer, die allemaal inzetten op winst voor een Belgisch clubje dat normaal ook wel zal winnen: dan ontstaat er een situatie waarin je - ik noem maar wat - twintig tegen één kunt gokken op winst voor de mindere ploeg.»

HUMO: En dan, zoals we ergens lazen, zetten de Chinezen een uur vóór de wedstrijd opeens massaal grote bedragen in op winst van die mindere ploeg?

CALLU: « Voilà. Twintig tegen één. Wie 10.000 euro heeft ingezet op die totaal onlogische uitslag, loopt weg met 200.000 euro.»

HUMO: Maar nogmaals: iemand verliest toch?

CALLU: « Een grote slag sla je maar één keer. Zodra de bookmakers doorkrijgen dat ze bestolen worden, is het spel uit. Knoeien met weddenschappen is altijd en overal kortetermijnwinst. Maar als je de bedragen ziet... Laatst, las ik in de krant, werd er, vooral vanuit Azië, 900.000 euro ingezet op La Louvière - Westerlo. Da's niet normaal, dat zíé je toch?»


Ye aan zee

December 2004. KV Oostende is een ploeg in nood. Met een luttele 5 punten bengelt de kustploeg onder leiding van trainer Gilbert Bodart helemaal onderaan in de Jupiler League. Binnen het bestuur is er een machtsstrijd aan de gang tussen voorzitter Eddy Vergeylen en hoofdsponsor-directeur Franklin Sleuyter. ‘De Chinees is in die periode ook in Oostende geweest,' zegt Oostendenaar en VLD-senator Jean-Marie Dedecker. ‘Er is daar toen vanalles gebeurd. En als u me niet gelooft: bel naar puntje-puntje-puntje.’

Puntje-puntje-puntje is één van de belangrijkste figuren binnen de dagelijkse leiding van KV Oostende. Vermelding van zijn naam zou veel verhelderen, maar dat wil de man niet. Ook hij is al ondervraagd: sindsdien, zegt hij, beseft hij pas echt hoeveel hij van zijn gezin houdt.

<...> « Ye is hier drie keer geweest, twee keer om met het bestuur te vergaderen, één keer om samen met Pietro Allatta een match te bekijken. Hij kwam met een limousine en werd vergezeld door een tolk en een lijfwacht. Eerst sprak hij over sponsoring via zijn modeketen. Tijdens de tweede ontmoeting, midden december, bood hij 5 miljoen euro. Niet niks voor een clubje als het onze (KV Oostende had vorig seizoen een budget van 2,5 miljoen euro, red.). In ruil eiste hij dat de beheersstructuur zou worden omgevormd tot naamloze vennootschap en dat hij de volledige bevoegdheid zou krijgen over het sportieve. Hij, en hij alleen, zou de ploeg samenstellen en de transfers regelen.»

HUMO: KV Oostende is er niet op ingegaan?

<...> « Natuurlijk niet, het was te zot om los te lopen. Ye heeft wat gesprekken gevoerd met Sleuyter, die het allemaal erg verdacht vond. Daarna hebben we hem niet meer gezien.»

HUMO: Zo’n verhaal kregen we ook al bij Bergen, Ronse, GBA en zovele andere clubs te horen.

<...> « Juist, en dan zeggen die clubs: ‘Wij hadden hem door, wat zijn wij toch slim.’

» Het probleem was dat we kort na de passage van Ye op Standard moesten gaan spelen (18 december 2004, red.), onze laatste wedstrijd voor de winterstop. We hebben daar verloren met 5-0. In de pers waren er speculaties over het nakende ontslag van Bodart, maar die is nog enkele weken gebleven. Pas net vóór de hervatting van de competitie, op 15 januari, hebben we hem de deur gewezen. De pers snapte er niks van.»

HUMO: Nee, want u had een maand eerder toch al kunnen vaststellen dat het niet goed ging?

<...> « Precies. Weet u wat er is gebeurd? De hulptrainer is in de tweede week van januari naar het bestuur gestapt en heeft ons reçu’s laten zien. Gokbriefjes, teruggevonden in de kleedkamer. Het was de eerste keer in de geschiedenis van onze club dat we met zoiets te maken kregen. Uitgerekend in die weken dat Ye hier gepasseerd was.»

Leden van het clubbestuur van KV Oostende, Eddy Vergeylen op kop, vertelden de speurders van de dienst Serious Fraud op 21 december jl. dat ze 'zeker weten' dat Bodart voor de wedstrijd op Standard heeft gegokt op 5-0 verlies. Alleen: uit vrees voor het imago van de club zijn de briefjes meteen na ontdekking 'vernietigd'. Dus is er geen bewijs. Daar was ook geen nood aan, zeggen ze in Oostende, want het liefst was de club dit allemaal vergeten. KV Oostende zakte naar tweede, life went on - en toen verscheen opeens het gezicht van de Chinees op tv.

‘Ik ken dat verhaal over Bodart,' zegt Eddy Vergeylen cryptisch. 'Maar denkt u echt dat ik dat tegenover u ga bevestigen? Ik kan dat niet. Ik kan niet bewijzen dat Bodart op wedstrijden van Oostende heeft gegokt. Bodart is ontslagen omdat hij 8 punten op 51 had behaald. Over de rest moet ik zwijgen.'

HUMO: Hallo mijnheer Sleuyter, Zheyun Ye is ook in Oostende geweest?

FRANKLIN SLEUYTER: « Dat klopt, ik heb hem tweemaal ontmoet. Hij had een tolk bij zich, want hij sprak geen woord Engels en slechts een paar woorden Frans. Ik hoor Vergeylen nog zeggen: ‘Als die mens zoveel miljoenen wil geven, mag hij het van mij hebben hoor.’ (Sleuyter trok zich in december 2004 terug uit de club, red.) Ik was er zeer nadrukkelijk tegen. Komaan, wie steekt zoveel geld in een club die dreigt te degraderen?»

HUMO: Gilbert Bodart zou in die periode...

SLEUYTER (onderbrekend): « Ik ken de aantijging. Ik moet u allereerst zeggen dat ik al bij de club weg was toen Bodart werd ontslagen. Ik heb altijd zeer prettig met hem samengewerkt, en in alle eerlijkheid: ik kán het niet geloven. Er was in die periode veel onenigheid, dat weet u. Kijk, als iemand correct wordt betaald, is er nooit een probleem. Als een trainer elke maand naar de penningmeester moet stappen om zijn maandloon te ontvangen, dan klopt er iets niet.»

HUMO: Bodart zat in geldnood?

SLEUYTER: « Dat hebt u mij niet horen zeggen. Ik zeg alleen: als zoiets blijft duren, krijg je wrijvingen.»


Bye bye Ye

Ziedend is nog een understatement voor de gemoedstoestand van Gilbert Bodart als hij hoort waar zijn ex-werkgevers hem van verdenken. 'Is dit een grap? Beseft u wel wat u zegt?! Bodart die zou gokken tegen zijn eigen ploeg, en dan nog op Standard, waar ik bijna mijn hele carrière heb gespeeld? Wie verspreidt deze nonsens?'

HUMO: Het clubbestuur.

GILBERT BODART: « Mais vous vous imaginez?! Ik zweer op het hoofd van mijn twee kinderen: ik heb nooit-nooit-nooit op voetbalwedstrijden gegokt. Nooit.»

HUMO: Het clubbestuur is dit verhaal ook gaan vertellen aan de speurders.

BODART: « Als dat zo is, dien ik een klacht in wegens laster en eerroof. Zeker weten. Dat men mij trouwens eens uitlegt hoe ik als trainer een match kan beïnvloeden. Ik weet nog goed: Marco Nys kreeg op Standard een rode kaart; we waren nog met tien. Kort voor affluiten kreeg onze keeper Dimitri Habran ook rood. Toen waren we nog met negen. Drie van de vijf doelpunten zijn in de laatste vijf minuten gevallen. Of wil men gaan beweren dat de spelers zich hebben laten omkopen? Het maakt me misselijk. Ik pik dit niet.»

HUMO: Hebt u Zheyun Ye ooit ontmoet?

BODART: « De gokchinees? Ik begin echt te geloven dat dit een grap is. Straks gaat u ook nog vertellen dat hij bij KV Oostende is gaan aankloppen?»

Een paar telefoontjes later, onder meer met Sleuyter, kent Bodart het antwoord op die vraag: de Chinees, zo heeft ook hij nu begrepen, is inderdaad in Oostende geweest. Daar is hem destijds niks over verteld, vanwege de voorwaarden die Ye stelde: de trainer eruit, andere en nieuwe spelers, volledige zeggenschap over het sportieve voor Ye.

BODART: « Denk toch eens na. Vergeylen wou in zee met die Chinees, Sleuyter niet. Ik was het mannetje van Sleuyter, zoals iedereen weet. En dan zou ik met Ye in de slag hebben gezeten? Dit is een vuile afrekening, toogpraat... Het is pure laster en ik stap hiermee naar de rechtbank! Ik meen het.»

Met Bodart ging de laatste tijd alles prima. Half oktober werd hij trainer bij het na tien speeldagen met 4 punten hopeloos onderaan bengelende La Louvière. Hij was de koning te rijk, zei de ex-doelman in Het Nieuwsblad: ‘De ontvangst was schitterend. Het is net alsof ik de Lotto gewonnen heb!’

En zie. Al bij de eerste wedstrijd onder Bodart deed La Louvière wat het al het hele seizoen niet had gekund: winnen. Bij de winterstop had de club opeens 18 punten, onder meer door op 29 oktober verrassend Sint-Truiden te kloppen met 1-3. Bij het Britse gokkantoor Betfair alleen al werd voor dat belachelijk oninteressante Belgische degradatieduel voor 600.000 euro gegokt. Een kwartier voor het begin haalde Mr. Bookmaker de wedstrijd van zijn lijst, omdat ze het zaakje niet meer vertrouwden. De wedstrijd is één van de ‘verdachte matchen’ waarmee de Truiense voorzitter Roland Duchâtelet begin november de zaak-Ye in de aandacht bracht. Eerstdaags, zo vernam Humo, wacht Bodart een ondervraging door de dienst Serious Fraud. Over de gebeurtenissen bij KV Oostende, en bij La Louvière.

BODART: « Ik word er ziek van, van al die verdachtmakingen. Er is dan ook nog die match La Louvière - Westerlo, 0-3.»

HUMO: 10 december 2005. Er werd in Azië een uur vóór de wedstrijd massaal ingezet op winst voor Westerlo met 'minstens twee doelpunten verschil'.

BODART: « Wij vallen aan, missen een enorme doelkans, er komt meteen een tegenaanval en het staat 0-1. In de laatste vijf minuten scoort Westerlo dan nog twee keer vanuit vijf meter buitenspel. Ik zie dat ook allemaal gebeuren, maar wat kan Gilbert Bodart daaraan doen?»

HUMO: Overal waar u komt, komt de Chinees?

BODART (heftig): « Ik zit vijfendertig jaar in het voetbal. Ik heb nooit een match verkocht. Nooit.»

Tijdens Sint-Truiden - La Louvière, merkte Duchâtelet, zat een Chinees aandachtig toe te kijken in de tribune. Hij weer, Zheyun Ye. Met aan zijn zijde een bloedmooi tienermeisje en een wat oudere dame. Het was de laatste voetbalwedstrijd die de Chinees in België zou bijwonen. Twee dagen later werd hij opgepakt door de politie, en daarna vertrok hij naar Shanghai. Diezelfde week verschenen die affiches op de etalageruit in Parijs. Liquidation totale.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 16:52 schreef nonzz het volgende:
Tering, dat moeten wij gaan lezen....???

Niemand is verplicht dat te gaan lezen natuurlijk, maar het is een héél interessant stukje tekst eigenlijk ...

quote:

Op vrijdag 20 januari 2006 17:07 schreef Afunados het volgende:

[..]

Daar staat dus ook een stuk over in deze week, en ik herriner me indd dat je die tip gaf

300.000 inzet op Betfair(slechts indicatie werkelijke inzet illegale Aziatische bookies) op verlies La Louviere en verlies minstens 2 doelpunten verschil. Tot vijf minuten voor tijd 1-0 Westerlo. Grote kans gemist LaLouviere, waarna er twee doelpunten vallen uit buitenspelval. Vreemd genoeg is er niemand die protesteert aan de kant van Lalou

Het mooiste is dan nog dat men in "deel 3" aantoont dat de trainer van La Lou (Bodart, die hier dus in deel 1 ook al in opspraak kwam door vermoedelijk te gokken op zijn eigen ploeg (toen nog Oostende)) in het verleden te kampen heeft gehad met een serieuse gokverslaving ..

PANORAMA WIL NAMEN NOEMEN IN GOKZAAK
­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­
Het VRT-programma Panorama wijdt zondag
een aflevering aan de mogelijke omkoop-
zaak met de Chinees Zheyun Ye als spil-
figuur. Panorama trok naar Sjanghai en
belooft zondag man en paard te noemen.

Panorama zegt dat het namen zal noemen
van zowel clubs als spelers. Minstens
twee keepers zouden zich laten omkopen
hebben. Volgens de programmamakers lei-
den alle sporen naar La Louvière, dat
in de macht zou zijn van de gokmaffia.

"In de gesprekken met gokkers in China
wordt La Louvière steeds genoemd als dé
ploeg waar geld mee te verdienen valt",
zegt Tom Van de Weghe van Panorama

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­
"AL MINSTENS VIJF MATCHEN VERVALST"
­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­
Panorama is niet tot bij Zheyun Ye ge-
raakt, maar zegt wel gesprekspartners
gevonden te hebben die willen getuigen.
"Eén van hen is bedreigd", luidt het.

Programmamaker Tom Van de Weghe is in
China doorgedrongen tot het gokmilieu.
"La Louvière wordt gecontroleerd door
de gokmaffia, die, via Macau, werkt met
agenten in Europa", zegt hij in HBvL.

Chris Van den Abeele, die ook aan het
programma werkte, zegt: "Van ten minste
vijf matchen in de huidige competitie
kunnen we aantonen dat ze werden ver-
valst. In de slotfase van vorig seizoen
werden ook duels van Bergen vervalst."

quote:

Op woensdag 1 februari 2006 18:36 schreef -Vaduz- het volgende:
Is er al een beetje sprake van een rel bij jullie, hoezeer houdt het de gemoederen bezig?

Aangezien Panorama aangekondigd heeft dat er zondag méér dan 50 ! namen van betrokkenen bij diverse clubs en de bond genoemd worden in de reportage , houdt de halve eerste klasse hun hart vast ...

"Met La Louvière valt veel geld te verdienen"

wo 01/02/06 - Panorama weet het fijne van de zaak rond Zheyun Ye. Het Canvas-programma ging undercover naar Sjanghai en ontdekte dat de wortels van de omkoopaffaire rond de gokchinees diep zitten, zeker bij La Louvière. Zondag gaat Panorama namen van spelers die zich lieten omkopen noemen.

Drie journalisten hebben zich gedurende zeven weken voor Panorama op de zaak-Ye gestort. Zondagavond ziet u om 20u het resultaat op Canvas.

Panorama belooft namen te noemen van zowel clubs als spelers. Minstens twee keepers zouden zich laten omkopen hebben.

Journalist Tom Van de Weghe is in China doorgedrongen tot het gokmilieu. Tot bij Zheyun Ye is hij net niet geraakt, maar hij heeft wel gesprekspartners gevonden die willen getuigen.

"Eén van hen is zelfs bedreigd", luidt het. "Emilio Ferrera moest weg omdat hij niet wou meespelen"
Alle sporen leiden naar La Louvière, weten de programmamakers. De Waalse club zou helemaal in de macht zijn van de gokmaffia.

"In de gesprekken met gokkers in China wordt La Louvière steeds genoemd als dé ploeg waar geld mee te verdienen valt", zegt Van de Weghe.

"La Louvière wordt gecontroleerd door de gokmaffia die via Macau werkt met agenten in Europa", zegt Van de Weghe.

Volgens Panorama was het ontslag van Emilio Ferrera (foto) bij La Louvière geen toeval. "Hij moest weg omdat hij het spel niet wilde meespelen", klinkt het.

Ferrera zelf ontkent dat echter. Panorama zegt ook dat het geen toeval is dat Gilbert Bodart nu trainer is in La Louvière, "want die is manipuleerbaar".
La Louvière en Pietro Allatta vormen de spil in de zaak
Filippo Gaone, de voorzitter van La Louvière, wil nog niet reageren op de uitspraken. Een naam die steeds terugkeert, is die van Pietro Allatta (foto), de manager van onder anderen Anderlecht-doelman Silvio Proto.

Allatta zou de stroman van Ye zijn en La Louvière "controleren" voor de Chinees. Het gerecht onderzoekt het dossier, maar is karig met commentaar: "We gaan erop vooruit."

Volgens Panorama vonden er niet enkel bij La Louvière duistere praktijken plaats. Journalist Chris Van den Abeele heeft ook bewijzen dat Lierse meewerkte aan de maffiapraktijken.

"In de slotfase van vorig seizoen werden ook duels van Lierse vervalst", zegt hij. "En van ten minste vijf matchen in de huidige competitie kunnen we aantonen dat ze werden vervalst, ook na de winterstop..."

De voetbalbond wacht op harde bewijzen

Bij de voetbalbond zal procureur René Verstringhe zondagavond aandachtig kijken. In een eerste reactie zei hij aan Sporza Radio verontrust te zijn door wat nu al bekendgemaakt werd. Hij wacht op harde bewijzen in de uitzending van Panorama.