Een onderbouwing dus. Een hint, een tipje van de sluier. Maar het schijnt niet te kunnen
Vandaar dit topic.
Plaats hier ter inspiratie van uw medefok!kers recensies, beschrijvingen van albums etc. En dan niet: "yo, ik draai nu dit, en ik vind het goed", maar iets waarmee een medefok!ker kan bevroeden of het de moeite loont ernaar op zoek te gaan of niet. Graag jouw onderbouwde mening.
quote:Maar dat kan dus wel. Jij en Zanderr zijn daar al aardig mee begonnen, en het wordt gewaardeerd. Ik denk dat het niet zoveel nut heeft een nieuwe serie te willen beginnen. Ik denk dat er vanzelf meer volgen, en anders scroll ik wel over de rest heen.
Op zaterdag 22 september 2001 11:08 schreef Dinosaur_Sr het volgende:
Maar het schijnt niet te kunnen
De meeste artiesten op deze cd zijn totaal onbekend (van één nummer hebben zelfs de samenstellers de naam van de band niet weten te achterhalen 
), maar hij staat vol met vette drums, pompende baslijntjes en gorgelende Hammond-orgels. Op twee slappe fusion-achtige nummers na is dit echt een hele fijne schijf die me onmiddelijk een goed humeur bezorgt.
Maar hierna heb ik wel weer zin in zagende gitaren 
http://www.bbemusic.co.uk/home_page/catalogue_data/TrackList.asp?CN=BBECD/LP024
[Dit bericht is gewijzigd door Zanderrr op 22-09-2001 12:22]
Motorpsycho - Roadwork vol 1. Heavey metall iz a poze, hardt rock iz a laifschteil. Live in Europe 1998
Achterop de cd valt te lezen dat Roadwork een serie opnames zijn alleen voor live-werk van Motorpsycho, en dat eraan wordt toegevoegd als er weer opnames zijn die interessant genoeg zijn. Dat spreekt al meteen aan. Kijk geen commercieel verantwoord release-schema, ter maximale uitnutting van de koopkracht van het publiek. Als er iets interessants is, pas dan brengen we het uit. Dit zijn muziekliefhebbers dus, geen marketingmanagers.
En ook direct een waarschuwing: "We will stress that if you arre nog familiar with thh band's 'proper' releases, you would be well advised to check some of that out before you go for this stuff. Since some of the equipment used in the recording of this album is below usual Motorpsycho-standards, and since the dB-level this was recorded at and the words 'high fidelity' are not compatbible, a thorough knowledge of the band's output is recommended for maximum immersion value."
Nou ben ik het daar niet mee eens. Zelfs voor onervaren oren zijn het geweldige opnamen. Wat er technisch niet optimaal is, wordt meer dan gecompenseerd door de geweldige dynamiek van de band zelf.
Wtf is Motorpsycho? Motorpsycho zijn drie rare Noren. Van errug harde gitaarmuziek tot accoustische countrydeuntjes. Zomaar een album uit de platenbak trekken, met de verwachting om een bepaalde sound te horen lukt bij deze heren dan ook niet.
Mijn eerste ervaring met Motorpsycho was dacht ik een interview bij het illustere duo Dellen/Van Splunteren op VPRO radio (inderdaad lang geleden), waarbij de bassist vroeg of iemand aub nog een bassversterker (was het nou Dynacord of Ampeg?) overhad, want hij had de zijne opgeblazen, en moest diezelfde avond toch spelen (was het nou Effenaar of Doornroosje?). Zegt genoeg, want als je de bas op dit album hoort, dan moet je constateren dat hij er niets van heeft geleerd. De 'grunt' van de bas is ongeëvenaard, dames en heren, eigenlijk had als waarschuwing op het album moeten staan, dat je eerst je boxen goed vast moet binden.
Wat verder direct opvalt is de dynamiek van hard naar zacht. Het maakt de muziek meeslepend. Het is een verhaal, fluisterend, schreeuwend, triest, boos, opgetogen (hoewel ik het album in de regel melancholisch vind klinken). Het klinkt ontzettend rauw en direct.
De tracks:
1. The other other fool
2. a. Un chien d'espace pt 1
b. Astral travelling
c. Sirius rising
d. The rounder we go, the faster we get
e. Un chien d'espace pt 2
3. Super/wheel
4. You lied
5. Black to comm
6. Words of wisdom
7. Vortex surfer
Beginnen bij het begin: The other other fool. Een ruim tien minuten durend nummer (!). Na het timide gitaarintro, druipt de bas uit de boxen 
. De zang komt er maar moeite overheen. Voor zover er zang is, want Motorpsycho is voor mij toch vooral veel gitaren! Zo mee en dan een flinke fluit door de feedback, maar da's onvermijdelijk denk ik. Het einde is grappig. Het publiek durft gewoon niet te gokken dat het nummer af is, er kan altijd wéér een explosie komen 
Haha, tien minuten? Muziek voor watjes, het tweede nummer A K9 suite heeft een lengte van maar liefst dertig minuten (!!). Als je cd beluistert, beloof me dan dat je het nummer in zijn geheel beluisterd, niet skippen svp. Volume vol open, en de ogen dicht. Een bijna klassiek uitgesponnen stuk, waarbij volume en tempo elkaar telkens afwisselen. Zo mooi! Een beetje Sonic Youth-achtig, maar dan gecombineerd met 'traditionele' gitaar.
Medley's komen alleen voor op lp's van James Last? Nope, track 3 is een combinatie van twee nummers: Super/The wheel. Het begin rockt de pan uit (o, o, die bas, die bas!). Daarna wisselt de intensiteit nog een aantal keren. Alweer een lang, dreunend nummer.
You lied is zowaar een vrolijk (?) uptempo poppy (alles is relatief, nietwaar?) nummertje van een minuutje of vier. Compleet met overslaande tweede stem.
En gaat naadloos over in Black to comm. Het deed me denken aan opnamen van Woodstock. (Ten years after - I'm coming home). Dezelfde opbouw, het uitnodigende tot samenzang. Wel een wat ander geluidje natuurlijk Raar nummer.
De titel Words of wisdom doet op voorhand vermoeden dat dit een erg bedeesd nummer zal zijn. Nou, nou, is dat zo? Zeg ut? Inderdaad, de hele 10 seconden...
Ook Vortex surfer begint rustig en beschouwend, maar om te eindigen in een heftige emotionele geluidsmuur. Melancholisch, beschouwend liedje.
Een terecht uitbundig applaus sluit de cd af.
Samenvattend:
Ik was Motorpsycho na 'Demon Box' uit het oog verloren (teveel gefreak dacht ik), geheel ten onrechte naar nu blijkt.
Het geluid is te omschrijven als ronkend, dreunend. Een bas-adept moet dit album zeker ooit gehoord hebben (in het boekje staat zelfs uitgetekend hoe de setup is: tweemaal HiWatt 100 Custom Apms, over twee 8 x 10inch Ampeg Cab's; need i say more over wat voor een band dit is? ). Het is een overweldigende donkere geluidsmuur, afgewisseld met prachtige gevoelige stukjes. Altijd intens, altijd onvoorspelbaar.
Het is een album om tranen in je ogen van te kringen. Van geluk vanzelfsprekend
Liefhebbers van deze muziek kan ik trouwens ook 35007 aanraden. Wat meer electronisch getint, en kortere, wat meer puntige nummers, maar dezelfde feel.
[Dit bericht is gewijzigd door Dinosaur_Sr op 22-09-2001 13:25]
Mooi stukje, ik zal eens kijken wat ik er van kan vinden.
quote:Wie het in zes regels kan --> des te beter hoor.
Op zaterdag 22 september 2001 13:20 schreef the-O het volgende:
Ja, als je het zo doet..Mooi stukje, ik zal eens kijken wat ik er van kan vinden.
Maar als ik een verhaal goed wil vertellen, ben ik nou eenmaal breed van stof
Het is niet mijn idee dat iedereen hier zo'n lap tekst neergooit, zoiets als Zanderrr hierboven heeft gedaan is eigenlijk veel aantrekkelijker..., en brengt de boodschap zeker zo goed over hoor...
Wat vooral opvallend is, is dat Ringo Starr ook mee zingt. Verderi sook Rod Stewart vertegenwoordigt en nog een hele batterij artiesten. Ik weet er verder niet heel veel over te vertellen, maar ik kan wel zeggen dat ik er altijd erg van kan genieten. Ik geloof dat Pinball Wizard over het algemeen wel een vrij bekend nummer van deze plaat is en is oa ook te vinden op de Almost Famous soundtrack... Meer weet ik er zo even niet over te zeggen
Heb Motorpsycho altijd links laten liggen, moet ze toch eens op pikken.
Verder kan ik eigenlijk nix bedenken waar ik naar luister nu, maar binnenkort zal ik zeker een keer uitgebreid een recensie plaatsen...
Een toegankelijk cd met 10 stevige poprock nummers,die stuk voor stuk lekker klinken en er zo in gaan,vergelijkbaar met de toegankelijkheid van Enema of the State.Enfin,hier de tracklist:
1)My name is Jonas
Oew,deze begint lekker,en is een goeie opener,strak refrein ook.
2)No One Else[b/]
Ben ik nu aant het luisteren,en dreunt het hele nummer strak door,lekker stevig.
[b]3)The World has turned and left me here
Nah,geen slecht nummer,dreunt ook gewoon weer door,afwijkend refrein,met wat cleane gitaren erdoorheen,maar wel lekker.
4)Buddy Holly
Wow,dit is pas een lekkertje!Valt er meteen midden in,en het geoehoe van Brian Bell klinkt lekker,en weer dreunt tie lekker door,alleen heel jammer van de electronische " bliepjes" die er soms tussendoor klinken.Superstrakke bridge erin ook.
5)Undone-the Sweater Song
Ietwat trager nummer dan de rest,maar zeker niet slecht.Mooi ook.
6)Surf Wax America
Heb ik eerlijk gezegd nog niet echt naar geluisterd,zit nu ff te genieten van Buddy Holly 
Ik zet hem nu dan ff op...hijs wat minder,tokkelende clean gitaar aant begin,en opeens snelle punk achtige riff die het over neemt.Lekker snel nummer
7)Say it ain't so
Mijn favoiet van deze cd,lekker funky coupletrifje,en refrein hard en strak.Goeie bridge en solo ook,heerlijk als geheel.
8)In the Garage
Mondharmonika ruled da place!Fijne intro,en opeen weer die doordreunende gitaar die het van de mondharmonika over neemt.Goed.Lekker refrein.Komt in de buurt van monotoon gezongen,maar wel een goed refrein.En een leuke tekst.
9)Holiday
Nah,gaat wel,wat minder.Stereotiep holiday gevoel liedje
Tweede gitaar erin goed gebruikt.Irritant " refrein".
10)Only in Dreams
Goed basloopje!Gewoon een leuk,wat minder dreunend langzaam nummer.Lekker om na te luisteren voor het slapen gaan.
Gewoon een lekkere cd,en voor 19,95 helemaal niet gek!
Shellac - At action park (album), mijn favoriet van shellac)
Dit is de band van producer Steve Albini (onder meer nirvana - In utero, een enorme audiofiel (ofzoiets).
Albini gebruikt de meest vage microfoons, en (ik weet niet meer welke) een nummer is opgenomen met maar 1 microfoon.
bijvoorbeeld voor hun eerste single :
code:Alleen hierom al zou je het moeten luisterenMicrophones used : AKG: C 451 E (CK1 capsules, A51 swivels and A50/20 -20 dB
pads), C 414 B-ULS, C60 592
(CK2 capsules, select Telefunken AC701 K vacuume tubes)
,D112
Altec: M150 (the "Coke Bottle, " you know the one.)
Beyer: M160N(C), M130N(C), M380N(C), M201(C)
Electrovoice: PL20 (non-glare "television" finish)
Lomo: 19a-19, 19a-13, 19a-9 (original Soviet tubes, for the
prole sound)
Neumann Gefell: CMV 582 (M58, M70 and M93 capsules)
Neumann GMBH: SM2 (KM56 capsules in M-S configuration, omni
+ figure of eight)
RCA: BK5A, 77DX (thanks to Clerence Kane of Pittman, New
Jersey for his restoration)
STC: 4038 (30 Ohm BBC version, also 300 Ohm Coles
Electroacoustics reissue of sama)No overdubs. Recorded electrically. Mastered entirely in
the analog domain, directly to matal by John Loader on a
Neumann VMS 84 Lathe.Shellac ages gracefully, imparting a subtle amber color to
the finished piece which intensifies over time,
and may be reached at: Post Office Box 442, Evanston, Illinois USA 60204.
Over de muziek zelf, het is onvoorspelbare noise, vol met korte stops en syncopische ritmes. Alhoewel wat ze zeggen over "ages gracefully" klopt wel, maw it gets better every time you listen it!
Vooral At Action Park en de singles zijn knetterstrak. Let vooral op de drummer qua strakheid. Terraform is een minder album, maar 1000 hurts maakt weer een hoop goed, met compactere nummers en steve albini die zelfs probeert te zingen.
Kom op mensen, de laatste tijd is 't weer vooral lijstjes en spelletjes hier. Ik zou graag weer eens wat uitgebreide reviews zien. Ahh, toe nou... *smeek*
Ik heb nu Dhola Maru opstaan, van de bekende Noord-Indiase formatie Musafir. De groep komt uit Rajasthan en maakt echte volksmuziek. Het doet denken aan Nusrat Fateh Ali Khan door het harmonium dat constant op de achtergrond meejengelt, alleen lijkt de muziek dan meer op de Europese zigeunermuziek. Het is ook in deze muziek dat je goed de verwantschap tussen India en zigeuners kan horen.
Dat het wel om een moderne groep gaat is te merken aan de mix van allerlei culturen die erin zit (bv tussen de moslims en de Hindu's in de groep).
Erg lekkere muziek.
Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom je het zou luisteren als de geluidskwaliteit niet zo best is en de nummers niet eens af zijn.. dat is omdat de liedjes zelf bijna allemaal geweldig zijn en elk nummer wel een onwijs lekkere melodie, riff of hook bevat. Het is gewoon erg fijne muziek om naar te luisteren. Nummers als Wished was a giant, Jar of cardinals, Weed king en Quality of armor zijn gewoonweg onweerstaanbaar.
Het is een soort kruising tussen Outkast, Tribe Called Quest & St Germain, dus een beetje melodieuze jazzy hiphop en aanverwante dingen.
De muziek op dit album is echt super relaxed en klikt heel goed, zowel om echt goed te luisteren als als achtergrond muziek als je aan het werk bent of je huiswerk maakt ofzo.
Op de tekst heb ik nog niet echt gelet dus daar kan ik niet veel zinnigs over zeggen, maar die rappers flowen in ieder geval wel aight.
Dit album is zeker een aanrader voor iedereen die van wat rustigere hiphop houdt!
http://www.fivedeez.com
http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&sql=Bpx5m962ohep1
quote:Dan kijk je maar op Frontpage
Op dinsdag 11 december 2001 23:02 schreef Zanderrr het volgende:
*schop*Kom op mensen, de laatste tijd is 't weer vooral lijstjes en spelletjes hier. Ik zou graag weer eens wat uitgebreide reviews zien. Ahh, toe nou... *smeek*
Black Rebel Motorcycle Club/B.R.M.C.
Het titelloze debuut van dit uit San Fransisco afkomstige trio is een van mijn lievelings albums van dit jaar.
B.R.M.C. maakt deel uit van de nieuwe lichting amerikaanse gitaarbands zoals The Strokes en The White Stripes maar het zou te gemakkelijk zijn om ze zomaar op een hoop te gooien want de Motorcycle Club is wel degelijk anders. Dit is geen charmante rammelpop, dit is geen rauwe rock and roll, nee dit klinkt vetter, sfeervoller, beter!
Ze zijn al vergeleken met engelse bands als The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine vanwege hun vervormde, galmende gitaarsound maar B.M.R.C. klinkt in mijn oren een stuk minder experimenteel, meer als een amerikaanse rockband in de traditie van de Velvet Underground. Het album bevat elf afwisselende songs en kent eigenlijk geen zwakke momenten.
De opener Love Burns zou zo op een cd van The Dandy Warhols gestaan kunnen hebben. Gewoon een lekker rechttoe-rechtaan liedje met single potentie (stond dan ook op een promo 7" in de V.S.) Vanaf track 2, Red Eyes And Tears, wordt het muzikaal interessanter, het tempo gaat omlaag, de gitaren dreinen, de zang is donker en dreigend, kortom de toon voor de rest van de plaat is gezet. Whatever Happened To My Rock N' Roll? is een smerige, ouderwetse rocker met een tekst die mooi duidelijk maakt waar het deze jongens om te doen is; "I fell in love with a sweet sensation, I gave my heart to a simple chord." Kijk, dat is klare taal. Awake wordt steeds hypnotiserender naarmate je het vaker draait, geweldig breed uitwaaierende gitaarmuren in dit nummer. White Palms grooved lekker voort op de baspartij die hier heel vet naar voren is gemixt. As Sure As The Sun is de band in optima forma. Traag, slepend, psychedelisch. Dit is mijn favoriete track van de cd. Rifles borduurt hier op voort, dit zou zo op de soundtrack van zo'n duistere David Lynch film kunnen. Bij nummer 8, Too Real, viel mij vooral de bijna perfecte Beatles-imitatie zang op. Voor de rest blijft dit liedje vooralsnog niet echt hangen (bij mij dan) Spread Your Love is catchier. Doet denken aan zo'n gezellige T-Rex stamper welke door de alternatieve gitaarmolen is gehaald :-) Met Head Up High zakt het tempo weer omlaag tot een niveau wat mooi aansluit bij de klaagzang in dit nummer Voor de verandering klinken de gitaren hier iets transparanter. De plaat sluit af met het meer acoustisch klinkende Salvation, wat ik nog het best kan omschrijven als een een zes minuten durende hippie mantra met een hoog hallelujah-gehalte. Je zou haast gaan vermoeden dat de heren de dood van George H. voorzien hadden...
Check deze schijf eens out zou ik zeggen. Hoe vaker je 'm draait hoe beter-ie wordt. Als je dotcom achter de bandnaam tikt kom je terecht op hun officiele website, zeker de moeite waard.
M.
quote:1. gaat deze cd absoluut luisteren
Op zondag 16 december 2001 20:05 schreef Purneaux het volgende:
Nou, ik heb er ook maar eens eentje in elkaar geflanstBlack Rebel Motorcycle Club/B.R.M.C.
Het titelloze debuut van dit uit San Fransisco afkomstige trio is een van mijn lievelings albums van dit jaar.
B.R.M.C. maakt deel uit van de nieuwe lichting amerikaanse gitaarbands zoals The Strokes en The White Stripes maar het zou te gemakkelijk zijn om ze zomaar op een hoop te gooien want de Motorcycle Club is wel degelijk anders. Dit is geen charmante rammelpop, dit is geen rauwe rock and roll, nee dit klinkt vetter, sfeervoller, beter!Ze zijn al vergeleken met engelse bands als The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine vanwege hun vervormde, galmende gitaarsound maar B.M.R.C. klinkt in mijn oren een stuk minder experimenteel, meer als een amerikaanse rockband in de traditie van de Velvet Underground. Het album bevat elf afwisselende songs en kent eigenlijk geen zwakke momenten.
De opener Love Burns zou zo op een cd van The Dandy Warhols gestaan kunnen hebben. Gewoon een lekker rechttoe-rechtaan liedje met single potentie (stond dan ook op een promo 7" in de V.S.) Vanaf track 2, Red Eyes And Tears, wordt het muzikaal interessanter, het tempo gaat omlaag, de gitaren dreinen, de zang is donker en dreigend, kortom de toon voor de rest van de plaat is gezet. Whatever Happened To My Rock N' Roll? is een smerige, ouderwetse rocker met een tekst die mooi duidelijk maakt waar het deze jongens om te doen is; "I fell in love with a sweet sensation, I gave my heart to a simple chord." Kijk, dat is klare taal. Awake wordt steeds hypnotiserender naarmate je het vaker draait, geweldig breed uitwaaierende gitaarmuren in dit nummer. White Palms grooved lekker voort op de baspartij die hier heel vet naar voren is gemixt. As Sure As The Sun is de band in optima forma. Traag, slepend, psychedelisch. Dit is mijn favoriete track van de cd. Rifles borduurt hier op voort, dit zou zo op de soundtrack van zo'n duistere David Lynch film kunnen. Bij nummer 8, Too Real, viel mij vooral de bijna perfecte Beatles-imitatie zang op. Voor de rest blijft dit liedje vooralsnog niet echt hangen (bij mij dan) Spread Your Love is catchier. Doet denken aan zo'n gezellige T-Rex stamper welke door de alternatieve gitaarmolen is gehaald :-) Met Head Up High zakt het tempo weer omlaag tot een niveau wat mooi aansluit bij de klaagzang in dit nummer Voor de verandering klinken de gitaren hier iets transparanter. De plaat sluit af met het meer acoustisch klinkende Salvation, wat ik nog het best kan omschrijven als een een zes minuten durende hippie mantra met een hoog hallelujah-gehalte. Je zou haast gaan vermoeden dat de heren de dood van George H. voorzien hadden...
Check deze schijf eens out zou ik zeggen. Hoe vaker je 'm draait hoe beter-ie wordt. Als je dotcom achter de bandnaam tikt kom je terecht op hun officiele website, zeker de moeite waard.
M.
2. Zou ik deze recensie, voorzien van wat beeldmateriaal op de Frontpage mogen plaatsen, vanzelfsprekend onder bronvermelding? 
U flanst niet verkeerd, mr./mrs. Purneaux
quote:zo gevraagd, zo toegestemd, zo gedaan: http://frontpage.fok.nl/review.fok?doc=406
Op zondag 16 december 2001 20:18 schreef Purneaux het volgende:
Dankuwel en ja dat mag. En het is Marcel dus Mr. Purneaux
quote:Love Burns op MTV gezien. Vond het idd wat op Velvet Underground * The Jesus & Mary Chain lijken. Op zoek naar Black Rebel Motorcycle Club hier op Fok! deze fraaie recentie gezien. Dat wordt morgen in Kroeze de CD uitchecken
Op zondag 16 december 2001 20:05 schreef Purneaux het volgende:
Nou, ik heb er ook maar eens eentje in elkaar geflanstBlack Rebel Motorcycle Club/B.R.M.C.
Het titelloze debuut van dit uit San Fransisco afkomstige trio is een van mijn lievelings albums van dit jaar.
B.R.M.C. maakt deel uit van de nieuwe lichting amerikaanse gitaarbands zoals The Strokes en The White Stripes maar het zou te gemakkelijk zijn om ze zomaar op een hoop te gooien want de Motorcycle Club is wel degelijk anders. Dit is geen charmante rammelpop, dit is geen rauwe rock and roll, nee dit klinkt vetter, sfeervoller, beter!Ze zijn al vergeleken met engelse bands als The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine vanwege hun vervormde, galmende gitaarsound maar B.M.R.C. klinkt in mijn oren een stuk minder experimenteel, meer als een amerikaanse rockband in de traditie van de Velvet Underground. Het album bevat elf afwisselende songs en kent eigenlijk geen zwakke momenten.
De opener Love Burns zou zo op een cd van The Dandy Warhols gestaan kunnen hebben. Gewoon een lekker rechttoe-rechtaan liedje met single potentie (stond dan ook op een promo 7" in de V.S.) Vanaf track 2, Red Eyes And Tears, wordt het muzikaal interessanter, het tempo gaat omlaag, de gitaren dreinen, de zang is donker en dreigend, kortom de toon voor de rest van de plaat is gezet. Whatever Happened To My Rock N' Roll? is een smerige, ouderwetse rocker met een tekst die mooi duidelijk maakt waar het deze jongens om te doen is; "I fell in love with a sweet sensation, I gave my heart to a simple chord." Kijk, dat is klare taal. Awake wordt steeds hypnotiserender naarmate je het vaker draait, geweldig breed uitwaaierende gitaarmuren in dit nummer. White Palms grooved lekker voort op de baspartij die hier heel vet naar voren is gemixt. As Sure As The Sun is de band in optima forma. Traag, slepend, psychedelisch. Dit is mijn favoriete track van de cd. Rifles borduurt hier op voort, dit zou zo op de soundtrack van zo'n duistere David Lynch film kunnen. Bij nummer 8, Too Real, viel mij vooral de bijna perfecte Beatles-imitatie zang op. Voor de rest blijft dit liedje vooralsnog niet echt hangen (bij mij dan) Spread Your Love is catchier. Doet denken aan zo'n gezellige T-Rex stamper welke door de alternatieve gitaarmolen is gehaald :-) Met Head Up High zakt het tempo weer omlaag tot een niveau wat mooi aansluit bij de klaagzang in dit nummer Voor de verandering klinken de gitaren hier iets transparanter. De plaat sluit af met het meer acoustisch klinkende Salvation, wat ik nog het best kan omschrijven als een een zes minuten durende hippie mantra met een hoog hallelujah-gehalte. Je zou haast gaan vermoeden dat de heren de dood van George H. voorzien hadden...
Check deze schijf eens out zou ik zeggen. Hoe vaker je 'm draait hoe beter-ie wordt. Als je dotcom achter de bandnaam tikt kom je terecht op hun officiele website, zeker de moeite waard.
M.
.
Liverpool - JFT 96 - Never forgotten
En inderdaad zijn bijdragen aan dit topic uiteraard ook welkom.
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Aanloop......schop!
Op woensdag 27 maart 2002 12:45 schreef Man_in_a_Shed het volgende:
Wordt er ooit nog eens wat met dit goede initiatief gedaan?
Britpop, 2002. Krijg jij ook de zenuwen van de laatste lichting gitaarnerds? Het gejammer van Coldplay, de EO-jongerendagrock van Travis. Wees gerust, er is hoop, Supergrass are coming back to town! Al sinds hun eerste single, Caught by the Fuzz uit '95 of zo, heb ik een zwak voor dit bandje.
Nu zijn Supergrass van die jongens waar je zowiezo geen hekel aan kunt hebben. De cartooneske Britpoppers stoppen namelijk altijd een flinke dosis humor in zowel muziek als teksten die bij veel van hun overhypte landgenoten vaak node gemist wordt. Supergrass albums zijn dan ook stuk voor stuk uitstekend te pruimen en over een paar jaar hoef je je niet af te vragen waarom je er in godsnaam ooit
¤ 20,- salaris/studiefinanciering aan vergooide.
Trendgevoelige popliefhebbers kunnen de nieuwe cd meteen aan de kant schuiven, Life On Other Planets klinkt gelijk z'n voorgangers weer zo retro als een Wurlitzer jukebox. Dit Londense trio weet als geen ander waar de mosterd te halen valt. Ter inspiratie zijn ze wederom diep in het rockverleden gedoken, daarbij voor het gemak de afgelopen twee decenia negerend. Het is aan de productie af te horen, die heeft de seventies written all over it. Verwacht geen wereldschokkende plaat, daar is de Supergrasssound te luchtig voor. De twaalf deuntjes zijn all-around degelijk met enkele glorieuze uitschieters. Met een draaitijd van nog geen drie kwartier is de kans op verveling ook uitgesloten.
Van een beetje jatwerk zijn Gaz, Mickey en Danny nooit vies geweest en ook nu klinkt het af en toe weer verdacht bekend. Luister maar eens naar de intro's van Evening Of The Day en Can't Get Up,
die heb ik toch echt eerder gehoord. Maar what the fuck, ze komen er mee weg. Hier en daar wordt er effies stevig geragt, zoals in Rush Hour Soul dat een kick-ass gitaarlick bevat en in het punky en ultrakorte Never Done Nothing Like That Before. Het gros van de songs bestaat echter uit pure uptempo gitaarpop waaronder de binnenkort te verschijnen single Grace. Er komt een verassend
ska-ritme voorbij, de backingkoortjes zijn niet van de lucht, ik hoor een verdwaald schaap en nog veel meer vreemde geluiden. Tijdens de slotakkoorden van het catchy Evening Of The Day waan je je voor een moment in een Londense recording studio anno 1968.
Helemaal aan het eind, na het enige dubieuze moment (LA Song) zitten de twee pareltjes van deze cd verstopt. Daar neemt de band gas terug, krijgen de symfonische invloeden ruim baan en exceleren ze. Prophet 15 is een muzikale ode van Gaz Coombes aan z'n overleden helden en daarna volgt Run, het absolute hoogtepunt wat mij betreft. Allereerst vanwege Gaz' mierzoete zanglijnen in het begin van het nummer waarna plotseling een van Richard Wright himself geconfisceerde synthesizer z'n opwachting maakt en voor je erg in hebt luister je naar een Pink Floyd jamsessie ten tijde van Wish You Were Here. Mocht je twijfelen over het al dan niet aanschaffen van Supergrass' vierde, check dan ieder geval deze twee laatste tracks.
NB: Life On Other Planets ligt eind september in de schappen van uw platenboer. Branden doet men in de hel.
|
|
