Onderstaand een review van de uitgelekte nieuwe plaat van Supergrass, Road to Rouen . CD staat half augustus voor release gepland. Road to Rouen: gewoon heel goed of een meesterwerk?Een meesterwerk is vaak niet geschikt voor snelle consumptie. In It for The Money (1997) van Supergrass was zo’n plaat. Twee jaar na het megasucces van I Should Coco (1995) koos de band een andere richting. De teksten veranderden van "ladmusic" en bijbehorende teksten, "we are young, we are clean, we hace teeth nice and clean”, naar een meer volwassen en uitgebalanceerde muziekstijl. De ironische teksten bleven gehandhaafd, zoals op het titelnummer “we’re in it for the money, we’re in it for the money”. In eerste instantie onvergelijkbaar met I Should Coco, en bij eerste beluistering maakt een lichte teleurstelling zich van je meester....maar dan ga je nog een keer luisteren, en nog een keer....en nog een keer..en dan zet je je heen over je aanvankelijke verwachtingen en zwelg je in het nieuwe geluid van de band. Dat is wat de beste bands doen. Niet elke plaat ene logisch vervolg op de volgende plaat, maar elke plaat een complete verrassing: zet de fans op het verkeerde been, laat er een paar afvallen en win nieuwe fans. Wie had voorspeld dat Prince na Purple Rain met Around the World in A Day zou komen? En wie voorzag daarna Parade?. Op zichzelf drie meesterwerken, maar wat waren de fans aanvankelijk zuur toen Around the World in a Day uitkwam. Of de grootste band aller tijden: ook ooit begonnen met korte stevige catchy songs, gevolgd door platen die steeds complexere en onderling onvergelijkbaar waren en steeds een stap verder. Supergrass begeeft zich met haar nieuwe plaat Road to Rouen op hetzelfde pad. De titel van de plaat (spreek uit ruin (vert; ruïne, in puin bedoeld?) reikt kritische recensenten alvast de hagel aan om de luchtbuks mee te laden, en het album genadeloos af te schieten. Een ding is duidelijk, na drie jaar wachten neemt Supergrass met haar nieuwe plaat ongelofelijk veel risico: fans drie jaar laten wachten en komen met 9 nummers van in totaal 35 minuten is ballen. Bij die 9 nummers zit dan ook nog een nummer één minuut negenenveertig dat onbegrijpelijk experimenteel aandoet (Coffee in the Pot).
Maaaaaaarrrrrrrrrr, is de nieuwe Supergrass de "Sgt. Pepper" van het Oxfordse trio of is het een fatale misser, en is de carrière van Supergrass over? Too early to call zeg ik....Ik heb de plaat nu zo’n tiental luistersessies gegeven en ik moet zeggen: hij wordt steeds beter, maar ik blijf erg ambigu. Grote kans dat Tales of Endurance het beste nummers van 2005 wordt, Coffee in the Pot is een uitermate zwak nummer. Hoewel Supergrass op elke plaat “geintjes” a la Coffee in the Pot heeft staan, blijft het toch echt de vraag of 8 nummers voldoende is om het een briljante plaat te noemen; het is meer een lange EP. Van de andere kant: liever acht van dit soort heerlijke nummers dan de 12 barfsongs van KT Unstall. Maar toch, de twijfel blijft en de vraag is: is één briljant nummer (tales of endurance (parts 4,5 & 6), zeven "gewoon hele goede" nummers, en een "geintje" voldoende om te spreken van een meesterwerk of is Road to Rouen "gewoon" heel goed?
De lowdown1. Tales Of Endurance (Parts 4, 5 & 6). Bluesintro, heerlijks slidegitaar. Doet vreemd genoeg denken aan de hardrock ballad intro's van de jaren tachtig (het beter Bon Jovi werk zeg maar). Dat was dus Part 4. één minuut 26 verder opeens blazers (waarschijnlijk part 5) en dan terug naar part 4 (?) en de zang van Gaz zet in...heerlijk. Het nummer is gegarandeerd het openingsnummer van de komende Engelse en Europese tour van Supergrass. Na 3 minuut weer die blazers en dan...part : Franz Ferdinand in the house: briljant ! Wel eeuwig jammer van die fade out. Dit nummer had een mooier einde verdiend
2. St. Petersburg "Two days and we're out of here, and it's not a day too soon". Weer die heerlijke samenzang van Supergrass zoals ook al eerder vertoond. En ook hier wordt het experiment niet geschuwd: een ukelele, strijkers. Simpel, doeltreffend en sterk. Het lijkt zo simpel, maar het is zo mooi.
3. Sad Girl Piano-intro doet wederom aan de meesters denken (of is dat door de kwaliteit van de plaat mijn referentiekader geworden). Experimenteel in het arrangement (veel strijkers, pianoloopjes). Absoluut geen standaard werk: extreem knap in elkaar gezet mid tempo nummer. Na couplet en refrein geen verrassingen: recht zo die gaat, maar opeens 1:45 een onverwachte wending..."you’ve got blood on your hands, lay down your arms"...(een verwijzing?). Al met al een erg sterk nummer (maar niet briljant).
4. Roxy Engelachtig intro (wederom wordt het experiment niet geschuwd). Net als op eerder platen een apart intro. Zet je stereo niet te hard, bij 22 seconden scherp beukt ie erin. Om rond de één minuut weer gas terug te nemen, heerlijk falsettootje. IJzersterk nummer. Dit is een nummer waarbij live de hele zaal gegarandeerd plat gaat. En dan komt het: van 2:45 tot 6:17 een experimentele muzikale orgie. gitaren los, violen erbij en de drums volledig los. Wederom zullen vergelijkingen worden gemaakt met de Fab Four in hun betere experimentele dagen.
5. Coffee In The Pot. Mogelijk de Yellow Submarine van Road to Rouen, waarschijnlijk gewoon een zeer matig nummer. Verder weinig over te zeggen.
6. Road To Rouen Intro a la Steppenwolf. Couplet heerlijk funky. En dan weer die typische wending die ook in het eerste nummer zit: niet doorhalen in hetzelfde genre, maar overgaan in een heerlijk mellow refrein annex brug. Bij dit nummer wordt het echt een trademark: Go Gaz! Bij 1:45 hoor ik een sirene, en gaat Gaz echt funky..bji 02:05 zijn we weer terug bij af..turuturuturuhh...opeens hoor je het Jimi Hendrix (mark my words..bij 2:43 zegt Gaz yeah en ineens schiet de associatie te binnen)....die vervolgens nog sterker wordt als Gaz een Hendrixiaanse solo weggeeft. Briljant nummer !
7. Kick In The Teeth. Het intro van Kick in the teeth is waarschijnlijk ingespeeld op de onlangs geveilde Rickenbacker van John Lennon want het geluid en het loopje zijn qua feel exact te vergelijken met de Beatles ten tijde van Revolver. Het loopje klinkt gemeen bekend, maar een scan van alle Beatlesnummers kon geen duidelijkheid beiden (ook hier kom ik op terug) Waarschijnlijk een geniaal nummer.
8. Low C. Daar hebben we hem weer...een goed nummer, maar absoluut niet briljant. Niet opvallend, en misschien zelfs iets onder de maat (maar nog altijd beter dan Coffee In The Pot natuurlijk). Gewoon wel o.k.....maar whooo..bij 2:06 slaat hij om in een heerlijk stukje sing-a-long-in-my-gospel-church...toh weer verrassend. Wel goed nummer dus...bij nader inzien toch wel erg goed (na tweede luisterbeurt deze zin toegevoegd).
9. Fin. Ballade. Ingeleid door een hemels intro (alsof een engeltje op je hoofd aan het piesen is). Een werkelijk ijzersterk refrein, zelden vertoond...briljant nummer...
De luisteraar verbluft achterlatend met weer die vraag: een meesterwerk of is hij "gewoon heel goed"? Ik denk toch het laatste....al typend vloeit de twijfel uit me weg: Supergrass heeft een meesterwerk gemaakt.
Het oordeel:
(5 uit 5)