[Reisverslag] Groenland.

DAG 2: IJsvissen aan een verlaten meer;

Het is 9 uur en ik zit aan het ontbijt, na overigens een zeer slechte nachtrust. Het bed stamt volgens mijn nog uit de jaren ’50. Het kraakt onophoudelijk en bovendien is het nog eens zeer onstabiel. Ik voel me nu dan ook als een gebroken man. Na het ontbijt zal ik eens gaan vragen aan de hoteleigenaar of het mogelijk is dat mij een andere kamer wordt toegewezen.

Ben even naar buiten geweest voor een korte wandeling, naast het prachtig besneeuwde landschap was het ook een weer kennismaking met de extreme kou. Des al niet te min heb ik er ten volst van genoten, en verheug ik me dan ook op de sleetocht die ik over een paar dagen ga maken.

Na het middageten ben ik op zoek gegaan naar de hoteleigenaar. Echter hij had slecht nieuws voor mij, hij was niet in staat om mij een andere kamer te geven. Wel heb ik met hem afgesproken dat wanneer ik er last van blijf hebben, dat er een andere oplossing geboden zal worden. Gelukkig had hij ook nog een tip als het gaat om het weren tegen de kou. In één van de straten, is een outdoorshop waar men kleding verkoopt die wat beter past in dit klimaat.

De outdoorshop had een ruim assortiment, maar uiteindelijk is mijn keuze toch gevallen op een prachtige bontjas. Prachtige kwaliteit en bovendien is het te zien dat een vakman verantwoordelijk is geweest voor de afwerking. Ook heb ik nog een vishengel aangeschaft, en intussen ben ik op weg naar een meer vlak bij het hotel om daar te gaan vissen.

Op het huidige moment zit ik nu al een twee uur te vissen, zonder enig resultaat. De visssen willen niet echt bijten. Gelukkig geeft het verlaten meer mij de kans om te genieten van de stilte. Wat straalt dit meer toch een rust uit. Je krijgt het gevoel alsof je alleen op de wereld bent. Slechts jij en de natuur.

Betreft het ijsvissen, eerst heb ik een gat gemaakt in het ijs. Wat niet al te makkelijk ging, het ijs was te dik en bovendien was het gereedschap ook niet al te scherp. Bovendien zat mijn bontjas ook nog eens in de weg bij het slaan. Wil jij nog eens gaan ijsvissen? Hier dan een tip slijp je materiaal van te voren.

Aan het einde van de dag begon mijn hengel plotseling hevig te bewegen. Er zat eindelijk een vis aan de haak. Na een een strijd van een kwartier begon ik langzaam te winnen van deze vis.

Toen het geschud minder werd, besloot ik dat het tijd was om de vis op het droge te krijgen. Echter ik stuitte vrijwel onmiddelijk op een probleem, hoewel zijn kop door het gat paste geldde dit niet voor zijn lichaam. En zo was het dan ook zo dat de vis vastzat, in het te kleine gat in het ijs. Ik heb nog verwoede pogingen gedaan om de vis los te krijgen, maar wat ik ook probeerde niets lukte. Zo heb ik bijvoorbeeld getracht om om zijn lichaam het ijs weg te hakken en te schaven. Echter na enkele minuten heb ik het opgegeven, en heb ik zowel de vis alswel de hengel achter gelaten.

Intussen ben ik weer in het hotel gearriveerd en zit ik te wachten op het avondeten dat zodadelijk geserveerd zal worden. Een middagje ijsvissen is toch nog inspannender dan ik dacht.

DAG 3: Een prachtig uitzicht vanaf “The Ice Fiord”;

Het is twee uur s’nachts wanneer ik plotseling een krakend geluid hoor. Maar voordat ik goed en wel besef waar dit gekraak vandaan komt, breekt met een luide knal de lattenbodem van mijn bed. Binnen enkele seconden lig ik met mijn rug op de grond, en voel ik een scherpe pijn in mijn been veroorzaakt door de onvrijwillige landing op één van de afgebroken latten.

Nadat ik bekomen ben van de eerste schrik, besluit ik om onmiddelijk een bezoek te gaan brengen aan de hoteleigenaar. Ik kleed me aan en ga op een draf op zoek naar de kamer waar de hoteleigenaar verblijft. Ondertussen voel ik nog steeds hevige pijnscheuten veroorzaakt door de onvrijwillige val.

02.30, eindelijk vindt ik de kamer van de hoteleigenaar. Na een paar flinke dreunen op de eikenhouten deur verschijnt hij in de deuropening. Vervolgens gedraagt hij zich, of dat hij het recht heeft om verontwaardigd te zijn omdat ik op zijn deur sta te bonken. Dit schiet bij mij dan ook geheel in het verkeerde keelgat, en na een tirrade van tien minuten verontschuldigd de hoteleigenaar zich dan ook voor zijn lomp gedrag.

Eindelijk kan ik dan ook mijn verhaal af steken, en vertel ik hem dat het *** bed in mekaar is gezakt. En dat ik onmiddelijk een oplossing eis, omdat ik hierna toe ben gekomen om te genieten van de rust en dat ik niet gedient ben van zulke geintjes.

Nadat de hoteleigenaar om 03.00 uur de schade heeft opgenomen, vertelt hij mij dat er geen andere kamer voor mij beschikbaar is. Dit leidt bij mij tot een een hernieuwde woedeuitbarsting, wederom deel ik hem mee dat ik niet gediend ben van de wijze waarop ik behandeld wordt. Ik betaal immers, ***, voor een slaapplaats die in normale staat is.

Na wat heen en weer gepraat ziet de hoteleigenaar maar één oplossing, hij heeft in de schuur nog een Ikea bed staan dat hij geïmporteerd heeft vanuit Århus. Omdat echter de schuur enkele meters vanaf het hotel staat, vertel ik hem dat hij het zelf maar moet gaan halen. Ik heb geen zin om s’nachts door de sneeuw en de kou een pakket te gaan slepen.

Nadat hij na 30 minuten eindelijk het pakket in mijn kamer heeft gekregen, heb ik maar besloten om mee te gaan helpen. Ik wil immers vanacht toch nog even slapen, de dagen zijn al vermoeiend zat.

Samen met de hoteleigenaar heb ik het bed gemonteerd. Echter omdat de hoteleigenaar enkele schroeven kwijt gemaakt had, de hoteleigenaar is 57 jaar en ziet nogal slecht, duurde het dan ook tot 5 uur voordat ik weer lag te slapen in mijn nieuw bed, de Loen.

Na deze verstoorde nachtrust en het middageten, ben ik nu op weg naar de verzamelplaats waar vandaan men twee uur duurde sleetochten onderneemt.

Intussen ben ik onderweg en geniet ik ten volste van het prachtige landschap. Het terrein is heuvelachtig, maar daarom niet minder mooi. Prachtig gewoon, een mix van ijsbergen en ijszee. Ongeloofelijke schoonheid wanneer de ijsbergen glitteren, is het gewoon adembenemend.

De sleetocht gaat nu al enkele kilometers over de berg Little Akinnaq. Echter ik geniet steeds minder van het landschap, doordat ik een hevige stekende pijn voel in mijn been. Bovendien begin ik weer last te krijgen van mijn rug. De tranen springen gewoon af en toe in mijn ogen wanneer we met de slee over een hobbel gaan. De honden huilen zelfs ook af en toe.

We zijn op het uiterste punt beland waar deze tocht ons zal brengen, voordat we omkeren. We hebben nu dan ook even de tijd om eens rustig rond te kijken en te zien hoe zo nu en dan stukken ijs plotseling afbreken en verdwijnen in de ijszee. Het is werkelijk waar een uniek iets om dat mee te maken.

Het is intussen tegen vijven en ik zit klaar om een maaltijd tot mij te gaan nemen. Als ik terug kijk op de gemaakt sleetocht ,dan overheerst bij mij toch een negatief gevoel. Door deze helse toch voel ik immers nu een constante pijn in mijn been.