[Reisverslag] wereldreis - nu weer thuis

Lekkere kaas

Alle verslagen word aan gewerkt, helaas heb ik het ff heel druk met werk zoeken, geld, vrienden, familie en andere zaken regelen. Stay tuned !!

zo'n 25.000 euro :|

Nepal 4wk: 500
Thailand 7wk: 1500
Cambodja 2wk: 350
Vietnam 3wk:500
Laos 1wk:120
Australie 26wk:9500
VS 7wk: 4000
Canada 1wk : 800

vliegtickets niet ingebregen

Sorry dat de plaatjes niet meer werken, ik ga zometeen een update posten met hopelijk werkende plaatjes

Reisverslag Nieuw Zeeland part deux

Tot Franz Joseff zat alles prima met de accomodatie. Geen problemen ondanks de Zomervakantie in Nieuw Zeeland. Eenmaal aangekomen in Franz Joseff bleek het Motel echter een fout te hebben gemaakt en ons in 2 kleine kamertjes te willen stoppen. We bedankten vriendelijk en ik pakte m’n lonely planet erbij.

We vonden een bed & breakfeast voor de nacht bij de Fox gletsjer. We waren nog net op tijd om een helicoptervlucht te boeken om een rondje Fox gletjser, Mount Cook en Mount Tasman te doen. Een oude rammelbak van een helicopter zou ons veilig tussen de gaten in de wolken door omhoog vliegen naar 3 kilometer met een prima uitzicht over Nieuw Zeelands hoogste bergen. Als je drijgt neer te storten in een oude roestbak dan kun je maar beter wat mooie plaatjes proberen te schieten. Na een uurtje vliegen tankte de piloot z’n machine vol en zette ons af in Fox.


Mount Cook


Weer veilig op de grond

Onder het lezen van mijn e-mail ‘s avonds bij een hostel kreeg ik het nieuws te lezen dat een grote aardbeving met de daarop volgende vloedgolf een gigantische ramp had veroorzaakt in Azie. Een ramp die de volgende dagen alleen maar groter zou blijken te zijn.

Omdat we eigenlijk 3 dagen in Franz Joseff zouden zitten hadden we na de B&B een ander onderkomen nodig. Op de weg naar queenstown ligt meer Wanaka met het dorpje Wanaka. Een winderig maar mooi ritje door de Bergen met uitzicht op de meren later kwamen we aan in Wanaka. Checkten in in het resort en besloten de omgeving eens te verkennen. Door het slechte weer (de zomer was zowiezo erg slecht) bleef het beperkt to binnenzitten en zaufen.

Waar ik eigenlijk meer naar uitkeek was Queenstown. Een zeer toeristisch plaatsje met een onuitputtelijk aanbod aan extreme dingen. Jet boaten, Parachutespringen, Bungee jumpen, Raften, Paragliden en ga zo maar verder. In de winter kan er ook geskied worden. Wederom gooide het slechte weer roet in het eten. Een geplande Jetboattrip werd afgeblazen vanwege de zware regenval. Aangezien we maar 1 dagje Queenstown hadden zat er niets anders op dan het extreme gedeelte voor gezien te houden.


Parasailer in Queenstown

Oud op nieuw stond voor de deur en de plaats om het dit jaar te vieren was Te anau. Te anau ligt aan het gelijknamige gigantische meer. Het is een beetje een uitgestorven dorpje, maar trekt jaarlijks vele wandelaars en mensen die Milford en Doubtfull sound willen zien in fjordland.

Oudjaarsavond ! Nou is Te Anau niet echt het drukstbevolkte gebied op aarde, maar je verwacht toch wel wat vuurwerk niet ?. Of dat je na middernacht even gezellig de bar in gaat. Niets is minder waar. Geen enkele vuurpijl en de bars gingen om 12 uur dicht. Na een paar potten speighst beer besloten we het zelf ook maar voor gezien te houden en deze saaiste oudjaarsavond ever, maar snel te vergeten.

Nieuw Zeeland staat bekend als een land voor mooie wandelingen. Een mooie trek in de buurt is The kepler track. Een rondje van 62KM. Om te testen of ik nog steeds wat loopvermogen in de benen had besloot ik om naar de eerste hut en terug te lopen. 32 kilometer waarvan de helft bergop. Vanaf de dam bij het meer gingen de eerste 5 kilometer redelijk vlak. Daarna 2 uur klimmen door de bossen langs een imposant stukje limestone rotsen. Ik was blij dat ik eindelijke de bosrand zag en na nog een uurtje lopen de luxmore hut. Half uurtje pauze en weer terug. Op de terugweg werd ik gevolgd door een enorm vervelende duitser. Die ik maar niet los kon lopen. Zelfs toen ik begon te rennen, rende hij mee. Om elke hoek kon ik z’n rode zweterige hoofd zien komen. Gelukkig moest ie op z’n vriendin wachten want anders Na een totaal van 6 uur lopen (6 km/u niet slecht ) stond m’n pa te wachten om me op te halen bij de dam. Vriendelijk als hij is om ook even mijn hand tussen het elektrische raam fijn te knijpen. Thanks dad !!

Bijgekomen van de wandeling op nieuwjaarsdag kon ik de volgende dag wat relaxen op wat bootjes. Via Lake Manapouri kwamen we aan land naast een gigantische ondergrondse waterkracht centrale. De centrale voedt een metaalfabriek in het zuiden van het zuid eiland. Aanvankelijk was de bedoeling om het waterpeil in meer 30 meter te laten stijgen om meer energie te winnen. Gelukkig voor natuurliefhebbers is middels een petitie dit plan ongedaan gemaakt. Met de bus worden de laatste kilometers naar Doubtfull sound gedaan. Doubtfull sound heeft zijn naam te danken aan Captain Cook. Die vanwege de veradelijke winden in de ingang nogal zijn doubts had of ie er nog wel uit zou kunnen zeilen.

Met een grotere boot zouden we de hele sound doorkruisen. Fenomenaal uitzicht op torenhoge watervallen en rotswanden. Het water ziet er akelig donker uit. Kapitein Cook had overigens gelijk over die wind. En ik moest dat zelf aan den lijve ondervinden toen mijn geliefde All blacks petje door de wind van mijn schedel af werd geblazen. Een bezoekje van wat dolfijnen die grappige stunts uithaalden maakte een hoop goed. Zonder pet terug naar de haven. Op de terugweg namen we nog een kijkje in de waterkracht centrale. De bus (die voor de verandering rechts moest rijden) reed ons 40 meter ondergronds in een complex wat me erg veel aan Black Mesa Complex deed denken (Half life anyone ?). Ouders zagen af van het ondergrondse avontuur wegens claustrofobische neigingen.


Doubtfull sound

Via de presidential higway (van de plaatsjes Clinton naar Gore) gingen we de volgende dag naar de grootse studentenstad van Nieuw Zeeland : Dunedin (spreek uit als Dun ie din), We overnachtten niet in Dunedin zelf maar op het Otago peninsula. Otago is de woonplaats van een aantal opmerkelijke dieren. De royal Albatros is er een van. Door steeds vast te raken in te verdrinken door vissersnetten wordt de populatie van albatrossen ernstig bedreigt. Gelukkig worden er tegenwoordig maatregelen genomen op boten om het aantal verstrikte albatrossen te beperken. De albatros is een geweldige zweefvlieger. Door zijn vleugels waarmee hij 2000 verschillende aanpassingen kan maken (eat you heart out Boeing !) kan hij wekenlang ? blijven zweven zonder ook maar 1 vleugelslag te maken.

Een andere speciale vogelsoort is de geeloogpinguin. Toevallig terecht gekomen op een stuk landbouwgrond besloot de boer er een klein reservaatje te maken. Helaas was er in 2003 een grote sterfte door een griepsoort onder de pinguins. Dus staan deze zeldzame vogels ook aan het randje van de afgrond. Een enthousiaste gids uit Manchester wist ons alles over de vogels te vertellen.

Er is 1 ding in Dunedin wat je beslist niet moet missen en dat is Baldwin street. Baldwin street is namelijk de steilste straat in de wereld. Met een stijgingspercentage van 38% wil je hier absoluut geen postbode zijn. De uni is ook een kijkje waard. Ogenschijnlijk een heel oud gebouw. Helaas hebben de meeste gebouwen niet zoveel historie. Na een wandeling omhoog en omlaag ben je wel toe aan pilsje.


Baldwin street, 's werelds steilste straat

Dunedin is de studentenstad van Nieuw Zeeland (geloof dat 1/3 van de mensen die er wonen studeren). Voornamelijk bevolkt door Aziaten (koreanen en japanners) Er staat dan ook een grote universiteit die zeker het aanzien waard is.

Omdat vrouwen van winkelen houden was er een verplicht winkelmiddagje ingelast. Na de auto in een parkeergarage te hebben gedumpt deed ik iets doms. Ik sloot de sleutel op in de kofferbak. Een vriendelijke medewerker regelde een handig mannetje voor me die 15 minuten later en 50$ lichter de sleutel uit de kofferbak wist te krijgen. Wel 50 dollar armer overigens

Voor m’n familie zat de reis er bijna op. Een mooie afsluiting was Akaroa. Gelegen aan het water op het Banks schiereiland (Cook dacht dat het een eiland was). Een van de weinige dorpjes met een andere invloed dan de engelse. Akaroa werd namelijk gesticht door een stel fransen die voet aan wal probeerde te krijgen in Nieuw Zeeland. Er zijn nog huizen te vinden in franse bouwstijl en een aantal zaakjes die franse dingen verkopen. Een enkeling spreekt zelfs nog frans.

Een van de leuke dingen die je in Akaroa kan doen is zwemmen met dolfijnen. Nu wordt de opening naar de Oceaan bevolkt met zo’n 1500 schattige lieve hector dolfijntes.


Akaroa Light house

Het fenomeen Dolfijnzwemmen was echter zo populair dat we alleen kaartjes konden krijgen voor de 6 uur ’s ochtends trip. Eerst werden we in een wetsuit gehesen, daarna op de boot gezet waarna de schipper naar de opening naar de oceaan toe voer. Nu was het al niet al te warm op de boot, in het water was het ijs en ijskoud. Van een van de gidsen kreeg ik 2 stenen in m’n handen gedrukt die ik tegen elkaar aan moest slaan. Volgens hem zouden de beestjes het geluid van 3 kilometer oppikken.

Na zo’n 5 minuten slaan met de stenen zat ik ineens midden tussen 20 dolfijnen die eens even polshoogte kwamen nemen wie nu die kerel was die al dat kabaal liep te maken. Speels als ze zijn zwemmen ze rondjes om je heen (op zo’n 30cm), helaas mag je ze niet aanraken vanwege de tere huid. Na 1 uur werden we het water uitgehaald en onder het genot van een bekertje warme chocolademelk kon iedereen z’n enthousiasme delen van de onmoeting met de dolfijnen.


Hector dolfijntje

Met nog een lichte verkoudheid in m’n lijf Christchurch reed ik de dag erop richting Christchurch. Zette m’n ouders en zusje af op het vliegveld. Deponeerde de huurauto bij Budget. En nam de bus naar het centrum van Christchurch. Ik had inmiddels alweer in een hostel ingeboekt in Christchurch, 4 nachten in Warner’s op Cathedral square. Ja Christchurch beviel me wel. Een klein stadje vol met kerkjes en wat ouder aandoende gebouwen. Ik de rest van de middag spendeerde met het spelen van schaak op een gigantisch schaakbord.

Bij het lezen van mij e-mail en het nalezen van het fok australie topic kwam ik erachter dat er iets ergs gebeurd was. Een Nederlandse backpacker was na een val van een dak in Sydney op slag dood. Omdat ik eigenlijk maar 1 hostel kende in Sydney met een dakterras was mijn vrees dat het ging om iemand die ik kende.

Wat uitzoekwerk en e-mails later kwam ik tot de verschrikkelijke ontdekking dat het inderdaad ging om Vincent Gevers uit Deventer. Een kamergenoot en goede bekende van me van mijn tijd in Sydney. In het hostel trokken we altijd op met een man of 20 en Vincent en ik waren de enige Nederlanders. Hij vond het geweldig om weer eens Nederlandse humor te horen en we hebben samen een geweldige tijd gehad. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij zomaar weg is. Vincent is 19 jaar geworden…

Mijn stemming was niet al te best door dit nieuws en op dit soort momenten mis je je vrienden en familie. In de TV kamer van het hostel onmoette ik een groep die vroegen of ik zin had om mee op stap te gaan. Ik kon een borrel wel gebruiken. In een bar raakte ik in gesprek met de Ierse Claire, omdat ik toch m’n verhaal kwijt moest heb ik haar verteld over wat er gebeurd was en dat mijn stemming helaas niet al te best was. Van het een kwam het ander en uiteindelijk belanden we bij elkaar in het hostel. Claire moest de volgende morgen naar Rotorua en ik besloot om samen met haar in Auckland af te spreken vanwaar zij naar Fiji en ik terug naar Australië zou vliegen. Ik nam afscheid van Claire.

’s Middags stond er een afspraak met een grote onbekende op het programma. Een meeting met Lucille van het fok forum die toevallig ook in Nieuw Zeeland. Na wat e-mail gedoe vonden we elkaar uiteindelijk op Catherdral square voor het toeristen informatie kantoor. Een gezellig middagje bijkletsen over reizen, Nieuw Zeeland en van alles en nog wat. Lucille had net zelf Tasmanïe en Nieuw Zeeland achter de rug en stond op het punt om weer huiswaards te gaan. Een erg leuke meet !


Schaken in Christchurch

Next day vloog ik met Quantas van Christchurch naar Auckland. Terug naar het beging. In Auckland had ik een 2 persoonkamertje voor Claire en mij geboekt in het Princeton wat in Auckland ook wel de twin towers wordt genoemd. Een gigantisch modern hostel wat voornamelijk bevolkt wordt door studenten.

Samen met Claire maakte ik er een leuke 3 dagen van in Auckland. Nadat ze vertrokken was naar Fiji was voor mij de lol van Auckland er wel een beetje af. Chris was ook al terug naar Zwitserland. Ik probeerde mijn terugkeer naar Australïe te versnellen. Anders zou ik nog 1 week in m’n uppie in Auckland vastzitten. Beter dan 3 dagen eerder kon niet. Gelukkig trof ik in de laatste paar dagen een aantal interessante mensen ; Chris, een grafische artiest die jarenlang op de straat heeft geleefd en Dwayne, een part time filosoof uit Hawaii die probeert samen met z’n vrouw een nieuw bestaan op te bouwen in Nieuw Zeeland.

Via Chris kreeg ik een baan aangeboden om te werken aan de onwikkeling van een computergame met een heel goed salaris en Nieuw Zeeland’s burgerschap.
Helaas kon ik vanwege de reisplannen niet op dit bod ingaan. Vanwege de gebeurtenissen in de weken daarvoor had ik besloten gewoon volgens het normale reisschema naar huis te keren. Je kunt wel voor altijd wegblijven, maar je hebt ook verantwoordelijkheid ten opzichte van je vrienden en familie.

Op 21 Januari stap ik in het vliegtuig, een gevoel van spanning bekruipt me. Wat staat er nu allemaal weer te wachten

Terug naar Australïe Deel 1

Om 1 uur ‘s middags stond ik weer op Australische bodem. In mijn oorspronkelijk reisplan was het niet de bedoeling dat ik terug zou keren naar Australië. Omdat ik de Oostkust nog niet gezien had besloot ik er nog een week of 6 aan te plakken.

Nadat de shuttle bus me afgezet had in het stadcentrum van Brisbane (spreek uit brizbun en niet brisbeen) moest ik op zoek naar onderkomen zien te vinden en een plan maken.
Nadat ik ingeboekt had voor Palace backpackers trof ik per toeval op straat Kate (waar ik in Sydney een aantal weken mee opgetrokken heb) die kaartjes voor een juwelier aan het uitdelen was. Ze sliep zelf in een hostel wat The Yellow Submarine heette. Erg gezellig en goedkoop volgens haar. Voor mij genoeg reden om van hostel te wisselen en voor 1 week in de sub in te boeken.

In Palace kwam ik nog een bekende tegen, Collum die ik al eerder had gezien in Adelaide 3 maanden eerder. Een maffe ier die de hele dag stoned was. Hij besloot om samen met mij naar de Sub te gaan vanwege geldgebrek en gezelligheid .

De huiselijke sfeer in de Sub en het beperkt aantal mensen (40) maakt het een prima hostel.
Ik raakte erg snel bevriend met een hoop mensen. De meeste waren long termers (3+ maanden) Gratis poolen, Gratis Pizza en een zwembad maakten het alleen nog maar beter.

Een andere oude bekende die de volgende dag om kwam dagen was Benni, na gewerkt te hebben in Sydney had hij nu voldoende geld over om samen met z’n Nederlandse kameraad de reis naar Cairns af te maken om daarna via Fiji en Thailand wwer naar Duitsland terug te keren. Helaas was zijn tour al volgeboekt en zou ik enkele dagen later moeten vertrekken.
We spraken af elkaar in Cairns te treffen.

Nadat Benni vertrokken was voor zijn trip, besloot ik de pas ontslagen kaartjesuitdeler Kate mee op stap te nemen. Altijd interessant hè, een vrouw die neushoorns bevredigt
Aangeziien Kate een nogal fanatieke en goede poolspeelster is besloten we mee te doen aan het pool toernooi in het transcontinental hotel.

We werden vreemd aangekeken door de pros. Helaas voor hun moet je een backpacker niet onderschatten in zijn poolkwaliteiten. Poolen is namelijk de nr1 sport in backpackwereld.
Ik werd door een dikke taxichauffeur uitgeschakeld in ronde nr2. Kate had het al tot de derde ronde geschopt en speelde tegen de winnaar van het vorige toernooi. Z’n maten stonden hem langs te kant toe te roepen dat ie het maar eens even rustig aan moest doen met het meisje.
5 minuten later liep hij boos de kroeg uit met nog 6 ballen van hem op de tafel.

De oude garde raakte geïmponeerd door Kate’s kwaliteiten (en dat is niet alleen haar poolen) en boden een professionele keu aan. Na een lastige kwart en eenvoudige halve finale. Kwam Kate in de finale uit tegen Steward, een lokale poolshark. Met nog vijf ballen van Steward op de tafel ging Kate voor Eightball. Kate stoot…tikt zwart erin… tikt daarna 1 van Stewards ballen erin. Lost !

Maar wel samen een avondje gratis drinken en poolen !


Collum, 2 andere Ieren en ik hadden besloten een auto te huren en naar het beruchte plaatsje Nimbin te rijden en onderweg ook het o zo relaxte Byron bay mee te pikken. Reden voor de Ieren: inslaan van zo veel mogelijk cannabis.
Nimbin staat bekend als het hippie oord van Australië, Coffeeshops, een Marihuana museum, Hippie’s op straat en dealers all over theplace. Jaarlijks is er het Mardi grass festival met een soort weed olympics waar de onderdelen : spacecakehappen, waterpijp gooien, snel rollen en blind rollen op het programma staan. Na wat onderhandelen met wat lui op straat gingen we met de buit weer richting Brizie. In de 3 uur durende rit rookte de Ieren er zo’n 20 joints doorheen, ondanks de rookoverlast heb ik vangrail niet geraakt (en dat aan de linkerkant van de weg). Eenmaal terug doken we de kroeg in.


Brisbane highway

’s Morgens stond ik vroeg op met een kater waar je u tegen zegt. Ik hielp manager Charlie mee met het opknappen van het zwembad. Na een paar welverdiende biertjes trof ik een vreemde kamergenoot in ons onderkomen “the brig”. Dave een man van rond de 40 uit Melbourne had net ingecheckt omdat hij niets anders kon vinden. Hij vroeg me om wat pillen want hij wilde er nog een leuke avond van maken. Hij had namelijk de dag erop een rechtzaak en hij zou waarschijnlijk een tijdje moeten zitten Ik vertelde hem dat ik hem helaas niet kon helpen en dat er een bierautomaat op de gang stond. De hele nacht niets van hem vernomen.

Aan de tafel ’s ochtends koffie drinkend en nieuws kijkend. Zat ik stomverbaasd te kijken naar een uitzending die ging over een man die een vrouw had verkracht en haar ongeboren kind had gedood. Het ging dus om (onze) Dave, en dan te bedenken dat die gast boven me sliep in mijn stapelbed. Het hele hostel was er van geschrokken.

’s Avond nam ik afscheid van Kate die naar Nieuw Zeeland vertok om daar voor een jaar te werken. Werkelijk een van de mooiste, sociaalste, intelligentste en interessantste mensen die ik ben tegengekomen. We houden nog steeds veel contact.


Kate en Olivia

Aangezien relaties heel vluchtig zijn als je reist, was oog al een aantal dagen gevallen op een schattig schots meisje die kinderoppas werkte. Claire was ik inmiddels wel weer vergeten en ik besloot er werk van te maken. Ik vroeg haar en wat anderen om mee op stap te gaan op mijn laatste avond in Brisbane. Het enige wat ik me kan herinneren van deze tumuleuze geestavond was een tekst die voorop een busje was geschreven met een watervaste stif in keline letters

“If you can read this we are probably gonna hit ya !!”

’s Ochtends werden Gen en ik wakkergemaakt door Charlie die vroeg of ik m’n bus niet ging missen. Santos een indïer had nog geklaagd over het kabaal dat we gemaakt hadden. Als de weerga pakte ik m’n spullen, gaf m’n telefoon nummer aan Gen (het schotse meisje) en maakte dat ik wegkwam.

Net op tijd zat ik in de Greyhound. Eindelijk wat slapen in een 9 uur durende rit naar Hervey bay.

Hervey bay zou de eerste stop zijn van mij east-coast tour die geboekt had bij wicked travel in Byron bay. Helaas was er pas plaats voor Fraser Island trip na 2 dagen.
Ik maakte kennis met de gigantische maori reus Mark. Die vooral geïnteresseerd was in de Nederlandse wetgeving omtrendt prostitutie en drugs. Hij tourde me 2 dagen door heel Hervey bay en in de resttijd verdiepte ik me in de Da Vinci Code (wat een geweldig boek !)

Op de avond voor de tour maakte ik kennis met mijn 7 reisgenoten. Bryan, Paul, Lizzy, Alon, Ohad, Debra, Amy en Grant. Het was de bedoeling dat we met een Toyota landcruiser 3 dagen lang over het grootste zandeiland ter wereld heenrijden : Frase risland. Op dit eiland van 30 bij 140km ligt meer zand dan in de sahara.


Onze toffe Toyota

Next morning na een instructie waarbij werden gewaarschuwd voor zout water, dingos en tigersharks. Ging de groep richting supermarkt waar proviant voor de komende drie dagen werd ingeslagen Na een overtocht met het veerpont was Alon de Israëli de eerste chauffeur. De eerste stop was basin lake waar we even zwommen. Na een ander meer met een 20 meter hoge zandduin sloegen we kamp op voor de nacht


Chillen bij zandduin lake

In het totaal waren we met drie groepen in het totaal 25 man verzameld rond wat vuurtjes in de duinen achter het strand. De sterrenhemel was prachtig met op de achtergrond het geluid van Jack Johnsen en het geristel van dingos (wilde honde) die rond het kamp aan het snuffelen zijn. Onder het genot van een koude Tooheys New.


Dingotje op bezoek

Na het omruimen van de tenten gingen we naar de afwasplaats. Namen ook nog even snel een douche en zetten koers richting een oud wrak wat in de 60-er jaren is vergaan en langzaam in het strand wegroest. Over 75-mile beach rijd ik richting de Champagne poelen die vlakbij een broedgrond voor Tijgerhaaien liggen. Sommige debielen wagen het zelfs een stuk de zee in te gaan. Aan de kant wacht een horde japanners geduldig met hun camera totdat er eentje gegrepen wordt door hongerige haai.

]
Roestend wrak


Rijden over 75 mile beach

In de Campagne poelen heb je geen last van haaien want die liggen een meter of 10 van het water. Na een paar uurtjes chillen werd er nog even extra alcohol ingeslagen en gingen we naar onze 2de overnachtingsplaats. Ook deze keer in de duinen, ook deze keer dingos, alleen deze werden iets brutalers. Om 1 uur ’s nachts lag 90% buiten te slapen. Enkel Dave, Luke, Nicolas en ik waren nog en zagen hoe een groep dingos tussen de slapende mensen naar voedsel aan het zoeken waren. Eentje begon Luke zelfs aan z’n voeten te likken. Luke had het niet meer en wilde het bijna op een lopen zetten. En dat is iets wat je bij dingos niet moet doen. Gelukkig bleef liep de dingo snel weg.

Het meest irritante op Fraser Island is niet het zand maar de zandvliegen. Deze grote groene griezels die rond 7 uur happy hour schijnen te hebben. Steken zo hard in je huid dat het gaat bloeden. En dat voel je. Stand (kami 32 – zandvliegen 20). Insektenspray helpt overigens niet.

Op dag 3 stond lake Mckenzie op het programma. Nog nooit heb ik een meer gezien met zulk wit zand en zulk blauw water. Vanwege de hitte besloten we de rest van de dag bij Lake McKenzie te blijven. Rond vijven keerden we met het veerpont terug naar Hervey bay.


Lake McKenzie

Nam afscheid van de mensen die dezelfde dag nog vertrokken. Wisselde nog wat e-mail adressen uit. En pakte zelf m’n spullen voor de volgende rit naar Airly beach waar een andere tour op het programma stond.

’s Avonds in de bar van het hostel kwam ik de twee engelse zusjes Deb en Sarah tegen, waarmee ik aardig wat lol heb gehad. Ze gingen ook richting Cairns en we besloten contact te houden. Ondanks dat ik m’n telefoonnummer achter had gelaten en dat ze me volgens mij wel leuk vond. Liet Schotse Gen niets van zich horen.

Another one ride on the bus to Airly beach


Zou Gen nog iets van zich laten horen ?. Wat gebeurde er met de 2 engelse zusjes. Kami gaat duiken tussen de haaien. Stay tuned voor een spannend laatste reisverslag Australïe.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2005 10:46 schreef The_T het volgende:

[..]

In volgorde van goedkoop -> duur
Laos 1wk:120 = 120 pw
Nepal 4wk: 500 = 125 pw
Vietnam 3wk:500 = 166 pw
Cambodja 2wk: 350 = 175 pw
Thailand 7wk: 1500 = 215 pw
Australie 26wk:9500 = 365pw
VS 7wk: 4000 = 571pw
Canada 1wk : 800 = 800pw

Leuke verslagen weer

Super ! Ik denk dat ik per ongeluk vliegticketkosten heb meegerekend met Canada. Dat moet 600 per week zijn (ticket was 400 over 2 weken).

Al met al : US/Canada/Australie het duurste