Bevallingsverhalen deel 3

Ik heb gebaard!!!
Het is echt zo, ik heb een kind gebaard!
De eerste week na mijn bevalling kon ik het bijna niet geloven. Heb ik het echt zelf gedaan? Vroeg ik steeds maar aan vriendjelief... Op de één of andere manier had ik niet dat gevoel. Ik weet niet waarom; misschien de knip, misschien de ruggeprik. Maar feit is; ik heb gebaard! Het is echt waar. Na een slopende bevalling van 44 uur, heb ik een prachtige zoon gebaard.

Het begint ‘s nachts. Om vier uur word ik wakker van krampen in mijn buik, lichte krampen, ik had ze de dag ervoor ook al gevoeld, maar toen vier uur aan één stuk. Nu kwamen en gingen ze, met tussenpozen van ongeveer 10 minuten. Daar lig ik... vriendje slaapt en ik heb een moment met mezelf; het gaat gebeuren Renz, nu gaat het echt gebeuren!!! Na anderhalf uur voelen en toch nog een beetje doezelen is het officiëel; dit zijn geen krampjes meer, dit zijn weeën!
Ik schud vriendje voorzichtig wakker met de tekst; “liefje, volgens mij is het begonnen.” Hij is direct goed wakker en lekker zenuwachtig; “Hoe voelt het? Doet het veel pijn? Pfff, nou, ik kan nu toch niet meer slapen hoor. Liefje, we krijgen een kind!!!” Zo gaat dat een tijdje door. We zetten een dvd’tje op en kijken lepeltje lepeltje in het donker naar friends. Hij duwt me in mijn rug bij iedere wee. Dat helpt goed, zo zijn ze prima op te vangen.
Half negen; ik sta maar op en ga uitgebreid douchen, ook omdat ik weet dat dat kan helpen de weeën sterker te laten worden. Ze komen nog steeds ongeveer om de 8 a 10 minuten.
Fris gedoucht en klaar voor de start zitten we beneden. De wereld ontwaakt, maar wij sluiten ons af voor alles. Gordijnen dicht, lampjes aan, kaarsen aan, verwarming aan, playstation aan, kopje thee erbij... kom maar op met die weeën! Ik kruip, hang en wiebel door het huis en vriendje staat me op alle mogelijke manieren bij.
Hmmmm.... het is al middag en er is nog steeds niet veel veranderd. We zijn inmiddels naar de videotheek geweest voor een nieuwe voorraad friends en de weeën komen iets sneller en zijn iets heftiger nu, maar nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven. Soms zit er 3, 4 of 5 minuten tussen, maar soms ook ineens 12. Ik baal een beetje en begin de hoop dat ons kindje er diezelfde dag nog gaat zijn een beetje te verliezen.
De godganse dag zitten we binnen weeën op te vangen, ik begin er onderhand behoorlijk moe van te worden. Om een uur of twaalf ‘s avonds beginnen ze beduidend in kracht toe te nemen en vriendje en ik krijgen het vertrouwen een beetje terug. Misschien dat het toch ineens snel gaat nu.
Maar nee hoor... de hele nacht gaat het feest gestaag door. We zijn inmiddels behoorlijk uitgeput en ik zeg vriendje in godsnaam een paar uur slaap te pakken. We gaan naar bed en in m’n eentje vang ik anderhalf ur lang weeën op die inmiddels echt niet leuk meer zijn. Dan maak ik hem weer wakker uit zijn sluimerslaapje. Het gaat niet goed meer. Het is nu ongeveer half zeven ’s ochtends en wat mij betreft tijd om eindelijk de verloskundige te bellen. Vriendje belt en ze zegt dat ze om acht uur komt. Fijn! Ik hoop heel erg dat het Leny is, want die vind ik het leukst en ja, eindelijk zit er iets mee.
Leny komt om acht uur mijn slaapkamer in en brengt een hoop positieve energie met zich mee. Ze zegt dat ze me er nog bijzonder fit uit vindt zien voor iemand die al twee nachten heeft doorgehaald. Zo voel ik mij echter allerminst. Ik hoop heel erg dat deze endurance race zijn vruchten heeft afgeworpen, maar helaas; 2 centimeter ontsluiting heb ik maar. Ze heeft de boel flink losgewoeld in de hoop dat dat wat meer actie zou gaan veroorzaken en constateert direct dat de vliezen waarschijnlijk al gebroken waren. Hier heb ik zelf echter niets van gemerkt.
Vier uur later zou ze terug komen. Vier uur om zoveel mogelijk centimeters te verzamelen!
Het gewroet en gewoel heeft effect, gelukkig! Vier uur lang heb ik enorm heftige weeën. Ze zijn echt heel pijnlijk en ik weet niet zo goed meer hoe ik ze op moest vangen. Vriendje is hierbij een enorme steun en zit netjes naast me om mijn handje vast te houden en me toe te spreken als dat nodig is. Ondertussen begin ik stiekem een beetje bang te worden. Ik spreek het niet uit, want daarmee wordt het alleen maar echter, maar ik ben er niet meer zo heel zeker van dat ik dit wel kan. Het duurt nu al meer dan 30 uur en ik heb nu al zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het nog veel erger zal worden. Maar ik heb pas 2 centiemeter ontsluiting, dus het echte werk moet nog beginnen. Dit is schijnbaar nog kinderspel. Ik voel me ineens een stuk minder stoer dan tijdens de zwangerschap.
Leny komt terug. Ik hoop met heel mijn hart op de extra centimeters, maar mijn gevoel zegt me dat we nog voor geen meter zijn opgeschoten en mijn gevoel krijgt gelijk. Vier centimeter ontsluiting heb ik nu, na bijna 36 uur weeën. Leny prijst mijn (ogenschijnlijke) rust, kalmte en doorzettingsvermogen. Ik doe het bewonderenswaardig goed zegt ze. Maar ik voel me kleiner dan ooit en wil het liefst wegvluchten uit deze versc hrikkelijke situatie. Ze zegt ons dat het nu toch tijd is om serieus te overwegen naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. “Als je deze bevalling zelfstandig wilt afmaken, is het wel slim om je krachten een beetje te sparen. Als je straks uitgeput bent, heb je geen energie meer over om te persen”. Inwendig denk ik: JAAAAAA, naar het ziekenhuis, NU, zo snel mogelijk!!! Maar op de één of andere manier voelt het alsof ik me groot en sterk en stoer moet houden en ik alles op eigen kracht moet willen doen. Dus ik zeg dat ik het nog wel twee uur wil proberen thuis.
Twee uur later; 4,5 centimeter ontsluiting. De keuze is gemaakt. We gaan naar het ziekenhuis voor een ruggeprik. Ik ben heel, heel opgelucht. Gelukkig hebben we de grote wagen van vriendjes ouders voor de deur staan en kan ik achterin gaan liggen, want op een stoel zitten met deze weeën had ik met geen mogelijkheid meer gekund.
Als we bij de eerste hulp aankomen zeg ik tegen vriendje dat ie zo snel mogelijk een rijdend bed moet regelen. Lopen en zitten gaat echt niet meer. Bovendien heb ik een volkomen irreële liftfobie en de verloskamers zitten op de elfde verdieping! Ik wil dus met mijn ogen dicht de lift ingereden worden, zodat ik er niets van merk. Vriendje gaat naar binnen en komt in een wachtruimte terecht.... waar ie een nummertje moet trekken!!! Even gaat ie netjes met zijn nummertje in de rij staan, maar dan ziet ie toch in dat dat niet echt de manier gaat zijn en hij roept om versterking. Vijf minuten later lig ik op de verloskamer aan een CTG- apparaat.
Julius (toen nog Struikje genaamd) voelt zich schijnbaar niet zo lekker daarbinnen, want zodra ik op mijn rechterzij ga liggen, daalt zijn hartslag flink. Snel op de linkerzij dus. Dit is beter. Toch maken de artsen zich zorgen. Er zit iets niet helemaal goed daarbinnen en ze willen eerst uitzoeken hoe het met de kleine is, voor ze mij de ruggeprik willen geven.
De onderzoeken beginnen. Ik word in de beugels gehangen en de één na de andere arts komt de kamer binnen om direct tussen mijn benen te verdwijnen. Er moet bloed afgenomen worden van Struikje en dat gebeurt niet zachtzinnig. met een flinke buis gaan ze naar binnen. vervolgens schijnen ze met een zaklamp bij en maken dan met een mesje een klein sneetje in zijn koppie, om vervolgens het bloed op te vangen wat daaruit komt (zodat ze het kunnen testen op eventueel zuurstofgebrek). Wat zielig voor mijn kleintje!!!! Deze actie mislukt verdomme vier (!!!) keer en steeds moeten ze opnieuw naar binnen, terwijl ik afschuwelijke weeën heb die nauwelijks meer op te vangen zijn. Vriendje is mijn enige lichtpuntje in deze hel.
Na bijna drie uur in de beugels en vele onderzoeken verder mogen we eindelijk, eindelijk naar beneden voor de ruggeprik. Ik dacht dat het er nooit meer van zou komen!!! Natuurlijk duurt het ook daar weer een half uur voor ze eindelijk zo ver zijn, maar het einde van de pijn is in zicht en dat geeft nieuwe moed.
Ruggeprik kickt in: een warm gevoel verspreid zich van mijn rug naar mijn benen. Het kriebelt een beetje en ik word helemaal rustig. De pijn is gereduceert tot minimaal. Ik voel de weeën nog wel en moet zelfs nog een beetje meepuffen, maar het valt totaal in het niet bij de hel waar ik de uren daarvoor in zat.
Dan de pauze. Vriendje en ik zitten met z’n tweeën in de verloskamer (nadat infuus en katheter bij mij zijn ingebracht). Dwz; vriendje zit, ik lig. Met wat wel 100 slangen lijken, zit ik vast aan allerlei ondefiniëerbare apparatuur. De katheter is irritant, maar mag er niet uit. Ik heb een infuus met weeopwekkende middelen. Ik heb jeuk aan mijn benen en blijf krabben, maar het helpt niets. Het is een surrealistisch moment. Op de elfde verdieping zitten we. De lucht is compleet helder en we hebben uitzicht over de stad en op de ondergaande zon. Het licht is oranje en valt precies onze kamer in. Heel mooi en heel rustig is alles. Het voelt als de grote stilte voor de storm en dat is het ook. Af en toe komt er iemand binnen om de apparatuur te checken en uiteindelijk om mij te toucheren.
Negen centimeter ontsluiting heb ik ineens!!! Negen centimeter!!!! Ik kan het bijna niet geloven. Pffff, negen cetimeter, dat betekent dat het einde nu toch echt in zicht is. Het is een uur of acht in de avond en ongeveer 40 uur nadat de weeën zijn begonnen. 3 uur lang heb ik in het niemandsland mogen verkeren, maar nu wordt het infuus van de ruggeprik toch langzaam teruggedraaid, ondanks mijn smeekbedes en beloftes dat ik echt, echt wel kan persen mét de verdoving. Het helpt me niets. De pijn komt weer terug.
Ik voel al snel dat deze weeën nog erger zijn dan die van voor de ruggeprik. Ze voelen anders ook, zijn al meer naar onderen gericht. Ik heb geen idee waar ik de kracht en de moed nog vandaan moet halen om deze laatste uren te doorstaan. Ik ben heel bang voor wat er komen gaat.
De ontsluitingsweeën gaan steeds meer over in persweeën voel ik, maar van persen is nog geen sprake. Ik moet het nog anderhalf uur volhouden zegt de dienstdoende verloskundige. Anderhalf uur?! Maar dat is onmogelijk! Toch moet het. Ik zeg voortdurend dat ik echt al aan het persen ben, maar niemand schijnt echt naar me te luisteren. “Probeer er maar gewoon doorheen te puffen” , zegt ze tegen me. “En als je echt niet meer kan, dan mag je best voorzichtig een beetje meedrukken”. Voorzichtig meedrukken?! Hoe is voorzichtigheid in godesnaam mogelijk als het gaat over dit soort oerkrachten?! Ik schreeuw het uit en heb het gevoel dat ik al volop aan het persen ben, hoewel iedereen mij verzekerd dat dat echt nog niet het geval is.
Dan eindelijk... om kwart voor elf ‘s avonds, is het zover. Ik mag gaan persen! Vlak voor ik begin wordt het hele artsenteam nog effe snel gewisseld (tja... nachtdiensten hë...) en ben ik ineens handjes aan het schudden terwijl ik persweeën probeer weg te puffen.
Ik vraag een beetje paniekerig hoe lang ze denken dat het gaat duren en ze zeggen me dat bij een eerste kind anderhalf uur zo’n beetje het gemiddelde is. Ik weet zeker dat ik dat NOOIT ga redden.
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan. Ik wil niet meer, ben kapot en bang en denk dat ik het nooit, nooit zal redden, maar stoppen kan niet meer. Er is nog maar 1 weg en dat is naar buiten. Bijna hoop ik dat ze alles af zullen blazen en Struikje met een keizersnee zullen halen, maar iets in mij is nog bereid om te vechten en vriendjelief doet werkelijk alles wat hij in zich heeft, om mij ervan te overtuigen dat ik het kan. Hij is mijn held, echt! Zonder hem had ik dit van z’n levensdagen niet gekund. Hij zegt me van seconde tot seconde wat ik moet doen en wijkt geen minuut van mijn zijde.
Dan pers ik. Ergens haal ik de kracht vandaan om te persen of mijn leven ervan af hangt. Ik pers en ik pers en ik pers!!! (en vriendje perst met me mee). Met gemak houd ik mijn adem twee, drie minuten in. De persweeën zijn overweldigend. Wat een oerkracht!!! Ik wil iedereen versteld laten staan en geef alles, alles, alles wat ik nog in me heb. En dat is veel! Meer dan ik zelf had verwacht. Een artsenteam staat al klaar met de vacuumpomp, maar ik wil het zelf doen. Ik ben zo ver gekomen, nu wil ik het afmaken ook. Ik voel dat ik het kan en vraag bij ieder perswee of het hoofdje al staat. Vriendje, die zich stellig had voorgenomen tijdens de bevalling NIET tussen mijn benen te kijken, doet dit toch en ziet het hoofdje! Bij iedere perswee zeg ik dat ik niet meer verder kan, maar hij moedigt me aan om door te gaan. Mijn god, wat doet dit pijn! De Belgische gynacologe die de bevalling leidt, doet bij iedere wee net of het de laatste is (heel slim natuurlijk) en op haar durf ik dus in het geheel niet meer op te vertrouwen. Vriendje echter, brengt steeds nauwkeurig verslag uit en geeft mij lieve slokjes water. Ik schreeuw en brul ondertussen bij iedere wee het hele ziekenhuis bij elkaar. “Staat het hoofdje bijna liefje, alsjeblieft?!” Vraag ik steeds maar in paniek. Als eindelijk vriendje mij verzekerd dat het nu toch niet heel lang meer gaat duren , zeg ik met een bibberend stemmetje: “Dan ga ik nu heel goed mijn best doen, oké?” Later vertelt ie mij dat hij op dat moment bijna brak. Hij heeft zo verschrikkelijk met me te doen , maar moet ook sterk blijven, voor mij. Ik huil en tril als een gek. Ik heb mijn lijf absoluut niet meer onder controle.
Dat staat het hoofdje, eindelijk! Ik hoef niet meer te vragen of het zo is, ik voel het! Nog nooit heb ik iets gevoeld dat meer pijn doet dan dit. Ik gil het uit en heb het gevoel of ik opensplijt. Volgens mij moet ik zelfs nog even stoppen met persen, maar dat kan ik niet meer, of wel... geen idee. Ik word ingeknipt, maar voel er niets van. Vriendje zegt: “kijk dan liefje, kijk dan!!!” En ik gil: “Nee, ik kan niet, ik kan het niet!” Mijn ogen heb ik stijf dichtgeknepen.
Dan de onbeschrijfelijke pijn van een kind dat uit je lichaam glijdt en de seconde daarop een warm, glibberig, geel lijfje op mijn buik. “Het is een jongetje hè?” vraag ik steeds, maar ik krijg geen antwoord. Het kindje doet het niet, geen beweging, geen adem, niks. Ze pakken hem meteen van me af en buigen zich met z’n allen over hem heen. “Haal de kinderarts!” wordt er geroepen...
Oh nee, het is niet goed!!! Vriendje kijkt mij aan met een trillend onderlipje en tranen in zijn ogen. Ik kan alleen maar zeggen: “Het is niet goed, oh, nee, het is niet goed. Hij gaat dood liefje, hij gaat dood!” De minuten lijken uren te duren en dan eindelijk horen we hele kleine, voorzichtige, lieve kreetjes. Ons kindje leeft! “Het is een jongetje hè?” vraag ik weer... en dit keer krijg ik antwoord. “Ja, het is een jongetje. Hoe heet ie?”
“Julius! Hij heet Julius!”

Het blijkt dat de navelstreng tijdens de bevalling is losgekomen en Julius dus best een tijdje zonder zuurstof is komen te zitten. Verder zit ie onder de meconium, omdat ie het blijkbaar erg beauwd had daarbinnen. Even zijn ze bang dat ie een hersenbeschadiging opgelopen heeft, maar dat is gelukkig niet het geval, blijkt later uit de onderzoeken .

Dan krijg ik hem terug, mijn zoontje. In een doek gewikkeld ligt ie op mijn buik, terwijl een verdieping lager die Belgische heks mij aan het dichtnaaien is en ik er tussen de bedrijven door ook nog een placenta uit pers. Het dichtnaaien gebeurt hier blijkbaar zonder verdoving, want ik gil het wederom uit van de pijn. Dit kan niet goed zijn voor Julius!!! “Haal hem maar weg”, zeg ik. Aan een gillende moeder heeft dat ventje ook niets als ie pas vijf minuten oud is, het kan hem alleen maar trauma’s bezorgen. Wat een domper. In plaats van met mijn zoon, ben ik bezig met de pijn en ik voel me er behoorlijk schuldig over. Dit hoorde toch dat moment te zijn van verlichtig, van allesoverweldigende moederliefde? Ik merk er niets van en ben bijna blij als iedereen eindelijk oprot! Vriendje gaat met Julius mee naar de couveuseafdeling en op de één of andere manier blijf ik alleen achter in de verloskamer, voor mijn gevoel nog met de benen in de beugels (al weet ik niet meer of dit echt het geval is). Ik bel mama en Sugar en nog wat mensen en voel me vooral broodnuchter, enorm hongerig en totaal overbewust van de situatie waar ik in zit.
Ik heb gebaard, maar voel me nog geen moeder.

Nee, dat moment komt later, thuis pas. Ik lig in bed en vriendje legt Julius bij me. Als een klein poesje ligt hij voor mijn buik. Lepeltje lepeltje liggen we. Mijn arm heb ik om hem heen geslagen. Allebei zijn we moe, zo verschrikkelijkl moe! Ik voel dat kleine, lieve, warme lijfje tegen mijn lijf en moet er bijna van huilen. Ik heb een kind gebaard, een jongetje.
Hij heet Julius.



hier een foto van mij en Julius op het moment dat ik besefte dat ie echt, echt van mij was!

[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 15-05-2005 10:29:58 ]

Ps- Nogmaals enorm bedankt voor alle lieve aanmoedegingen en felicitaties, echt fantastisch om terug te lezen. Ik heb alles uitgeprint, het is een heel boekwerk geworden!!! Voor Julius later erg leuk om te hebben denk ik. Dank!

o help renzell, de tranen stromen over mijn wangen. Wat een prachtig mooi verhaal en wat ben ik blij voor jullie dat jullie ventje het goed doet.

Renzell wat een prachtig verhaal

ooo wat mooi!!!

renzell... ik zit hier gewoon te huilen... zo herkenbaar en zo'n emotioneel verhaal... zo heb ik het niet kunnen verwoorden...
meid wat heb jij het goed gedaan, ik heb gewoon geen woorden. ik weet het, ik ken je niet maar je krijgt een hele dikke van me!!

Renzell wat een verhaal zeg! Ik hield het echt niet droog hier. Wat een hel!

Maar wat een prachtig resultaat. Julius is cute!

jeetje, Renzell.. wat een verhaal

* huilie nummer zoveel meldt zich!

Jeetje Renzell wat een verhaal. Wat ben jij een bikkel zeg! (en Julius en vriendje natuurlijk ook)

Renzell, wat een mooi beschreven bevallings verhaal. Ik herken wel veel hierin trouwens. De angst en de pijn en het ellendige gevoel dat je al zolang weeen hebt en uiteindelijk maar een paar centimeter ontsluiting. Nu heb ik het over mijn beide bevallingen hoor. Ik had echt met je te doen toen je was begonnen en het zolang duurde. Vreselijk lijkt me dat. Het is al zo pijnlijk en dan er nog zo ongeloveloos lang mee rondlopen. Maar het resultaat mag er wezen he Julius is echt een prachtig mooi ventje

Renzell, de tranen stromen hier.
Wat ontzettend mooi geschreven.

geniet van Julius samen met je man

Hier nog een huilie Wat prachtig opgeschreven en wat ontzettend herkenbaar. ik voel de pijn gewoon zelf weer, had het diep weggestopt dacht ik, niet dus Renzelltje wat heb je het fantastisch gedaan meid, wat een oerkrachten dan he !! Hele dikke

Mooi verhaal Renzell. Ik had ook veel moeite om mijn tranen te bedwingen, maar ik huil tegenwoordig om alles. Je hebt het goed gedaan!!

jemig renzell.... ik ben helemaal niet senitmenteel aangelegd maar je raakt toch echt een gevoelige snaar hier wat kun jij dat mooi verwoorden meid

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 19:10 schreef renzell het volgende:
Bevallen voelt als een achtbaan waar je niet uit kan.

Wat een herkenbare zin, en wat heb je je verhaal mooi opgeschreven renzell

Renzeel wat heb je het mooi geschreven!!
En dan die foto, je beseft het wel, maar de vraag staat nog te lezen: Hij is echt van mij he?
Ja Renzell Julius is van jou een mooi ventje, met hele lieve ouders!!!

Jemig renzell, wat een verhaal
Wat eng, wat mooi, wat pijnlijk, wat prachtig
Julius

Wat een ontzettend mooie belevenis. Ik voelde je pijn en kreeg tranen toen er werd geroepen om de kinderarts.
Heel erg gefeliciteerd Renzell en geniet van je mannetje. Je hele mooie mannetje.

pffft...ook tranen in m'n ogen hierzo...je bent een heldin hoor. Ik weet niet of ik het zo vol had kunnen houden als ik zoiets zou meemaken...

Zie trouwens dat Julius net als Tomas na de bevalling dat blauw-wit gestreepte HEMA pakje aanhad

Hihi, ja, de pakjes van de HEMA zijn in huizen Struik ook enorm in trek!

Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad

Crisis zit hier gewoon te -en, meid wat een ellende en wat een emotie in je verhaal zeg ben der een beetje onderste boven van

Ow Renzell, wat heb je dat mooi beschreven . Ik voelde gewoon je angst en je paniek, maar ook het overweldigende van je bevalling. En de manier waarop je beschrijft hoe je vriend je bij heeft gestaan, geweldig.
En wat een mooie foto van jou en Julius

quote:

Op zaterdag 14 mei 2005 21:46 schreef m@x het volgende:
Dat was ook het eerste pakje wat Kai aanhad

ja dan zet ik ook ff de foto neer hoor alleen het mutsje had hij niet op (wel meegenomen, maar hij kreeg er 1 van het ziekenhuis op. Was misschien maar beter want alles zat aan de ruime kant!) Hij past er nog steeds in