ELASTICA; GEWOON MUZIEK MAKEN EN LOL TRAPPEN:
Bron: New Musical Express
Tekst: John Mulvey
God has left the building; weggejaagd door een stel vertolkers van puntige saccharine-en-arsenicumpop. Het wordt tijd dat we op zoek gaan naar nieuwe helden, niet om achter de laatste trends aan te hobbelen maar omdat Elastica, zoals de bewuste vertolkers heten, daar de aangewezen personen voor zijn; charisma, sex, persoonlijkheid, waanzin, schuim, adrenaline en hartverlammende deuntjes, wat wil een mens nog meer ?
"Ik dacht altijd dat ik Lady Macbeth zou worden maar het is dus gewoon Macbeth" aldus zangeres/gitariste Justine Frischmann die op de grond van haar slaapkamer een tosti zit te eten. Kamergenoten Justin Welch (drums) en Donna Matthews (gitaar) slapen op aparte bedden, en verder treffen we er een paar weegschalen, een stapel Rolling Stonesboeken en een pot Vaseline aan. Goed opletten dus.
Justine heeft er een lange dag opzitten met een fotosessie voor de NME en een bezoek aan een studio in Camden alwaar de laatste single werd gemixt. Dit snoepje van de maand heeft er een lange carriere opzitten want twee-en-een-half jaar geleden stond ze nog met Suede in de obscuurdere zaaltjes van Londen, en een succes was het niet te noemen.
"Om eerlijk te zijn stond ik erbij als een tutje, daar achterin met m'n gitaar".
Waarna ze zich terugtrok om met lede ogen te moeten toezien hoe het bandje van haar vriend Damon (Albarn; Blur) door de muziekindustrie werd omarmd, verstoten en opnieuw omarmd. Voordat Elastica echt van de grond kwam (en met namen worstelde als Spastica & Spastics Society en het door Brett Anderson bedachte Kirby Grip & Dad) has Justine al genoeg van dat soort voorbeelden gezien om voorgoed uit de droom geholpen te worden.
"Nadat ik Suede verliet wilde ik nooit meer in een band spelen en ben ik me op mijn studie architectuur gaan richten. Maar thuis werd ik onder druk gezet om pappies trots te worden. Na een jaar begon het toch weer te kriebelen; ik miste de adrenaline en het sociale aspect, ik wilde weer deel uitmaken van een band".
Terwijl een uitgeknepen Blur in de vergetelheid raakte en Suede in een klap tot Beste Engelse Nieuwkomer werd gebombardeerd richtte Justine in alle rust Elastica op; de eerste die ze optrommelde (!) was ex-Suede drummer Justin die met zijn huidige band Spitfire op een dood spoor was beland. Vervolgens kwam Donna bij, een uit Newport afkomstig punkmeisje met een grote Pink Floyd-obsessie, en tenslotte de vanuit Brighton ingereden Annie Holland die haar gitaar moest omruilen voor een bas. Waarom ze uberhaupt auditie heeft gedaan is haar nog steeds een raadsel. Een half jaar lang hebben ze zich beziggehouden met repetities, songs schrijven en demo's opnemen, en dankzij een uitgelekte cassette-opname werd het debuutoptreden in Windsor voorjaar 1993 overspoeld door A&R-managers die de band wilden tekenen; Deceptive won.
Zes weken voor dato besloten ze om hun eerste single Stutter in een beperkte oplage van 1500 exemplaren uit te brengen om zo de gemoederen te kalmeren; het had echter een averechtse werking want de single verkocht in twee dagen uit en bleek naar meer te smaken. Begin februari (1994) verschijnt de opvolger Line Up en hoewel de belangstelling blijft toenemen maakt Justine zich grote zorgen.
"Ik heb heel wat bands gezien die in korte tijd de hemel in werden geprezen, en dat kan nooit goed gaan want op een gegeven moment worden ze met hetzelfde gemak weer uitgekotst en komen ze onder druk te staan".
In 1993 stond er geen welbespraakte band op, zoals Suede in het jaar daarvoor, die opwindende popmuziek maakt. En dit is waar Elastica inspringt (luster maar eens naar de twee-en-eenhalf minuut lange rechttoe-rechtaan single Stutter en je zult zien waar al die opwinding vandaan komt), ze zijn een bende die zich niet laat meeslepen door het succes en een zekere afstand bewaart. "Gewoon muziek maken en lol trappen" om met Donna te spreken, en eerlijker is het niet gezegd.
Justine: "Ik heb een pesthekel aan al die arrogante bands (ik noem geen namen) die zeggen dat ze zichzelf geweldig vinden en dat ze binnen een half jaar in de top tien staan, dat is nou precies wat ik niet van ze kan uitstaan. Ik hoop dat we vooral als mensen naar voren komen".
OMSCHRIJF JEZELF ZOU IK ZEGGEN. JUSTIN, HOE VIND JE HET OM DE EXCUUSGUUS TE ZIJN ?
"Om eerlijk te zijn, te gek"
Justine: "Eh Justin, ik denk dat we je nog het een en ander moeten bijbrengen".
EN WIE IS DONNA ?
Justine: "Een punkmeisje vol plattelandse wijsheden. Ze houdt ons met beide benen op de grond en is dan ook gespeend van elk cynisme".
Donna: "M'n ouders zijn ouwe hippies die me veel hebben geleerd, al ben ik lange tijd punk geweest. Annie heeft een soortgelijke opvoeding gehad, haar ouders hielden zich ook bezig met zaken waar je als tiener niets mee te maken wil hebben. She's cool as fuck".
Annie: "Alleen slaap ik veel te weinig en dat kan me opbreken, vandaar dat ik nu zo onuitstaanbaar ben"
JUSTINE ?
Donna: "Justine's wil is wet, want we zijn geen van allen gedisciplineerd. Als het aan ons had geleden dan gebeurde er niets; zij houdt ons bij ekaar".
"Wakker zul je bedoelen" corrigeert Justine, en aan haar gezicht te zien wil ze niets liever dan weg uit de studio, maar uiteindelijk blijft ze als enige over wanneer de vier nummers van de nieuwe single worden gemixt. B-kantje Vaseline staat dusdanig stijf van de seksuele toespelingen ("I'm horrifically heterosexual") dat dit te denken geeft.
"Seks is belangrijk in m'n leven (lol) maar dat zullen er wel meer zeggen. Ik ben er niet per se trots op dat ik hetero ben, alleen is het tegenwoordig cool om bi te zijn. Maar ik ga me niet anders voordoen dan ik in werkelijheid ben".
OP WIE ZOU DAT NOU SLAAN EN HOEZO 'COOL' ?
"Nou ja, het is in de mode, toch ? Maar ik schrijf wel over sex, ik heb m'n hart nu eenmaal op de tong liggen".
SCHRIKT JE ASSERTIVITEIT MANNEN AF OF VOELEN ZE ER ZICH JUIST DOOR AANGETROKKEN ?
"Geen idee, vrienden trekt het juist aan maar anderen stoot het af. Een passieve houding staat me in ieder geval niet"
Laten we voor de verandering eens eerlijk zijn in plaats van bescheiden of cynisch en ons aan het gevoel overgeven dat er Iets Groots gaart gebeuren. Denk aan de clip van Stutter en de close-up van Donna die haar uiterste best doet om een stoicijnse blik te trekken maar uiteindelijk toch in de lach schiet. Juist daarom weten de drie meisjes en een jongen van Elastica hoe goed ze zijn, ze zullen de Britse popmuziek dan wel geen nieuwe impuls geven, ze zullen er misschien wel voor zorgen dat men weer vertrouwen krijgt in de kracht daarvan, en zullen ze de wereld wat leuker maken ... in doses van twee-en-eenhalve minuut.
(Nalezen in het Engels kan in Uncut Presents The NME Originals: Britpop)