Ski-trein ongeluk Kaprun 2000

Even voorafgaand aan mijn stukje; ik wil alleen maar even kwijt hoeveel ik haar mis. Op 11 november 2000 is zij overleden in Kaprun en dat is nu dus al weer bijna 5 jaar geleden. Dus heb he geen zin in emo tekst bespaar je dan de moeite, ik wil het alleen even van mij afschrijven en misschien heb ik hier een luisterend oor.

*************************************

Het is al weer bijna 5 jaar geleden dat mijn leven van de een op de andere dag totaal op zijn kop werd gezet. Ik weet niet precies meer wat voor dag het was maar het was een donkere, gure avond ergens in november 2000 en terwijl ik aan de keukentafel zat hoorde ik mijn beste vriendin aan de andere kant van de telefoonlijn mij het nieuws vertellen.

Zij vroeg mij of ik het al wist, of ik de krant had gelezen die dag. Mijn antwoord daarop was nee, ik was die dag aan het werk geweest en had geen krant gezien. Ze vertelde mij toen dat Claudia was overleden. Nog helemaal niet beseffend wat zij bedoelde, vroeg ik welke Claudia. Claudia van school, onze vriendin was overleden. Ik vroeg haar hoe ze daar bij kwam en zij vertelde mij dat het in de Telegraaf stond. Zij en haar vriend Barry waren op 11 november in Kaprun bij een ongeluk om het leven gekomen. De ski-trein die hun naar de piste zou brengen was in een tunnel in brand gevlogen en zij waren daar overleden.

Ik was in een soort van roes want ik huilde niet, ik moest eerst met eigen ogen lezen wat ze bedoelde. Ik zei haar dat ik haar terug zou bellen en rende naar mijn ouders, die aan de overkant woonde, om daar de telegraaf te lezen. Mijn toenmalige vriend was de video of de televisie bij mijn ouders aan het programeren en geen van drieën leek zich om mij te bekommeren en toen ik bijna schreeuwend verkondigde dat Claudia was overleden kwam niemand naar mij toe gelopen om mij te troosten. Hierna stormde ik de deur uit en rende naar mijn zusje en zwager die naast mij woonde. Daar barste ik in tranen uit en vertelde dat mijn vriendin was overleden.

Toen sloeg er eindelijk iemand een arm om me heen en hield me vast tot ik uitgeraasd was. Ik ging wat kalmer naar huis maar van binnen raasde er een orkaan van emoties door me heen. Ik belde mijn vriendin op en ik zei haar dat ik haar op zou halen en daarna zouden wij naar het huis van Claudia der moeder gaan. Toen we daar aankwamen zat het huis al vol met andere vrienden van Claudia en Barry die zij kon van onder andere motorcross. We waren al een aantal jaren van school af en na school ben ik gaan werken en samenwonen en was min of meer onze vriendschap een beetje verwaterd. Claudia was doof en zodoende kon je niet gewoon even met haar bellen om te kletsen. Je moest echt langs gaan bij elkaar en dat schoot er regelmatig bij in. Het stomme was dat haar moeder een paar straten verder woonde en ik er dagelijks langs kwam, en toch liep ik er na mijn werk nooit even naar binnen. Inmiddels woonde Claudia samen met haar vriend en ook dat heb ik nooit geweten. De moeder van Claudia was samen met de vader van Barry naar Kaprun gegaan en haar zus Christel en haar oma waren thuis gebleven. Wat deze mensen allemaal hebben moeten doormaken is echt een nachtmerrie. Als vriendin kijk je anders tegen zo’n verlies aan dan een moeder of vader, zus of oma.

De dagen die volgde waren gehuld in dichte mist, ik wilde niks horen en niks zien. Claudia was er niet meer. Claudia die toen we op school zaten nooit mee mocht doen met gym omdat ze een ongeluk had gehad waardoor ze soms dagen niet kon lopen, ze was ook niet mee geweest op schoolreisje naar Oostenrijk voor de wintersport. En juist nu was ze met haar vriend naar Kaprun gegaan om te skiën. En die reis was haar fataal geworden. Ik weet nog precies waar ik was op 11 november 2000. Ik en mijn toenmalige vriend waren een nachtje in Delft waar we voor zijn verjaardag verbleven in een oude Pipo wagen. Die avond zijn we eerst uit eten geweest bij een Thais restaurant en daarna naar de film Skulls. Tussen het diner en de film door waren we nog even in ons kleinde onderkomen en keken daar vanaf het bed naar het journaal waar we het verslag zagen van het ongeluk in Kaprun. Ik keek naar het journaal en vond het verschrikkelijk wat er daar was gebeurd maar aangezien er zo ver ik wist niemand naar toe was boeide het me niet zo. Als ik toen had geweten dat Claudia in die trein zat had ik heel anders naar het journaal gekeken.

Mijn vriendin Marjolein en ik gingen samen naar het afscheid in de aula en ook naar de begravenis gingen we met zijn tweeën. Ik weet nog dat er muziek werd gedraaid van Marco Borsato; “waarom ben jij nu uit mijn leven, waarom ben jij nou niet gebleven, waarom nou jij, waarom nou jij”, er was muziek van Gordon “kon ik nog maar even bij je zijn, kon ik nog maar even met je praten....” en van Meatloaf was er het nummer Paradise by the Dashboard Light. Dat was een nummer dat ze altijd samen met haar zus zong. Want ondanks dat die twee altijd ruzie hadden, hadden ze een hele hechte band. Claudia had tijdens onze schooltijd heel vaak moeilijke perioden en soms had ze het erover dat ze het leven niet meer zag zitten en er tussen uit wou stappen. Ze zei ook dat wanneer ze er niet meer zou zijn er toch weinig mensen waren die haar zouden missen en om haar zouden treuren. Ik wou dat ze kon zien hoeveel mensen er van haar hielden en hoeveel mensen er op haar begravenis aanwezig waren. Ik ben de jaren erna bijna maandelijks bij haar graf geweest en dan praatte ik tegen haar en soms had ik het gevoel als of ze antwoord gaf. Claudia was iemand waar ik tegenop keek, iemand die alles kon relativeren en iemand die er altijd voor je was als vriendin.

Het raakt me nog steeds omdat ondans dat het contact het laatste jaar verwaterd was ze nog altijd een vriendin van me was en dat is ook nooit anders geweest. En het lucht gewoon op om er zo nu en dan eens over te praten, of het van me af te schrijven. Ze was een bijzonder persoon en ik vind dat je mensen waarvan je houdt en gehouden hebt altijd moet in herinnering moet houden. Jullie kennen haar natuurlijk niet maar ik wou dat jullie haar wel hadden gekent.

Met mijn ouders heb ik het er nooit echt over kunnen hebben, zij zijn nou eenmaal van die mensen die er niet over kunnen of willen praten. Met mijn toenmalige vriend wou ik het niet delen omdat hij er op het moment dat ik het hoorde schijnbaar niet belangrijk genoeg vond en het programeren van de tv of video meer zijn interesse had. Een van de redenen waarom het ook een ex is. En met mijn vriendin hebben we het er wel eens over maar ik denk dat zij het wel van haar af heeft kunnen praten. Ik ben er niet dagelijks mee bezig maar vaak genoeg om me bijvoorbeeld af te vragen wat nou als zij niet was overleden, had zij dan net als ik een kind gehad ofzo. Gewoon het feit dat zo een jonge meid op deze manier uit het leven wordt gerukt. Kan het niet echt uitleggen, maar ik kan wel zeggen dat ik haar mis. En het verdriet slijt wel, het gemis van een dierbare niet.

Vava, dat klopt, er waren maar twee Nederlanders die in die trein zijn verongelukt, mijn vriendin Claudia en haar vriend Barry.

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen. Het is iets wat me nog vaak genoeg bezig houdt. De afgelopen 5 jaar was het overlijden van mijn vriendin niet het enige wat mij bezig heeft gehouden. Mijn neefje, toen 21 jaar oud, is in april 2001 vermoord. De rechtzaak en zijn dood hebben er ook aardig in gehakt gevoelsmatig. Ik heb mijn relatie in die periode verbroken. En wanneer er zo veel verdriet in ene op je afkomt schakel je een deel van je gevoel uit om nog normaal te kunnen functioneren. Want je moet ook gewoon werken bijvoorbeeld. Ik heb het wel een plaatsje kunnen geven maar echt er over heen zijn ben ik nog niet.

En Claudia is dus niet de enige waar ik verdriet om heb. De moordenaar van mijn neefje komt deze of komende maand na 3 jaar celstraf weer vrij, hij is dan 21 en kan op nieuw met zijn leven beginnen. Mijn neefje niet.

Toch nog heel erg bedankt voor het lezen. Als ik toen had geweten dat er een Fok bestond had ik misschien hier mijn hart wel gelucht.