Oekraïne Deel 3

ach het voordringen hoort er bij :-)
heerlijk gewoon die dingen in Oekraïne :-)
Er is op 8 Oktober in Hilversum een Oekraïne dag, misschien idee voor een Fok Oekraïne topic meeting? ;-)

Hier meer info over die dag.
http://www.oekraine.org/fr_index.pl?p=&c=home.html

Op zich vind ik het wel leuk om een keer een Fok! meet bij te wonen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het programma niet zo aantrekkelijk vind.

Ik ben er niet bij, bij die dag. Ik heb een paar weken geleden wel een meet gehad van een ander forum met stelletjes van Oek/Ned origine, maar ik moet zeggen dat hoewel het echt superleuk was en de organisatoren echt puik werk hebben geleverd met het idee alleen al, het met het gros van de mensen niet helemaal klikte. Komt omdat mijn vriendin hierheen gekomen omdat haar werkgever (De Bank ) haar hierheen gehaald heeft, en de meeste vrouwen daar aangetrouwd zijn en toch net een ander type waren dan mijn vriendin. Liep ook nog een Oekraiense gozer rond die met een Nederlandse vrouw was getrouwd, daar konden we het nog het best mee vinden.

Maargoed, de Oekrainedag: ik wilde de laatste keer ook al gaan maar kon toen niet; ik ben wel blij dat ik niet gegaan ben. Het was meer een politieke propaganda affiche voor de Oranje revolutie die toen net klaar was. *Alleen* sprekers uit het Yuschenko-kamp waren aan het woord, hoe ze oh zo goed alles georganiseerd hadden (kuch, met westers geld en ander kapitaal) etc. terwijl er geen weerwoord was voor de andere zijde van het verhaal. En de voorzitster van de Nederland Oekraine stichting liet vrolijk foto's zien hoe zij met een Oranje vlag op het Onafhankelijkheidsplein stond te zwaaien terwijl ze net daarvoor nog als 'onafhankelijk' OVSE waarnemer met de hele verkiezingstrein was meegelopen, en alle 'illegale' zaken zo objectief mogelijk heeft opgeschreven en ingeleverd.

Typisch.

Even offtopic: Yuschenko heeft het hele kabinet wegens corruptieschandalen in de prullenbak gedaan. o.a.

http://news.ft.com/cms/s/(...)cc-00000e2511c8.html

De meer nuchtere en objectieve mensen waren daar al bang voor, en helaasch is dat dus ook werkelijkheid geworden. Het probleem is dat Yuschenko zelf wel een goeie gozert is (alhoewel het nog steeds niet eenduidig is dat hij is vergiftigd alhoewel het algemeen wordt aangenomen), maar het probleem is dat 'ie niet al te best is in het aansturen van mensen, en dat zijn naaste medewerkers als Timoshenko en Poroshenko elkaar's bloed wel kunnen drinken, en zelf een aantal miljard USD op hun rekeningen hebben staan die ze waarschijnlijk ook niet helemaal legaal hebben verkregen. Enfin, dit is niet goed voor de stabiliteit en economische groei voor het land. De mensen verdienen beter maar corruptie is helaas net zo Oekraiens als Venco Nederlands is. Maargoed, nu zullen ze op de Oekrainedag wel iets minder hard juichen.

En ik moet natuurlijk Tropos ook nog eens meeten.

[ Bericht 7% gewijzigd door Stereotomy op 12-09-2005 12:17:37 ]

Veel heeft ook met de media te maken. Het valt me steeds vaker op dat de media een ongelovelijk eenzijdig beeld geeft, en neem het volk dan nog eens kwalijk dat ze dan dat beeld overnemen, dat gaat niet natuurlijk. Journalistiek, waarschijnlijk hebben ze nog idealen als ze nog journalist-in-opleiding zijn, maar daarna gaat het vaak alleen over kijkcijfers en sensatie.

Zucht.

Je kon er natuurlijk vergif op innemen (no pun intended) dat dit zou gebeuren. Als mensen zulke hoge verwachtingen hebben, dan kan het daarna alleen nog maar tegenvallen.

Tijdens ons bezoek aan Tsjernobyl uitte onze gids ook haar woede over het feit dat Joetsjenko's zoon duizenden euro's per maand uitgaf aan appartementen, feesten, mobiele telefoon en dat hij reed in een BMW 645. Het beeld van Joetsjenko als 'verlosser' begon dus toen al scheuren te vertonen.

Overigens denk ik dat Joetsjenko wel OK is, maar dat is puur op gevoel.

Het probleem is dat het lastig is om alles te herstellen na al die jaren corruptie en denk ik dus dat het tijd zal kosten maar dat Joetsjenko iniedergeval een stap in de goede richting zal zijn en anders zal mijn hoop echt bij Timosjenko liggen, ik denk dat Joetsjenko een fout heeft gemaakt om haar te ontslaan.

Maar terug on topic, ik hoorde geruchten dat mensen in Dnipropetrovsk de komende 3 dagen geen water gaan drinken, weet iemand hier misschien waarom? :S

dus tijd om op reis te gaan voor jou? :-)

Lviv vond ik trouwens wel een aardige stad voor zover ik het zag, deed me denken aan een franse stad in de Dordogne

deel VIIIc

Voor een overzichtelijke tabel van de bezochte steden en bijbehorende bezienswaardigheden per reisdag verwijs ik naar www.jeoren.tk


Hangend aan de beugels aan het plafond werden we als vee getransporteerd. Na te zijn overgestapt op busje 14, verbeterde de situatie, al kwamen bij dit minibusje de veren bijna door de zitting heen gestuiterd. Ruim op tijd arriveerden we op het afspreekpunt. Bij een verlaten blauw kioskgebouw zouden we op de Russinnen wachten. Een er rondzwalkende dronkaard scheen hier van op de hoogte, daar hij ons minutenlang trachtte te vermaken met gezwets. Opzienbarend was het dat hij naar Engels overschakelde, en nummers van The Beatles ten gehore bracht.
Om klokslag 22 uur stopte er een busje aan de overkant van de straat; hieruit kwamen vier personen naar ons toegewandeld; de twee voor ons bekende meisjes, vergezeld van nóg een meisje en een gozer die bij één van de meisjes hoorde. Na wat handengeschud liepen we het uitgaansterrein op. Het voor ons nieuwe meisje had achtereenvolgens in Sevastopol, Murmansk en Moskou gewoond, en met z’n vieren sliepen ze nu bij familie van haar. Ze waren per trein vanuit Rusland hierheen gekomen. In het eerste beste fatsoenlijke café, een grote vierkante zaal waar de tafels keurig recht achter elkaar waren neergezet, bestelden we ons eerste drankje. Onze Russische ‘vrienden’ hadden grote plannen, want er verschenen enkele minuten later hele flessen op tafel; 1 met wodka, 1 met rosé en 1 met een soort appelsap. En zo vaak als wij de douchekraan in het hostel moesten bijstellen om warm water te moeten houden, zo vaak vonden zij het nodig te toasten. Bij vrijwel iedere slok werd het glas geheven. Een verklaring hadden ze er niet voor.
Slechts één van de vier uit Rusland afkomstigen sprak Engels; het voor ons onbekende meisje, dat sinds twee jaar in Moskou woonde. Van de twee voor ons wél bekenden wisten we al dat ze dit niet al te best beheersten. ‘Mi English zero’, klonk het direct na de eerste Engelse vraag aan één van hen. Dat ze toch moeite wilde doen om zich de rest van de avond verstaanbaar te gaan maken, bleek uit het feit dat ze een in een vuist passend woordenboekje Engels-Russisch uit haar tasje tevoorschijn toverde. In combinatie met een ‘Wat&hoe in het Russisch’ van enkele tientallen jaren oud was het echter slechts een druppel op een gloeiende plaat, daar ze de moeite niet nam wát dan ook op te zoeken. Wellicht dat deze onkunde de reden was van het feit dat ze het drinken begonnen af te wisselen met dansen; wij gingen vrolijk door met ons gepraat over Moskou.
De muziek die gedraaid werd, was vrijwel allemaal van Russische makelij; wat we hoorden was een mix van trance en Frans Bauer, afgewisseld met een enkel R&B-geluidje. Dat kon ook anders, vond ik als Nederlander. Daarom liep ik naar de huis-DJ om een verzoeknummer aan te vragen. (Mijn reisgenoot had tot op dat moment al diverse keren –met succes- zijn voorkeur doorgegeven) ‘DJ Tiësto’, vroeg ik aan de plaatjesdraaier. Hij begreep niet waar ik het over had. ‘Ik schrijf het wel op’. De DJ had hiervoor speciaal een schrift in gebruik; in het Cyrillisch schreef ik het voor hem op. Toen ik tot ‘ДJ TIE’ gevorderd was, begreep hij het en begon met zoeken in z’n verzameling muzieknummers op z’n laptop. Pas na een dikke minuut verschenen er resultaten; er bleken slechts 2 nummers van Tiësto voorradig: ‘Just Be’ en ‘Southern Sun’. Toen ik besloot voor de eerste titel te kiezen, gebeurde het onwaarschijnlijke; ‘Dvatsat!’, zei hij (dvatsat is Russisch voor twintig), hierna een meisje aankijkend, dat naast hem was komen staan. Twintig? Twintig wat? Draai je ‘m over twintig minuten? Verbaast keek ik om me heen. De DJ probeerde het duidelijker te maken; hij noteerde een 2 en een 0 in zijn schrift. Toen begon er iets te dagen. En nadat hij het bekende gebaar met z’n vingers maakte, was het helemaal duidelijk; ik moest ervoor betalen! 20 hrivna om precies te zijn. Meer dan 3 euro betalen om je verzoeknummer te mogen horen? Hoe haalde hij het in z’n hoofd.
Door een samenloop van omstandigheden heb ik uiteindelijk de helft neergelegd, om op die manier de zeker honderd aanwezigen eens te kunnen laten genieten van échte muziek. Dit had succes; de mensen gingen compleet uit hun bol. Toen even later echter bleek dat de DJ de plaat niet volledig draaide, wist ik dat ik was opgelicht. (Pas de volgende dag kwam het besef; waarom, wáárom heb ik vannacht deze klootzak geld uitgekeerd?)
Merkwaardig genoeg bleek de DJ even later tóch ook over gevoel te beschikken, toen hij er enkele klassieke platen doorheen joeg; de dansvloer werd omgetoverd van losgeslagen bende tot duo’s die rondjes draaiden.
Er leek geen einde aan de avond te komen. Uiteindelijk kwam dat er toch. Met z’n zessen hebben we de rekening betaald voor zéker 7 flessen met verschillende inhoud. Op weg terug naar de taxi/bushalte werd ons een slaapplaats aangeboden door de Russen. Na veel wikken en wegen besloten we maar gebruik te maken van deze mogelijkheid. Ons hostel was midden in de nacht tenslotte slechts per taxi bereikbaar, dus het geld dat we nu kwijtwaren aan onze reeds betaalde nacht aldaar waren, bespaarden we nu met een kortere taxirit naar ons dichterbij gelegen tijdelijk onderkomen.
Waar de eerste zich aanbiedende taxichauffeur het geen goed idee vond ons met 6 tegelijk te vervoeren in zijn auto, daar deed de tweede minder moeilijk; 1 voorin, 5 achterin? Geen probleem! Toen het veetransport tot stilstand was gekomen, aanschouwden we het bouwsel waar we onderdak zouden krijgen; een flatgebouw dat het best kan worden omschreven met de term ‘verwaarloosd’. Nadat we de trap hadden beklommen naar de hoogste verdieping, moesten we vanaf het trappenhuis 2 deuren van het slot halen vóór we binnen waren. In de woonkamer waren bankstellen omgebouwd tot 2-persoonsbedden, omdat er slechts 1 slaapkamer aanwezig was in de woning.
Of het speciaal voor ons in allerijl werd klaargemaakt weten we nog steeds niet, maar wat er een kwartier nadat we op de bank neergeplofd waren voor onze neus werd opgediend aan etenswaren, was genoeg om een week van te dineren. Een waterige pizza, een groentesalade, brood, nog meer salades; u kunt het niet bedenken zo veel.
(Dergelijke uitstallingen van voedingsmiddelen maakten we nog niet eerder mee in Rusland. Het ontbijt dat we twee jaar geleden in Irkutsk opgediend kregen, was het record tot nu toe; toen bestond het menu uit o.a. tientallen pannenkoeken, groentesalade, twee soorten brood en bessentaart) Niet onverwachts verdween de helft van het nachtmaal de koelkast weer in, om vermoedelijk tijdens het ontbijt weer aangebroken te worden. Na nog wat fotografie werd het tegen 5 uur wel ‘ns tijd om te gaan maffen…

ma 15 augustus
Om een uur of 9 vonden we het tijd om op te staan en per minibusje terug te keren naar het hostel. Kristina zorgde voor thee en zelf konden we een lunchpakket samen stellen met behulp van de groentesalade en wat brood. Na ons adres achtergelaten te hebben, namen we afscheid van Kristina en het resterende Russische nog half slapende volk. Aangekomen bij de bushalte om de hoek konden we direct instappen. Na te zijn overgestapt op het inmiddels bekende Zuidpleinachtige busstation, arriveerden we een klein uur later zo gaar als boter bij ons hostel. Onze slaapkamer was nog in exact dezelfde staat waarin we die achtergelaten hadden.
In de badkamer merkte ik even later dat er bijna geen water meer uit de kraan van de wasbak kwam. De kraan van de douche bleek hetzelfde probleem te kennen. Dan maar naar een andere badkamer, op de 1e verdieping. Ook dit bood geen oplossing. Kokend van woede zocht ik mijn slaapkamer weer op. Mijn reisgenoot besloot op onderzoek uit te gaan. Enkele minuten later kwam hij terug; hij had de oplossing! De stortbakken van de WC’s stonden nog vol met water. GENIAAL! Ik vond het te smerig en besloot het douchen uit te stellen tot op het vliegveld.

Ivo, heel veel plezier toegewenst! Kijk beetje uit natuurlijk, maar ach, je bent ervaren genoeg he Geniet ervan!

_{wat een verschil met hoe wij op vakantie gingen! Ruimte te over, heb zelfs mijn eigen kussen meegenomen Heerlijk!}

fijne reis Ivo, let idd goed op, fietsers zijn nog steeds niet echt gangbaar daar geloof ik

deel IX; over de vermakelijke reis van Sevastopol naar het vliegveld van Simferopol én het té lange verblijf op dit vliegveld

Voor een overzichtelijke tabel van de bezochte steden en bijbehorende bezienswaardigheden per reisdag verwijs ik naar www.jeoren.tk

Nét toen mijn reisgenoot aanstalten maakte de stortbak als wasbak in te gaan richten, ontvingen we een aangename verrassing; de hosteleigenaar kwam ons geheel kosteloos en zonder hierom gevraagd te hebben een 5-liter-tank water brengen. We namen dit cadeau dankbaar in ontvangst en gebruikten het als mobiele douche, door de tank op z’n kant bovenop de scheidingswand van de douchecabine te leggen. Na deze noodgreep besloten we het hostel zo snel mogelijk te verlaten. Toen we de sleutel wilden inleveren, wachtte ons een nieuwe onverwachtse aanbieding: een Engels sprekende medehosteleigenaresse, die ons haarfijn kon uitleggen hoe we het beste op het vliegveld in Simferopol konden geraken. Ze vertelde dat vanaf het busstation busjes rechtsreeks naar Simferopol reden; kaartjes kon je kopen bij de chauffeur van de bus. Je kon ook de trein nemen. Omdat dit een stoptrein was, deed ‘ie er wel wat langer over, en bovendien waren er in de stoptrein alleen houten bankjes. We gaven de voorkeur aan de trein, omdat we hiervan zeker wisten waar hij in Simferopol zou aankomen. Daarnaast zag je vanuit een trein meer van de omgeving dan vanaf een doorgaande weg.
Na aankomst op het treinstation sloten we in de stationshal achteraan de rij aan bij de enige open zijnde kassa. Een gesprek met een achter óns aansluitende oudere man maakte duidelijk dat we voor treinkaartjes naar Simferopol niet bij deze kassa moesten zijn, maar bij de aan het stationsplein gelegen loketten. Dit was nog eens goed nieuws; de dag ervoor hadden we hier ook al tientallen in de rij gestaan om alvast een kaartje te kopen, temidden van rondvliegende beesten en aan de lopende band voordringende asocialen, tot we bijna aan de beurt waren en er achter kwamen dat één van ons zijn paspoort niet bij zich had.
Bij de loketten aangekomen bleken we voor de twee uur durende treinreis per stoptrein géén paspoort nodig te hebben. Zonder problemen bemachtigden we twee tickets. Per persoon waren we nog geen ¤ 0,70 kwijt voor een treinrit van bijna 90 kilometer. Een kwartier voor vertrek liepen we het perron op, dat op dat moment bezaaid werd met volk dat uit onze trein stapte. Een op een conductrice lijkende vrouw vooraan het perron controleerde ons op bezit van een geldig plaatsbewijs. Toen we haar passeerden, kwam er juist een oude vrouw in tegengestelde richting langs, in bezit van een zak zelfgeplukte appels, die ze vast van plan was te gaan verkopen. Ze schonk er één aan de conductrice en liep zonder verdere uitleg door.
We stapten de trein in en namen plaats op twee houten 3-zitsbanken. De trein werd bevolkt door een aaneenschakeling van reizigers, variërend van tienermoeders, duo’s vrouwen voorzien van kinderen en wat oudere vrouwen in slaaptoestand. Sporadisch doken er muzikanten op in het gangpad; zo was er een duo, dat wat weghad van het Nederlandse ‘Twarres’; zij brachten enig gezang ten gehore, waarna ze rondgingen om geld op te halen. Niet veel later diende zich een tweede optreden aan; dat van een oude vrouw. Ze droeg een kerstkaart bij zich (naar het zich liet aanzien zo’n zelfgemaakt ding met reliëf). De bedoeling van dit poststuk medio augustus was ons volkomen onduidelijk; betrof het een identificatiemiddel; een reclameobject? Of was het toch bestemd voor verkoop?
Na een inleidend praatje werden ook de half in slaapgesukkelden wakker dankzij het harde gegalm waarmee ze de wagon begon te vullen. Zingen kon je het niet noemen. Dat dit soort treinoptredens óók voor Oekraïners ongebruikelijk was, bleek wel uit het feit dat ook de op andere banken gezetenen hun lach niet konden inhouden.
Mochten we denken na deze vertoning alles wel gehad te hebben, dan hadden we het mis; nadat de trein bij een onbeduidend station tot stilstand was gekomen, verscheen er plots een mini-orkest in de deuropening van het treinstel, dat de coupé voorzag van de nodige met veel Russische tekst doorspekte muzieknummers. Er leek geen einde aan te komen, en onze eindbestemming Simferopol hadden we bijna bereikt. Het tafereel had weg van datgene wat zich in de film Titanic afspeelde; een orkest dat in alle rust voortmusiceerde, terwijl de rest van de op het schip aanwezigen zich in veiligheid brachten na aanvaring met een ijsberg.
Exact 9 kwartier na vertrek arriveerden we op onze bestemming. Het station van Simferopol zag er fraai uit; het gebouw ging over in een reeks poortvormige doorgangen, die toegang boden toegang tot het stationsplein. Hieraan was het chaotische busstation gelegen. We baanden ons een weg tussen de benzinedampen door en besloten vlug ons middagmaal te verorberen bij de ook hier aanwezige Mc Donalds, om vervolgens op zoek te gaan naar vervoer richting het vliegveld, dat ten noordwesten van de stad was gelegen. Een taxichauffeur probeerde ons over te halen; voor $5,- per persoon bracht hij ons op de plaats van bestemming. Dit kon veel goedkoper, daar waren we na 10 dagen Oekraïne wel achter. En jawel; een reeds achter het stuur gezeten buschauffeur liep met ons mee tot we 100 meter verderop op de halteplaats waren gearriveerd voor bussen naar o.a. het vliegveld; het tarief van de trolleybus waarin we terechtkwamen, bedroeg ¤ 0,08! Dit was inclusief afkoppelen van de trollystang bovenop de bus, midden op een druk viaduct boven de spoorrails. Daarnaast werd de reis begeleid door een geluid, lijkend op dat van een stofzuiger in bedrijf en ontdekten we achterin de bus een uiterst milieuvriendelijke stempelmachine. Dit apparaat bestond uit twee massief stalen boven elkaar geplaatste busjes, waartussen je je busticket moest steken. Het bovenste busje was voorzien van een hendel, die je naar beneden moest halen om je ticket te bewerken. Het resultaat: een 5 tal onbeduidende deuken in het midden van het kaartje.
Verder waren het de passagiers die voor het nodige vermaak zorgden; een ventje dat gelijk een gorilla via de bovenin de bus gehangen beugels zijn weg zocht naar de uitstapdeur bij de chauffeur, een zwerversachtige die hangend aan diezelfde beugels bij de eerste beste bocht bijna op schoot bij een vlak daarvoor ingestapte vrouw belandde (waarna de vrouw nijdig een veiliger zitplaats betrok) en een opa, die zijn boodschappentas vol rabarber maar met moeite de bus kreeg ingetrokken.Na een helse rit waarbij enig positief effect van schokdempers achterwege bleef (houten wielen zouden wellicht uitkomst hebben geboden), kwamen we om 18.15 uur (3,5 uur vóór ons vliegtuig zou opstijgen) aan op de laatste halte van deze buslijn, recht voor de ingang van het vliegveld. Aldaar aanschouwden we het gebouw dat vermoedelijk onderdak bood aan aankomst- en vertrekhal. Kleine vliegvelden waren we gewend, maar wat we hier aantroffen was werkelijk het toppunt; een parkeergelegenheid voor slechts tientallen auto’s, een aankomsthal met welgeteld 1 winkeltje met een vloeroppervlak van nog geen 20 m2 dat etenswaren te koop aanbood én een op een uit de kluiten gewassen bungalow lijkende vertrekhal, die volledig gescheiden was van de aankomsthal en alleen te bereiken was via de straat. Hierin was dan gelukkig wél een fatsoenlijke eettent ondergebracht, inclusief terras op het plein vóór de hal. Na binnenkomst in de vertrekhal stond ons een onaangename verrassing te wachten; het enige aanwezige informatiebord gaf aan dat onze vlucht een vertraging van maximaal twee uur had. De achter de incheckbalie gezeten dame heeft niet de capaciteiten in huis de mijns inziens alledaagse vraag ‘Flight 613, has it a delay of two hours?’ te beantwoorden; ze moet hiervoor een wél goed Engels sprekende collega bij zich roepen. Deze weet ons op dat moment nog geen nadere informatie te verstrekken. In het ongunstigste geval zouden we dus 5,5 uur moeten doorbrengen op de aanwezige stalen, geperforeerde 3-zits banken, met vóór ons
de aanblik van vier incheckbalies, die deden denken aan de decoropstelling van het televisieprogramma ‘Zo vader, zo zoon’ anno 1990 en aan de zijgevels 23 goud omrande ingelijst posters met daarop sfeerbeelden van het in Oekraïne zo populaire schiereiland ‘Crimea’. Behoudens 2 smalle raamkozijnen met uitzicht op de landingbaan (waar gemiddeld 2 vliegtuigen per uur in beweging te zien waren) en de eerder genoemde eetgelegenheid was er niets met enige belevingswaarde te ontdekken in de verder vrij moderne hal. Voor bezoek aan het toilet dient men meer dan 100 meter af te leggen; alleen de aankomsthal had hier de beschikking over, en dan ook nog eens op kelderniveau; is het niet zo dat met name de vertrekkenden zijn die voorafgaande aan hun vlucht geregeld gebruik maken van het toilet? Aankomenden zijn toch vaak geneigd na binnenkomst en hereniging met bagage het vliegveld zo spoedig mogelijk te verlaten…
Als mogelijk tijdverdrijf zou men ‘vliegtuigje kijken’ kunnen aanvoeren. Hiervan kon helaas in de verste verten geen sprake zijn; gedurende de maandagse avond uren landde er hooguit 2 maal per 3 uur een toestel. Dan maar eens het afgelegen toilet bezoeken. Daar waar ik de dag ervoor keihard mijn hoofd stootte vanwege een veel te lage deuropening bij het verlaten van een toilet, daar gebeurde op dit vliegveld als ik niet opgelet had bijna hetzelfde; het was niet mogelijk rechtop de toiletruimte binnen te lopen. De toiletruimte zelf was niet veel beter; er was een urinoir dat ontdaan was van spoelwatertoevoer (een tak in het urinoir -lijkend op een gewei van een hert- maakte duidelijk dat deze niet in gebruik was); een centraal aan de muur bevestigd bakje, bedoeld voor toiletpapier voor de vier gewone toiletten -het bakje zelf zonder inhoud; zeeppompjes, tot de laatste druppel toe leeg; een dode wesp lag in de wasbak; een ondraaglijke stank en tot slot de afwezigheid van normale toiletten en in plaats daarvoor de aanwezigheid van zgn. ‘hurkWC’s’. (Hoe de genoemde verspreide stank valt te rijmen met de algemene geldende opvatting dat dit soort WC’s minder onderhoud vergen dan normale toiletten, is tot op de dag van vandaag nog niet duidelijk). Enige meevaller was de afwezigheid van een geld innende toiletjuffrouw; bijzonder was dat niet, want gezien de staat van de toiletten werd de boel niet eens dagelijks schoon gemaakt.

Voor je uit starend op een bank in de vertrekhal vielen zelfs de kleinste dingen op; een op het vliegveld werkzame man poogde indruk te maken op de incheckdame door op de handbagageweegschaal te gaan staan en haar vanaf die ‘hogere’ positie te woord te staan; waar hij blijkbaar niet aan gedacht had, was zijn buitensporig hoge gewicht; de teller achter de balie gaf een getal aan boven de 100.
Wat verder in het oog sprong was een verwaand wijf met bijpassende kledij die zich niet zozeer ergerde aan de vertraging als wel aan het feit dat ze hier ettelijke uren in haar eentje door moest gaan brengen op een vliegveld met een entertainmentwaarde diep in de min -iets dat voor iemand als zijzelf toch een grove schande moest betekenen.

Enig navraagwerk bij personeel van Ukrainian Airlines leerde ons dat onze vlucht wellicht méér dan 2 uur vertraging zou hebben. Nu was hier nog mee te leven; kort zou onze nachtrust toch wel worden, daar we de volgende ochtend om 9.00 uur bij boekingskantoor SAM moesten zijn om van daar onze excursie naar Tsjernobyl te beginnen. Maar met de mededeling die hier op volgde, zorgde voor de grootste woedeuitbarsting van deze vakantie; mocht de vertraging te erg oplopen, dan kon het zijn dat de vlucht naar de volgende ochtend zou worden verplaatst. Hoe haalden ze het in hun hoofd onze enige mogelijke Tsjernobylexcursiedag op de tocht te zetten.

Als rond de klok van 22 uur als klap op de vuurpijl onze vlucht van het TV-scherm verdwijnt, zijn de rapen gaar. Was dit de Oekraïnse handelswijze voor het annuleren van een vliegtuigvlucht? Of betrof het een vorm van besparing van stroom?

[ Bericht 15% gewijzigd door jeoren op 26-09-2005 20:04:15 ]

Ivo

Ik was je nog vergeten plezier te wensen maar bij deze alsnog. Drink een Slavutich voor me, en knabbel een cheboriki op. Of een pakje zukhariki. Taranka? Hm, ik heb honger, ik ga koken.

Leuk, zo'n combireisverslag. Mijn laatste aanvulling is ook weer aangevuld (zie 4 berichten terug).

Ivo, nog een goede reis.

Leuk verslag Ivo.

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 01:55 schreef DJJoris het volgende:
fijne reis Ivo, let idd goed op, fietsers zijn nog steeds niet echt gangbaar daar geloof ik

/moet die N64 ook nog uit de oekraine komen? Check je mail eens..

quote:

Op maandag 26 september 2005 20:24 schreef EvilFaith het volgende:

[..]

/moet die N64 ook nog uit de oekraine komen? Check je mail eens..

Volgens mij heeft [TK]N64 + 2 controllers + 4 games nog geen slotje. Dus opzouten!

quote:

Op maandag 26 september 2005 19:06 schreef ultra_ivo het volgende:
.... Die stopt bij een klein busstation. ... . Tot mijn verbazing is dat naast het station . ..

Bedoel je dit tijdelijke busstation direct achter het treinstation?

quote:

Op maandag 26 september 2005 19:18 schreef ultra_ivo het volgende:
.... Vrij snel bereik ik Hotel Lviv, het goedkoopste hotel dat in de Lonely Planet genoemd wordt. Het is pas 8 uur, maar toch kan ik een kamer betrekken tot morgenvroeg. En dat voor de prijs van 55 Grivna. ...

Ik had er een kamer met eigen badkamer voor 100 Grivna. En de kassiere (niet te verwarren met de receptioniste) maakte er ook geen half werk van. Het leek wel of alles in drievoud geadministreerd moest worden.